Ik heb op tv bijvoorbeeld nog nooit gezien dat iemand de loterij won en met een strak gezicht zegt: Ja ik ben heel blij. Ik heb nog nooit gezien dat een voetballer na het scoren van een belangrijke goal met een emotieloos gezicht weg loopt... en na afloop in het interview zegt: Ja maar van binnen voel ik me wel blij hoor.
Als het goed is komt het 1 van het ander.... en dan is mijn vraag: Waarom laat we overal ook zien hoe blij we zijn.... behalve in de kerk?
Ik zou nog wel verder willen gaan. Is het innerlijke wel oprecht als het aan de buitenkant niet overeenstemmig is?
Ik heb daar geen pasklaar antwoord op, ik wil een ander niet veroordelen, maar het is wel een vraag die bij mij opkomt.
Tuurlijk heeft het ook met onze "Nederlandse" gewoontes te maken. Je moet hier vooral "gewoon" doen, niet teveel opvallen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Mensen reageren heel onwennig op individuen die zich niet zomaar neerleggen bij de groepscensuur. Wij kijken teveel naar anderen en houden er teveel rekening met wat een ander er van zou zeggen, zonder er bij na te denken, wat je zelf wilt.
En als ik eraan denk dat Jezus Christus ons voorbeeld zou moeten zijn, dan merk ik dat ik meer van mijn emoties mag laten zien, Hij toonde ze immers ook.
Ook ben ik het met Klaas eens op het punt dat we moeten oppassen voor het aan elkaar opleggen van uitingsvormen, daar zit ook een van mijn bezwaren tegen zowel evangelischen als reformatorischen op dit punt. In beide kringen legt men elkaar, al dan niet, onbewust toch een bidnorm, aanbiddingsnorm, of welke omgangsnorm dan ook. Dat terwijl God toch (met eerbied) mans genoeg is om zelf aan tegen welke normen Hij hanteert. Volgens mij beperkt God ons niet, maar beperken wij elkaar, geef elkaar de ruimte om te doen wat God je in je hart geeft.