Wedergeboorte werkt geloof ja. Zonder wedergeboorte kan niemand geloven of zichzelf bekering. Wedergeboorte is het moment waarop een mens van 'oude mens' naar 'nieuwe mens' gaat, vanuit 'dood' 'levend' wordt. Ook wel levendmaking genoemd. Die levende, nieuwe mens zal geloven, maar dat hoeft niet op hetzelfde moment gebeuren als zijn wedergeboorte.
Jezus zegt bijvoorbeeld tegen Nicodemus 'wie niet opnieuw geboren wordt, kan het koninkrijk van God niet zien'. Iemand die wedergeboren is hoeft inderdaad nog niet zelf door te hebben dat hij dat is, en dat hij geloofd. Echter, hij is levend gemaakt. En iemand die levend gemaakt is zal zich omkeren tot de Heer. Het 'maar stel dat hij sterft voordat hij gaat geloven', naar mijn overtuiging is dat dus niet mogelijk. Je kunt niet en wedergeboren zijn én verloren gaan. Daarom zou je kunnen stellen dat er geen wedergeborenen sterven voordat ze tot geloof komen. En dat wedergeboorte ook geloof is, maar dan als gave van God waar de persoon nog niet volmondig mee heeft ingestemd, en zich heeft overgegeven.
Zullen we deze schematische indeling maar achterwege laten? Laat nu eindelijk God Zelf eens aan het werk! Iedere keer weer stoppen mensen Hem in een stramien waarvan zij vinden hoe een bekeringsweg en een leven met God moet gaan.
Ik zie niet in waarom dat zou moeten. Alleen het is soms wel gevaarlijk omdat mensen gaan wachten tot hun 'deze dingen op die manier geschieden zullen'. Echter, jij als CGK'er bent echt niet wars van 'schemaatjes', wat dacht je de verbondsleer van jou kerk? Ja, dat is theologie, dogmatiek en dat is wetenschap dus zul je 'schema's' terug vinden. Met je doopt doet God dit, met je belijdenis doet God dat etcetra.
Wat gewoon wel het gevaar is, is dat mensen snel denken 'ach, als het komt dan komt het', 'ik kan mijzelf niet bekeren' of 'als ik toch uitverkoren ben', maar moet je dan direct alle 'schemaatjes' in de Naam van God de kerk uit gooien? Of moeten mensen wat anders omgaan met die dingen. Moeten mensen misschien veel meer verwachten en vertrouwen op de beloften in je doop, wat het gros van de Gergemmers gewoon niet doet. God WIL in je wonen.
Hij vraagt:"Mijn zoon, mijn dochter: Geef Mij uw hart!"
Jep, en er zijn nog veel meer teksten in de Bijbel die ook uitgelegd moeten worden, en daar is dan theologie en dogmatiek voor. Dat moet eigenlijk niet altijd evenveel in de kerk naarvoren komen, maar het 'Geef Mij je hart' moet ook weer passen in 'Mensen die niet ziek zijn hebben Jezus niet nodig' of 'Niemand komt tot de Zoon tenzij dat de Vader hem getrokken heeft'. De dingen die wij allemaal benoemen zijn achteraf, en voor de persoon toetstenen voor je geloof. Je ellendekennis, de verlossing en de dankbaarheid.
Daar hoef je helemaal niet huiverig over te doen, ze zijn fantastisch (waarom zouden er anders nog zoveel gereformeerde kerken zijn in Nederland, van welk smaakje dan ook Christelijk-* of * Vrijgemaakt of * Gemeenten/Kerk, dat zijn allemaal werken met 'systemen', 'schema's' en 'ellendekennis'.
De "vrije gunst, die eeuwig Hem bewoog" is zo helemaal weg, want als je langs een bepaald schema moet gaan kun je ergens verwachten dat God je dan wel zal bekeren.
het is niet 'moet gaan' maar 'zult gaan'. Het is niet 'nu ga ik eens even wat ellendekennis krijgen en dan gebeurd er dit, en dan dat. Maar elke christen, als hij terugkijkt op zijn leven zal die weg herkennen in zijn leven. Hoe dan ook.
En kind zal echt niet m,et een bevende stem zeggen: Och mocht het komen staan te gebeuren. Stondeke der minne, zoete Jezus of zoiets dergelijks. Eenvoudig opzien naar de overste Leidsman en Voleinder des geloofs Jezus Christus.
Een kind zegt ook niet 'Voleinder des Geloofsch', wat betekend het, dat Jezus jou geloof volledig maakt? Volgens mij bestaat er niet zoiets als 'geloof uit de mens'
Waar het omgaat is geloof, en geloof komt van God, en een mens geloofd niet uitzichzelf dat komt door de heilige Geest, die een persoon wederbaard opdat hij zou geloven. Ik heb vier jaar tegen God gezegd dat Hij mijn Vader is, en of Hij mijn Vader wil zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar tot nu toe nog weinig van meegekregen heb (niet uit egoïstische overwegingen), maar ik ga er vanuit dat het een relatie is, waarin ik ook de liefde van God zal ervaren; dat doe ik (momenteel?) niet. En ja ik weet dat je 'vast mag vertrouwen op dat Hij dat ook wil'.
Maar wat heb je aan geloof als het jou niet sterkt, jou niet steund, God onzichtbaar is en jij helemaal niet het gevoel heb dat Christus voor jou stierf? Moet ik dan maar gewoon keihard blijven geloven dat God lekker wél mijn Vader is en dat de Zoon wél voor mij stierf als ik daar helemaal niets van 'proef', 'gevoel' of van doordrongen ben?