Worsteling met God

[MrSokkie]

Dat is toch weer de angst die opspeelt hè.
De angst dat jullie die dit lezen er ook genoeg van krijgen...
Maar goed, voorlopig post ik dapper door

Goed zo, blijven doen hoor. Wij zullen wel bewijzen dat je angst ongegrond is.

Gister overdag voelde ik me redelijk 'rustig'.
Maar gisteravond was het weer zwaar
Ik werd (weer eens) geconfronteerd met mijn beperkingen a.g.v. mijn eetstoornis & depressie en oh, wat was ik boos op mezelf.
En nog steeds
Niet eens zozeer om wat ik mezelf aandoe, maar om de gevolgen die het voor anderen heeft, voor mijn vriend m.n.
Waardoor ik me intens slecht en schuldig voel

Je schuldig voelen heeft alleen zin als je er wat aan kon doen. En misschien kun je dat op dit moment niet. Begrijp me goed, het is niet de bedoeling dat je doorslaat naar zelfmedelijden, want daar heb je ook niks aan, maar je kunt je schuldgevoel voor 2 dingen aanwenden. 1) jezelf verder neerhalen, of 2) als krachtbron om positief aan de slag te gaan. Ik hoop uiteraard dat het je lukt voor 2 te gaan.

Ik was ook weer boos op God, boos omdat Hij me niet helpt.
Terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat ik veel te bang ben voor hulp, ook voor 'Goddelijke' hulp.
Op die momenten haat ik mijn vrije wil

Tja, een willoos robotje lijkt me anders ook niks.

Vlakbij waar ik woon zit een gezondheidscentrum waar verschillende therapieën worden aangeboden.
Daar zitten verschillende vormen tussen die mij wel wat lijken.
Ik denk na over acupunctuur, klassieke homeopathie, craniosacraal therapie en haptotherapie.

Het klinkt allemaal behoorlijk alternatief. Nou ja, ik hoop dat je er baat bij hebt. Overweeg je ook wat meer reguliere hulpverlening? Misschien kun je het combineren ofzo.

Ik weet dat ik mijn eetstoornis nog niet los wil laten.
Hoeveel last en beperkingen ik er ook van ondervind, ik ben nog veel te bang het los te laten
Dus had ik bedacht dat het misschien goed is iets lichaamgerichts te gaan doen, zoals haptotherapie.
Misschien helpt me dat meer vrede te krijgen met mijn lichaam en hoef ik alles wat er in mij leeft, niet meer te uiten in anorectisch gedrag.

Ik hoop dat het lukt. Bewust met je lichaam bezig zijn is ook erg belangrijk.

Anyway, de folders liggen in huis, het centrum ligt op 1 minuut loopafstand, dus ik zit erover te denken komende week eens een intake gesprek aan te vragen. Misschien dat zij me kunnen helpen te bepalen wat goed voor mij kan zijn. Misschien een combinatie, of eerst het een, dan het ander.

Wat een goede stap. Ik hoop dat het je allemaal een eindje de goede richting in helpt. Een gesprek kan natuurlijk nooit kwaad. Goed hoor!

Voorlopig probeer ik maar weer de boosheid en haat en schuldgevoelens te observeren en er te laten zijn.
Maar het verdriet dat daaronder ligt, dat is nog wat lastiger

Klopt, dat is lastig. De hele reden dat er van die heftige "verdediging" overheen ligt is waarschijnlijk omdat het onderliggende ook hetfig is. Maar geef niet op, laagje voor laagje kom je er wel, en dan kan je het ook aan. Ook dat verdriet kun je observeren en laten gaan.

Sterkte!

[Bloemenkind]

Lief dat je dat zegt

Ik heb net een uitgebreide mail aan mijn ouders geschreven waarin ik vertel hoe het nu écht met me gaat.
Ik heb er lang over getwijfeld of ik hem zou verzenden, omdat ik me er verschrikkelijk schuldig over voelde.
Ondanks dat heb ik het toch maar gedaan.
Vind het erg eng, ik hoop dat ik er goed aan heb gedaan

Op dit moment leidt mijn schuldgevoel ertoe dat ik mezelf nog verder naar beneden haal.
Ik heb niet het gevoel dat ik nu anders kán leven dan ik nu doe, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Met als gevolg vele beperkingen, die ook invloed hebben op de mensen om me heen, en dan m.n. mijn vriend.
Misschien zou ik ernaar moeten streven die beperkingen te aanvaarden i.p.v. het anders te willen zien.
Dan zou ik mezelf er iig minder om veroordelen.

Ik zou het misschien kunnen aanvaarden als ik de enige was die er de gevolgen van ondervindt, maar dat is dus niet zo

Nee, ik heb een veel te sterke eigen wil om een willoze robot te zijn.
Maar die sterke wil heeft me eigenlijk nog nooit wat goeds opgeleverd, integendeel.
Daarom wens ik vaak dat er geen vrije wil bestond.
Zonder vrije wil heb je er immers ook geen last van dat je een slaaf bent... (denk ik tenminste).

