Ger gem DE kerk

[madel]

In bepaalde kringen, zoals bovenstaand laten zien, wil men nogal eens een volgorde handhaven waaraan dan een bekering moet beantwoorden. God blijft immers de zelfde! Hij verandert niet.
Maar als ik de bijbel lees kom ik bar weinig bekeringsverhalen tegen. ook lees ik zelden dat mensen achteraf uitgebreid hun bekeringsverhaal vertellen. laat staan iets zeggen over een portie zondekennis. veel meer lees ik gebeurtenissen die plaatsvinden in hun geloofsleven en wat voor positieve en negatieve gevolgen dat heeft. een nauwe levenswandel is wat ik vaker zie. laten we daar troost uit putten.

mn aanhaling dat men oudvaders citeert blijkt idd in veel gevallen nogal eenzijdig te zijn en dat is jammer. mede hierdoor creert men zelf een verkeerd beeld van Gods woord en van de oudvaders die vaak toch veel ruimer in hun denken blijken te zijn dan dat men zelf verkondigt.

mijn 'bekering' wordt in bepaalde kringen niet serieus genomen. zelfs mn eigen familie is hierin erg achterdochtig. want ja, dat is toch niet gegaan zoals men dat gewend is. min of meer volgens het boekje en de vaste volgorde. helaas, men weet niet beter.
nog even trugkomend op bekering. in mijn geval ging ik als een christen/gelovige door het leven zonder zelf echt te geloven in feite. door wat gebeurtenissen in het leven is dat totaal veranderd en mag ik zeker weten een kind/zoon van God te zijn. daar ben ik van overtuigd. ondanks mijn vele struikelingen. je weet dat je soms zaken verkeerd doet maar die mag je dan belijden. dat is zondekennis. je zwakheid onder ogen zien. weten dat het hier niet volmaakt is. maar toch kun je God behagen door Zijn Geest die in ons een goed werk begonnen is en Hijzelf zal het voleinden.

[PeterD]

Volgens mij is de verhandeling Ellende-Verlossing-Dankbaarheid iets wat niet helemaal in dit topic thuishoort, maar goed, het staat er nu eenmaal dus ga ik meedoen.

In ben er van overtuigd dat God altijd werkt door de volgorde van Ellende-verlossing-dankbaarheid. Immers, zonder ellende heb je geen verlossing nodig, maar ook zonder de verlossing kan er geen dankbaarheid zijn. Het houdt met de dankbaarheid echter niet op en de gelovige komt opnieuw in een ellendestaat terecht waarvan hij verlost wordt.

God werkt toch een liefde tot Hem in het hart? Daarna gaat die mens zoeken om God te gaan behagen. Die mens wil niet meer zonde doen tegenover God. Die mens gaat zoeken hoe hij het goed kan krijgen tussen God en zijn ziel. Gaat het wellicht zelf proberen door de wet te houden, gaat wellicht van alles proberen om maar die band tussen God en hem goed te krijgen. Maar die mens komt er achter dat hij het zelf niet kan. Dat het van zijn kant geheel afgesneden is door de val in Adam. Dat noemt men de ellendestaat van de mens.
Die "zoekende" en "ellendige" periode kan bij de één heel lang duren. Bij de ander is het zo voorbij.
Maar dan gaat Christus zich aan die mens openbaren, en dan zal die mens mogen weten dat Christus is gestorven, ook voor hem/haar.

Dit is toch het begin van ieder zaligmakend werk van God uit?

[Jort]

Immers, zonder ellende heb je geen verlossing nodig, maar ook zonder de verlossing kan er geen dankbaarheid zijn.

Exact. Juist mijn 'marktvoorbeeld' in vorige post (gek voorbeeld, maar eenieder begrijpt wat ik ermee bedoel), van iemand die 'zomaar' JEzus aanneemt, geeft Omega geen antwoord op. Kan ook logisch gezien niet. Je hebt gewoon gelijk.

[Marnix]

Volgens mij is de verhandeling Ellende-Verlossing-Dankbaarheid iets wat niet helemaal in dit topic thuishoort, maar goed, het staat er nu eenmaal dus ga ik meedoen.

In ben er van overtuigd dat God altijd werkt door de volgorde van Ellende-verlossing-dankbaarheid. Immers, zonder ellende heb je geen verlossing nodig, maar ook zonder de verlossing kan er geen dankbaarheid zijn. Het houdt met de dankbaarheid echter niet op en de gelovige komt opnieuw in een ellendestaat terecht waarvan hij verlost wordt.

