Bang voor verkering, how idiot!!:S

[Smurffie]

Het zijn de kleine dingen die je vaak omlaag trekken. Maar het zijn juist ook de kleine dingen die het m doen, waar het om gaat. Ik ben erg gericht op symboliek, vooral in "dipjes". Een papier verbranden waar iets op staat wat je hebt geschreven, het heeft inhoud, het heeft een betekenis, en ik verbrand het. Dat versterkt mijn moraal. Ik ben vaak moe, heb nergens zin in. Ik zie geen toekomst, mijn opleiding lijk ik nu wel te redden, maar daarna is er een zwart gat waarin ik niet kan zien wat mijn toekomst kan zijn. Onduidelijk, onbekend. Ik heb geen fut, ik wil eigenlijk geen fut hebben.

Maar toch zit er ergens een "schil" in me die ervoor zorgt dat het me eigenlijk ook niets kan schelen. Gewoon blijven ademen. Vooral niet denken aan stoppen. Nee, je hebt nergens zin in en niets lukt. Maar gewoon doorgaan is de key. En als dat eenmaal onbewust is geworden, als schild, dan lijd je er ook niet meer onder.

Da's mijn beleving. Werkt misschien niet voor iedereen, maar dat is hoe ik het voel, beleef en meemaak.

Amen, amen, amen!

Vooral ergens aan beginnen is een drama wat dat betreft. (Dat geldt ongetwijfelt ook voor een relatie; Mijn eerste en meteen laatste relatie was de eerste 2 weken ook niets..doodeng) Ik ga op kamers, had er eigenlijk al moeten zitten. Ik heb er veel zin in, maar anderzijds ben ik blij dat het ivm mn werk nog een paar weken duurt voor ik er echt heen ga..waarom? Het is nieuw, dus beangstigend. Evenzo met een opleiding. Ik durf gewoon niet aan een opleiding te beginnen, omdat ik bang ben dat ik er - net als mijn vorige opleiding - weer mee stop. Waar ik nu werk heb ik het ook niet helemaal naar mn zin..maar een andere baan betekent; nieuw. Dit werk is vertrouwd. En zo nog talloze dingen.

Wat betreft het verbranden van dingen; Zo heb ik ooit wel eens een uitgeprinte mail verbrand en dat was idd een opluchting. Nooit meer aan denken, maar vergeten. Andere dingen bewaar ik weer angstvallig om bepaalde herinneringen vast te houden



(En het deed me goed om dit even te posten)


@Girliegirl, ben je iemand die makkelijk praat, en dan bedoel ik ook echt over je problemen? Zoek iemand op met wie je goed kan praten, dan kun je het er uitgooien. Sterkte ermee!

[MrSokkie]

En ik heb mezelf ff de tijd gegeven zo rustig mogelijk over de dings na te dneken terwijl ik op de fiets zat en miss moet ik t morgen indd gwoon tegen mn collega zeggen. Dat het weer niet zo lkkr gaat en dat ik het gwoon ff heel moeilijk vind om normaal en genoeg te eten. Maja.. vind het wel heel moeilijk, krijg nu al de zenuwen!

Goed van je dat je jezelf de tijd hebt gegeven rustig na te denken. Als je ermee in je hoofd blijft zitten wordt het kringetje waar je in ronddraait steeds kleiner. Het is goed om het er met collega's over te hebben, maar verwacht niet dat ze het zullen begrijpen. Misschien zeggen ze wel, "ach, ik heb ook wel eens een dipje" of "Gewoon even lekker wat eten en dan komt het helemaal goed." Dat soort dingen. Nou ja, ze bedoelen het goed, maar je kan het je nou eenmaal niet voorstellen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Maar wie weet heeft een collega dit ook wel meegemaakt, dat zou dan een hele steun kunnen zijn.