Het is idd redelijk 'alternatief', hoewel craniosacraal therapie en haptotherapie voor zover ik weet door fysiotherapeuten worden gegeven.

Wat reguliere hulp betreft, daar ben ik nog niet uit.
Ik weet niet of 'praten' zoveel zin heeft bij mij.
En ik ben te bang dat ik mijn patronen los moet gaan laten.
Hoewel hulp gericht op acceptatie misschien wèl wat zou zijn.

Laagje voor laagje, als het pellen van een ui...
Maar waar de moed me nog verder van in de schoenen zakt, is het idee dat het nooit 'klaar' is.
Dat je nooit kunt zeggen: zo, nou heb ik alles opgeruimd, maar dat er altijd weer een nieuwe laag zal zijn

Dank je

[MrSokkie]

Ik heb net een uitgebreide mail aan mijn ouders geschreven waarin ik vertel hoe het nu écht met me gaat.
Ik heb er lang over getwijfeld of ik hem zou verzenden, omdat ik me er verschrikkelijk schuldig over voelde.
Ondanks dat heb ik het toch maar gedaan.
Vind het erg eng, ik hoop dat ik er goed aan heb gedaan

Ik weet zeker dat je er goed aan hebt gedaan, alleen begint nu een moeilijke periode. Misschien komt dit voor je ouders als een schok, en daar moet je rekening mee houden. Jij zit hier al heel lang mee, maar voor hen is het nieuw. Zij zullen tijd nodig hebben dit allemaal te verwerken, en ze zullen je waarschijnlijk in eerste reactie niet begrijpen en proberen je probleem op te lossen. Je zult ze duidelijk moeten maken dat je dit zelf moet oplossen maar dat hun steun onmisbaar is.
Probeer je ouders niet te beschermen, dat kunnen ze zelf wel. Zij moeten aangeven tot hoever zij mee willen gaan in jouw angsten en verdriet. Zij zijn diegenen die "Ho" moeten zeggen. Ik vind het een fantastische stap die je genomen hebt, maar nu moet je ook door durven zetten en alles vertellen wat je dwars zit.

Misschien zou ik ernaar moeten streven die beperkingen te aanvaarden i.p.v. het anders te willen zien. Dan zou ik mezelf er iig minder om veroordelen. Ik zou het misschien kunnen aanvaarden als ik de enige was die er de gevolgen van ondervindt, maar dat is dus niet zo

Natuurlijk, aanvaarden is een hele belangrijke stap. Het betekent echter niet dat je moet "aanvaarden" dat je je zo naar voelt en niet meer naar geluk zou moeten streven.

Nee, ik heb een veel te sterke eigen wil om een willoze robot te zijn.
Maar die sterke wil heeft me eigenlijk nog nooit wat goeds opgeleverd, integendeel. Daarom wens ik vaak dat er geen vrije wil bestond.
Zonder vrije wil heb je er immers ook geen last van dat je een slaaf bent... (denk ik tenminste).

Tja, maar vrije wil bestaat en is een wonderlijk middel om vanalles te bereiken, als je weet hoe je het kun gebruiken. Het probleem is, vermoed ik, dat jij door je wil beheerst wordt, in plaats van dat jij je wil beheerst. Als je leert hoe je dat kan doorbreken wordt de wil een fantastisch gereedschap om allerlei mooie dingen te bereiken.

Ik weet niet of 'praten' zoveel zin heeft bij mij.
En ik ben te bang dat ik mijn patronen los moet gaan laten.
Hoewel hulp gericht op acceptatie misschien wèl wat zou zijn.

Tja, maar die patronen zul je uiteindelijk toch los moeten laten, en er nieuwe, betere patronen voor terugkrijgen. Als het goed is zorgt praten ervoor dat je die patronen op een gegeven moment ook kunt, durft, en wil loslaten. Acceptatie is mooi, als het niet gelijk staat aan opgeven.

Laagje voor laagje, als het pellen van een ui...
Maar waar de moed me nog verder van in de schoenen zakt, is het idee dat het nooit 'klaar' is.
Dat je nooit kunt zeggen: zo, nou heb ik alles opgeruimd, maar dat er altijd weer een nieuwe laag zal zijn

Tja, uiteindelijk is er wel een eindpunt (Verlichting in mijn ogen), maar er zijn slechts weinigen die dat bereiken denk ik, en dat hoeft ook niet. Als jij op een gegeven moment op een niveau komt, dat je oprecht voor jezelf kan zeggen: ik ben tevreden met wat ik heb bereikt en mijn problemen beheersen mijn leven niet meer, daar kun je rust nemen en kijken wat je verder doet.

Heel veel sterkte in het contact met je ouders, wees eerlijk en laat hen hun eigen grens aangeven.

[Bloemenkind]

Mijn ouders hebben wonderbaarlijk goed gereageerd op mijn mail
Ze waren blij dat ik zo open ben geweest en dankbaar dat ik zoveel vertrouwen in hen stelde om mijn verhaal met hen te delen.

