Wat is een depressie?

[André]

Daarnaast, dominee mailen, echt niet. Onze dominee heeft weinig inlevingsvermogen.

Een predikant heeft veelal ook een andere studie gevolgd.
Maar er zijn predikanten die wat jij zegt 'inlevingsvermogen hebben' en je hebt ook predikanten die deze 'materie' zich eigen hebben gemaakt door er veel over te lezen en er zijn predikanten die zelf ook wel eens een hulpverlener bezoeken, weet ik.

[L'être extraterrestre]

Vooral dat laatste kan ik me heel goed voorstellen.

Ik weet niet wat dat met onze dominee is. Bijvoorbeeld een grapje begrijpt hij ook al niet, hij gaat er te serieus op in. Ik denk dat dat het nadeel is van heel geleerd zijn.

Dat betekend niet dat iedere dominee zo is.

[Riska]

Iemand die me medelijdend aankijkt en een aantekening maakt kan wat mij betreft op het dak gaan zitten.

Ieder mens is anders, maar wat ik tot nu toe heb gemerkt bij mezelf, is dat ik liever heb dat iemand me gewoon de waarheid verteld dan dat ik maar moet raden wat iemand denkt. Dat doe ik namelijk heel snel, en dat is niet positief.

Een hulpverlener die jou straightforward de waarheid vertelt (welke waarheid????) is geen goede hulpverlener. Hij/zij mag niet met oplossingen komen. Hij/zij moet de hulpvrager zover brengen dat die zelf de oplossing vindt.
Ik heb ooit eens een gesprek gehad van een uur met een predikant - destijds mijn hulpverlener. Praten, praten praten en het enige wat hij één keer zei was: "nou, en...". Ik naar huis, wat had ik dáár nou aan????
Tot ik voor mijzelf nog eens naging wat ik gezegd had en waar dat 'nou en..." van hem kwam en inderdaad - hij had gelijk. "Nou en...."

Hulp zoeken is prima. Kijk of het klikt. Het is niet goed als iemand je naar de mond praat. Het is ook niet goed als een hulpverlener te snel wil doorstoten naar waar het probleem in feite ligt. Er moet eerst (iets van) vertrouwen komen, dan kun je zeggen wat je bezighoudt. Je vertelt niet aan een wildvreemde gelijk wat heel deep down bij je leeft.
Je moet het wel een kans geven. Een of twee keer bij iemand komen, die hooguit wat opschrijft (had ik altijd een bloedhekel aan) en hmmmt wil nog niet zeggen dat het niet goed kan komen. Zo iemand moet, voordat hij werkelijk hulp kan verlenen wel een beetje weten hoe je in elkaar steekt en wat er meespeelt.

En last but not least: er is moed voor nodig hulp te zoeken en nog meer om door te zetten. Therapie, welke dan ook, is altijd pittig, want het spaart je gevoelens niet, integendeel: het leert je te luisteren naar je gevoel en naar je lijf.

[L'être extraterrestre]

Ik begin er steeds minder zin in te krijgen.

Dat "nou en" wat jou predikant zei, dat bedoel ik met eerlijk zijn. Maargoed, we zien wel.

[Riska]

Ik begin er steeds minder zin in te krijgen.

Dat "nou en" wat jou predikant zei, dat bedoel ik met eerlijk zijn. Maargoed, we zien wel.

En toch kan ik het je aanraden. Als je er eenmaal door bent, moet je eens zien hoe je leven verandert (kan veranderen) ten goede!

[Maara]

De vraag is dan wel hoe je bij de hulpverlening terrecht komt.
Ik ben ooit een keer bij onze huisarts geweest.
Gewoon voor een kwaaltje.
Mijn ouders vinden haar geweldig maar met mij klikt het niet bepaald.
Iig niet van mijn kant.
kan best dat het aan mij ligt hoor, maar toch...

Als ik naar een van mijn vaders collega's toe stap, of naar de ouderling ben ik toch bang dat het doorlekt.
Hoe makkelijk praat je niet je mond voorbij bij zoiets?
Als ze gewoon als buren met elkaar praten ofzo.
Of als onze ouderling (tevens buurman) even bij ons binnenkomt en wat tegen me zegt.

Een andere manier weet ik niet.
En eigenlijk wil en durf ik het ook niet.

[André]

Een andere manier weet ik niet.
En eigenlijk wil en druf ik het ook niet.

Misschien een wat harde opmerking van mij, maar het is goed bedoelt en om over na te denken.

Je probleem is wsl (nog) niet ernstig genoeg?
Immers, je kunt het nog aan, je hebt geen hulp nodig, je red jezelf wel......

Weet je wat vervelend is Maara, als al de rek uit je is om dan te beginnen aan 'verplichtte' hulpverlening, omdat het echt niet meer anders kan.
Dan heb je wel een redelijk probleem.....

[Riska]

Een andere manier weet ik niet.
En eigenlijk wil en druf ik het ook niet.

Misschien een wat harde opmerking van mij, maar het is goed bedoelt en om over na te denken.

Je probleem is wsl (nog) niet ernstig genoeg?
Immers, je kunt het nog aan, je hebt geen hulp nodig, je red jezelf wel......

Weet je wat vervelend is Maara, als al de rek uit je is om dan te beginnen aan 'verplichtte' hulpverlening, omdat het echt niet meer anders kan.
Dan heb je wel een redelijk probleem.....

Dat is maar ten dele waar. Het kan ook zijn dat je er domweg nog niet aan toe bent.
Toen mijn zoon een jaar of 4 was, waren er ernstige problemen en de maatschappelijk werkster kwam over de vloer. Ze wilde ook iets weten van onze achtergrond als ouders. Toen ik haar iets vertelde, was ze heel verontwaardigd en zei iets in de geest van: "wat erg"... Dat vond ik helemaal niet. Pas tien (!!) jaar later was ik er rijp voor en volgde therapie. Je moet er dus naar toegroeien, weten dat het echt niet anders kan. (overigens is het met mijn zoon prima in orde gekomen... )

[L'être extraterrestre]

@Maara, ik kan mijn huisarts wel schieten. Maar ik zat er voor lichamelijke klachten, en tussen neus en lippen door zei ik iets heel droog. Hij luisterde niet eens naar mijn verhaal, maar bood maatschappelijk werk aan. (Hij luisterde echt totaal niet, dat waardeerde ik ook niet, mjah)

Stomme vraag misschien, wanneer en door wie word en anti-deprssivia uitgeschreven?

[André]

Stomme vraag misschien, wanneer en door wie word en anti-deprssivia uitgeschreven?

Wanneer is nogal verschillend denk ik, voorschrijven doen huisartsen (te snel m.i.) en psychiaters

[Riska]

Stomme vraag misschien, wanneer en door wie word en anti-deprssivia uitgeschreven

Door artsen en soms door een psycholoog die daarvoor bevoegd is. Huisarts, specialisten etc.

[L'être extraterrestre]

En wanneer?

[André]

En wanneer?

Ik denk dat je dat het beste met je huisarts kunt overleggen, of anders een verwijskaart vragen voor een psychiater.

[L'être extraterrestre]

Ik bedoelde er niet mee dat ik ze wil, het is meer zo dat ik me afvroeg aan de hand van wat ze dat voorschrijven. Ze doen het niet zomaar neem ik aan.

[mystery]

Ik vind dat als iemand anti-depressiva slikt of gaat slikken daarbij ook therapie moet volgen. Die combinatie is het meest effectief. Want als je stopt met het slikken van anti-depressiva kunnen de problemen weer even hard terug komen, met therapie heb je er dan aan gewerkt, weet je er beter mee om te gaan.