euthenasie bij uitzichtloos en ondraagelijk lijden? (Betoog)

[Cisca]

Tja natuurlijk kan ik er naast zitten, dat is met iedereen het geval, als ik in een situatie terecht kom dat ik alleen door allerlei apparatuur in leven gehouden zou kunnen worden, weet m'n omgeving wel dat men de stekkers er uit kan trekken.

[Riska]

De ervaring leert dat mensen steeds hun grens verleggen. Eerst zegt iemand: 'als ik dit of dat niet meer kan, of als ik zo-en zoveel pijn heb, dan wil ik euthanasie'. Als het dan eenmaal zo ver is wordt de grens verlegd en daarna weer. Want in diepste wezen wil een mens léven.

Als je door bv. een ongeluk, of een hersenbloeding in coma raakt, moet er een door de patiënt zelf ondertekende verklaring zijn dat hij onder bepaalde mstandigheden niet verder wil. Die verklaring moet mede ondertekend zijn door een arts, die verklaart dat degene om wie het gaat bij volle verstand is en tot onderscheid in staat is.
Als die verklaring niet aanwezig is en iemand komt als een kasplantje uit een coma - jammer dan, er gebeurt verder niks. Diegene wordt verzorgd/verpleegd tot het hart ermee ophoudt.

Mijn zuster heeft zo'n verklaring en wij weten er allemaal van, nadat mijn broer een kasplantje werd en er geen sprake kon zijn van euthanasie, ook al wisten wij allen dat hij dit leven beslist niet wilde.

Sinds de artsen steeds kundiger worden, moeten zij alert zijn en blijven dat ze niet doorslaan naar een alsmaar voortdurende behandeling, ook al is er in feite geen zicht meer op genezing.
Reanimatie is ook zoiets. Ik kende iemand van 91 jaar die aangaf heel graag naar haar Heer te willen en zij was levensmoe. Alles wat het leven in zich heeft aan vreugde en verdriet had zij meegemaakt.
Iedereen wist wat zij wilde.
In de (verzorgings)flat kreeg zij een hartstilstand en werd gereanimeerd!
Dat kan - net als euthanasie dat kan - óók 'voor God spelen' zijn.

Kortom: er zitten heel veel voetangels en klemmen aan...

Ergens in dit topic wordt gesproken over God - en wat er gebeurt als je je leven in eigen hand neemt en er door euthanasie een einde aan maakt.
Door gelovige mensen wordt euthanasie soms uitgesteld, uit pure angst voor het Oordeel. Ik heb ook mensen in paniek gezien vlak voor hun (natuurlijke) dood, uit angst voor dat Oordeel.
Als kind ben ik zelf doodgegooid met het 'wee u, wee jou' en af en toe bespringt mij die diepgewortelde angst voor dat Oordeel.

Ik denk dat in een topic als dit te vaak gesproken wordt over oordeel... en te weinig over de barmhartigheid van God, zeker waar het gaat om beëindiging van een leven dat alleen nog uit pijn bestaat of vegeteren.

[Wullimpie]

Een medicijn richt zich op het behoud van leven.
Euthanasie richt zich op het beeindigen van leven.

Hier ligt wel een spanningsveld. Sommige artsen gaan maar al te snel over naar medicatie die een sederende werking hebben. Hoe moet je dat zien volgens jou?
Is dat gewoon pijnbestrijding, of hebben we het hier al over euthenasie?

Inderdaad een spanningsveld, en ik kan en durf de grens niet te trekken.
Ik denk dat elke keer weer afgewogen moet worden wat wel kan en wat niet, en daar zal een christenarts anders mee omgaan dan een seculiere arts. (uitzonderingen daargelaten)

Ik werk zelf in een verzorgingshuis, nu is er een bewoner (94 jaar, lichaamelijk zeer zwak) die met longontsteking naar het ziekenhuis is gebracht. Een paar dagen later komt ze terug met een sonde in haar maag en ligt ze de rest van haar leven weg te kwijnen op bed.

Het ziekenhuis denkt" wij hebben goed werk geleverd, ze leeft immers nog" wij vragen ons af of dat dit wel goed is, immers wordt hierdoor het leven niet onnodig gerekt.
De andere kant van het verhaal is dat als je nu de sonde er uit haalt, de bewoner (zeer waarschijnlijk) overlijd.

Dat is inderdaad een spanningveld, en dat is erg moeilijk.

[kurtyo]

Maar als je bij een ongeluk in coma raakt kan je daar ook niet zelf over beslissen.

Je kunt wel aangeven dat als je in coma geraakt en het een uitzichtloze situatie betreft, de artsen moeten overgaan tot euthanasie.

En je redenatie klopt niet helemaal.

Nu, wat dat betreft kunnen jullie elkaar een handje geven want die van jou is ook behoorlijk krom.

Ik kan ook zeggen dat ik niet in mijn baas geloof maar daarom kan hij nog wel beslissen of ik een contractsverlenging krijg of niet.

Een baas is materieel en tastbaar, God is dat geenszins.