Mijn ouders zijn gelukkig heel wat gewend met mij, aangezien mijn problemen al ruim 12 jaar spelen.
Ze zijn nog wel eens geneigd vanuit onmacht te reageren en oplossingen aan te dragen, maar dat komt niet meer zo vaak voor.
Ze hebben inmiddels (grotendeels) aanvaard dat ze mijn problemen niet voor me op kunnen lossen en dat ik mijn eigen keuzes moet maken.

Idd, mijn ouders zijn oud en wijs genoeg om hierin zelf hun grenzen aan te geven.
Wat een belangrijk leerpunt voor mij is... niet andermans grenzen denken te moeten bepalen.

Het voelt goed dat ik mijn ouders heb verteld hoe het écht gaat en hun reactie heeft me weer wat moed gegeven om open en eerlijk te blijven.

Soms denk ik dat wel eens, dat ik maar moet proberen me erbij neer te leggen dat ik depressief ben en een eetstoornis heb.
Dat ik maar moet proberen te aanvaarden dat dat de rest van mijn leven zo zal zijn

Dat heb je goed gezien, dat mijn wil míj beheerst i.p.v. andersom.
Tot nu toe heb ik met die wilskracht mezelf alleen maar kapotgemaakt.
Het gekke is, dat ik mijn patronen niet los durf te laten uit angst dat ik doorschiet in het andere uiterste.
Dat ik dus totaal niet op mijn wilskracht vertrouw om mezelf 'in de hand te houden'.

Vroeger vond ik altijd dat ik de verlichting moest bereiken, dat mijn leven anders totaal zinloos zou zijn geweest
Soms betrap ik mezelf nog wel eens op die gedachte.
Ik ben nl. niet snel tevreden, integendeel.
Ik wilde altijd groots en meeslepend leven, veel bereiken, gezien en gehoord worden, veel mensen 'raken'.
En kan daardoor maar moeilijk tevreden zijn met kleine stapjes, een minder 'groots' leven, een leven in 'gevangenschap'...

Ik ga vanavond bij mijn ouders eten.
Vind het wel spannend, 'live' vind ik het nog véél moeilijker om open te zijn, maar ik ga mijn best doen, het begin is er immers

[MrSokkie]

Mijn ouders hebben wonderbaarlijk goed gereageerd op mijn mail
Ze waren blij dat ik zo open ben geweest en dankbaar dat ik zoveel vertrouwen in hen stelde om mijn verhaal met hen te delen.

...

Het voelt goed dat ik mijn ouders heb verteld hoe het écht gaat en hun reactie heeft me weer wat moed gegeven om open en eerlijk te blijven.

Ik ben hardstikke blij dat ze zo goed reageerden. Probeer inderdaad aan hun reactie te denken als je het nog eens moeilijk hebt met openheid en eerlijkheid. Je ziet nu zelf dat het vaak allemaal meevalt met die reactie.

Idd, mijn ouders zijn oud en wijs genoeg om hierin zelf hun grenzen aan te geven. Wat een belangrijk leerpunt voor mij is... niet andermans grenzen denken te moeten bepalen.

Inderdaad, mensen kunnen best zelf nadenken. Zeker als je ooit het besluit neemt naar een reguliere therapeut te gaan. Om die mensen hoef je je helemaal geen zorgen te maken, die kan je niks vertellen wat ze niet eerder hebben gehoord.

Soms denk ik dat wel eens, dat ik maar moet proberen me erbij neer te leggen dat ik depressief ben en een eetstoornis heb.
Dat ik maar moet proberen te aanvaarden dat dat de rest van mijn leven zo zal zijn

Tja, maar dat moet natuurlijk weer niet doorschieten in apathie. Je moet ook weer niet in een hoekje gaan zitten kniezen. Het is wel lastig, want je moet het eerst accepteren voor je er mee aan de slag kan. Anders wordt het een vechten tegen, en ik weet niet of dat nou goed is (ik weet dat echt niet, misschien wel, maar ik ben geen psycholoog). Maar als je opgeeft en passief in een hoekje gaat zitten heeft je ego je natuurlijk precies waar het je wil hebben.

Vroeger vond ik altijd dat ik de verlichting moest bereiken, dat mijn leven anders totaal zinloos zou zijn geweest
Soms betrap ik mezelf nog wel eens op die gedachte.
Ik ben nl. niet snel tevreden, integendeel.
Ik wilde altijd groots en meeslepend leven, veel bereiken, gezien en gehoord worden, veel mensen 'raken'.
En kan daardoor maar moeilijk tevreden zijn met kleine stapjes, een minder 'groots' leven, een leven in 'gevangenschap'...

Pff, en zo leg je ook geen druk op jezelf he? Om maar eens een cliché uit de kast te trekken: het gaat om de reis, niet om de bestemming. Juist door die kleine stapjes kun je groots leven en mensen raken. Bescheidenheid, tevredenheid en nederigheid zijn veel krachtiger dan je denkt en kunnen echt een impact hebben, veel meer dan grootste maar holle gebaren.

