De verloren zoon en de bekering

[The Engineer]

Iedereen kent het verhaal van de verloren zoon wel. De jongen gaat erop uit en verspeeld al zijn geld. Na lang gedoold te hebben komt hij terug bij zijn vader.

Dit verhaal, duidelijk doelend op het terugkomen bij God, staat haaks op de bekering. De reformatorischen zeggen dat God jou bekeerd en dat je daar zelf niets aan kan doen. In het verhaal van de verloren zoon komt de zoon zelf terug bij God en geeft toe dat hij fout is geweest, gelijkend de bekering.

Dit staat dus compleet haaks op de bekering.

Graag jullie verklaring.

[Galateia]

Dit staat niet haaks op mijn idee van bekering: als mens kun je een keuze maken. En als je welbewust die keuze voor God hebt gemaakt, dan ben je in mijn ogen 'bekeerd'.

God - als de vader - blijft altijd van ons - als de zoon in het verhaal - houden. Onvoorwaardelijke vaderliefde. Maar als we willen gaan, dan gaan we. Maar het mooie is: als we terug willen keren, dan zijn we meer dan welkom.

[Divrei Shmuel]

G-d trekt aan ons met zijn liefdeskoorden. Reageren we er bevestigend op of verharden we ons hart?

Sam

[Galateia]

G-d trekt aan ons met zijn liefdeskoorden. Reageren we er bevestigend op of verharden we ons hart?

Sam

En wanneer je er voor kiest om er bevestigend op te reageren, keer je dus terug naar onze Vader en ben je dus bekeerd.

Ik zie de moeilijkheid serieus niet! Maar misschien kan iemand mij uitleggen wat er dan zo anders is aan de 'reformatorische bekering'?

[mirjan25]

Jah uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid bij ons.
Maar als wij een keuze maken, dan is dat door God gewerkt. Vanuit onszelf kunnen we dat nooit.

Het lijkt wel onze eigen keus, maar achteraf moeten we altijd zeggen dat God het is die naar ons toe is gekomen en die dat verlangen in ons gewerkt heeft.

De verloren zoon is ook terug gegaan, maar dat is door God gewerkt.

[mirjan25]

G-d trekt aan ons met zijn liefdeskoorden. Reageren we er bevestigend op of verharden we ons hart?

Sam

En wanneer je er voor kiest om er bevestigend op te reageren, keer je dus terug naar onze Vader en ben je dus bekeerd.

Ik zie de moeilijkheid serieus niet! Maar misschien kan iemand mij uitleggen wat er dan zo anders is aan de 'reformatorische bekering'?

De reformatorische bekering werkt denk ik meer vanuit die 3 punten: zondekennis, verlossing, dankbaarheid.

Het klinkt zo makkelijk om je tot God te keren, om die keuze te maken, maar dat zal dan uiteindelijk ook uit je levenswandel moeten blijken.
Je zult dan ook dingen moeten laten die je voorheen wel kon.

Maarjah dit zal altijd een moeilijk punt blijven en uiteindelijk zal God weten wie er echt bekeerd zijn.

[elbert]

We moeten ons bedenken dat de gelijkenis van de verloren zoon de laatste is van een drietal, nl. de gelijkenis van het verloren schaap, de gelijkenis van de verloren penning en de gelijkenis van de verloren zoon. Hoewel elke gelijkenis weer iets andere accenten legt, vormen ze een eenheid: het gaat over God die opzoekt en vindt wat verloren was. We moeten ons ook bovendien bedenken dat Jezus deze gelijkenis uitspreekt na het verwijt van de Farizeeën en de schriftgeleerden dat Hij zondaars ontving en met hen at (Luk. 15:1-2). Daar zijn deze gelijkenissen een reactie op (vanaf vers 3 tot het eind van het hoofdstuk).
In de gelijkenis van de verloren zoon is de oudste zoon waar we in dit verband op moeten letten: wie is die oudste zoon eigenlijk? Gezien het verband van dit gedeelte moeten het haast wel de Farizeeën en de schriftgeleerden zijn, die Jezus niet aanvaarden als de Messias. Ook zij worden genodigd om met Hem feest te vieren. Het begint dus met een verwijt van de Farizeeën: "Hij ontvangt zondaars en eet met hen" en eindigt met een oproep van Jezus aan hen: "Erken Gods opzoekende liefde hierin en kom ook mee feest vieren vanwege de bekering van zondaren".

[CaptainCaveman]

Dit staat niet haaks op mijn idee van bekering: als mens kun je een keuze maken. En als je welbewust die keuze voor God hebt gemaakt, dan ben je in mijn ogen 'bekeerd'.

