slecht slapen

[Loezje]

Natuurlijk bestaat er een duidelijk verschil tussen psychiaters en psychologen. Maar met de term 'zielenknijper' doe je de psychiatrie zeker geen recht, en jij suggereerde dat een psychiater in je verleden gaat graven tegen je uitdrukkelijke wens.
Je kunt beter wat voorzichtiger zijn in je uitspraken denk ik.

Idd, ben ik het helemaal mee eens. Een psychiater zal trouwens ook nooit zomaar tegen je uitdrukkelijke wens in handelen. En een psycholoog kan heel diep graven!

Haha, beweer ik ergens dat 'psychiater' en 'zielenknijper' synoniemen zijn? Dit is helaas wel een beeld wat heel veel mensen er nog wel van hebben. De insteek en methode van behandeling door een pychiater is anders dan die van een psycholoog; als voorbeeld van zulk diep graven noemde ik al de psychoanalyse die een psycholoog niet eens mág doen (ook al proberen sommigen het wel).

Ik ga van het standpunt uit dat je niet met een kanon op een mug moet schieten; psychiatrische behandeling zou soms best kunnen worden vervangen door psychologische behandeling, bv als het om cognitieve therapie gaat. Van heel dicht bij heb ik meegemaakt dat een psychiater door (ongevraagd) narigheid uit het verleden uit te pluizen er een nog grotere bende van maakte. Hij deed dat op de manier van: "ik moet wel weten wat er allemaal is gebeurd, anders kan ik geen behandelplan opstellen." Nadat die man was verteld dat hij meer schade aanrichtte dan herstelde kwam een psycholoog in beeld om orde op zaken te stellen. Hij maakte zich niet druk om de hele geschiedenis en observeerde de huidige toestand om van daaruit een handvat aan te reiken voor de toekomst. Zijn motivatie: "ik praat nú met een cliënt, niet -tig jaar geleden." Achteraf zeggen we hiervan dat dat ook meteen had gekund; focus op het verleden leidt tot niets, je kunt het toch niet veranderen.

In theorie komt een psychiater pas in beeld als een psycholoog onvoldoende kan behandelen. Omdat de behandeling anders zal zijn zal een psychiater waarschijnlijk meer van je willen weten. De vraag is echter of dat altijd nodig is en of door die kennis de behandeling beter wordt.

[André]

Ik vraag me af of psychologen per definitie minder diep gaan. Als zij degenen zijn die zich bezighouden met de 'logos', betekent dat dat zij de theorie ontwikkelen, onderzoek doen, etc. Psychiaters zijn dan degenen die die theorie toepassen op patienten, maar daarvoor moeten de psychologen eerst die diepten verklaard en onderzocht hebben.

Een psychiater komt vaak 'in beeld' als er medicatie als hulpmiddel moet worden ingezet.
Meestal heeft je huisarts je dan al door verwezen naar een psycholoog.
En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.
Misschien is het antwoord simpel, soms heb je wat hulp nodig.

[marina87]

En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.

Ik heb eerder het idee dat pa een beetje bang is dat dochterlief wat gaat veranderen.

Toen ik met de SPW4-opleiding begon hoorde ik ook wel eens van mensen waarvan de ouders naar de docenten belden omdat ze hoorde dat je bij die opleiding erg gaat veranderen. Sommige ouders schijnen dat eng te vinden. Terwijl je er alleen maar ten goede van veranderd. Nah, eigenlijk verander je niet, het is gewoon een proces van bewustwording van jezelf. En dat is in de hulpverlening net zo.

[Ri@nne]

En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.

Ik heb eerder het idee dat pa een beetje bang is dat dochterlief wat gaat veranderen.

Kun je best eens gelijk in hebben.

[Daphne]

En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.

Ik heb eerder het idee dat pa een beetje bang is dat dochterlief wat gaat veranderen.

Toen ik met de SPW4-opleiding begon hoorde ik ook wel eens van mensen waarvan de ouders naar de docenten belden omdat ze hoorde dat je bij die opleiding erg gaat veranderen. Sommige ouders schijnen dat eng te vinden. Terwijl je er alleen maar ten goede van veranderd. Nah, eigenlijk verander je niet, het is gewoon een proces van bewustwording van jezelf. En dat is in de hulpverlening net zo.

Ja, dat was bij mij met de SPH ook zo. Toen ik begon was ik altijd heel stil, ik had nooit inbreng of zo. Nu praat ik heel veel en ben ik open over mijn gevoelens. Mijn ouders zijn nu juist heel blij dat ik zo gegroeid ben.

[MissF]

En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.

Ik heb eerder het idee dat pa een beetje bang is dat dochterlief wat gaat veranderen.

Toen ik met de SPW4-opleiding begon hoorde ik ook wel eens van mensen waarvan de ouders naar de docenten belden omdat ze hoorde dat je bij die opleiding erg gaat veranderen. Sommige ouders schijnen dat eng te vinden. Terwijl je er alleen maar ten goede van veranderd. Nah, eigenlijk verander je niet, het is gewoon een proces van bewustwording van jezelf. En dat is in de hulpverlening net zo.