Ik ga vanavond bij mijn ouders eten.
Vind het wel spannend, 'live' vind ik het nog véél moeilijker om open te zijn, maar ik ga mijn best doen, het begin is er immers

Succes en vergeet niet ook van het eten te genieten.

[salty]

Bloemenkind, Ik wil me niet als een betweter voordoen maaar louter een reaktie geven op basis van eigen ervaring !
ik heb je posts doorgelezen en besef dat je een heel moeilijke tijd doormaakt! Ik vind dit heel erg naar voor je .
Soms lijken dingen hopeloos en lijkt het wel of de zwarte wolk waarin je je nu al een hele tijd bevindt nooit over zal waaien ! Maar geloof me er is een hele mooie wereld out there ! en het leven hier en nu is boeiend.!Misschien zit je in een bepaalde sleur van het leven en kun je nu nog niet verder zien. .... daarom is het niet alleen afwachten tot het beter wordt, maar er moet een verandering komen, dan zul je het leven anders kunnen beleven.


Uit je post hoor ik een heleboel opstandigheid en wrok omtrend bepaalde dingen. en daarom wordt je als een draaikolk naar beneden getrokken in je negatieve gevoel, en dan lijkt het lijkt het wel een magneet, steeds komen er weer nieuwe negatieve gevoelens bij , omtrend jezelf en je leven, daarom ben je een gevangene , ook van je eetstoornis. !

bloemenkind:
Dat probeer ik me ook wel eens te bedenken: mijn leven is vast niet voor niets gelopen zoals het is gelopen.
Ik heb er vast iets van geleerd, al is het alleen maar dat ik het voortaan anders wil.
Maar ik blijf zo steken in het verleden.
Ik blijf mezelf verwijten maken voor alles wat ik in mijn ogen verkeerd heb gedaan.
Ik blijf boos op mezelf.
Ik blijf vinden dat ik het anders had moeten doen.

Had ik het werkelijk anders kunnen doen?
Nee, anders had ik dat ws. wel gedaan.
Zou ik het nú anders kunnen doen?
Misschien ook niet.
Anders zou ik dat wel doen.
Tenzij ik wèl anders had kunnen en kan kiezen, en ik gewoon te bang (en i.m.o. dus te zwak) ben.....
Ik heb vaak het gevoel dat ik niet van God kán houden.
Niet alleen dat Hij niet van míj kan houden, maar ook omgekeerd dus.
Omdat ik bang voor Hem ben, maar ook boos, omdat ik me in de steek gelaten voel.
En ook omdat ik te eigenwijs ben, niet geschikt om te 'volgen'.

Hoe zit dat dan?
Zet God dan die stap naar mij toe niet?
Of doet Hij dat wèl maar zeg ik vervolgens: ho, stop, tot hier en niet verder?
Dat laatste zeker denk ik, maar is dat eerste ook mogelijk?
Bestaan er mensen die, door hun aard, onmogelijk van God kunnen houden?

En bewust voor God kiezen, dat is neem ik aan kiezen met je hart, dus écht kiezen, en niet alleen maar met je verstand?

Voor jou is het ervaren van God ondergeschikt aan het houden van God.
Maar hoe kun je van iets of iemand (of Iemand houden wat/die je niet hebt ervaren?
......................

Ja dat is het grootste geheim ! van de Godheid ........

en het heeft te maken met gehoorzaam heid en volgen en dat is niet wat wij leuk vinden of zelf logisch vinden vooral moeilijk als je Hem nooit hebt leren kennen.
iedereen die tot een persoonlijk geloof komt heeftdaarvoor zulke gedachten gehad
Ik maak dan altijd weer een verschil tussen religie en persoonlijk geloof.
YHWH de God uit het OT lijkt zo anders te zijn dan de God uit het NT tochj is dat niet zo! Hij was en is en zla komen!
Yeshua zegt: Klopt en de deur zal voor je worden geopend, en zoek en je zult vinden.
Ook zegt Hij dat Hij de vervulling is van de Torah en de Profeten.
Hij zegt dat Hij dePoort is tot Het Koningkrijk van YHWH.
Als je tot levend geloof komt in Hem dan mag je je daar nu al deel van uitmaken en dan ga je de dingen om je heen en alles wat er gebeurt met andere ogen bekijken en dan ga je veranderen. Dit gebeurt door de werking van de Heilige Geest.

