Ik vind homofilie een prettigere term dan homoseksualiteit.
Filia is het Griekse woord voor vriendschap. En vrienden van hetzelfde geslacht heb ik zelf ook. Dus daar is niks raars aan. (Misschien wat simpel en kort-door-de-bocht van mij, maar ik vind er wel wat in zitten.) Oké, ik beleef het wat anders dan de homofielen, maar dat is wat er in het hoofd gebeurt.
Maar homoseksualiteit... brrr, nee, kom daarmee niet bij mij! Maar nou viel het mij op, dat in berichten juist dàt woord wordt gebruikt! (
Voorbeeldje) Dat deed mij de verzuchting slaken, in een e-mail aan een paar bekenden van mij: Waarom gelijk op de ranzige toer?
Komt hier in feite niet een ander probleem aan de orde: de gefocustheid op seks in onze maatschappij?
Citaatje uit die genoemde e-mail:
Ze hebben het over 'homoseksuelen' en 'homoseksualiteit'.
Waarom met die termen? Waarom niet: 'homofielen' en 'homofilie'?
Dat laatste klinkt mij namelijk acceptabeler in de oren dan dat eerste.
Dat laatste heeft van doen met het Griekse woord filia: vriendschap. En
mannelijke vrienden, och, dat is nog tot daar aan toe. Die heb ik ook.
Alleen voelen die personen er waarschijnlijk wat meer bij dan ik. Maar
iemand heel erg aardig vinden, misschien zelf een tikkie buitensporig, och,
dat blijft nog een beetje binnen de perken.
Maar nee, zo wil men het blijkbaar niet. De broek moet gelijk uit:
homoseksuelen. Waarom toch altijd gelijk op de ranzige toer? Denken ze op
die manier acceptatie te bereiken bij mij?
Het zal wel de oversekste inslag van onze maatschappij zijn: gelijk moet er
seks bij genoemd worden.
Laatst zag ik een foto van Gordon, met een vriend. Als ik zo'n beeld zie, denk ik helemaal niet aan homoseksuelen, maar gewoon aan twee goede vrienden.
Twee mannen die wat dicht bij elkaar staan? Och, dat roept bij mij nog niet meteen associaties op aan homosekualiteit. Het is onder mannen wat minder een gewoonte, vrouwen doen dat wat meer onder elkaar: eens lekker tegen elkaar aan komen en dat soort dingen. Maar dat sluit het nog niet uit dat mannen zoiets ook best wel eens kunnen doen, ook in onze cultuur. Waarom niet? En in andere culturen is het alleen maar gewoner.
Uit de Bijbel heb ik in mijn vroege jeugd wel gehoord van David en Jonathan. Twee hele goede vrienden, dat was vooral het beeld wat ik meegekregen heb. En dat ze elkaar wel eens omarmden, ja, zelfs kusten? Zelfs dat gaf geen rare seksistische associaties. Zo werd ik gewoon niet opgevoed! En dat vind ik eigenlijk heel goed. Een dergelijke onbevangenheid is goud waard!
Dat er dan op een gegeven momenten exegeten aankwamen met: 'hé, zouden zij homo's geweest zijn?' ervoer ik als een flauwe en misplaatste uiting van seksuele obsessie. Iets wat onze cultuur helaas kenmerkt.