Dat jij niet in God gelooft wil niet zeggen dat hij niet kan beslissen over jou toekomst.

Dat jij wel in God gelooft wil niet zeggen dat hij ook daadwerkelijk bestaat en ook niet dat hij zich ook daadwerkelijk bemoeit met het wel en wee van de mensen. Jij weet evenmin of je het bij het rechte eind hebt. Dat Cisca niet in God gelooft, zorgt ervoor dat zij daarmee geen rekening hoeft te houden bij het vormen van haar mening.

Want dat jij niet in Hem gelooft wil niet zeggen dat Hij niet bestaat

Vice versa is dat dus ook het geval. Ik vind jouw manier van redeneren momenteel ook niet al te sterk. Ik vind het een beetje overkomen als een 'als-dan-redenatie' en daar schiet je bijzonder weinig mee op.

[Cisca]

Als je door bv. een ongeluk, of een hersenbloeding in coma raakt, moet er een door de patiënt zelf ondertekende verklaring zijn dat hij onder bepaalde mstandigheden niet verder wil. Die verklaring moet mede ondertekend zijn door een arts, die verklaart dat degene om wie het gaat bij volle verstand is en tot onderscheid in staat is.
Als die verklaring niet aanwezig is en iemand komt als een kasplantje uit een coma - jammer dan, er gebeurt verder niks. Diegene wordt verzorgd/verpleegd tot het hart ermee ophoudt.

Aha, *gaat huisarts aan z'n jas trekken*

[Marnix]

Hehe, Kurtyo, je hebt gedeeltelijk gelijk. Gedeeltelijk ook niet. Ik zei dat ik meer zeker ben van het bestaan van God dan van het bestaan van mijn baas. Het probleem is dat ik niets kan bewijzen en het dus ook niet kan uitleggen Dus ik snap je reactie wel, maar ben het er niet mee eens

[Riska]

Aha, *gaat huisarts aan z'n jas trekken*

Door jouw opmerking eerder hier heb ik bewust de ervaring die we hadden met o.a. mijn broer (die overigens vandaag jarig zou zijn geweest) beschreven...

[Cisca]

Aha, *gaat huisarts aan z'n jas trekken*

Door jouw opmerking eerder hier heb ik bewust de ervaring die we hadden met o.a. mijn broer (die overigens vandaag jarig zou zijn geweest) beschreven...

Dat begreep ik wel, je verlegd inderdaad ook steeds je grenzen, maar op een bepaald moment komt daar toch een eind aan denk ik.
Moelijke dag voor je trouwens, sterkte

[Lijntjuh]

Immers: De één vindt bepaald psychisch lijden al ondragelijk. De ander hevige pijn. Een derde het altijd bedlegerig zijn of het altijd in een rolstoel moeten zitten.
Dat is ook één van m'n bezwaren om dit als argument te nemen: Zulke subjectieve criteria aanleggen voor zulke onomkeerbare beslissingen.

Er werd in dit topic ook al 'even in een depressie zitten' genoemd.

Onderschat ajb het psychisch lijden niet!!!

[Dippie]

Een medicijn richt zich op het behoud van leven.
Euthanasie richt zich op het beeindigen van leven.

Hier ligt wel een spanningsveld. Sommige artsen gaan maar al te snel over naar medicatie die een sederende werking hebben. Hoe moet je dat zien volgens jou?
Is dat gewoon pijnbestrijding, of hebben we het hier al over euthenasie?

Inderdaad een spanningsveld, en ik kan en durf de grens niet te trekken.
Ik denk dat elke keer weer afgewogen moet worden wat wel kan en wat niet, en daar zal een christenarts anders mee omgaan dan een seculiere arts. (uitzonderingen daargelaten)

Ik werk zelf in een verzorgingshuis, nu is er een bewoner (94 jaar, lichaamelijk zeer zwak) die met longontsteking naar het ziekenhuis is gebracht. Een paar dagen later komt ze terug met een sonde in haar maag en ligt ze de rest van haar leven weg te kwijnen op bed.

Het ziekenhuis denkt" wij hebben goed werk geleverd, ze leeft immers nog" wij vragen ons af of dat dit wel goed is, immers wordt hierdoor het leven niet onnodig gerekt.
De andere kant van het verhaal is dat als je nu de sonde er uit haalt, de bewoner (zeer waarschijnlijk) overlijd.

Dat is inderdaad een spanningveld, en dat is erg moeilijk.