En ik kan wel proberen niet over mn ouders in te zitten, maar das ook heel moeilijk. Ik weet wel dat zij het wschijnlijk uiteindelijk heel fijn vinden als ik zelf inzie dat t nie goed gaat zo, maar ze zullen wel schrikken denk ik omdat ik het voor ze wilde verbergen, om ze tegen nieuwe ellende van mij te beschermen zeg maar. En dan de rest van de familie.. Mn oma bijv is overbezorgd om mij en zegt elke x dat ik wel genoeg moet eten nzo. Als zij dan hoort dat ik het weer zo moeilijk vind.. Man! Dat kan ik dat ame oude mensje toch niet aandoen??

Uit al je stukjes blijkt dat je dondersgoed weet dat de mensen in je omgeving hardstikke bezorgd zijn. Als je een been gebroken had, zou je dat toch ook niet proberen te verbergen? Zou jij willen dat als een broer of zus met dit soort problemen zat, dat ie niks zou zeggen. Ik neem aan van niet, dan wil je het ook weten, omdat je dan kan helpen en kan meeleven. En natuurlijk zullen ze schrikken, jij bent gewoon hardstikke belangrijk in hun leven! Het lijkt me beter dat je oma bezorgd nu alleen is dan dat ze straks aan de kist staat te rouwen.

[quote[
Njah.. probeer het eea op n rijtje te zetten, maar das lastig voor me omdat ik me zon in de war voel. Daarom ben ik ook egt heel super blij met jullie adviezen!! Thnx dat ik hier mag "zeuren" wat jullie dus gelukkig geen zeuren vinden..

Egt onwijs bedankt... Super om te zien dat sommige mensen zo begaan zijn om een ander te helpen, zelfs als ze die helemaal niet kennen! [/quote]

Gewoon rustig blijven ademhalen, en 1 ding tegelijk aanpakken. 1 gedachte tegelijk toelaten en daar rustig antwoord op geven. Heb je eenmaal een antwoord gegeven, dan die vraag niet nogmaals toelaten. Daar had ik heel erg last van toen, een carrousel met een aantal vragen die maar rondjes bleef draaien in mijn hoofd. Dat was inderdaad erg verwarrend en vermoeiend.

[girliegirl]

(..) Het is goed om het er met collega's over te hebben, maar verwacht niet dat ze het zullen begrijpen. Misschien zeggen ze wel, "ach, ik heb ook wel eens een dipje" of "Gewoon even lekker wat eten en dan komt het helemaal goed." Dat soort dingen. Nou ja, ze bedoelen het goed, maar je kan het je nou eenmaal niet voorstellen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Maar wie weet heeft een collega dit ook wel meegemaakt, dat zou dan een hele steun kunnen zijn.

Nou mijn collega's weten dat ik hier eerder mee heb geworsteld, daarom hebben ze denk ik wel door dat ik het moeilijk vind.. Ik zelf had het eigenlijk niet door, d8 dat ik gewoon geen trek had. Maar toen merkte ik dat ik onbewust wel d8 van: "Njah, das handig, miss val ik dan wel een btje af." Maar iig begrijpen ze me wel redelijk, tenminste ze snappen het dat ik het moeilijk vind om erover te praten nzo.. dus tot een bep hoogte begrijpen ze het wel.

Overigens zit ik nu met een ander probleem.. Ik merkte gister al dat er iets helemaal niet lekker zat in mijn buik maar heb het genegeerd omdat ik niet wist hoe het kwam, maar nu blijkt het buikgriep te zijn. En ik werk in de horeca dus... Maar ik vind het supervervelend om mijn collega te moeten bellen dat ik ziek ben want ze zitten al met te weinig personeel.. Moet ik dan nx zeggen en gewoon gaan?? Voel me niet bepaald lekker maar anders hebben ze te weinig personeel.. Iemand advies?

