Laodicea schreef:Toch blijf ik als man die met vriend samenwoont dubbel vinden. Ik zou het prima vinden als iemand mij zondig vindt als ik allerlei losse relaties zou hebben. . . maar ik wieger mijn huidige relatie als zondig te laten bestempelen. . .
Ik kan alleen met het dubbele gevoel leven als ik met die ander ook daadwerkelijk als broeder/zuster dichter bij God mag komen. . . . Maar die mogelijkheid heb je niet direct met iedereen die je over dit onderwerp spreekt.
Vind je niet dat acceptatie van twee kanten moet komen? Ik ben katholiek, en in dit geval komt het erop neer dat ik het een heel eind kan nuanceren, maar uiteindelijk kom ik er niet onder uit dat homosexualiteit een doodzonde
is. Vanuit mijn geloof
kan ik hier niet onderuit komen, hoewel ik het vanuit m'n eigen wil best stiekem zou willen. Maar het katholiek geloof is van dien aard dat er minder selectief in te shoppen valt, en ik weet dat het waar is, maar ik kan het alleen in z'n geheel aannemen of in z'n geheel verwerpen. [/quote]
ik kan er best inkomen dat acceptatie van twee kanten moet komen. Voor mij staat echter voorop dat ik samen met de ander het volgen van Christus centraal stel. Als we elkaar van daaruit kennen vallen sommige gezichtspunten weg. ook gezichtpunten die ik van de ander misschien niet begrijp.
Tegelijkertijd neem ik hier ook verantwoording voor, hoewel het me zwaar valt, als jij me die keuze zou geven, en je zou me onder druk zetten om mijn geloof te loochenen, dan kies ik voor m'n geloof.
Mijn relatie sluit mij geloof niet uit. Misschien heeft het mij zelfs dichter bij God gebracht.
Dan de broodnodige nuanceringen;
wij kennen het onderscheid tussen objectieve en subjectieve doodzonden, het komt er dan op neer dat de homosexuele daad objectief een zonde is, maar subjectief gezien waarschijnlijk vaak niet. Een zonde is vanuit ons perspectief pas aanrekenbaar als deze bewust wordt gepleegd. Er zullen naar alle waarschijnlijkheid heel wat homo's zijn die er niet bij stilstaan dat ze een zonde plegen, dus dat zal ze niet, of verminderd aangerekend worden.
Ook moet je alles in perspectief blijven zien, het balletje valt op te werpen dat de gemiddelde heterosexuele Christen net zo vaak zondigt, maar dan op andere terreinen, en aan de andere kant zie je bij Christelijke homo's vaak een soort compensatiegedrag (ik weet er even geen ander woord voor), omdat ze weten dat er erg op hun gelet wordt, of vanuit een meer positieve houding omdat ze zichzelf willen bewijzen, gaan ze erg letten op hun levensstijl en zetten ze zich positief in voor God en maatschappij, wellicht slaat de balans dan zelfs wel door naar het positieve voor de groep die ik zojuist omschreven heb.
misschien ben ik minder katholiek t.a.v. zgn "werken".
Dan is er nog het volgende aspect, en daar ben ik toevallig zelf erg mee bezig de laatste tijd; volgens de katholieke leer is jouw relatie niet 'fout', maar alleen de sexuele omgang. That's it. Idealiter zou elk mens celibatair moeten kunnen leven, en ook in het huwelijk zouden echtelieden ernaar moeten streven om op een gegeven moment de sex achter zich te laten. Eigenlijk moet je jezelf de volgende situatie voorstellen; als je partner én gruwelijk verminkt zou zijn door een ongeluk, én daardoor ook geen sex meer zou kunnen hebben, en dat je er dan geen moment over twijfelt om hem in de steek te laten, dan zit het qua hoofdmoot wel goed.
Nou ben ik niet direct het type van een louter platonische relatie. Voor mij werkt het niet om mij zo te verwijderen van mijn lichaam. Het zou voor mij zijn als muziek luisteren zonder te bewegen. Degene die mij kent zal beamen dat dit niet des scapes is. Ik kan mij wel het louterende van de houding voorstellen, als een vasten.
Je hypotetische situatie sluit lichamelijk intimiteit voor mij niet uit. Ik vindt het luisteren naar iemand hartslag al op het vlak lichamelijke intimiteit.
Celibatair levenden zijn bij ons eigenlijk een beetje de voorhoede, al moet je dat eigenlijk nooit hardop zeggen natuurlijk, en homosexueel geaarden zijn idealiter gezien daarvoor het meest geroepen, dat is geen troostprijs maar een hoofdprijs.
hihi
. . . Maar ik ben het er niet mee eens dat homoseksuelen daar eerder toe geroepen zijn. Dit versmalt in mijn ervaring de werking van God in mensenlevens.
Iets anders wordt het als de leer in twijfel wordt getrokken, ik voer dan een rationele discussie, omdat ik meen dat de leer juist is, en dat heb ik te verdedigen als katholiek.
Bedoelje mer 'leer' je standpunt over homoseksualiteit of de christleijke leer in het algemeen?
Maar de homosexueel geaarde waar je mee discussieert zal het vaak toch opvatten als een persoonlijke aanval. Tja, ik ben er ook nog niet echt uit hoe ik die twee dingen goed uit elkaar kan krijgen.
Elkaar een stap dichter bij God brengen, de Bijbel open, leven in het hier en nu. Enkele elementen die mij hierbij helpen.
btw, thanks voor je uitgebreide reactie,
Scape
Toch fijn om te weten.
