Ik heb zelf al het grootste deel van mijn leven psychische problemen van uiteenlopende aard.
Ook ik heb mensen ontmoet die precies meenden te weten hoe ik in elkaar stak en wat het beste voor mij was.
Datzelfde zie ik ook hier gebeuren, in de reacties aan L'être extraterrestre.
Ik neem aan dat al deze reacties goed bedoeld zijn, maar ik vind ze i.h.a. erg veroordelend en kort door de bocht.
Niemand kent mij zo goed als ikzelf.
Niemand weet wat zo goed ik voel en wat er in me omgaat als ikzelf.
Niemand leeft mijn leven, behalve ikzelf.
Met alle respect, maar hoe kun je als buitenstaander weten wat goed voor iemand is?
Hoe kun je weten wat in zijn of haar hoogste belang is?
Hoe kun je oordelen over de weg die een ander gaat, de keuzes die een ander maakt?
We hebben als mens het recht ons eigen pad te kiezen.
Om te leren, te ervaren, soms door vallen en weer opstaan.
We hebben het recht om op ons eigen kompas te varen.
Om onze eigen 'fouten' te maken.
Ik ben zelf degene die de consequenties ervaart betreffende mijn keuzes rondom hulp.
Dat geldt ook voor L'être.
Meedenken mag, kritisch zijn ook.
Maar oordelen?
Dat heb ik zelf wel afgeleerd.
Dat zouden meer mensen eens kunnen overwegen
Eén van mijn favoriete uitspraken is: 'Laat mij mijn weg, ook al is mijn weg in jouw ogen een omweg'.
En een andere: 'Oordeel niet over een ander voor je een maan in zijn moccassins hebt gelopen'.
Je bezorgdheid uitspreken, prima.
Je visie geven, ook prima.
Suggesties doen, hartstikke goed.
Maar een deur openen en de ander er vervolgens doorheen willen duwen?
Lijkt me geen goed idee.
Einde preek.