Afwachten of Verwachten - dr. K. van der Zwaag

[Solus]

Als het goed is is het geloof continu in beoefening. Waar het niet in beoefening is is ook geen zekerheid. Maar ik hanteer ws. een ruimer begrip van 'oefening van het geloof'.

Ach,
we zijn tot hinken,
en tot zinken,
ieder ogenblik gereed.

[ndonselaar]

PS Solus is het verstandig om dit een 'nadere gang in het genadeleven' te noemen?

Ja, dat lijkt me verstandig. Het is een zaak waar de één nog voor kan staan, terwijl een ander er kennis van kan hebben.
Ds. J. van Haaren zei echter in dit verband: sta niet naar grote zaken, maar sta naar Christus!

Hiermee haal je de 'zekerheid' wel uit het wezen van het geloof!

[Solus]

PS Solus is het verstandig om dit een 'nadere gang in het genadeleven' te noemen?

Ja, dat lijkt me verstandig. Het is een zaak waar de één nog voor kan staan, terwijl een ander er kennis van kan hebben.
Ds. J. van Haaren zei echter in dit verband: sta niet naar grote zaken, maar sta naar Christus!

Hiermee haal je de 'zekerheid' wel uit het wezen van het geloof!

Nee hoor, ik heb al gezegd, als een bekommerde gelovige in de oefening van het geloof in de dadelijkheid mag zien op Christus en tot Hem zijn toevlucht nemen, dan ligt daar een onwrikbare zekerheid in. Dat behoort tot het wezen. Maar een uur later kan het al weer toegesloten zijn. Dan is die zekerheid weg. Niet bij de bevestigde gelovige, die achter de daadzaak staat van de bewuste verzekering van zijn aandeel in Christus. Het gaat dan dus over de zekerheid van het gevoel, en wat ik zeg sluit helemaal aan bij A Marck.
Over standen zie verder de topic die daarover gaat.

[eppie]

Ondanks dat gelovigen niet altijd kunnen leven uit 'wat geweest is' Mogen we toch daar wel hoop uit putten? Kan je niet zeggen "als ik door de bodem van mijn geloof heenzak zijn daar Christus handen die mij opvangen"? We mogen toch teruggrijpen op dat ene onvergetelijke moment waarop onze zondenvergeven zijn? Als de zekerheid van het geloof [en daarbij betrokken het naar buiten uitstralen] alleen maar tot uiting komt tijdens de Godsontmoeting, hoe moeten wij dan een lichtend licht en een zoutend zout zijn?

[Solus]

Ondanks dat gelovigen niet altijd kunnen leven uit 'wat geweest is' Mogen we toch daar wel hoop uit putten? Kan je niet zeggen "als ik door de bodem van mijn geloof heenzak zijn daar Christus handen die mij opvangen"? We mogen toch teruggrijpen op dat ene onvergetelijke moment waarop onze zondenvergeven zijn? Als de zekerheid van het geloof [en daarbij betrokken het naar buiten uitstralen] alleen maar tot uiting komt tijdens de Godsontmoeting, hoe moeten wij dan een lichtend licht en een zoutend zout zijn?

Helemaal mee eens. Je mag niet wegpoetsen wat God in je leven gedaan heeft. En natuurlijk geldt hier ook: Eén ding weet ik, dat ik eerst blind was, en nu zie!
Toch laat de Bijbel ook staande dat er veel strijd en aanvechting is en kan zijn, en meer een zien op onszelf, onze zonde, en op de omstandigheden. En dat dit bij de kleingelovigen (die dus niet de bewuste verzekering kennen) veel meer opspeelt dan bij de bevestigden.

[ndonselaar]

Ondanks dat gelovigen niet altijd kunnen leven uit 'wat geweest is' Mogen we toch daar wel hoop uit putten? Kan je niet zeggen "als ik door de bodem van mijn geloof heenzak zijn daar Christus handen die mij opvangen"? We mogen toch teruggrijpen op dat ene onvergetelijke moment waarop onze zondenvergeven zijn? Als de zekerheid van het geloof [en daarbij betrokken het naar buiten uitstralen] alleen maar tot uiting komt tijdens de Godsontmoeting, hoe moeten wij dan een lichtend licht en een zoutend zout zijn?