Uit al je stukjes blijkt dat je dondersgoed weet dat de mensen in je omgeving hardstikke bezorgd zijn. Als je een been gebroken had, zou je dat toch ook niet proberen te verbergen? Zou jij willen dat als een broer of zus met dit soort problemen zat, dat ie niks zou zeggen. Ik neem aan van niet, dan wil je het ook weten, omdat je dan kan helpen en kan meeleven. En natuurlijk zullen ze schrikken, jij bent gewoon hardstikke belangrijk in hun leven! Het lijkt me beter dat je oma bezorgd nu alleen is dan dat ze straks aan de kist staat te rouwen.

Pff.. dat is wel heel erg heftig gezegd hoor.. Nu overdrijf je het enorm net of ik bijna doodga!!

Gewoon rustig blijven ademhalen, en 1 ding tegelijk aanpakken. 1 gedachte tegelijk toelaten en daar rustig antwoord op geven. Heb je eenmaal een antwoord gegeven, dan die vraag niet nogmaals toelaten. Daar had ik heel erg last van toen, een carrousel met een aantal vragen die maar rondjes bleef draaien in mijn hoofd. Dat was inderdaad erg verwarrend en vermoeiend.

Herken er wel iets in ja. Maar mijn gedachten lijken zich niet af te maken.. Ik bedoel: dan denk ik aan iets (bn mn werk) maar kan niet tot een besluit komen omdat er tig andere dingen zijn waar ik ook aan denk en die gedachte zich als het ware niet afmaakt.. (of weet ik veel how 2 explain that:S)

Iig weer bedankt voor jullie adviezen en lieve reacties..

[MrSokkie]

Maar ik vind het supervervelend om mijn collega te moeten bellen dat ik ziek ben want ze zitten al met te weinig personeel.. Moet ik dan nx zeggen en gewoon gaan?? Voel me niet bepaald lekker maar anders hebben ze te weinig personeel.. Iemand advies?

Hee, als je ziek bent ben je ziek, toch? Inderdaad balen voor je collega's, maar die lossen dat echt wel op hoor. Het spreekt voor je dat je zo betrokken bent met je werk en je collega's, maar soms moet je gewoon even aan jezelf denken. Dat doen je collega's ook als ze ziek zijn, dus waarom zou jij het niet doen. Jij bent niet in je eentje verantwoordelijk voor het wel en wee van het bedrijf waar je werkt. Daar is een manager voor, laat die zich maar druk maken, daar wordt ie voor betaald.

Pff.. dat is wel heel erg heftig gezegd hoor.. Nu overdrijf je het enorm net of ik bijna doodga!!

Op je site (goeie site trouwens! Echt goed dat je van iets moeilijks iets goeds probeert te maken voor anderen!) las ik wat je huisarts tegen je zei. Dus ja, misschien is het wel wat heftig gezegd; ik hoop ook met heel mijn hart dat het niet zo ernstig is, maar het lijkt me dat je familie wel reden heeft bezorgd te zijn. Je helpt ze niet door ze daartegen te "beschermen". Ik weet vrij zeker dat je familie zich liever de waarheid weten en zich hardstikke zorgen maakt dan dat ze in een illusie leven dat alles wel goed gaat.

Herken er wel iets in ja. Maar mijn gedachten lijken zich niet af te maken.. Ik bedoel: dan denk ik aan iets (bn mn werk) maar kan niet tot een besluit komen omdat er tig andere dingen zijn waar ik ook aan denk en die gedachte zich als het ware niet afmaakt.. (of weet ik veel how 2 explain that:S)

Iig weer bedankt voor jullie adviezen en lieve reacties..

