wat bepaalde jou keuze op gereformeerd zijn

[Boekenlezer]

ik denk dat je zonden bij je wedergeboortevergeven worden. En telkens als je je zonden beleid voor God. Daarbij denk ik niet dat pas bij de wedergeboorte echt alles volkomen vergeven wordt maar zodra je sterft en voor God verschijnt.

Wanneer de zonden precies vergeven worden? Tja, dat is een vraag voor het vak dogmatiek. Er wordt dacht ik verschillend over gedacht. Volgens sommigen zijn de zonden al van eeuwigheid vergeven. Volgens anderen zal het in de wedergeboorte gebeuren. Volgens weer anderen op een ander specifiek tijdstip in het geestelijke leven. En een optie die wellicht ook te bedenken valt: toen Jezus Christus aan het kruis stierf, zijn de zonden van alle uitverkorenen vergeven. En wie weet wat er allemaal nog meer voor mogelijkheden te bedenken zijn. Ik heb me er nooit zo in verdiept, eigenlijk. Dus ik kan wel een hoop mogelijkheden opnoemen, maar antwoorden laat ik maar achterwege.
De gedachte dat we iedere dag weer naar dat kruis van Golgota moeten om vergeving voor onze dagelijkse zonden, speelt nu ook even door mijn hoofd.

[Gerdien B.]

Ik geloof ook niet dat je zonden van te voren al vergeven worden.
Het is niet zo dat je na je wedergeboorte maar raak kunt zondigen, want je zondenn zijn toch al vergeven.
We moeten telkens weer om vergeving vragen over de zonden die we gedaan hebben.

[Marnix]

ik denk dat je zonden bij je wedergeboortevergeven worden. En telkens als je je zonden beleid voor God. Daarbij denk ik niet dat pas bij de wedergeboorte echt alles volkomen vergeven wordt maar zodra je sterft en voor God verschijnt.

Huh? Hoe bedoel je dat? Waarom is de vergeving bij de wedergeboorte dan niet volkomen? Volgens mij haal je hier volkomen vergeving en volkomen genezing door elkaar.

Boekenlezer, we moeten dit vraagstuk niet te dogmatisch maken... Laten we gewoon eens naar de Bijbel kijken: Waarom is er vergeving? Voor wie is die vergeving? En wanneer vindt die plaats?

Overduidelijk zijn niet alle zonden van alle uitverkorenen vergeven op het moment dat Jezus sterft. Vergeving van zonde zijn aan 3 dingen gebonden, die overigens niet los van elkaar staan maar aan elkaar gekoppeld zijn:

1. Jezus offer aan het kruis
2. Geloof in Hem.
3. Berouw

Vergeving staat niet los van dat geloof, wedergeboorte en uitverkiezing ook niet... Wie niet in Hem gelooft heeft schuld tov God. Of je later gaat geloven is allereerst niet een kansfactor en daarnaast zijn je zonden dan niet vergeven, want je gelooft (nog) niet in Hem. Jezus zegt toch ook niet tegen mensen: Je zonden ZIJN vergeven als je wedergeboren bent... je zonden WAREN niet al vergeven.

Die 3 punten zijn het bijbelse antwoord op de vraag voor wie en wanneer er vergeving van zonden is. Dat je meer antwoorden kan bedenken snap ik, maar volgens mij is dit wat de Bijbel er over zegt. En die 3 punten leiden ook tot je laatste opmerking: Elke dag weer terug naar het kruis, waar de zonden... in de wetenschap dat Hij daar ook hing voor jou zonden.

[Gerdien B.]

ik denk dat je zonden bij je wedergeboortevergeven worden. En telkens als je je zonden beleid voor God. Daarbij denk ik niet dat pas bij de wedergeboorte echt alles volkomen vergeven wordt maar zodra je sterft en voor God verschijnt.