Hoe kun je veranderen ?Hoe kun je die vrede krijgen die alles te boven gaat. dat is wekelijk dan wanneer je echt Yeshua aan neemt als jouw persoonlijke bemiddelaar en Zijn offer aan neemt als prijs die voor jouw tekortkomingen is betaald.!!!! Hij zegt IK maak alles in jouw leven NIEUW
IK PLEIT JOUW VRIJ . IK MAAK EEN NIEUW BEGIN VOOR JE !
Werp al je zorgen en angsten op mij.
Ik zal je inzicht geven en je in alles helpen. In Mij kan je sterk staan om ALLES aan te kunnen!!!!Door deel te nemen aan ZIjn verbond zijn we met Hem verbonden en geeft Hij jou alles wat je nodig hebt. Maar ja dan is het wel Hem volgen. Hem vertrouwen! Hoe ???? door de boze krachten te verjagen door Hardop uit te spreken en te danken voor Wie Hij is : Heer en Meester gezonden door Zijn Vader en Hem danken voor wat Hij voor jouw persoonlijk heeft gedaan. ( Hij heeft jouw tekortkomingen op zich genomen ) en Hem vertellen dat je beseft dat je het nooit alleen zou kunnen en dat je daarom graag wilt dat Hij jouw leven vanaf nu zal besturen , dat je voor Hem zo wilt leven zodat jij Zijn Licht kan laten schijnen voor anderen die in het duister zitten !En dan Zal Hij je van alles vrijmaken en kracht geven !!! Want hij is voor 100% rechtvaardig en trouw aan Zijn Woord!!
Als je Dit weet dan heeft het geen zin om jezelf steeds aan te klagen Hij heeft jouw vergeven en wij moeten ook onszelf vergeven voor onze tekortkomingen.
Today is the first day of the rest of your life !!!!
Read your Bible , Pray everyday !!!
Neem Yeshua voor Wie Hij is !!! Niet voor wie jij denk die Hij is want dan doe je Hem te kort. Hij gaat ons verstand verre te boven .
Ja het is inderdaad dus volgen > met je hart !
veel liefs en succes !
salty


als je wilt kan ik je wel een paar links doorgeven die je na kunt lezen ...

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Ik ben erg blij dat ik het mijn ouders verteld heb.
Nu kan ik me tenminste wat meer ontspannen als ik bij ze ben, zoals gisteravond.
Eerder voelde ik regelmatig weerstand en ongeduld bij mijn ouders.
Maar nadat ik heb gemaild hoe het echt met me gaat, is dat verdwenen en staan ze voor mijn gevoel veel meer voor me open.

Ik heb mijn zussen dezelfde mail gestuurd.
Eentje heeft al gereageerd, ook heel liefdevol en accepterend.
Van mijn andere zus heb ik (nog?) geen reactie, dat wacht ik maar even af.

Ik heb een goed gesprek gehad met mijn vader.
Hij heeft het grootste deel van zijn leven in de hulpverlening gewerkt.
Volgens hem heb ik een ernstige depressie.
Dat vond ik gek genoeg 'fijn' om te horen, omdat ik zelf altijd denk dat ik me aanstel, dat het wel meevalt (nog steeds overigens).

Mijn ervaring is, dat vechten tegen wat er is averechts werkt.
Een uitspraak die ik vaak hoor is: waar je je tegen verzet, maak je groter.
En dat klopt wel in mijn geval.

Als ik zou kunnen accepteren wat er is en geweest is, hoefde ik mezelf er niet zo voor te 'straffen'.
Maar je hebt wel gelijk als je zegt dat acceptatie niet door moet slaan in apathie.
Die neiging voel ik wel, om me er maar bij neer te leggen, het op te geven.

Pff, en zo leg je ook geen druk op jezelf he? Om maar eens een cliché uit de kast te trekken: het gaat om de reis, niet om de bestemming. Juist door die kleine stapjes kun je groots leven en mensen raken. Bescheidenheid, tevredenheid en nederigheid zijn veel krachtiger dan je denkt en kunnen echt een impact hebben, veel meer dan grootste maar holle gebaren.

In theorie geef ik je gelijk.
In de praktijk is het moeilijker toe te passen voor mij, helaas

Overigens heb ik gisteravond lekker gegeten bij mijn ouders

[Liarose]

Hoi bloemenkind,

Ik val zo maar in deze topic, maar ik begrijp je depressief bent? Heel veel sterkte!! Ik weet wat het is, hoewel ik heel erg aan de beterende hand ben. En daardoor weet ik dus ook dat je weer helemaal beter kunt worden. Ik heb echt gedacht dat dat niet meer mogelijk was. Nogmaals: heel veel sterkte en Gods zegen!

[Bloemenkind]

@ salty:

Fijn dat je reageert

Ik ben idd erg opstandig, gefrustreerd, wrokkig.
Ik voel heel veel boosheid in me, waaronder, dat voel ik wel, heel veel verdriet schuilgaat.

Ik heb geprobeerd om God te vinden in mijn leven.
Ik heb veel gebeden, Hem verteld wat er allemaal in me omgaat.
Hem om hulp gevraagd, keer op keer.
En voor mijn gevoel zijn die gebeden nooit gehoord, is er nooit naar geluisterd.
Dat heeft ertoe geleid dat ik helemáál geen vertrouwen meer heb in God.

Ik zou dan wel kunnen zeggen: oké God, ik ga U gehoorzamen en volgen.
Dat heb ik wel eens gedaan.
Maar dat is puur verstandelijk, gevoelsmatig zit dat heel anders.

Ik heb sowieso al moeite met 'volgen' en 'gehoorzamen', en in dit geval helemaal.
Omdat ik het idee heb dat ik niet alleen mezelf straf, maar dat alles wat er gebeurt ook een straf van God is voor alles wat ik ooit fout heb gedaan.

