L'être extraterrestre schreef:Iemand die me medelijdend aankijkt en een aantekening maakt kan wat mij betreft op het dak gaan zitten.
Ieder mens is anders, maar wat ik tot nu toe heb gemerkt bij mezelf, is dat ik liever heb dat iemand me gewoon de waarheid verteld dan dat ik maar moet raden wat iemand denkt. Dat doe ik namelijk heel snel, en dat is niet positief.
Een hulpverlener die jou straightforward de waarheid vertelt (welke waarheid????) is geen goede hulpverlener. Hij/zij mag niet met oplossingen komen. Hij/zij moet de hulpvrager zover brengen dat die zelf de oplossing vindt.
Ik heb ooit eens een gesprek gehad van een uur met een predikant - destijds mijn hulpverlener. Praten, praten praten en het enige wat hij één keer zei was: "nou, en...". Ik naar huis, wat had ik dáár nou aan????
Tot ik voor mijzelf nog eens naging wat ik gezegd had en waar dat 'nou en..." van hem kwam en inderdaad - hij had gelijk. "Nou en...."
Hulp zoeken is prima. Kijk of het klikt. Het is niet goed als iemand je naar de mond praat. Het is ook niet goed als een hulpverlener te snel wil doorstoten naar waar het probleem in feite ligt. Er moet eerst (iets van) vertrouwen komen, dan kun je zeggen wat je bezighoudt. Je vertelt niet aan een wildvreemde gelijk wat heel deep down bij je leeft.
Je moet het wel een kans geven. Een of twee keer bij iemand komen, die hooguit wat opschrijft (had ik altijd een bloedhekel aan) en hmmmt wil nog niet zeggen dat het niet goed kan komen. Zo iemand moet, voordat hij werkelijk hulp kan verlenen wel een beetje weten hoe je in elkaar steekt en wat er meespeelt.
En last but not least: er is moed voor nodig hulp te zoeken en nog meer om door te zetten. Therapie, welke dan ook, is altijd pittig, want het spaart je gevoelens niet, integendeel: het leert je te luisteren naar je gevoel en naar je lijf.