Ow, ik ken dat. Had ik dus ook last van. allemaal vragen die als een razende in mijn hoofd opkwamen. Ik had niet eens tijd om een antwoord te formuleren of de volgende vraag drukte de eerste vraag alweer weg, en daarna de volgende, etc, etc. Uren achter elkaar. Ik werd er echt helemaal gek van. Ik heb zelfs een keer mijn muziek zo hard gezet dat ik mezelf niet meer kon horen denken. (huisgenoten begonnen zich toen echt wel zorgen te maken). Uiteindelijk moet je echt proberen je te concentreren op 1 vraag, daar rustig antwoord op te geven en als die vraag later terugkomt gewoon denken: "Die vraag heb ik al beantwoord". Niet gaan denken dat omdat de vraag steeds terugkomt dat je antwoord fout is.

Heel veel sterkte ermee in ieder geval.

[girliegirl]

Maar ik vind het supervervelend om mijn collega te moeten bellen dat ik ziek ben want ze zitten al met te weinig personeel.. Moet ik dan nx zeggen en gewoon gaan?? Voel me niet bepaald lekker maar anders hebben ze te weinig personeel.. Iemand advies?

Hee, als je ziek bent ben je ziek, toch? Inderdaad balen voor je collega's, maar die lossen dat echt wel op hoor. Het spreekt voor je dat je zo betrokken bent met je werk en je collega's, maar soms moet je gewoon even aan jezelf denken. Dat doen je collega's ook als ze ziek zijn, dus waarom zou jij het niet doen. Jij bent niet in je eentje verantwoordelijk voor het wel en wee van het bedrijf waar je werkt. Daar is een manager voor, laat die zich maar druk maken, daar wordt ie voor betaald.

Uhhm.. heb net al mijn moed bij elkaar geraapt en gebeld. Maar.. het is echt een probleem als ik niet kom. Ik moét wel.. Ik voel me echt niet lekker, ben duidelig en gewoon totaal niet fit, maar er is nx aan t doen..

Op je site (goeie site trouwens! Echt goed dat je van iets moeilijks iets goeds probeert te maken voor anderen!) (..)

Dank je wel:) Das egt superfijn om te horen!..

(..)las ik wat je huisarts tegen je zei. Dus ja, misschien is het wel wat heftig gezegd; ik hoop ook met heel mijn hart dat het niet zo ernstig is, maar het lijkt me dat je familie wel reden heeft bezorgd te zijn. Je helpt ze niet door ze daartegen te "beschermen". Ik weet vrij zeker dat je familie zich liever de waarheid weten en zich hardstikke zorgen maakt dan dat ze in een illusie leven dat alles wel goed gaat.

Ja, miss heb je gelijk..

[MrSokkie]

Uhhm.. heb net al mijn moed bij elkaar geraapt en gebeld. Maar.. het is echt een probleem als ik niet kom. Ik moét wel.. Ik voel me echt niet lekker, ben duidelig en gewoon totaal niet fit, maar er is nx aan t doen..

Ja, maar is het ook JOUW probleem? EN je MOET helemaal niks; je moet niet toelaten dat andere mensen hun problemen op jou proberen af te schuiven. Je bent wat dat betreft net een echt mens, die worden wel eens ziek, en altijd op een slecht moment.

Het bedrijf waar je werkt gaat echt niet failliet als je een paar dagen ziek bent, en ze kunnen altijd nog een uitzendbureau bellen voor een paar dagen als ze echt omhoog zitten. Als je een been breekt ga je toch ook niet werken, toch? Niemand is geholpen als jij straks op je werk ineens in elkaar zakt of staat over te geven. Als je lijf zulke duidelijke signalen geeft, dan is het misschien verstandig om te luisteren. Wel goed dat je hebt gebeld trouwens. Mensen blijven je echt wel aardig vinden ook als je een keer ziek thuis blijft.

Nou ja, ik hoop dat je de wijsheid kunt vinden een goede beslissing te nemen.

[girliegirl]

Ja, maar is het ook JOUW probleem? EN je MOET helemaal niks; je moet niet toelaten dat andere mensen hun problemen op jou proberen af te schuiven. Je bent wat dat betreft net een echt mens, die worden wel eens ziek, en altijd op een slecht moment.