Huh? Hoe bedoel je dat? Waarom is de vergeving bij de wedergeboorte dan niet volkomen? Volgens mij haal je hier volkomen vergeving en volkomen genezing door elkaar.

iK bedoel het volgende:
Sommige mensen zeggen dat je na je wedergeboorte niet meer druk om jhe zonden hoeft te maken, want die zonden zijn toch al vergeven.
Daar ben ik het dus niet mee eens.
Bij elke zonden die we doen, doen we God verdriet.
Bij de wedergeboorte worden je zonden tot dat moment vergeving, maar niet die je nog moet gaan doen. Daarom moet je telkens weer je zonden beleiden en voor God neerleggen, vragen of Hij ze wil vergeven.
Zo zie ik het

[Marnix]

ik denk dat je zonden bij je wedergeboortevergeven worden. En telkens als je je zonden beleid voor God. Daarbij denk ik niet dat pas bij de wedergeboorte echt alles volkomen vergeven wordt maar zodra je sterft en voor God verschijnt.

Huh? Hoe bedoel je dat? Waarom is de vergeving bij de wedergeboorte dan niet volkomen? Volgens mij haal je hier volkomen vergeving en volkomen genezing door elkaar.

iK bedoel het volgende:
Sommige mensen zeggen dat je na je wedergeboorte niet meer druk om jhe zonden hoeft te maken, want die zonden zijn toch al vergeven.
Daar ben ik het dus niet mee eens.
Bij elke zonden die we doen, doen we God verdriet.
Bij de wedergeboorte worden je zonden tot dat moment vergeving, maar niet die je nog moet gaan doen. Daarom moet je telkens weer je zonden beleiden en voor God neerleggen, vragen of Hij ze wil vergeven.
Zo zie ik het

Ik kan me er aardig in vinden... Dat bedoelde ik ook met volkomen vergeving... niet dat zonden niet meer uitmaken en je nergens meer vergeving voor nodig hebt. Dat heb je wel... Maar als je in Christus blijft denk ik dat Hij wel voor je zal blijven pleiten en je ook weer vergeving krijgt van zonden... niet alleen op het moment dat je om vergeving vraagt... Dat is dan is niet de reden voor de vergeving... maar wie in Hem blijft doet dat wel.

(Ter verduidelijking, als je overlijdt zijn de zonden die je nog niet heb beleden ook vergeven als je in Hem geloof want je gelooft in Hem en dát is de reden voor de vergeving)

En belangrijk om te beseffen blijft (en dan wordt de visie dit punt gelijk wat anders): Vergeving is niet alleen een doel, maar vooral een middel.

[Wullimpie]

Als je je zonden oprecht belijdt en er vergeving voor vraagt, worden die zonden toch op dat moment vergeven?

[Gerdien B.]

ja dat klopt!

[Marnix]

Dat zei ik toch ook?

[Gerdien B.]

gaat goed hier

ben het iig over dit punt helemaal met je eens

[Wullimpie]

Wat een eensgezindheid, wie praat hier nog over diversiteit.

[Othello]

Mijn keuze om gereformeerd te zijn, is in de eerste plaats bepaald door het simpele feit dat ik in een gereformeerd gezin geboren ben. De keuze om gereformeerd te blijven, is ietwat bewuster gemaakt. Ze is goeddeels bepaald door mijn stellige overtuiging dat de kern van het evangelie zoals ze in bevindelijk-gereformeerde kerken wordt geleerd, de zuivere verkondiging van het Woord is.

Boekenlezer bracht dat treffend onder woorden, uit mijn hart gegrepen. Ook wat hij verderop schreef, is een afspiegeling van mijn eigen gedachten:

In 'gereformeerd' gaat het er toch om dat wij weten wie wij zijn voor God. Dat wij als dode en machteloze zondaren, schuldig staan, ja, midden in de eeuwige dood liggen, tegenover een volstrekt volmaakte en heilige God die te rein van ogen is om het kwaad te kunnen accepteren. Dat we dat niet maar zeggen, omdat we iemand napraten die het ons voor zei, maar dat we daar weet van hebben bij persoonlijke ondervinding. Dat we God leerden toestemmen in het ons schuldig stellen, ja, tot de eeuwige dood veroordelen. Maar dat we ook de genade in Jezus Christus mochten ontdekken. Dat onuitsprekelijke wonder, dat God ondanks ons, tòch wilde omzien naar zondaren, en daar zijn Zoon voor liet sterven! En dat er dan toch eeuwig leven is voor dode zondaren! Dat we zo iets kennen van die onuitsprekelijke vreugde, waarvan 1 Petrus 1:8 spreekt.

