Het geven van een pedagogische tik...

[Hippieblijhoofd]

Ik kan me voorstellen dat je zo anti-slaan bent als je er slechte ervaringen mee hebt, dat je zelf vroeger geslagen bent en dat dat vreselijk was. Ik kan me ook voorstellen dat je heel anti-slaan bent wanneer je (zoals MissF) opgevoed bent zonder geslagen te worden, en daar heel blij mee bent.

Maar het is wel wat eenzijdig.. je kunt ook goed opvoeden met slaan. Niet dat ik het daarom wil promoten, maar het kan wel. Er zijn alleen ook heel veel mensen die het niet kunnen en bij wie het mis gaat, en dat is heel triest

[Riska]

Maar het is wel wat eenzijdig.. je kunt ook goed opvoeden met slaan. Niet dat ik het daarom wil promoten, maar het kan wel. Er zijn alleen ook heel veel mensen die het niet kunnen en bij wie het mis gaat, en dat is heel triest

En juist omdát het zo vaak mis gaat, juist omdát die grens zo dun is, moet je het niet doen.
En als je weet hoe onvoorstelbaar veel volwassenen rondlopen met psychische problemen vanwege o.a. het slaan, word je wel 'anti'.

Overigens: opvoeden zonder slaan zou best kunnen betekenen dat we een kind emotioneel, of psychisch 'slaan' als je begrijpt wat ik bedoel.
"Schelden doet geen zeer" is de grootste onzin die er is. Een woord raak je soms niet meer kwijt.
Ik denk dat ik het al eens geschreven heb - maar iemand zei eens: "Eén keer 'sufferd' zeggen tegen een kind, vraagt om 1000 keer "ik houd van je"...

[Jo'tje]

Mijn ouders hebben nooit geslagen o.i.d.
Geen idee hoe ze het gedaan hebben, maar ik weet wel dat ik heel erg onder de indruk was als één van de twee echt flink boos was.
Dat maakte zoveel indruk dat je een volgende keer wel uitkeek...
Knijpen enzo ook niet echt. Wel stevig vastpakken of ff 'rammelen' af en toe, maar dat was vaak als waarschuwing inderdaad of met de mededeling 'en nu is het klaar..!'

Ik denk eerlijk gezegd dat het een menselijke reactie is om lichamelijke kracht te gebruiken t.o.v. iemand die minder krachtig is.
Daarmee is het natuurlijk niet goed te keuren.
Het beste is volgens mij om die grens gewoon niet op te zoeken. Maar kan me voorstellen dat dat soms ontzettend lastig is.

Maar ik heb geen kids én geen slechte ervaringen hiermee, dus wil niemand onrecht aandoen of de betweter zijn.
Volgens mij neem je wel heel veel van je eigen opvoeding mee als je later kids mag krijgen. In dit geval hoop ik het maar. Je hoort helaas ook vaak zat dat het van generatie op generatie mis gaat

[qwast]

De schuld op je nemen voor iets wat in feite niet door de beugel kon. En een keer ronduit woedend worden op je ouders om datgene wat je is aangedaan, blijkt buitengewoon moeilijk te zijn

Dit sprak mij even aan. Ik heb thuis ook menig pak op mijn kont gehad van mijn vader. In mijn ogen ook vaak onterecht. Toen en nu dacht en vind ik dat. (...)Als ik er nu iets over probeer te zeggen, (bijv. keer deed mijn zoon iets waar mijn vader bij was. Ik zei toen: als wij dat vroeger deden dan zwaaide er wat......... in de richting dat mijn vader makkelijk sloeg) krijg ik gelijk een opmerking van hem "ach ja, je had het zo slecht. Ja je bent zielig hoor". En dan klap ik helemaal dicht maar soms denk ik man je weet niet half hoe je was en wat je deed. Een tijd geleden heb ik hier ook best flinke discussie met een broer van me over gehad. Hij zag het allemaal anders als mij (is 9 jaar jonger, de jongste en ik de oudste) maar schrok er wel van hoe ik op mijn opvoeding terug keek en hoe hij erop terug keek. Hij had ook door div. moeilijkheden gesprekken gehad met hulpverlening. Die hadden gezegd dat hij een goede jeugd had gehad.

Ik herken dit. Anderen in het gezin zien de dingen anders. Ik word hier onzeker van. Lag het dan toch aan mij? Ja, dat is zo, zie je wel, ik ben ... ('k zal het maar niet opschrijven)

[Riska]

Ik word hier onzeker van. Lag het dan toch aan mij? Ja, dat is zo, zie je wel, ik ben ... ('k zal het maar niet opschrijven)

Nee, het ligt niet aan jou, en je bent het waard om er te zijn...