Nou het punt is dat ik niet durf te zeggen dat ik er zo tegenop zie omdat ik me gewoon raar voel. Aan de ene kant merk ik dat ik echt niet fit ben, aan de andere kant heb ik het id dat ik me heel erg aanstel en gewoon moet gaan werken..

(..)Niemand is geholpen als jij straks op je werk ineens in elkaar zakt of staat over te geven. Als je lijf zulke duidelijke signalen geeft, dan is het misschien verstandig om te luisteren. Wel goed dat je hebt gebeld trouwens. Mensen blijven je echt wel aardig vinden ook als je een keer ziek thuis blijft.

Ja, okeey maar het zal heus wel meevallen. I mean, ik zak heus niet zomaar in elkaar:) Ennew.. dat bellen ging al met lood in mn schoenen, en toen zei ie dat het echt een probleem is als ik niet kom, dus dat ik het maar gewoon moet proberen. Gwoon rustig aandoen. En dan durf ik echt daar niet tegenin te gaan hoor.. Bovendien, stel ik me dan niet een btje heel erg aan?? Kom op, ik ben heus niet doodziek denk ik dan. Is toch ook zo? Ze hebben me echt nodig, dan kan ik toch niet een btje thuis gaan zitten hangen..?

Nou ja, ik hoop dat je de wijsheid kunt vinden een goede beslissing te nemen.

Ja, nou.. ik denk dat ik echt gewoon moet gaan. Het feit dat hij zegt dat ik het gewoon moet proberen terwijl ik zeg dat ik niet lekker ben wil denk ik wel zeggen dat het écht een probleem is als ik er niet ben.. Duss.. tsja.. dan moet het gewoon. Denk ik..

Wat zou jij dan doen als je in mijn schoenen stond??

[Cisca]

Wat zou jij dan doen als je in mijn schoenen stond??

Ziekmelden, en thuisblijven, je gezondheid gaat voor alles!

[girliegirl]

Wat zou jij dan doen als je in mijn schoenen stond??

Ziekmelden, en thuisblijven, je gezondheid gaat voor alles!

Ja maar ik heb dus al gebeld om te zeggen dat ik ziek was.. Maar ze willen toch dat ik kom. Moet ik het gewoon rustig aandoen, ze hebben me echt nodig ans is er een probleem. Ik durf gewoon echt daar niet tegen in te gaan. Vooral omdat het nu ook weer niet zó erg is..

Denk je dan echt dat ik moet zeggen dat ik te ziek ben om te werken?? I mean, dan moet je wel heel erg ziek zijn toch.. Ik vind het gwoon vervelend als ik een btje thuis zit te hangen terwijl zij daar een probleem hebben..

[MrSokkie]

Nou het punt is dat ik niet durf te zeggen dat ik er zo tegenop zie omdat ik me gewoon raar voel. Aan de ene kant merk ik dat ik echt niet fit ben, aan de andere kant heb ik het id dat ik me heel erg aanstel en gewoon moet gaan werken..

Tja, jij bent de enige die voelt hoe ernstig het is.

Ja, okeey maar het zal heus wel meevallen. I mean, ik zak heus niet zomaar in elkaar:) Ennew.. dat bellen ging al met lood in mn schoenen, en toen zei ie dat het echt een probleem is als ik niet kom, dus dat ik het maar gewoon moet proberen. Gwoon rustig aandoen. En dan durf ik echt daar niet tegenin te gaan hoor.. Bovendien, stel ik me dan niet een btje heel erg aan?? Kom op, ik ben heus niet doodziek denk ik dan. Is toch ook zo? Ze hebben me echt nodig, dan kan ik toch niet een btje thuis gaan zitten hangen..?

