Ik schrik best wel van sommige meningen hier over homosexualiteit (en over disco's, parenclubs etc)
Ik ben atheist, wel gelovig opgevoed. Mijn ouders hebben mij altijd geleerd dat god liefde is. Mijn vader is protestant en van de oude stempel (is ook niet zo gek, hij is in 1918 geboren

) en keurt zaken als homosexualiteit, abortus, samenwonen etc in het diepste van zijn hart wel af. Tegelijkertijd accepteert hij iedereen zoals hij is en zal hij nooit iemand veroordelen. Laat staan dat hij zijn (klein)kinderen de deur zou wijzen als ze niet volgens zijn normen leven.
Mijn moeder (van 1928) is katholiek en keurt eigenlijk niks af.
Vandaar dat ik zo schrik dat jonge mensen anno nu soms zo star kunnen zijn. Tegelijkertijd weet ik ondertussen ook dat starheid juist een kenmerk is van de jeugd (jaja, opoe is ook al 37

)
Ik begrijp wel dat jullie de bijbel volgen en dat iedereen die anders interpreteert. Zelfs jullie refo's hebben allemaal een eigen kijk.
Maar ik vraag me als ik sommige reacties lees af waar de god 'van mijn jeugd' is gebleven. De god die liefde is, die iedereen accepteert ook al is ie anedrs en volgt hij de bijbel niet.
Voor wie uiterlijk vertoon niet telt, maar die weet hoe jij in je hart bent en daar zijn oordeel op baseert ipv op allerlei regeltjes.
Dat is wat ik geleerd heb over god en dat zijn ook de normen en waarden die ik heb meegenomen, ook al geloof ik niet.