En ik weet, dat stemmetje - dat je te stom bent om voor de duvel te dansen, dat je een sufferd bent, dat er altijd wat met jou is, dat je ....(vul zelf maar in) dát stemmetje is zo verschrikkelijk sterk. En er hoeft niet dát te gebeuren of je denkt: "ze hadden gelijk, zie je wel, ik deug dus echt niet"!

Maar toch: je bent waard om er te zijn... een kostbaar mens!

[*Annet*]

Het is heel gek, ik herinner me wel de straffen van mijn vader en niet die van mijn moeder terwijl ik die van haar ook gerust wel heb gehad.

[marjo]

Ik ben best wel onder de indruk van een aantal verhalen hier. Ik begrijp de ouders ook niet goed. Dat er in een woedevlaag eens een klap valt begrijp ik best. Heeft mijn moeder ook gedaan. Maar bijv. je kind naar binnen roepen, hem vragen krom te gaan staan en dan slaan, ik begrijp het gewoon niet. Het komt bijna een beetje sadistisch over. Hoe kun je dat nu doen?

[marjo]

Wat ik nog wil zeggen is dat ik het knap vind dat een aantal ouders die in zijn jeugd flink geslagen is, het nu probeert zo anders te doen. Dat zal best niet altijd makkelijk zijn.

[jamillah]

Mijn vader heeft me nog nooit geslagen. Ik hou van hem hoor, maar heb niet de band met hem die ik met mn ma heb. Mijn vader zei altijd: 'vraag maar aan je moeder'. Oftewel, ze had de broek aan en mn pa vond dat wel lekker makkelijk.

Dat gedrag zie ik wel bij mezelf terug. Ik weet het beter, maar gelukkig geeft mijn hub wel eens tegengas. Ik zou niet willen dat mn kids later zeggen dat mama de baas was en papa niets te vertellen. Al werkt mijn man veel en ziet hij de kids veel minder, hij is toch de strenge doch rechtvaardige papa

[kwebbel]

Ik heb getwijfeld of ik meer van mezelf hier neer zou zetten, maar ik doe het toch. Inderdaad herken ik die lijfelijke pijn. Dit heb ik zowel bij het zien (van een film, of toevallig in het echt) en bij het lezen ervan (zo'n boek als Afke's tiental bijvoorbeeld).
Ik herinner me ook niet meer wat ik allemaal fout heb gedaan. Dat zal best gebeurd zijn, maar dat weet ik niet meer. Het enige wat ik me herinner is de angst voor klappen en de klappen zelf.
Bovendien ervaarde ik een pak slaag op blote billen als zeer vernederend, vooral als mijn vader dit deed. Hij raakte me mijns inziens aan op een plaats waar hij me niet hoorde aan te raken.
Ook ik kan het één en ander relativeren. Het was voor mijn ouders ook een hele moeilijke periode, maar moet het dan maar goed gepraat worden als ze hun frustratie op hun kinderen botvieren?
Nu ben ik volwassen en ik zit er heel dubbel in. Als ik iets fout gedaan heb verlang ik naar een pak slaag (alleen durf ik dat aan niemand te vragen). Ik voel me er heel naar onder. Op internet heb ik verschillende informatie gevonden over mensen met spankingbehoeften. Vaak valt dit onder sm en wordt er gesproken van slaaf en meester. Daar voel ik me ook weer niet thuis. Maar die spankingbehoeften herken ik wel en volgens internetinformatie moet dit vrij regelmatig voorkomen en is dit heel gewoon.
En toch voel ik me met dit alles heel slecht. Ik vind het niet goed van mezelf en van de sm-wereld wens ik me verre te houden en iedere keer zoek ik toch weer die informatie op of kijk ik sm-filmpjes (om het maar weer te voelen - ergens voelt dit ook prettig )

pff heftig zeg! Wat knap dat je het durft te delen met ons. Ik vond ook dat mijn vader mij niet op mijn kont mocht slaan puur omdat ik altijd vond: dit zijn mijn billen en je hebt er gewoon vanaf te blijven! Klaar!
Ik herinner mij ook niet alles wat ik heb fout gedaan, inderdaad wat jij beschrijft: ik ervaar alleen de klappen zelf (die kan ik met mijn ogen dicht opnieuw beleven). Als mijn vader iets verbood en ik ging er voorzichtig tegenin dat hij helemaal uit zijn dak ging en vervolgens met harde hand regeerde. Ik ben nog steeds tegen het slaan van kinderen, ZEKER omdat mijn ouders het juist wel hard hebben gedaan.
Er zijn tientallen straffen te bedenken dan slaan, knijpen, enz. Persoonlijk ben ik het niet met de mensen eens als ze zeggen: "Ik snap niet dat jij er wat van heb overgehouden" of "Ik geloof niet dat een persoon schade op kan lopen door het uitdelen van een tik of een (hard) pak slaag". Ik ben van mening dat iedereen verschillend er op reageert. De een is er gevoelig voor en de ander wat minder. De een lacht er om en de ander huilt er om. Dit is persoonlijk! (please voel je niet aangevallen )
Ik heb er wel degelijk wat aan overgehouden want toen ik nog verkering had en mijn schoonvader wilde gewoon dollen en kwam in de buurt van mij dat ik enorm schrok en onbewust een stap naar achteren zette. Nu weet hij er van en houdt er rekening mee.
HEt had ook zo kunnen zijn dat ik niets had overgehouden, helaas dat is in lichte mate wel zo!