God werkt toch een liefde tot Hem in het hart? Daarna gaat die mens zoeken om God te gaan behagen. Die mens wil niet meer zonde doen tegenover God. Die mens gaat zoeken hoe hij het goed kan krijgen tussen God en zijn ziel. Gaat het wellicht zelf proberen door de wet te houden, gaat wellicht van alles proberen om maar die band tussen God en hem goed te krijgen. Maar die mens komt er achter dat hij het zelf niet kan. Dat het van zijn kant geheel afgesneden is door de val in Adam. Dat noemt men de ellendestaat van de mens.
Die "zoekende" en "ellendige" periode kan bij de één heel lang duren. Bij de ander is het zo voorbij.
Maar dan gaat Christus zich aan die mens openbaren, en dan zal die mens mogen weten dat Christus is gestorven, ook voor hem/haar.

Dit is toch het begin van ieder zaligmakend werk van God uit?

Zit wat in, maar God hebben we niet alleen nodig om verlost te worden van onze ellende. Als je een kind opvoedt met het geloof en het kind houdt van God terwijl het nog niet echt over zonde en ellende nagedacht heeft, maar omdat God zijn vader is en hij van God houdt omdat God voor hem zorgt en van hem houdt, is het geloof van het kind dan niet echt omdat het geen ellendekennis heeft? Heeft het God daarom niet nodig dan? Ik vraag het me sterk af.

[PeterD]

Volgens mij is de verhandeling Ellende-Verlossing-Dankbaarheid iets wat niet helemaal in dit topic thuishoort, maar goed, het staat er nu eenmaal dus ga ik meedoen.

In ben er van overtuigd dat God altijd werkt door de volgorde van Ellende-verlossing-dankbaarheid. Immers, zonder ellende heb je geen verlossing nodig, maar ook zonder de verlossing kan er geen dankbaarheid zijn. Het houdt met de dankbaarheid echter niet op en de gelovige komt opnieuw in een ellendestaat terecht waarvan hij verlost wordt.

God werkt toch een liefde tot Hem in het hart? Daarna gaat die mens zoeken om God te gaan behagen. Die mens wil niet meer zonde doen tegenover God. Die mens gaat zoeken hoe hij het goed kan krijgen tussen God en zijn ziel. Gaat het wellicht zelf proberen door de wet te houden, gaat wellicht van alles proberen om maar die band tussen God en hem goed te krijgen. Maar die mens komt er achter dat hij het zelf niet kan. Dat het van zijn kant geheel afgesneden is door de val in Adam. Dat noemt men de ellendestaat van de mens.
Die "zoekende" en "ellendige" periode kan bij de één heel lang duren. Bij de ander is het zo voorbij.
Maar dan gaat Christus zich aan die mens openbaren, en dan zal die mens mogen weten dat Christus is gestorven, ook voor hem/haar.

Dit is toch het begin van ieder zaligmakend werk van God uit?

Zit wat in, maar God hebben we niet alleen nodig om verlost te worden van onze ellende. Als je een kind opvoedt met het geloof en het kind houdt van God terwijl het nog niet echt over zonde en ellende nagedacht heeft, maar omdat God zijn vader is en hij van God houdt omdat God voor hem zorgt en van hem houdt, is het geloof van het kind dan niet echt omdat het geen ellendekennis heeft? Heeft het God daarom niet nodig dan? Ik vraag het me sterk af.

Dat is geen zaligmakend geloof. Het is een verstandelijk geloven (of historisch geloof) dat God bestaat en Hij in Zijn algemene genade voor de mensheid zorgt.

[Raido]

Ik weet niet of je dat direct zo zou moeten stellen Peter, elk kind begint zo te geloven in God, ik zie het als aanloop tot een wat meer doorkneed en doorleeft geloof in God.

Als ik soms zie hoe kleine kinderen betrouwen en vertrouwen op God, dan kan ik daar erg jaloers op zijn. God roept ons op om te geloven als een kind, maar niet kinderachtig te zijn in ons geloven.

[PeterD]

Ik weet niet of je dat direct zo zou moeten stellen Peter, elk kind begint zo te geloven in God, ik zie het als aanloop tot een wat meer doorkneed en doorleeft geloof in God.

Als ik soms zie hoe kleine kinderen betrouwen en vertrouwen op God, dan kan ik daar erg jaloers op zijn. God roept ons op om te geloven als een kind, maar niet kinderachtig te zijn in ons geloven.

Maar, moeten we dat vertrouwen dan gelijkstellen met een waar zaligmakend geloof?

[Raido]

Dat wil ik dan ook weer niet direct zeggen, wel durf ik een vergelijking te maken. Neem bijvoorbeeld Izak, Joas of Timotheüs. Die waren allemaal jong, vertrouwden op de Heere en deden dat hun hele leven lang. Dat wil niet zeggen dat ze supermensen waren, ze moesten telkens gewezen worden op hun onvolkomenheid maar kwamen, via 'terug bij af' nooit in het ongeloof.