Kortom: ik voel me door God in de steek gelaten en ben bang voor Hem.
En zonder persoonlijke ervaring van Gods aanwezigheid in mijn leven, kan ik Hem écht niet volgen.
Ik ben ook veel te bang dat Hij dan dingen van me zal willen die ik zelf niet wil.

En aan de andere kant vind ik het ook zwak om me over te geven aan God, vind ik dat ik alles zélf op moet lossen

Ik zou niets liever willen dan op Jezus vertrouwen.
Ik zou dolgraag kunnen aanvaarden dat Hij voor onze zonden is gestorven, dat Hij ons heeft vrijgemaakt.
Maar het lúkt me gewoon niet.
Het blijven theorieën en gedachten in mijn hoofd.
Maar in mijn hart voelt het heel anders aan.

Nee, ik kan het niet alleen, dat is wel gebleken
Maar een ander met mijn lasten opzadelen?
Ook al is die 'ander' Jezus/God?
Dan zou ik me nog meer voelen falen dan ik nu al doe

Ik voel mij helemaal niet vergeven door God.
Dat is juist het probleem (nou ja, 1 ervan )
En hoe kan ik dan mezelf vergeven?
Hoe vergeef je jezelf?
Ik kan zéggen dat ik mezelf vergeef en dat steeds herhalen.
Maar gevoelsmatig...

Links zijn altijd welkom
En nogmaals bedankt voor je reactie.

Liefs,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Hoi bloemenkind,

Ik val zo maar in deze topic, maar ik begrijp je depressief bent? Heel veel sterkte!! Ik weet wat het is, hoewel ik heel erg aan de beterende hand ben. En daardoor weet ik dus ook dat je weer helemaal beter kunt worden. Ik heb echt gedacht dat dat niet meer mogelijk was. Nogmaals: heel veel sterkte en Gods zegen!

Hoi Rosalie,

Leuk dat je komt binnenvallen hoor
Ik vind het erg moeilijk om te zeggen, omdat ik vind dat ik me aanstel, maar ja, ik ben (ernstig) depressief.
Ik vind het heel lief dat je me sterkte en Gods zegen wenst.
En ik vind het erg fijn om te lezen dat het met jou al een heel stuk beter gaat, ondanks dat je dacht dat dat niet mogelijk was.

Dankjewel!

[Liarose]

Hoi bloemenkind,

Ik val zo maar in deze topic, maar ik begrijp je depressief bent? Heel veel sterkte!! Ik weet wat het is, hoewel ik heel erg aan de beterende hand ben. En daardoor weet ik dus ook dat je weer helemaal beter kunt worden. Ik heb echt gedacht dat dat niet meer mogelijk was. Nogmaals: heel veel sterkte en Gods zegen!

Hoi Rosalie,

Leuk dat je komt binnenvallen hoor
Ik vind het erg moeilijk om te zeggen, omdat ik vind dat ik me aanstel, maar ja, ik ben (ernstig) depressief.
Ik vind het heel lief dat je me sterkte en Gods zegen wenst.
En ik vind het erg fijn om te lezen dat het met jou al een heel stuk beter gaat, ondanks dat je dacht dat dat niet mogelijk was.

Dankjewel!

Niet denken dat je je aanstelt! Op het moment dat je toegeeft aan wat je hebt en voelt, voel je je al beter! Niet dat dan alles zo maar over is etc., maar je hoeft niet meer zo op je tenen te lopen!

[Optimatus]

Heel veel sterkte. Ik wens je vooral de wil toe om te leven. Want je bent kostbaar in de ogen van God en mensen.

[salty]

bloemenkind

En voor mijn gevoel zijn die gebeden nooit gehoord, is er nooit naar geluisterd.
Dat heeft ertoe geleid dat ik helemáál geen vertrouwen meer heb in God.

Ik zou dan wel kunnen zeggen: oké God, ik ga U gehoorzamen en volgen.
Dat heb ik wel eens gedaan.
Maar dat is puur verstandelijk, gevoelsmatig zit dat heel anders.

Ik heb sowieso al moeite met 'volgen' en 'gehoorzamen', en in dit geval helemaal.
Omdat ik het idee heb dat ik niet alleen mezelf straf, maar dat alles wat er gebeurt ook een straf van God is voor alles wat ik ooit fout heb gedaan.

Kortom: ik voel me door God in de steek gelaten en ben bang voor Hem.
En zonder persoonlijke ervaring van Gods aanwezigheid in mijn leven, kan ik Hem écht niet volgen.
Ik ben ook veel te bang dat Hij dan dingen van me zal willen die ik zelf niet wil.

En aan de andere kant vind ik het ook zwak om me over te geven aan God, vind ik dat ik alles zélf op moet lossen

Maar het lúkt me gewoon niet.
Het blijven theorieën en gedachten in mijn hoofd.
Maar in mijn hart voelt het heel anders aan.