Nee, alleen thuis zitten hangen is ook niks, en misschien zijn je collega's wel wat afleiding. Ik hoop in ieder geval wel dat je rustig aan doet. Uit alle stukjes die ik van je gelezen heb lijk je me niet het type dat zich snel aanstelt, (meer iemand die zich veel te weinig aanstelt zelfs). Als je ziek bent ben je ziek, en dan moet je jezelf ook toestaan ziek te zijn. Dat is niet een teken van zwakte ofzo. Iedereen is wel eens ziek. Maar goed, ik wil je niet weer aan het twijfelen brengen.

Ja, nou.. ik denk dat ik echt gewoon moet gaan. Het feit dat hij zegt dat ik het gewoon moet proberen terwijl ik zeg dat ik niet lekker ben wil denk ik wel zeggen dat het écht een probleem is als ik er niet ben.. Duss.. tsja.. dan moet het gewoon. Denk ik..

Wat zou jij dan doen als je in mijn schoenen stond??

Ja, maar het is logisch dat hij zegt dat je het moet proberen, anders heeft HIJ een probleem en dat wil hij niet. Ik heb ook wel eens om 5 uur 'sochtends een teamleider gebeld dat ik niet kon gaan werken )ik moest om 06.30 beginnen) omdat ik de hele nacht boven de wc had gehangen met voedselvergiftiging. Dat vond ik toen erg vervelend en ik gaf die teamleider een hoop problemen, maar ja, op dat moment had ik weinig keus.

Wat ik zou doen als ik in jouw schoenen stond. Geen flauw idee, want ik ben jou niet. Eerst voor jezelf bepalen hoe ernstig het is, zonder te denken aan de problemen die het veroorzaakt, denk ik. En tja, als het niet goed gaat kun je altijd weer naar huis gaan, toch? Doe in ieder geval rustig aan, werk je niet over de kop voor een paar rotcenten of voor de goedkeuring van je collega's.

Sterkte

[MrSokkie]

En dan durf ik echt daar niet tegenin te gaan hoor..

Weet je wat het ook is, sommige mensen proberen gewoon dingen gedaan te krijgen door te dreigen en op schuldgevoel te spelen. Heb ik op mijn werk ook gehad. Managers die gewoon zeggen dat iets MOET, en als de werknemer dat dan nog doet ook is dat voor hen wel zo makkelijk. En zo gaan managers steeds gekkere eisen stellen en MOET je ineens vanalles, anders zijn er 'problemen'. Ze proberen je gewoon onder de plak te houden en dat sta je nog toe ook. Mijn vriendin vond het ook heel moeilijk om nee te zeggen tegen managers, maar dat betekende wel dat ze zich helemaal over de kop werkte om maar aan allerlei absurde eisen te voldoen.

Wat is nou het ergste dat je kan gebeuren als je een keer NEE zegt? Dat die man je ineens niet meer aardig vind? Daar geloof ik niks van, je krijgt waarschijnlijk een stuk meer respect als je voor jezelf opkomt. Je kan ontslagen worden?, Nou, voor zo'n baas zou ik niet eens willen werken, en er is werk zat, zeker als je een beetje horeca-ervaring hebt.

In de wereld zijn een heleboel mensen zullen proberen over je heen te lopen. Het laatste wat je moet doen is zonder ophef zelf alvast gaan liggen. Je moet voor jezelf opkomen, niemand anders doet het voor je.

Sterkte

[Smurffie]

Precies girlie, iedereen kan gemist worden op zijn/haar werk. Denk je echt dat alles in het honderd loopt als jij er 1 dag niet bent? Dat laat je werkgever jou misschien denken, maar wat MrSokkie zegt; Kom voor jezelf op. Ziek is ziek! Ik heb het ook weleens gedaan hoor, afgebeld en tóch móest ik komen. Wel, hij deed het zichzelf aan, want halverwege de ochtend werd hij geloof ik zelf ziek van al die klanten die aan mij vroegen of ik niet thuis in bed hoorde te liggen...hij heeft me naar huis gestuurd toen Dus meis, je kunt het wel proberen misschien, soms gaat het vanzelf over als je een tijdje aan het werk bent, maar anderzijds; Je voelt het zelf aan, dus het is jouw beslissing

Succes!