Het is van zielsbelang om kinderen op God te laten vertrouwen, ze te leren dat alles wat ze krijgen geschonken is. Dat alles van de Heere afhankelijk is (ahoewel dit misschien wat Marionet-achtig klinkt). Het is denk ik erg belangrijk om kinderen op te voeden met een God die altijd dicht bij is, die er altijd wil zijn (sterker nog, er altijd ís). En dat de kinderen ook bij God kunnen komen door te geloven (Dat klinkt remonstrants; maar ik bedoel geloof als gave van God, door de heilige Geest in Christus).

Goed, ik heb zelf geen kinderen en zou ook echt niet weten hoe ik het aan zou gaan pakken, maar ik weet denk ik wel dat ik mijn kinderen niet bang wil maken voor God, ookal is Hij zo intens groot. Mij werd altijd 'opgedragen' om maar veel te bidden om een nieuw hartje, dat was goed. Maar ik begreep het niet, ik vroeg er wel om. Maar waarom zou God dat nieuwe hartje pas geven als het kind volwassen is? Als hij de Bijbel zelf kan lezen? God werkt meestal in je jonge jaren, je jongelingschap, maar niet zonder basis in je kinder of zuigelingschap.

Ik zou dan ook de vraag van jou willen omdraaien, 'moeten wij dat vertrouwen dan gelijk stellen met hét zalig makend geloof (ander geloof is er niet)?' Nee, dat moeten wij niet. Wij niet. Maar wie zegt dat God dat vertrouwen niet gelijksteld aan het waarzaligmakende geloof?

[madel]

Ik weet niet of je dat direct zo zou moeten stellen Peter, elk kind begint zo te geloven in God, ik zie het als aanloop tot een wat meer doorkneed en doorleeft geloof in God.

Als ik soms zie hoe kleine kinderen betrouwen en vertrouwen op God, dan kan ik daar erg jaloers op zijn. God roept ons op om te geloven als een kind, maar niet kinderachtig te zijn in ons geloven.

Maar, moeten we dat vertrouwen dan gelijkstellen met een waar zaligmakend geloof?

Ja, de Here Jezus vraagt toch ook steeds aan hen die menen te geloven of het wel een waar zaligmakend geloof is. Hij zal in zijn tijd ook last gehad hebben van wondergelovigen en tijdgelovigen en historischgelovigen. De Here Jezus plukt ze er zo uit. talloze voorbeelden uit de bijbel en tijdens Zijn omgang op aarde waar Hij de ware zaligmakend gelovige eruithaalt. telkens weer lezen we dat de Here Jezus de wondergelovige en tijdgelovige en historischgelovige terechtwijst.

of heb ik een andere vertaling misschien.

Geloof en wordt behouden. das toch veel te simpel. nee, laten we het wat moeilijker maken met zn allen. dan lijkt het tenminste echt. zo simpel als dat God het zegt zal het zeker niet bedoeld zijn toch. straks is iedereen behouden, zal dat ff een mooie boel zijn zeg. nee hoor, gewoon voorwaarden scheppen voor de religieuze mens.
tjsah, en geestelijk groeien door Zijn woord? ach, das alleen voor de echte 'echte oprechte' gelovige.
Wat is men hier al te vaak bezig met allerlei door mensen bedachte voorwaarden. voorwaarden die wel het vlees dienen maar niet de geest.

[PeterD]

madel, wil je serieus genomen worden, pas dan je cynische toon wat aan wil je?

[Race406]

Wijze woorden heren. Overigens begint de HC niet met de ellende, maar met "onze enige Troost in leven en sterven"!!! En het eerste woord dat God Zelf tot ons richt (via de predikant) in een kerkdienst is "Genade" (Genade zij u, barmhartigheid en vertroosting...).

Madel schreef:

Calvijn zei het zo mooi....[citaat] of die en die oudvader..........

Klopt, maar de oudvaders worden vaak helaas zeer eenzijdig aangehaald. Ga ze maar eens lezen en je staat verbaasd over hun ruime prediking.

Neenee! Je moet de oudvaders zeer selectief citeren! Als er een ruim aanbod in voorkomt, laten we dat maar even weg, want dat kan niet......

[Wullimpie]

Wijze woorden heren. Overigens begint de HC niet met de ellende, maar met "onze enige Troost in leven en sterven"!!! En het eerste woord dat God Zelf tot ons richt (via de predikant) in een kerkdienst is "Genade" (Genade zij u, barmhartigheid en vertroosting...).

Madel schreef:

Calvijn zei het zo mooi....[citaat] of die en die oudvader..........

