Ik had trouwens zondag een typisch moment meegemaakt, wat perfect in dit topic past. Ongeveer dan.
Ik was op de verjaardag van een vriendin, die inmiddels zwanger is van de 2de. Het is daar altijd zo'n chaos. Dat kind rent maar rond en de stukken koek en het drinken vliegen maar in de rondte. Ik denk ook altijd na over wat ik aantrek als ik daar naartoe ga, want de kans is groot dat ik op mijn stoel vastplak...
Maar goed, ze zijn happy, dus het zal wel...
Anyway, zat haar hele familie en schoonfamilie mij aan een kruisverhoor te onderwerpen over wanneer ik maar eens kinderen ging krijgen. Sjonge. Als ik dat zo zag om me heen, dat kind jankend, rennend, kwijlend, mijn vriendin die op ontploffen staat, niet meer werkt, maar echt helemaal fulltime thuis zit... dan ren ik het liefste hard weg.
Ik werd er helemaal eng van. Wat ik daar steeds weer zie, is precies dat wat ik nooit wil. Ik wilde in een vlaag van angst meteen de hele adoptie afblazen... gelukkig was mijn man daar om alles te relativeren en me ervan te verzekeren dat zulke taferelen mij nooit zullen overkomen.
Maar goed. Ik moest het even kwijt. Ik weet ook niet waarom.
ik ben weer opgelucht