Ja, dat was bij mij met de SPH ook zo. Toen ik begon was ik altijd heel stil, ik had nooit inbreng of zo. Nu praat ik heel veel en ben ik open over mijn gevoelens. Mijn ouders zijn nu juist heel blij dat ik zo gegroeid ben.

Aan de ene kant is dat wel zo, maar ik heb toch een veel kritischere kijk op mijn opvoeding gekregen. Dat vonden mijn ouders lang niet altijd leuk.
Nu kan ik het realistisch zien en zeggen:' Jullie hebben je best gedaan en ik heb een toffe jeugd gehad', maar dat heb ik niet altijd geroepen

Maar misschien hebben mijn ouders gewoon de pech dat ik SPH doe, en mijn zus psycholoog is, dan heb je het dubbel.
Maar mijn ouders waren er echt niet altijd blij mee!

[Daphne]

En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.

Ik heb eerder het idee dat pa een beetje bang is dat dochterlief wat gaat veranderen.

Toen ik met de SPW4-opleiding begon hoorde ik ook wel eens van mensen waarvan de ouders naar de docenten belden omdat ze hoorde dat je bij die opleiding erg gaat veranderen. Sommige ouders schijnen dat eng te vinden. Terwijl je er alleen maar ten goede van veranderd. Nah, eigenlijk verander je niet, het is gewoon een proces van bewustwording van jezelf. En dat is in de hulpverlening net zo.

Ja, dat was bij mij met de SPH ook zo. Toen ik begon was ik altijd heel stil, ik had nooit inbreng of zo. Nu praat ik heel veel en ben ik open over mijn gevoelens. Mijn ouders zijn nu juist heel blij dat ik zo gegroeid ben.

Aan de ene kant is dat wel zo, maar ik heb toch een veel kritischere kijk op mijn opvoeding gekregen. Dat vonden mijn ouders lang niet altijd leuk.
Nu kan ik het realistisch zien en zeggen:' Jullie hebben je best gedaan en ik heb een toffe jeugd gehad', maar dat heb ik niet altijd geroepen

Maar misschien hebben mijn ouders gewoon de pech dat ik SPH doe, en mijn zus psycholoog is, dan heb je het dubbel.
Maar mijn ouders waren er echt niet altijd blij mee!

Nee, toen ik in de 2e zat, waren ze er ook niet echt blij mee, nu achteraf wel. Toentertijd had ik ook een veel kritischer blik op mijn opvoeding en die blik liet ik ook wel aan mijn ouders zien.

[girliegirl]

Ik slaap ook heel slecht. Kom enorm moeilijk in slaap, kan niet goed stil liggen omdat ik me heel rusteloos voel. Dus dan ga ik maar rondjes lopen door mijn kamer, net zo lang totdat ik er helemaal dizzy van word en dan ga ik liggen. Maar echt goed slapen?? Neej.. en dan word ik smorgens weer heel vroeg wakker terwijl ik savonds (zeg maar rustig tegen de ochtend) pas laat kon slapen.. Balen is dat:S

[Gerdien B.]

En, tsja, als je Pa zegt dat als je eenmaal in de hulpverlening terecht komt je er niet meer uitkomt.

Ik heb eerder het idee dat pa een beetje bang is dat dochterlief wat gaat veranderen.

Toen ik met de SPW4-opleiding begon hoorde ik ook wel eens van mensen waarvan de ouders naar de docenten belden omdat ze hoorde dat je bij die opleiding erg gaat veranderen. Sommige ouders schijnen dat eng te vinden. Terwijl je er alleen maar ten goede van veranderd. Nah, eigenlijk verander je niet, het is gewoon een proces van bewustwording van jezelf. En dat is in de hulpverlening net zo.

Het is bij die opleiding, dat je in 3 jaar tijd, van puber volwassen moet worden. Je moet daarbij heel erg naar jezelf gaan kijken, wie je bent, hoe anderen je zien, waarom zien die groep mensen jou zo en een andere groep jou anders.
Het moet wel, want wals je je eigen kanten niet goed kent, dan blijf je niet staande op de werkvloer, of iig erg moeilijk.

[Cherry]

@ Ri@nne:

Wat super vervelend dat je last hebt van die negatieve gedachten. Erg herkenbaar trouwens...
Ik heb een poosje gesprekken gehad met een studentenbegeleider op mijn school. De beste tip die ze me gaf vond ik het lezen van het boekje 'Niets moet, alles mag' van Kees Roest.
Dan leer je te zien dat die negatieve gedachten vaak helemaal niet realistisch zijn..
Als je 's nachts niet kunt slapen, kun je alles wat er door je hoofd gaat, op papier zetten en dan eens bekijken of die gedachten wel kloppen (abc-methode, zie boekje).

Succes ermee!

[Lijntjuh]

Helaas kan ik zeggen dat ik zowel met slaapproblemen en piekeren alsook met de hulpverlening veel ervaring heb.