Klopt, maar de oudvaders worden vaak helaas zeer eenzijdig aangehaald. Ga ze maar eens lezen en je staat verbaasd over hun ruime prediking.

Neenee! Je moet de oudvaders zeer selectief citeren! Als er een ruim aanbod in voorkomt, laten we dat maar even weg, want dat kan niet......

En wat voegt deze opmerking toe aan de discussie???
Als dit bij jou in de gemeente gebeurd kun je er misschien beter eens met de kerkenraad over praten, en natuurlijk de laatste regel van je onderschrift toepassen.

[Race406]

Wijze woorden heren. Overigens begint de HC niet met de ellende, maar met "onze enige Troost in leven en sterven"!!! En het eerste woord dat God Zelf tot ons richt (via de predikant) in een kerkdienst is "Genade" (Genade zij u, barmhartigheid en vertroosting...).

Madel schreef:

Calvijn zei het zo mooi....[citaat] of die en die oudvader..........

Klopt, maar de oudvaders worden vaak helaas zeer eenzijdig aangehaald. Ga ze maar eens lezen en je staat verbaasd over hun ruime prediking.

Neenee! Je moet de oudvaders zeer selectief citeren! Als er een ruim aanbod in voorkomt, laten we dat maar even weg, want dat kan niet......

En wat voegt deze opmerking toe aan de discussie???
Als dit bij jou in de gemeente gebeurd kun je er misschien beter eens met de kerkenraad over praten, en natuurlijk de laatste regel van je onderschrift toepassen.

Hoezo? Verklaar...........

[Wullimpie]

Wat is er zo moeilijk te begrijpen aan mijn post?

Zo´n zin waarin ik toch hoofdzakelijk frustratie proef voegt niets toe aan de discussie.
Als die frustratie voorkomt uit ervaring in de eigen gemeente, wat natuurlijk jammer zou zijn, kun je daar beter actie ondernemen dan hier af te reageren.
En natuurlijk de zaken in gebed voorleggen aan God.( laatste zin van je onderschrift)

Nu duidelijk?

[Jantjes]

PeterD schreef:

Volgens mij is de verhandeling Ellende-Verlossing-Dankbaarheid iets wat niet helemaal in dit topic thuishoort, maar goed, het staat er nu eenmaal dus ga ik meedoen.

In ben er van overtuigd dat God altijd werkt door de volgorde van Ellende-verlossing-dankbaarheid. Immers, zonder ellende heb je geen verlossing nodig, maar ook zonder de verlossing kan er geen dankbaarheid zijn. Het houdt met de dankbaarheid echter niet op en de gelovige komt opnieuw in een ellendestaat terecht waarvan hij verlost wordt.

God werkt toch een liefde tot Hem in het hart? Daarna gaat die mens zoeken om God te gaan behagen. Die mens wil niet meer zonde doen tegenover God. Die mens gaat zoeken hoe hij het goed kan krijgen tussen God en zijn ziel. Gaat het wellicht zelf proberen door de wet te houden, gaat wellicht van alles proberen om maar die band tussen God en hem goed te krijgen. Maar die mens komt er achter dat hij het zelf niet kan. Dat het van zijn kant geheel afgesneden is door de val in Adam. Dat noemt men de ellendestaat van de mens.
Die "zoekende" en "ellendige" periode kan bij de één heel lang duren. Bij de ander is het zo voorbij.
Maar dan gaat Christus zich aan die mens openbaren, en dan zal die mens mogen weten dat Christus is gestorven, ook voor hem/haar.

Dit is toch het begin van ieder zaligmakend werk van God uit?

Jawel PeterD, dat hoort helemaal in deze topic thuis.
Als je de juiste volgorden verlaat komt er een spagaat, waarover deze topic gaat, wat in wezen niet juist is. Wat oneerbiedig gezegd, maar God kan met een kromme stok rechte slagen geven natuurlijk en op allerleiwijzen mensen aan Zijn voeten doen neer buigen maar Gods gewone weg is ellende-verlossing-dankbaarheid, dat heb je juist.

Raido, ik heb wel kinderen en die moet je opvoeden zodat ze aan hun ouders het voorbeeld kunnen zien, Pa en Moe nemen de wet serieus en dat is eigelijk alles wat er in kinderopvoeding van ouders gevraagd wordt. Ellendekennis wordt door de wet bewerkt of is en tuchtmeester waarop de verlossing kan en wil geboren worden.
Van zuigelingen en levenloze kinderen is men er van oudst uitgegaan dat van Godsvruchtige ouders de kinderen behouden zijn opgrond van verantwoordelijkheid niet alleen in lichamelijke (vlees) maar ook in geestelijk zin. Enorme verantwoordelijkheid van ouders dus daar waar kinderen geboren worden.