God - als de vader - blijft altijd van ons - als de zoon in het verhaal - houden. Onvoorwaardelijke vaderliefde. Maar als we willen gaan, dan gaan we. Maar het mooie is: als we terug willen keren, dan zijn we meer dan welkom.

Exact, zo is ook hoe ik erover denk.

De reformatorische bekering komt volgens sommigen onder ons voor 100% bij God vandaan. Ik citeer:

Toetsenbord: als er werkelijk sprake is van uitverkiezing, wat hebben wij hier dan nog voor invloed op? En dan doel ik op de wedergeboorte.

Op de wedergeboorte heb je nada invloed.

[CaptainCaveman]

Dubbel.

[reform]

In de gelijkenis van de verloren zoon is de oudste zoon waar we in dit verband op moeten letten

Hoezo op de oudste zoon? Beide zonen hebben ons iets te vertellen. De vergelijking van de verloren zoon gaat m.i grotendeels over de jongste zoon. Ik snap je opmerking daarom niet zo goed.

In het verhaal van de verloren zoon is het de zoon die terugkomt naar de Vader. Hij keert zich om van zn zondige pad. Mensen kunnen zich bekeren. Er staat in de bijbel dat God de wedergeboorte bewerkstelligt. Dat wordt niet over de bekering gezegd.

[Galateia]

Er staat in de bijbel dat God de wedergeboorte bewerkstelligt. Dat wordt niet over de bekering gezegd.

Uhm, wedergeboorte en bekering zijn in mijn beleving hetzelfde!

[reform]

Er staat in de bijbel dat God de wedergeboorte bewerkstelligt. Dat wordt niet over de bekering gezegd.

Uhm, wedergeboorte en bekering zijn in mijn beleving hetzelfde!

Waar baseer je dat op?

[Galateia]

Er staat in de bijbel dat God de wedergeboorte bewerkstelligt. Dat wordt niet over de bekering gezegd.

Uhm, wedergeboorte en bekering zijn in mijn beleving hetzelfde!

Waar baseer je dat op?

Op mijn kinderlijk eenvoudige geloof.

Het kan toch allemaal niet zo ingewikkeld zijn?!

[Saskia]

Ik zie bekering/wedergeboorte ook meer als een proces. Eerst is er de bekering, oftewel omkering. Je 'besluit' zo niet meer verder te willen / kunnen en je keert je terug naar God. Vervolgens werkt God verder in je, doet je inzien hoe je leven was en vooral hoe je daarmee tegenover Hem stond. Dan kun je niet anders je dan je zonden belijden, waardoor Hij die zonden ook kan en wil vergeven, en je aan een nieuw leven kunt beginnen.

Klinkt misschien een beetje theoretisch zo, nou ja, hopelijk snappen jullie 't wel...

[elbert]

In de gelijkenis van de verloren zoon is de oudste zoon waar we in dit verband op moeten letten

Hoezo op de oudste zoon? Beide zonen hebben ons iets te vertellen. De vergelijking van de verloren zoon gaat m.i grotendeels over de jongste zoon. Ik snap je opmerking daarom niet zo goed.

Mijn opmerking moet je zien in het verband van het geheel van Lukas 15. Ik wil er maar de nadruk op leggen dat het niet alleen maar over de jongste zoon gaat, maar net zo goed over de oudste. Natuurlijk hebben ze ons beide iets te zeggen.
In Lukas 15 gaat het over 2 groepen mensen: de zondaren die Jezus zoekt en vindt en de Farizeeen en schriftgeleerden die daar hoofdschuddend naar staan te kijken. Het gaat om de context:

Luk. 15:1 En al de tollenaars en de zondaars naderden tot Hem, om Hem te horen.
2 En de Farizeën en de Schriftgeleerden murmureerden, zeggende: Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
3 En Hij sprak tot hen deze gelijkenis, zeggende:

Dan volgen de 3 gelijkenissen.

In de gelijkenis van de verloren zoon komen beide groepen aan de orde: de jongste zoon die eerst bij z'n vader weggaat, tot inkeer komt en feestelijk wordt onthaald (tollenaren en zondaren) en de keurige oudste zoon (Farizeeen), die verongelijkt is dat z'n jongste broer weer terug is gekeerd en dat er nota bene voor die hoerenloper het gemeste kalf is geslacht.

Wat meer ontopic: aangezien Lukas 15 een geheel vormt en het aspect van het zoeken en vinden door God in de eerste twee gelijkenissen (verloren schaap en verloren penning) al uitvoerig aan de orde komt, kunnen we niet zeggen dat de gelijkenis van de verloren zoon daarmee in tegenspraak is, anders zou Jezus Zichzelf hiermee tegenspreken.