Ik voel mij helemaal niet vergeven door God.
Dat is juist het probleem
En hoe kan ik dan mezelf vergeven?
Hoe vergeef je jezelf?
Ik kan zéggen dat ik mezelf vergeef en dat steeds herhalen.
Maar gevoelsmatig...

Ik denk juist dat je door dit gevoel heen moet omdat je beseft dat je het niet alleen kunt. Daarvoor is Yeshua juist gekomen. Wij falen allemaal ! Ik schaam mij er nu ook niet meer voor om te falen ! Daar ben ik over heen . Hij heeft onze schaamte op zich genomen!
Maar door het Geloof krijg je een zekerheid zodat we zelfs " over water kunnen lopen! "
Wat je nu in je hart voelt zijn gevoelens die niet van YHWH zijn, maar van boze machten die proberen jou van de Weg en De Waarheid en Het Leven weg te houden door je te bestoken met ellendige gevoelens , en je te laten geloven dat jou niet ziet zitten en dat je het allemaal alleen moet doen: En dat is dus de LEUGEN !
het is wekelijk echt een overgave ! hoe bekrompen het ook mag klinken het is wel de sleutel naar een ander leven! maar we moeten onszelf eerst overgeven !
Maar je krijgt er wel de Heilige Geest voor terug die jouw leven gaat leiden, en die alles kan overwinnen !
mensen die niet zijn wedergeboren zijn niet verzegeld door de Heilige Geest en daarom staan ze onder invloed van de geest van de wereld : hoogmoed en trots ----- dat was ook de zonde van de Lichtdrager..... die wilde zelf regeren en niet meer dienen onder de Eeuwige, daarom is de scheiding ook zo groot. tussen de kinderen van het licht en dekinderen vande duisternis....
Het is echt allemaal een spirituele stijd op aarde, doordat de mensen steeds intelligenter zijn in hun eigen ogen en vertrouwen op hun kennis en macht zal het steeds moeilijker zijn om echt geloof te vinden.,maar tegelijkertijd zal de emotionele nood van de mens steeds groter worden en er steeds meer psychologen en hulpverleners nodig zijn......
Je mag echt de overwinning uitroepen over die negatieve gevoelens en dit mag je als je daarover de naam van Yeshua uitroept . Hij heeft het kwade overwonnen , en omdat jij Hem hebt aangenomen als jouw Bemiddelaar ,dan heb je de zekerheid dat Hij ook voor jouw heeft overwonnen. this is THE POWER OF HIS WORD !!! en dan kan en mag niemand jou meer aanklagen

Johannes 14:
. 10Gelooft u niet dat Ik in de Vader ben en dat de Vader in Mij is? Wat Ik tegen u zeg, komt niet van Mijzelf, maar van mijn Vader. Hij leeft in Mij en doet in Mij Zijn werk.
11Geloof toch dat Ik in de Vader ben en dat de Vader in Mij is. De dingen die Ik doe, zijn het bewijs daarvan.
12Luister goed, wie op Mij vertrouwt, zal dezelfde dingen doen als Ik. Zelfs nog grotere, want Ik ga naar de Vader.
13Wat u in mijn naam biddend vraagt, zal Ik doen. Want daardoor zal blijken hoe groot en machtig de Vader in Mij is. 14Als u Mij iets vraagt in mijn naam, zal Ik het doen.
15Wie van Mij houdt, zal altijd volgens mijn geboden leven.
16Ik zal de Vader bidden of Hij een Plaatsvervanger wil sturen, Die altijd bij u zal blijven.
17Dat is de Heilige Geest (A), Die de wereld niet kan ontvangen, omdat zij Hem niet kan zien en dus ook niet kent. U kent Hem wel omdat Hij bij u blijft en in u zal wonen. 18Ik zal u niet als ouderloze kinderen achterlaten. Ik kom bij u terug.
19Nog even en dan kan de wereld Mij niet meer zien. Maar u zult Mij wel kunnen zien, omdat Ik dan weer leef. Daardoor zult u het echte leven ontvangen.
20Op die dag zult u begrijpen dat Ik in mijn Vader ben, dat u in Mij bent en Ik in u.
21Als iemand Mij gehoorzaamt, blijkt daaruit dat hij van Mij houdt. Wie van Mij houdt, zal ervaren dat mijn Vader ook van hèm houdt. Ik zal van hem houden en hem duidelijk laten zien wie Ik ben."
22Judas (niet Judas Iskariot, maar een andere discipel) vroeg: "Here, waarom wilt U alleen aan ons laten zien wie U bent en niet aan de hele wereld?"
23Jezus antwoordde hem: "Als iemand van Mij houdt, zal hij doen wat Ik heb gezegd. Mijn Vader zal van hem houden en samen zullen Wij bij hem komen wonen.
24Maar wie niet van Mij houdt, trekt zich niets van mijn woorden aan. Wat Ik tegen u allen zeg, komt niet van Mijzelf maar van mijn Vader, Die Mij gestuurd heeft.
25Ik vertel dit allemaal omdat Ik nu nog hier ben.
26Maar de Vader zal de Plaatsvervanger sturen. Dat is de Heilige Geest, Die u in mijn naam alles zal leren en u steeds weer zal herinneren aan wat Ik gezegd heb.
27Mijn vrede laat Ik bij u achter. Die vrede is heel anders dan die van de wereld. Wees dus nooit meer bang of ongerust.
28U hebt Mij horen zeggen dat Ik wegga en weer terugkom. Als u werkelijk van Mij hield, zou u blij zijn dat Ik naar de Vader ga, want de Vader is groter dan Ik.
29Ik zeg het nu alvast. Als Ik straks weg ben, zult u in Mij geloven.

