In de homodiscussie is het als hetero gemakkelijk oordelen over een ander die homogevoelens heeft: niet praktiseren. Punt. En ’s avonds kruipen we het bed in en ervaren we de geborgenheid en de intimiteit van het huwelijk.
Sorry, maar hier herken ik mij totaal niet in.
Ik ben hetero. Maar ik kruip 's avonds niet het bed in, en ervaar dan lekker de geborgenheid en intimiteit van het huwelijk. Want ik ben vrijgezel!
En ik ben de enige niet.
Ik ga ook niet aan ongeoorloofde seksuele contacten doen. En daarmee ben ik ongetwijfeld een buitenbeentje in deze wereld. Je dient je lusten immers ongeremd uit te leven als autonoom mens, die geen goddelijke normen boven zich duldt, nietwaar? Maar ik weiger om een knieval te doen voor een dergelijk denken.
Is dat te doen zo? Jawel hoor, dat gaat goed genoeg. Celibatair leven is best te doen. Er is namelijk meer in het leven dan het fenomeen relatie.
Maar door een simpele voorstelling van zaken, alsof je als hetero op je wenken bediend wordt, voel ik mij pijnlijk getroffen. Dat is namelijk absoluut niet zo.