Het is avond/nacht en ik zit met wat vrienden in een cafe, er zijn vrienden van vrienden aangeschoven. Het is vrij alternatief publiek, die vaak wel openstaan voor een diepzinnig gesprek. Het onderwerp komt op religie.
'Ik vind geloven in kabouters minder stom dan geloven in God'
'Geloof jij eigenlijk?' Iedereen schudt nee, een moslimjongen schudt ja en dan komen ze bij mij en daar ik in God geloof zeg ik 'ja'. DE mensen direct naast mij schieten op mij af, bijna agressief. Ik krijg een reeks vooroordelen maar ook terecht kritiek op kerkelijk NL, onzin van in God geloven, hersenspoeling etc etc. Gelukkig gaat het over in een rustig gesprek die zeker 3 uur duurt.
Twee jaar geleden voerde ik mijn scriptieverdediging voor drie leraren. na 10 minuten kennismaken kwamen ze er achter dat ik kerkelijk was en ook nog eens lid van een behoudende kerk. 80% van mijn verdediging betrof mijn kerkelijke achtergrond, met name het wegnemen van vooroordelen. Ipv de verdediging van mijn scriptie. Ik kreeg uiteindelijk een 8

Dit zijn slechts twee voorbeelden waarbij mij het verbijsterende gevoel bekruipt: ze hebben nog nooit eerder een christen gesproken over het geloof in God! En ze grepen hun kans nu ze eindelijk een christen voor zich hadden.
Waar zitten wij? Hoe kan het mogelijk zijn? Echt, alle jeugdkerken, jongerenavonden, verenigingen, koffiebars, refocafees, evo en refo-scholen, ik begrijp het, het is prachtig, jongeren mogen gesterkt mogen worden in het geloof, maar blijven we daar dan zo in hangen?
Maken we onszelf niet ongeloofwaardig? Geloven dat iedereen verloren gaat die niet in Jezus Christus gelooft, maar ons wentelen in onze veilige omgeving en angstvalling ver uit de buurt blijven van de heidenen. (daar stellen we wel evangelisten en zendelingen voor aan) Ik bedoel niet dat we massaal de plaatsen moeten bestormen waar zich mensen ophouden en knetterend gaan evangeliseren, dat zou ook angst inboezemen

En dan zit ik en de kerk en vraagt de dominee: 'jongelui, waar zaten jullie gisterenavond? Op een plek waar je de Heere kan ontmoeten? Ik hoop dat jullie thuis waren en de zondag hebben voorbereid.'
En dan zou ik willen opstaan en schreeuwen: ik zat in een cafe te praten met een meisje dat in reincarnatie geloofd. Over haar aversie jegens de kerk en christen-gelovigen. En zij moet ook een keer de Heere ontmoeten.
Overdrijf ik? Zie ik het verkeerd? Of ben je het met mij eens en heb je vergelijkbare gevoelens?