Verder kan ik me ook goed vinden in hetgeen Elbert eerder schreef.

Toch weten degenen die mijn bijdragen in het open forum hebben gelezen, dat ik worstel met bepaalde zaken zoals die zich juist in de bevindelijk-gereformeerde hoek manifesteren. Mijn stellige indruk dat het aanbod van genade steeds meer wordt verengd, de (te) grote nadruk op 'de gangen van Gods volk', waardoor de persoon van Christus dreigt onder te sneeuwen, de merkbare verrechtsing ook in sociaal-maatschappelijk opzicht. De krampachtige pogingen tradities in ere te houden, waarbij niet zelden de kern van de zaak uit het oog wordt verloren. Dat zijn zaken waar ik het moeilijk mee heb.

Desalnietemin ben ik nog steeds de overtuiging toegedaan dat de gereformeerde leer in haar zuivere vorm het meest Bijbels is.

[Marnix]

Hehe sorry, ik kan het niet laten om mijn gedachten bij je stuk even te spuien... ik bedoel vooral bij de conclusie, de laatste regel.

De leer is goed.

Ik hoor vaak mensen allerlei dingen noemen zoals jij ook doet maar toch enigszins gerustgesteld afsluiten met: Maar de leer is goed.

Krijgt echter Leer dan niet teveel aandacht, en Leven te weinig?

Men probeert verkrampt tradities in ere te houden. Het aanbod van genade wordt versmald. Christus dreigt onder de sneeuwen.

Maar de leer is goed.

Het is overigens niet persoonlijk bedoeld, meer als algemene opmerking. Ik merk dat mensen het heel belangrijk vinden of de leer goed is of niet, maar of er ook naar geleefd wordt, daar hoor ik mensen vaak een stuk minder over. Als de leer maar goed is in je kerk, zit je in de goede kerk. Klopt dat wel?

[Lalage]

M'n schoonpa zegt dat ook altijd, dat de leer het belangrijkste is. Je moet een kerk zoeken met een goede leer. Nou als ik daarnaar zocht kon ik lang zoeken, want er is geen kerk die precies leert wat ik geloof. Ik kijk zelf liever naar de vruchten van de kerk: kijken de mensen er blij, hoe is het contact tussen de gemeenteleden, zijn er fijne kringen etcetera.

[Othello]

Het is overigens niet persoonlijk bedoeld, meer als algemene opmerking. Ik merk dat mensen het heel belangrijk vinden of de leer goed is of niet, maar of er ook naar geleefd wordt, daar hoor ik mensen vaak een stuk minder over. Als de leer maar goed is in je kerk, zit je in de goede kerk. Klopt dat wel?

Als je goed leest, proef je denk ik wel dat juist op dit punt mijn zorg en worsteling ligt. Hoe komt het dat de passiviteit en onverschilligheid zo groot is? Is dat omdat de bevindelijk-gereformeerde leer, zoals bijv. Boekenlezer deze omschreef, niet (of steeds minder) in haar zuivere vorm wordt gebracht?

De zuivere verkondiging van Gods Woord (lees: de leer) zou toch voor iedereen het belangrijkste moeten zijn? Alleen moet dat wel zijn uitwerking hebben in het leven. En dat laatste zie ik steeds minder om mij heen.

[rafaell]

Ik denk dat er in enkele bevindelijk-gereformeerde kerken steeds meer sprake is van een allesverstikkende uitverkiezingsleer die de luisteraar uiteindelijk passief en onverschillig maakt.