Helemaal mee eens. Je mag niet wegpoetsen wat God in je leven gedaan heeft. En natuurlijk geldt hier ook: Eén ding weet ik, dat ik eerst blind was, en nu zie!
Toch laat de Bijbel ook staande dat er veel strijd en aanvechting is en kan zijn, en meer een zien op onszelf, onze zonde, en op de omstandigheden. En dat dit bij de kleingelovigen (die dus niet de bewuste verzekering kennen) veel meer opspeelt dan bij de bevestigden.

Als ik alles lees vraag ik me af, of we wel weten wat 'geloven' is.

[eppie]

Ondanks dat gelovigen niet altijd kunnen leven uit 'wat geweest is' Mogen we toch daar wel hoop uit putten? Kan je niet zeggen "als ik door de bodem van mijn geloof heenzak zijn daar Christus handen die mij opvangen"? We mogen toch teruggrijpen op dat ene onvergetelijke moment waarop onze zondenvergeven zijn? Als de zekerheid van het geloof [en daarbij betrokken het naar buiten uitstralen] alleen maar tot uiting komt tijdens de Godsontmoeting, hoe moeten wij dan een lichtend licht en een zoutend zout zijn?

Helemaal mee eens. Je mag niet wegpoetsen wat God in je leven gedaan heeft. En natuurlijk geldt hier ook: Eén ding weet ik, dat ik eerst blind was, en nu zie!
Toch laat de Bijbel ook staande dat er veel strijd en aanvechting is en kan zijn, en meer een zien op onszelf, onze zonde, en op de omstandigheden. En dat dit bij de kleingelovigen (die dus niet de bewuste verzekering kennen) veel meer opspeelt dan bij de bevestigden.

Als ik alles lees vraag ik me af, of we wel weten wat 'geloven' is.

Volgens Kramer:
Ge'lo-ven (geloofde, h.geloofd) 1 geloof (bet1) hebben; 2 geloof (bet2)hebben; 3 ~aan aannemen dat iets of iem. bestaat: aan spoken ~, aan wonderen ~; eraan moeten ~ zich aan iets onaangenaams moeten onderwerpen of opgeofferd, niet gespaard worden; 4 ~in als waar aannemen en vast op de heilzame invloed ervan vertrouwen: ~in God, in de openbaring; 5 van mening zijn, denken: ik geloof van niet ik meen dat het niet zo is; hij gelooft het (verder) wel hij heeft de moed opgegeven en doet geen moeite meer.

Ge'loof (het) 1 vertrouwen dat iets waar is: ~hechten, ~ slaan aan iemands woorden; vinden geloofd worden; op goed ~zonder verder onderzoek; een blind ~ hebben onvoorwaardelijk geloven in; 2 vertrouwen in God of goden of een Goddelijke openbaring: een onwankelbaar, vurig~; ~, hoop en liefde; 3 (-loven) godsdienst, kerkleer: het oude ~ het katholieke geloof; het nieuwe ~ het protestante geloof; de twaalf artikelen des geloofs de twaalf punten van de apostolische geloofsbelijdenis; twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen een huwelijk tussen mensen van verschillende religie is onjuist

Tot zover het woordenboek.

[Solus]

Helemaal mee eens. Je mag niet wegpoetsen wat God in je leven gedaan heeft. En natuurlijk geldt hier ook: Eén ding weet ik, dat ik eerst blind was, en nu zie!
Toch laat de Bijbel ook staande dat er veel strijd en aanvechting is en kan zijn, en meer een zien op onszelf, onze zonde, en op de omstandigheden. En dat dit bij de kleingelovigen (die dus niet de bewuste verzekering kennen) veel meer opspeelt dan bij de bevestigden.

Als ik alles lees vraag ik me af, of we wel weten wat 'geloven' is.

Als je niet weet wat geloven is, moet je zondag 7 van de HC eens lezen, en daarbij de uitmuntende verklaring van Comrie (onlangs nog opnieuw en zeer leesbaar uitgegeven door Den Hertog, Houten)

[ndonselaar]

Betreft het geloof.

Mijn vraag was bedoelt omdat ik denk dat velen bij het woord 'geloof' denken aan het geloof in de vergeving van de zonden.

Geloven is het kennis, toestemmen en vertrouwen. Het geloof rust niet op een kenmerk in zichzelf. Het geloof rust op God. Als we om bij de Bijbel te blijven Abraham nemen op de berg Moría dan geloofde Abraham daar.