[Serenity]

om even te relativeren: vergis je niet: soms word je wel degelijk gemist op je werk.

Daarnaast kan je best rustig aan doen, als het niet gaat, dan heb je het toch geprobeerd. Het tempo van je lichaam volgen.

En soms ben je ziek, maar is het toch ook goed om bezig te blijven, zij het op een rustig tempo.
Dit zeg ik omdat ik een aantal keren niet echt lekker was, ik somber was en het eigenlijk niet zag zitten. Dat bleef zo, tot ik aan het werk ging. Het ging direct een stuk beter.

Gezonde afleiding, rustig werken. Dat is altijd goed voor je lichaam.

Tenzij het inderdaad echt niet kan, maar dat weet jij waarschijnlijk zelf het beste, want het is jouw lichaam en je kent jouw lichaam beter dan wij

[Jort]

(..)Het beste advies wat ik je kan geven is; bidden. Leg het in de handen van de Heer.
Het meest aparte was dat ik, nadat ik stopte met 'zoeken' de vrouw van m'n leven tegenkwam.

Nou.. ik ben ook niet op zoek ofzo. Maar het is meer dat ik het lastig vind, vral als een jongen mij zegt dat hij mij wel leuk vind.. Laatst d8 ik toen bij mzlf: "Jaah, ik mag jou ook wel erg graag.." Maar dan ben ik toch bang, bang dat ik dingen fout doe die alles verpesten. Bang dat ik me helemaal aan hem ga vastklampen omdat ik ff iemand nodig heb, en bang dat ie r vervolgens weer vandoor gaat omdat ie mij zat is.. Ik denk dus eigenlijk dat ik nog niet toe ben aan een relatie, omdat ik hem dan vral nodig zou hebben als "praatpaaltje", n das vast geen goed fundament voor een relatie..!!

Ps. mijn ouders wonen nog bij elkaar ja. Ze hebben miljoenen keren gedreigd uit elkaar te gaan, maar blijven het elke x toch proberen. Opzich wel heel dapper van ze, al1 ik zit wel elke x tussen die ruzies..:S

Heel veel sterkte..

Als je telkens weer met ruzies wordt geconfronteerd is uit huis gaan misschien een optie? Emotioneel wordt je daardoor telkens weer geraakt lijkt mij.

Nog geen verkering op die leeftijd lijkt mij niet gek. De reden waarom is wel een probleem, sterkte.

[MissF]

om even te relativeren: vergis je niet: soms word je wel degelijk gemist op je werk.

Daarnaast kan je best rustig aan doen, als het niet gaat, dan heb je het toch geprobeerd. Het tempo van je lichaam volgen.

En soms ben je ziek, maar is het toch ook goed om bezig te blijven, zij het op een rustig tempo.
Dit zeg ik omdat ik een aantal keren niet echt lekker was, ik somber was en het eigenlijk niet zag zitten. Dat bleef zo, tot ik aan het werk ging. Het ging direct een stuk beter.

Gezonde afleiding, rustig werken. Dat is altijd goed voor je lichaam.

Tenzij het inderdaad echt niet kan, maar dat weet jij waarschijnlijk zelf het beste, want het is jouw lichaam en je kent jouw lichaam beter dan wij

Idd, waar ik werkte, was er zondag voor het laatst ) is het wel degelijk heel vervelend als iemand niet komt!
En vaak zie ik zelf ook dat ik soms de neiging heb me ziek te melden, maar dat het prima gaat als ik eenmaal ga.

Al meld ik me zelf zelden of nooit echt ziek, dat is een beetje not done bij ons thuis. Maar het is zeker weten goed om je lichaam te kennen en af en toe te denken: scheit iedereen, ik ben gewoon ziek!