'k Wil er kort een paar dingen van zeggen:

Slapen:

- Vast slaapritueel, neem er de tijd voor!!

- Lezen tot je ogen dicht vallen, neem saaie boeken!!

- Ontspannend muziekje opzetten, zo zacht mogelijk, dat je moeite moet doen om het te horen; word je slaperig van. Die cd stopt vanzelf wel. Kies geen muziek waar je down van wordt, neem desnoods kinderliedjes.

- Als je 's nachts wakker wordt: lees verder in je boek, ook als je eigenlijk nog te slaperig bent. Ga desnoods even uit bed, ruim een kast op ofzo, niet te lang blijven woelen.

- Een raar advies: ga het telefoonboek overschrijven, wordt je toch afgeleidt.

- Heb je een nachtmerrie gehad: laat de droom even helemaal aan je voorbij gaan, probeer je alles te herinneren en ga dan even iets doen om je gedachten te verzetten.

- Slaap niet overdag!!

- Mocht je (in de toekomst) slaapmedicatie krijgen: gebruik het niet langer dan een week en bouw het langzaam af. Ik hoop dat je het helemaal niet nodig hebt.


Over hulpverleners:

Er gebeurt echt helemaal niets waar je zelf geen toestemming voor geeft. Zelf vind ik dat hulpverleners regelmatig zelfs weinig initiatief nemen en maar wachten waar je zelf mee komt. Overigens vind ik dat bij psychologen nog erger dan bij psychiaters. Psychologen vind ik nogal vaag met: 'wat voel je er dan bij?' enz. Een beetje zweverig.
Psychiaters zijn vaak wel wat doortastender en draaien niet overal omheen. Dat komt mi ook door het verschil in opleiding. Ik praat liever met mijn huisarts.

Sterkte

[Jort]

Wat jammer zeg dat je vader zo negatief aankijkt tegen de hulpverleningswereld! Waarom denkt hij dat je er dan bijna nooit meer vandaan komt? Vraag anders gewoon informatie aan, laat je vader het lezen. Het is in ieder geval nooit een schande als je professionele hulp zoekt. Wat is jouw reden dat je geen professionele hulp wil?
Als je zelf erg veel last hebt van negatieve gedachten en je daarvan af wil, waarom zou je dan niet meer hulp voor jezelf nemen? Natuurlijk kan je onzekerheid en je negatieve gedachten ook 'vanzelf' oplossen, maar het kan ook zijn dat je er zonder professionele hulp nog jarenlang tegenaan loopt. Het lijkt mij belangrijk dat je er beter vroeg bij kunt zijn dan dat je jarenlang aanmoddert.

Maar goed, ik begrijp best dat je het een 'eng' idee vind. Je kunt altijd op internet informatie opzoeken over therapieen

M'n pa zit zelf in hulpverlenersland, wel niet in de psychiatrie, maar hij leest er wel veel over, ook vakbladen enzo. Daarom staat hij er zo afwijzend tegenover. Waarom ik niet wil is dat ik niet nog problemen thuis erbij wil hebben

Eerlijk gezegd kan ik je pa wel begrijpen.

Ik heb zelf altijd een diep wantrouwen richting psychische hulpverleners enzo omdat het mensen ook zwak maakt. En er problemen worden bijgehaald soms die er helemaal niet zijn.

Recent las ik in de NRC een artikel van twee hoogleraren n.a.v. Natascha Kampusch, die zeiden ook iets in de trant van: zij móet gewoon door hulpverleners als iemand met psychische problemen gezien worden lijkt het, terwijl in de praktijk blijkt dat mensen soms een grote zelfredzaamheid hebben en helemaal geen 'slachtoffer' zijn.

Het kán soms nuttig zijn, zeker als mensen bijv. een slechte thuissituatie hebben. Maar dat lijkt mij niet aangezien je vader zich actief bemoeit met jou. En veranderingen als gevolg van huplverlening zijn echt niet altijd positief. Al heb je wel die pestervaringen, wat een trauma kan zijn.


En je MAG niet denken dat je MOET slapen. Op een gegeven moment MAG je denken: niks moet, alles MAG. Dat hele 'moeten' MAG je vergeten, bij alles wat je doet in het leven, wat het ook is.

[windekind]

En je MAG niet denken dat je MOET slapen. Op een gegeven moment MAG je denken: niks moet, alles MAG. Dat hele 'moeten' MAG je vergeten, bij alles wat je doet in het leven, wat het ook is.

Lekker makkelijk gezegd.

[Bloemenkind]

Ik heb zelf altijd een diep wantrouwen richting psychische hulpverleners enzo omdat het mensen ook zwak maakt.

Goede hulpverlening is er juist op gericht mensen sterk te maken, onafhankelijk van de hulpverlener/hulpverlening.

[windekind]

Hoe is het met de slechte slapers nu?

Ik slaap weer als een roos sinds ik verhuisd ben naar een andere, rustigere kamer. Heerlijk! Inslapen is nog wel lastig, maar dat ben ik gewend inmiddels, stel me daar dus op in.