Zodra een mens voor de eerste maal gelooft, dan is deze mens gerechtvaardigt. Niet dat de mens dan 'rechtvaardig' is! Nee, deze mens blijft vlees. Hij is echter bekleed met een 'vreemde gerechtigheid' (Luther). De Geest werkt in die mens altijd aan op Christus, dus buiten ons. Sommige mensen die spreken over 'nadere gangen' en 'voor of achter de zaak' denken dat ik die gerechtigheid in mijn zak krijg of draag. Dan wordt die 'beleving' zou uitvergroot dat ik iets heb. Ik heb echter nooit niks! Ook de mens met genade blijft een nul. Hij moet iedere keer weer met een lege hand naar Zijn God en Vader toe om vervuld te worden. Zo blijft genade, genade en geloof, geloof!

Groeten,

[Klaas]

NDonselaar:

Volgens à Marck komt deze zekerheid tot stand door de genadeqaven die ik bij mezelf observeer te vergelijken met de beloften van het Evangelie, die gelden voor allen die zulke genadegaven hebben verkregen. Wanneer de uitslag van deze vergelijking gunstig is, in die zin dat ik die genadegaven bij mezelf signaleer, maq ik tot de slotsom komen dat de rechtvaardiging ook mij ten deel is gevallen. Het is duidelijk dat de sluitrede hierbij de hoofdrol speelt.

Oftewel:

- Uitverkorenen doen goede werken;
- Ik doe goede werken;
- Ik ben uitverkoren.

Zullen we dan Weber er ook nog maar eens bijhalen?

Klaas

[ndonselaar]

Klaas,

Het aanhalen van a Marck betekent nog niet dat ik instem met het syllogisme oftewel de sluitrede.

Gr.

[Solus]

Betreft het geloof.

Mijn vraag was bedoelt omdat ik denk dat velen bij het woord 'geloof' denken aan het geloof in de vergeving van de zonden.

Geloven is het kennis, toestemmen en vertrouwen. Het geloof rust niet op een kenmerk in zichzelf. Het geloof rust op God. Als we om bij de Bijbel te blijven Abraham nemen op de berg Moría dan geloofde Abraham daar.

Zodra een mens voor de eerste maal gelooft, dan is deze mens gerechtvaardigt. Niet dat de mens dan 'rechtvaardig' is! Nee, deze mens blijft vlees. Hij is echter bekleed met een 'vreemde gerechtigheid' (Luther). De Geest werkt in die mens altijd aan op Christus, dus buiten ons. Sommige mensen die spreken over 'nadere gangen' en 'voor of achter de zaak' denken dat ik die gerechtigheid in mijn zak krijg of draag. Dan wordt die 'beleving' zou uitvergroot dat ik iets heb. Ik heb echter nooit niks! Ook de mens met genade blijft een nul. Hij moet iedere keer weer met een lege hand naar Zijn God en Vader toe om vervuld te worden. Zo blijft genade, genade en geloof, geloof!

Groeten,

Helemaal mee eens.
Ds. Kersten wees altijd heel nadrukkelijk op het gevaar van het maken van een grond van allerlei bevindingen. Christus is het voorwerp van het geloof, niet onze gesteldheid of verzekerdheid.

[Solus]

De hamvraag bij het lezen van een boek als Afwachten of Verwachten is natuurlijk: wanneer kan iemand zeggen dat hij waarlijk het geloof deelachtig is, en dus een goed toevoorzicht heeft op weg en reis naar de eeuwigheid? Dat is de vraag van de toe-eigening: voor ons allemaal van levensbelang, maar ook als we in gesprek zijn met een ander.
Wat ik graag zou willen weten van anderen die deze topic volgen: wanneer moet je iemand waarschuwen als hij zegt dat hij "in Jezus gelooft" of "Jezus aangenomen" heeft, of moet je er altijd van uitgaan dat het echt is? Met andere woorden, kunnen mensen zich makkelijk bedriegen, dat ze wel denken dat ze Jezus kennen terwijl het niet zo is, of is dat iets wat nauwlijks voorkomt? Want uit het boek van Van der Zwaag krijg ik het idee, dat hij daar niet erg beducht voor is.

[ndonselaar]

Wat schreef Jacobus ook al weer over een geloof zonder de werken / vrucht Solus?

Ik denk dat we de boom aan zijn vruchten kennen.

Gr.

[JS]

Dag beste mensen,
Wie heeft (een gedeelte van) Afwachten of Verwachten van dr. K. van der Zwaag al gelezen en wat vonden jullie ervan?