Nou... we hebben er lang over nagedacht, maar we wachten nog tot februari. We kunnen dus in november al terecht voor de cursus, zelfs al in augustus als we dat echt willen, maar we hebben alles 3 maanden vooruit geschoven. Omdat ik dan afgestudeerd ben... en anders blijft mijn hoofd maar heen en weer geschud worden tussen werk, studie en de cursus. Eerst even komende maanden alles afronden en dan de nieuwe stap. Die 3 maanden kunnen er dan ook wel bij...
Bovendien is er een klein kansje dat ik naar een universiteit ga in de USA voor een jaartje ... en mocht dat door gaan, dan zouden we misschien daarna pas naar de bemiddelaar kunnen stappen, maar dat moeten we nog uitzoeken. De beginseltoestemming blijft 3 jaar geldig. Dus we zullen alles wel zien
Inmiddels hebben we ook landen gekozen: het wordt Haïti, Zuid-Afrika of Ethiopië. Nigeria is ook nog een optie, maar daar werkt Wereldkinderen niet en dat vinden we toch wel een betrouwbare stichting.
En we zouden graag oudere kinderen adopteren (tot een jaar of 5/6 ofzo) en het liefst een sociale of een biologische sibling. We hoeven niet persé een jong kindje. Twee is ook goed... eigenlijk zien we het wel. Special need staan we niet voor open (daarmee bedoel ik nu: ernstige ziektes of ernstige geestelijke achterstand, ik bedoel dus niet dingen als een hazenlip, handicap aan arm, noem maar op), omdat ik nu al weet dat ik daaraan onderdoor zal gaan.
Wauw. Wat hebben we veel gepland de afgelopen dagen. Het zal vanaf nu nog zeker 3 jaar duren voor we ons kindje of kinderen echt zullen hebben. Maar we hebben nu meer een beeld, een planning, een idee.
Dus. In februari volgen we de cursus. Dan - al naar gelang mijn avontuur in de USA door gaat of niet - kunnen we komende zomer op de wachtlijst staan.
Zow. En nu voel ik me oud
