Besluiten te geloven

[Marnix]

Inderdaad. Het gaat juist om de afhankelijkheid van het kind en het vertrouwen dat het kind heeft. Ik reed vroeger wel eens met mijn vader ergens heen en ik wist totaal niet waar het lag en soms niet eens waar we heen gingen en toch vertrouwde ik er op dat het helemaal goed zou komen. Wat meestal ook wel het geval was. Ik vroeg niet elke keer: Rijden we wel goed? Mijn vader wist het allemaal wel, daar vertrouwde ik op. Nu vraag ik wel eens als we ergens heen gaan: Kunnen we niet beter zo en zo rijden? Ehm, rijden we nog wel goed? Soms nodig, vaak ook niet, hij weet een hoop meer van het nederlandse wegennet en de geografische ligging van veel plaatsen dan ik doe, maar goed. Een kind heeft vaak veel minder twijfels en weet zich afhankelijker en vertrouwt mensen tegen wie hij opziet ook. Dat is geloven als een kind. Aan Gods hand je laten leiden en vertrouwen dat God de goede weg loopt. Tja, wat kunnen we als verstandelijke mensen vol vragen en twijfels daar een hoop van leren. Moet je ook eens indenken hoe het op de discipelen overgekomen zou zijn. Wijze mannen, die constant in de nabijheid van Jezus leefden en telkens zijn woorden hoorden en daardoor dachten wijs te zijn geworden. Die zelfs al aan het denken waren aan hoge plaatsen in het koninkrijk van Jezus. En dan Jezus die een klein kind in hun midden zet en zegt: Kijk, zo moet je geloven. Je denkt dat je heel ver bent... maar je moet juist heel klein worden, zoals dit kind. Dat zal wel even slikken geweest zijn voor de discipelen. En wees eerlijk, doe dit maar eens in een kerk, dan zijn er ook vast genoeg wijze mannen die denken een hoop te weten en te snappen, wat allicht ook het geval is.... en dan een kind voorin de kerk zetten en zeggen: Jij wil dat kind allicht maken zoals jij bent, maar ga jij nou eens worden zoals dit kind hier.

[MrSokkie]

Geloven als een kind, ik vind dat erg vaag. Een kind gelooft namelijk alles wat zijn ouders hem vertellen, en ouders kunnen personen aanwijzen die het kind vervolgens ook zal geloven. (daarom werkt onderwijs). Of dat nou zo nastrevenswaardig is, weet ik zo net nog niet.

Hoe ik dat stukje lees is dat je de "verwondering" van een kind moet vasthouden. De manier waarop een kind de schoonheid in alledaagse dingen kan zien, en lol kan hebben in de dingen die het doet. Het is een waarschuwing tegen cynisme en afstomping.

[Hippieblijhoofd]

Geloven als een kind, ik vind dat erg vaag. Een kind gelooft namelijk alles wat zijn ouders hem vertellen, en ouders kunnen personen aanwijzen die het kind vervolgens ook zal geloven. (daarom werkt onderwijs). Of dat nou zo nastrevenswaardig is, weet ik zo net nog niet.

Hoe ik dat stukje lees is dat je de "verwondering" van een kind moet vasthouden. De manier waarop een kind de schoonheid in alledaagse dingen kan zien, en lol kan hebben in de dingen die het doet. Het is een waarschuwing tegen cynisme en afstomping.

Geloven als een kind draait om het vertrouwen wat je in God stelt. Zoals André en Marnix al zeiden: met wat minder 'ja maar..'s. En natuurlijk is het niet altijd goed dat een kind zijn ouders altijd vertrouwd, maar dat komt omdat die ouders niet áltijd vertrouwenswaardig is, in tegenstelling tot God (en ja, dat is een geloof). Als je ouders hebt die perfect zijn, is het toch helemaal niet erg dat een kind die ouders vertrouwt en gelooft?

Verder denk ik niet dat het kan, besluiten te geloven. Ik merk tenminste bij mezelf, in periodes dat ik twijfel, dat - hoe graag ik dat soms wil - het onmogelijk is om níet te twijfelen. Mijn twijfel word weer opgelost door God, Hij wijst me erop dat Hij wel te vertrouwen is en dat ik in Hem kan geloven. Maar als je met niets begint, totaal geen geloof in God, dan kun je niet besluiten dat God bestaat. Érgens blijft dan altijd de tegenwerping 'maar dat kan toch helemaal niet' (spinter in your mind, zei Aragorn )

Mijn schoonzus gelooft niet, en was eens naar een dienst geweest waar de spreker had gezegd: 'The proof of the pudding is in the tasting' oftewel; je moet het meemaken om het te kunnen geloven, ga er niet vanuit dat, als je er zelf niets aan doet, je ineens gegrepen word door God, maar zóek hem ook daadwerkelijk en probeer in Hem te geloven, en dat vind je Hem ook.
Ze vertelde dit aan mijn broer en die zei: 'nou wat let je, ga gewoon geloven en dan komt alles goed ' maar zij dacht niet dat dat kon, 'gewoon geloven' vanuit niets. Wat je wel kunt doen is het zoeken naar God: in Zijn woord lezen, proberen te bidden, met mensen er over praten. Maar dat zal ook best lastig zijn als je niets gelooft, denk ik.

MrSokkie, jij bent niet gelovig dacht ik, waarom probeer jij het niet eens uit? Je kunt wel een topic openen met deze vraag, en een antwoord proberen te krijgen, maar een écht antwoord kun je alleen krijgen wanneer je het ook probeert .

[MrSokkie]

Geloven als een kind draait om het vertrouwen wat je in God stelt. Zoals André en Marnix al zeiden: met wat minder 'ja maar..'s.

