In de eerste klas begon ik met huiscatechisatie: bij een gemeentelid thuis. Daar was echt geen bal aan, het ging over hoe je met elkaar omgaat op school en de bijbel kwam er amper aan te pas. Ik moest het jaar afmaken van mijn ouders. Het jaar erna moest ik het maar weer proberen, omdat ik bij een leuk echtpaar terecht zou komen. Maar dat viel tegen, want de andere jongeren waren nog even ongemotiveerd en oppervlakkig als eerder. In de derde klas ben ik niet meer gegaan, maar in de vierde wel in de hoop dat het bij de dominee beter zou zijn. Nee dus. Weer moest ik het jaar afmaken (zucht). Toen ik 20 was, heb ik belijdenis gedaan en daarvoor een jaar catechisatie gevolgd. Sommigen anderen in die groep geloofden wel wat heel anders dan ik... We hadden een boekje waarvan we telkens een hoofdstuk bespraken. Ik vond er niet erg veel diepgang in zitten. Maar ik wilde toch heel graag belijdenis van mijn geloof doen en dat heb ik ook gedaan. En nu ga ik noooooooooooit meer naar catechisatie!!!
Ik heb trouwens wel hele goede ervaringen in dezelfde kerk met een commissie die themadiensten voorbereid, waarin mensen van alle leeftijden zitten. We bespraken elke keer ook het onderwerp van de preek en het bijbehorende bijbelgedeelte. Ik heb er veel van geleerd.
Verder heb ik van mijn 13de tot 19de (ongeveer) op een tienerbijbelkring gezeten van de Vergadering der Gelovigen en nu doe ik bijbelstudie bij mijn studentenvereniging. Ik miste het samen bijbelstudie doen nogal in het jaar dat belijdeniscatechisatie volgde...