http://www.biblegateway.com/passage/?bo ... version=30

trouwens het hele evangelie van johannes is erg mooi !

en voor meer studie vond ik deze site in het nederlands !:

http://www.allaboutgod.com/dutch/is-jes ... t-92c7.htm

liefs en succes !
salty

[MrSokkie]

Ik ben erg blij dat ik het mijn ouders verteld heb.
Nu kan ik me tenminste wat meer ontspannen als ik bij ze ben, zoals gisteravond.
Eerder voelde ik regelmatig weerstand en ongeduld bij mijn ouders.
Maar nadat ik heb gemaild hoe het echt met me gaat, is dat verdwenen en staan ze voor mijn gevoel veel meer voor me open.

Het hielp mij ook heel veel toen ik het eenmaal mijn ouders verteld had. Voor hen werd het wel extra moeilijk, omdat ik niet meer toneel hoefde te spelen als ik bij hen was. Mijn moeder zij wel eens als ik dus bepaald niet gezellig was: "Kun je dan niet doen alsof?". "Nee mam, ik ben net zo blij dat dat eindelijk niet meer hoeft."

Ik heb mijn zussen dezelfde mail gestuurd.
Eentje heeft al gereageerd, ook heel liefdevol en accepterend.
Van mijn andere zus heb ik (nog?) geen reactie, dat wacht ik maar even af.

Geef het gewoon even tijd, maar durf op een gegeven moment ook gewoon de telefoon te pakken en te bellen. Ik merk zelf dat voor het behandelen van dit soort emotionele zaken e-mail geen vervanging kan zijn voor een echt gesprek. Ik ben wel blij dat de reacties tot nu toe liefdevol zijn.

Ik heb een goed gesprek gehad met mijn vader.
Hij heeft het grootste deel van zijn leven in de hulpverlening gewerkt.
Volgens hem heb ik een ernstige depressie.
Dat vond ik gek genoeg 'fijn' om te horen, omdat ik zelf altijd denk dat ik me aanstel, dat het wel meevalt (nog steeds overigens).

Nou, dan heb je een aardige voorsprong: als je vader in ieder geval bekend is met depressies. Misschien moet je maar gewoon naar hem luisteren.

Mijn ervaring is, dat vechten tegen wat er is averechts werkt.
Een uitspraak die ik vaak hoor is: waar je je tegen verzet, maak je groter.
En dat klopt wel in mijn geval.

Precies, en als je het los laat, bevrijdt je jezelf ervan.

Als ik zou kunnen accepteren wat er is en geweest is, hoefde ik mezelf er niet zo voor te 'straffen'. Maar je hebt wel gelijk als je zegt dat acceptatie niet door moet slaan in apathie. Die neiging voel ik wel, om me er maar bij neer te leggen, het op te geven.

Je moet wel kijken wat je accepteert. Je depressie accepteren en in een hoekje gaan zitten wegkwijnen is 1 ding, maar je kunt ook je depressie accepteren, accepteren dat je er zonder hulp waartschijnlijk niet uitkomt en dat die acceptatie je de kracht geeft hulp te zoeken én aan te nemen, hulp van vrienden en familie, van therapeuten en evt van God.

In theorie geef ik je gelijk.
In de praktijk is het moeilijker toe te passen voor mij, helaas

Voor de meeste mensen is dat moeilijk hoor. Maar het verschil ontstaat doordat sommigen het blijven proberen en anderen niet.

Overigens heb ik gisteravond lekker gegeten bij mijn ouders

Kijk, en dat is ook belangrijk. Het kan dan wel allemaal een enorme bak ellende zijn, die maaltijd nemen ze je nooit meer af. (ga er alleen niet aan vastklampen he!)

[Bloemenkind]

Niet denken dat je je aanstelt! Op het moment dat je toegeeft aan wat je hebt en voelt, voel je je al beter! Niet dat dan alles zo maar over is etc., maar je hoeft niet meer zo op je tenen te lopen!

Gek genoeg vond ik het fijn te horen dat mijn vader mijn depressie als ernstig inschat.
Omdat ik me daardoor eventjes niet zo'n aansteller voelde.
Helaas was dat maar eventjes

Ik weet niet waarom ik het zo moeilijk vind mezelf serieus te nemen
Misschien om dat mijn depressie 'atypische kenmerken' heeft, zoals mijn vader dat zo mooi zei.
Dan denk ik meteen: ik lig niet de hele dag in bed, dus zo erg is het niet (om maar een voorbeeld te noemen).