Met zo iets belangrijks als geloof lijkt mij dat je niet genoeg ja maar's kunt hebben.

En natuurlijk is het niet altijd goed dat een kind zijn ouders altijd vertrouwd, maar dat komt omdat die ouders niet áltijd vertrouwenswaardig is, in tegenstelling tot God (en ja, dat is een geloof). Als je ouders hebt die perfect zijn, is het toch helemaal niet erg dat een kind die ouders vertrouwt en gelooft?

Jij gelooft dat God altijd betrouwbaar is zoals een kind gelooft dat zijn ouders altijd betrouwbaar zijn. Was het niet zo dat je alles moet beproeven, en het goede behouden. Hoe beproef je dingen zonder "ja maar"?
De regel "geloven als een kind" komt op mij over als erg handig middel om mensen met lastige vragen het zwijgen op te leggen. Wanneer je kindje alleen nog maar waarom, waarom, waarom vraagt, dat je op een gegeven moment "Daarom", of "Omdat ik dat zeg" zal antwoorden.

...
Ze vertelde dit aan mijn broer en die zei: 'nou wat let je, ga gewoon geloven en dan komt alles goed ' maar zij dacht niet dat dat kon, 'gewoon geloven' vanuit niets. Wat je wel kunt doen is het zoeken naar God: in Zijn woord lezen, proberen te bidden, met mensen er over praten. Maar dat zal ook best lastig zijn als je niets gelooft, denk ik.

Als je al gelooft dat er niets is, kun je er ook niet naar gaan zoeken, toch?

MrSokkie, jij bent niet gelovig dacht ik, waarom probeer jij het niet eens uit? Je kunt wel een topic openen met deze vraag, en een antwoord proberen te krijgen, maar een écht antwoord kun je alleen krijgen wanneer je het ook probeert .

Oh, ik geloof niet in de christelijke God, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen ongelovig ben. Mijn beoefening van meditatie heeft duidelijk merkbaar positief effect dus in zoverre kan ik dat ook iedereen aanraden. Dat christenen wat andere inzichten zullen verkrijgen door meditatie doet er niks aan af.

[Aragorn]

Met geloven als een kind is op zich niet zoveel mis, mits dat dan inderdaad een kinderlijk vertrouwen op God is. Maar God wordt vaak verward met de kerk, de bijbel, dominee's, etc. En daar wens ik niet kinderlijk op te vertrouwen.

[MrSokkie]

Maar God wordt vaak verward met de kerk, de bijbel, dominee's, etc. En daar wens ik niet kinderlijk op te vertrouwen.

Lees ik dat nou goed

[Aragorn]

Jup.

[Marnix]

Geloven als een kind, ik vind dat erg vaag. Een kind gelooft namelijk alles wat zijn ouders hem vertellen, en ouders kunnen personen aanwijzen die het kind vervolgens ook zal geloven. (daarom werkt onderwijs). Of dat nou zo nastrevenswaardig is, weet ik zo net nog niet.

Hoe ik dat stukje lees is dat je de "verwondering" van een kind moet vasthouden. De manier waarop een kind de schoonheid in alledaagse dingen kan zien, en lol kan hebben in de dingen die het doet. Het is een waarschuwing tegen cynisme en afstomping.

Tja, en alles geloven wat God zegt is er dus niet bij? Je ouders kunnen je voor de gek houden maar God heeft dat bij mij nog nooit gedaan.

[MrSokkie]

Tja, en alles geloven wat God zegt is er dus niet bij? Je ouders kunnen je voor de gek houden maar God heeft dat bij mij nog nooit gedaan.

Dat zeg ik helemaal niet, maar er is een verschil tussen niet alles geloven en alles zomaar klakkeloos aannemen. (of nog erger, aannemen wat jij dénkt dat er wordt gezegd) Zodra wie of wat dan ook oproept te stoppen met kritisch denken gaat er bij mij een alarmbel rinkelen.

[Marnix]

klopt, wij mensen zijn vaak niet zo goed in dingen interpreteren... of we nemen alles klakkeloos over wat een dominee bijvoorbeeld zegt. En dat is weer een heel ander verhaal

[Aragorn]

Tja, en alles geloven wat God zegt is er dus niet bij? Je ouders kunnen je voor de gek houden maar God heeft dat bij mij nog nooit gedaan.

Dat zeg ik helemaal niet, maar er is een verschil tussen niet alles geloven en alles zomaar klakkeloos aannemen. (of nog erger, aannemen wat jij dénkt dat er wordt gezegd) Zodra wie of wat dan ook oproept te stoppen met kritisch denken gaat er bij mij een alarmbel rinkelen.

Er is een verschil of je blindelings vertrouwt op wat men zegt over God en over wat je volgens God zou moeten doen, of op het idee dat alles wat God doet goed is.

[André]

Er is een verschil of je blindelings vertrouwt op wat men zegt over God en over wat je volgens God zou moeten doen, of op het idee dat alles wat God doet goed is.

Je kunt idd voor de wetenschappelijke onderbouwing gaan, zou dat te doen zijn als het om dit onderwerp gaat waar de startpost mee begint?

[Aragorn]

Oh, ik hoef God niet wetenschappelijk te onderbouwen hoor, verre van dat.

[MrSokkie]

Het komt er volgens mij uiteindelijk op neer dat als iemand tegen me roept: "Bekeer je, bekeer je!" (al dan niet met dreigementen van verloren gaan en hel en verdoemenis) dat ik dan oprecht kan zeggen: "Dat kan ik niet". Mocht God zich nog eens aan me openbaren, dan wordt het een ander verhaal, maar tot die tijd is er niets aan te doen. Een hele geruststellende gedachte.

[Wullimpie]

Een heel misleidende gedachte.