[kwebbel]

Wat ik nog wil zeggen is dat ik het knap vind dat een aantal ouders die in zijn jeugd flink geslagen is, het nu probeert zo anders te doen. Dat zal best niet altijd makkelijk zijn.

Uhuh ik snap wat je bedoelt ik heb nog geen kinderen en ik BID EN HOOP uit de grond van mijn hard dat ik ze NOOIT hoeft te slaan. Gewoon puur op de ervaring gesproken dat ik dus wel met harde hand ben geslagen.

[qwast]

Ik word hier onzeker van. Lag het dan toch aan mij? Ja, dat is zo, zie je wel, ik ben ... ('k zal het maar niet opschrijven)

En ik weet, dat stemmetje - dat je te stom bent om voor de duvel te dansen, dat je een sufferd bent, dat er altijd wat met jou is, dat je ....(vul zelf maar in) dát stemmetje is zo verschrikkelijk sterk. En er hoeft niet dát te gebeuren of je denkt: "ze hadden gelijk, zie je wel, ik deug dus echt niet"!

Bedankt voor je reactie. Klopt helemaal. Daarbij dan ook vervolgens de gedachte dat ik dus echt straf verdien. En dan ga ik mezelf maar slaan...

Overigens is het voor mij nieuw dat ieder uit een gezin dingen anders kan beleven. Waarschijnlijk heeft dit dan ook met je persoonlijkheid te maken.

[*|Scatie]

x

[MissF]

Ik had toevallig gisteren een gesprek met mijn moeder over haar opvoeding. Dat mijn ooms en tantes altijd zeiden:' Die kinderen van hun die komen nergens terecht, zij is veeeel te lief voor haar kinderen.'
En nu zijn wij het enige gezin waar alle kinderen prima terecht van zijn gekomen, tot nu toe. Behalve mijn zusje hebben we zelfs amper gepuberd. Of tenminste, mijn ouders vonden gewoon dat we veel zelf moesten onderzoeken.
Ik weet nog at mijn vader altijd zei:' Ik vind dat de bioscoop niet goed is, om die en die reden. maar als jij het uit wilt proberen, moet je dan doen. Dan gaan we daarna verder met ons gesprek en komen we allebei met argumenten waarom we vinden dat het wel of niet mag.'
Geweldig toch?
Mijn broertje zit echt wel tot 4 uur 's nachts met vrienden in de kroeg. Drinkt maximaal 2 biertjes. So what? Niemand die dat erg vindt.

Volgens mij gaat het er grotendeels om hoe strak je wilt zijn. Ook m.b.t. slaan. Mijn moeder zei zelfs dat het deels haar schuld was dat ik als peuter zo gruwelijk lastig was. Omdat ik een zus boven me had van 2,5 jaar ouder, die continu wegliep, erg ondernemend was. Dus die kreeg meer aandacht dan ik. Nogal logisch dat ik het op een andere manier ging vragen.

Zucht, volgens mij ga ik nooit kinderen op kunnen voeden

[marierose]

Mijn moeder zei altijd: "alle leeftijden zijn leuk!" En die regel wil ik altijd in mijn gedachten houden... Slaan doe ik niet omdat ik er gewoon volledig tegen ben en op de gang of naar de kamer sturen doe ik wel en dat werkt meestal wel. Even zoiets als: "time out!" voor mij als moeder en voor onze kinderen. En wat ze op school al jaren doen als de kinderen niet willen komen of iets niet willen opruimen e.d. dan tel ik langzaam hardop van 1 tot 3 en dat werkt nog steeds... De jongste is bijna 10 en de oudste is bijna 14. En pubers vallen best mee vind ik en ik zie mezelf vaak terug van hoe ik vroeger zelf deed en dan denk ik het hoort erbij: ze willen zo graag groot zijn maar af en toe lukt dat niet en zijn ze weer kind, toch?! Genieten van je kinderen wil ik iedere dag en dan vallen ze altijd mee. Enne zelf heb ik ook wel eens een dag dat ik denk: ik voel me niet vrolijk en dat hebben de kinderen ook wel eens toch?! Succes allemaal met opvoeden! Het blijft leuk vind ik! En ik "lig af en toe helemaal in een deuk" over wat ze doen of vertellen!