Mijn zus heeft al weet ik hoeveel jaar een PEG-sonde. Ik zou niet durven zeggen dat zij vanaf die tijd weg ligt te kwijnen op bed.
Vorige week werd diezelfde zus opeens ernstig benauwd. Ze is naar het ziekenhuis gebracht. Doordat zij een stofwisselingsziekte heeft (en daardoor dus steeds meer functies uitvallen) is er ooit een keer gesproken over dat er, als ze ernstig ziek zou worden, niet al te veel ana gedaan zou worden, omdat het door haar ziekte komt.
Vorige week was het heel ernstig met haar. De artsen vreesde voor haar leven en waren erg bang dat ze het niet meer zou halen. Ze is overgebracht naar de IC en werd als ondersteuning aan de beademing gelegd.
Wij zijn nu allen enorm dankbaar dat ze er in het ziekenhuis nog van alles aan gedaan hebben om haar leven te redden. Ze hadden ook anders kunnen redeneren.
Hiermee wil ik dus eigenlijk zeggen dat het voor die vrouw misschien helemaal niet zielig is dat ze nu een sonde heeft. Wie weet mag ze nog een aantal jaar zo doorleven, wees daar dankbaar voor! Echt waar, zeg niet te snel dat het leven zinloos is of wat dan ook als je mbv allerhande apparatuur verder kan leven.
Het leven van mijn zus is NIET zinloos, maar zij leeft wel op veel medicijnen, sondevoeding, zuurstof, enz.....

[Gerdien B.]

Als iemand eigenlijk niet zelfstandig kan leven en alleen door machines in leven wordt gehouden vind ik niet goed. Je kan het als euthanasie zien, maar ik zie het als de natuur zijn gang laten gaan. Dan mogen van mij echt de stekkers er uit.
persoonlijk zal ik, zover ik er nu tegen aan kijk, nooit om een injectie vragen om zo de dood tegemoed te gaan.


Ik vind het niet reeel om te zeggen dat de medicijnen van God zijn en een spuit voor euthanasie niet. Je trekt hiermee ene persoonlijke scheiding en je deelt die God toe.
Als ik kijk naar chemokuren, die maken soms ook meer kapot dan dat het echt iets heelt. Er zijn medicijnen waar mensen ook uit eindelijk eerder door overlijden.

[Riska]

Ik werk zelf in een verzorgingshuis, nu is er een bewoner (94 jaar, lichaamelijk zeer zwak) die met longontsteking naar het ziekenhuis is gebracht. Een paar dagen later komt ze terug met een sonde in haar maag en ligt ze de rest van haar leven weg te kwijnen op bed.

Mijn zus heeft al weet ik hoeveel jaar een PEG-sonde. Ik zou niet durven zeggen dat zij vanaf die tijd weg ligt te kwijnen op bed.

Het grote verschil zit in beide gevallen in de leeftijd. Iemand van 94 mag van mij 100 worden, daar niet van, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat zo iemand een vorm van levensmoeheid kent. Dan ligt ze inderdaad alleen maar weg te kwijnen.
De zus van Dippie zal - menselijkerwijs gesproken - nog een heel leven voor zich hebben en dan ligt de zaak geheel anders.
Ik denk dat er geen één geval vergelijkbaar is met de andere...
Dus: voor de een is een peg-sonde levensreddend, voor de ander levvensrekkend...

[Dippie]

Als iemand eigenlijk niet zelfstandig kan leven en alleen door machines in leven wordt gehouden vind ik niet goed. Je kan het als euthanasie zien, maar ik zie het als de natuur zijn gang laten gaan. Dan mogen van mij echt de stekkers er uit.
persoonlijk zal ik, zover ik er nu tegen aan kijk, nooit om een injectie vragen om zo de dood tegemoed te gaan.


Ik vind het niet reeel om te zeggen dat de medicijnen van God zijn en een spuit voor euthanasie niet. Je trekt hiermee ene persoonlijke scheiding en je deelt die God toe.
Als ik kijk naar chemokuren, die maken soms ook meer kapot dan dat het echt iets heelt. Er zijn medicijnen waar mensen ook uit eindelijk eerder door overlijden.

Ik denk dat alle medicijnen van God komen, maar het ene medicijn wordt verkregen uit Zijn Rechterhand en het andere medicijn uit Zijn Linkerhand.
Mensen die echt niet zonder een bepaald medicijn kunnen, kunnen dat zien als een zegening van God, of zie ik dat verkeerd?

[Cisca]

Ik denk dat alle medicijnen van God komen, maar het ene medicijn wordt verkregen uit Zijn Rechterhand en het andere medicijn uit Zijn Linkerhand.

Wie gaat volgens jou dan bepalen welke medicijnen rechts en welke links zijn?

[MrSokkie]

Ik denk dat alle medicijnen van God komen, maar het ene medicijn wordt verkregen uit Zijn Rechterhand en het andere medicijn uit Zijn Linkerhand.

Wie gaat volgens jou dan bepalen welke medicijnen rechts en welke links zijn?

Ik ken wel links- en rechtsdraaiend melkzuur, maar van linker en rechter medicijnen heb ik nog nooit gehoord.

Dat gelovige mensen zelf geen euthenasie prefereren is logisch: zij kunnen nog geloven dat hun lijden een bepaald hoger doel heeft. Voor een ongelovige is lijden alleen maar lijden, en waarom zou je dan nog 2 maanden ondraaglijk lijden als dat niet nodig is. Zeker als je weet dat de rest van je leven alleen nog maar uit dat lijden zal bestaan.