Worsteling met God

[Fly29]

Ik kan me ook niet voorstellen dat het God om allerlei regeltjes gaat.
Ik weet ook niet of ik in God zou willen (en kunnen) geloven als dat echt zo was.

Het gaat ook niet direct om regeltjes. Maar om een houvast te krijgen heb je enkele regeltjes nodig. Regeltjes die een bepaalde lijn uitzetten waarlangs je gaan moet. Voor mij zijn de Tien geboden de regeltjes waarmee ik aan het werk ga. Je hebt ook twee regeltjes die je ook belangrijk kunt vinden. Deze twee regeltjes doen je vanzelf de Tien geboden naleven. De eerste is dat je God boven alles lief dient te hebben en ten tweede dat je je naaste lief hebt als jezelf.


Ik vind het momenteel erg moeilijk om met mensen te praten.
Ik ben door mijn ervaringen in real life en op fora nóg wantrouwiger geworden naar mensen toe.
Ik merk dat ik erop aan het wachten ben dat mensen genoeg krijgen van mij en mijn verhalen.
Ik hou me dus, nog steeds, heel erg in.

Wat ik nu vermoed is dat je moet gaan leren je werkelijke gevoelens en emoties te tonen. Doordat je zo weinig durft (komt voort uit angst!) krijg je vrijwel altijd te maken met teleurstelling. Die teleurstelling werkt weer een bevestiging in de hand dat je inderdaad niets bent. Waar je nu mee bezig moet gaan houden, ik denk dat de psyg je dat ook gaat leren, is dat je je grenzen gaat leren afbakenen. In mijn verhaal wat ik je heb toe gestuurd leg ik je dat al uit. Doordat je met zo'n enorme angst loopt, blokeer je volledig om iets op te bouwen. Die angst maakt je heel onzeker waardoor je de wereld niet helemaal ziet zoals deze werkelijk is. Het is geen schande als je soms moet zeggen dat je dingen niet kunt of even niet wil. De angst dat de ander je dan laat vallen is zo groot bij je dat je over je eigen wil heen stapt en vervolgens de ander zijn wil doet. Dat kan een poosje goed gaan maar dan klap je in elkaar. De tegen partij weet daarmee geen raad, immers alles was toch koek en ei?, en laat je vervolgens vallen. Dat laten vallen ervaar je dan als in de steek gelaten en dit kan zelfs het negeatieve gevoel opbouwen dat je niets waard ben. Doordat je energie tekort hebt, ben je niet instaat dit nog nuchter te bekijken. Dit wordt anders wanneer je je angst overwint en je grenzen aan durft te geven. De energie die je nu overhoud is voldoende om jezelf te kunnen zeggen dat het goed zo is. Ik praat uit ervaring omdat mijn kwetsbaarheid door angst volledig open lag. Nu heb ik er heel veel profijt van en kan niet anders zeggen dat ik blij ben dat ik dit mocht leren. Ik durf nu mijn mening te geven en duidelijk mijn grenzen aan te geven. Ik heb gemerkt dat ik waardering heb over gehouden van een hoop mensen. Een kanttekening erbij is dat er wel enkele mensen mij nu hebben verlaten. Dat is pijnelijk maar ik kan je zeggen dat ik er geen spijt meer van heb. Het is zo goed gegaan. Ik heb mijn best gedaan om dingen recht te krijgen maar de ander had niet voldoende geduld voor mij en liep hierdoor weg. Schuldgevoel hierover heb ik dus niet meer. Gewoon omdat ik nu nuchter heb leren denken en daardoor vertrouwen in mezelf heb gekregen er een zo goed mogelijke oplossing voor te bedenken. Dat heeft niet geholpen dus treft mij geen verwijt. Voor jou is het nu tijd om te leren je angstgevoelens de baas te worden. Je hebt nu geen controle over je leven en dat maakt je heel bang. E.v.t. kan ik nog wel wat tips aan je kwijt om er alvast mee aan de gang te gaan. Hoewel ik vermoed dat de psygiater je deze ook geven zal. De angst is wat je leven nu beheerst.

Ook kosten 'live' contacten met mensen me erg veel energie.
Dat is ook een reden dat ik mensen de laatste maanden steeds meer uit de weg ga.
Ik voel me bij bijna niemand meer prettig en als ik toch met iemand samen ben geweest, voel ik me na afloop uitgeput.

Ook hier is het de angst. De angst maakt dat je enorm energie aan het verspillen ben met gemaakt vrolijk zijn, zorgen dat de ander jou ziet zoals "jij" (ik zet het er speciaal zo neer tussen aanhalingstekens" denkt dat hij/zij dat wil. Fout.. echt fout. het staat hard moet ook. Jij moet leren dat mensen je nemen moeten zoals JIJ bent. Doen ze dat niet dan spijt het je, maar daar kan jij weinig aan doen. Vroeger was ik ook zo. Heel goed kijken en luisteren zodat ik wist hoe ik moest reageren. Peilen welke mening ik moest hebben om de ander tevrede te houden. Mogelijk is dat te wijten aan mijn ouders(zij waren erg fel als ik andere meningen erop na hield). Het is even leren met de teleurstellingen om te gaan maar ik kan je vertellen dat ik me momenteel prettger voel dan ooit tevoren.

Ik heb ook geen idee hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Mezelf forceren door tóch onder de mensen te komen, of doen waar ik me het beste bij voel, nl. zoveel mogelijk alleen zijn?

Alleen zijn is niet erg. Maar alleen zijn om de mensen te ontwijken is geen goed idee. Zo sterk je jezelf in je gedachte dat het aan jouw ligt.


Alles kun je gebruiken om een positieve draai aan je leven te geven zeg je.
Ik heb dat ook altijd gedacht.
Ook altijd m'n best gedaan om in alles wat er gebeurt, de zin/reden/betekenis te vinden.
Ik denk alleen dat je daarin ook té ver kunt gaan.
Ik iig
Soms is keelpijn misschien wel alleen maar keelpijn...
Denken is goed. Het doet je de dingen soms van leuke kanten ervaren. Teveel denken is inderdaad niet goed omdat het dan wel eens ingewikkeld kan worden. Persoonlijk wil ik dan wel eens een blokje omgaan om de boel even te laten zakken. Het werkt dan verhelderend om er vervolgens weer tegen aan te gaan.

Weet je, ik weet helemaal niet meer wat nou mijn intuïtie is (of zo je wilt de stem van God), en wat de stem van de angst/mijn ego is.
Het voelt alsof ik hier doorheen moet, zoals ik al schreef.
Maar ik kan niet uitmaken of dit nou een 'zuiver' gevoel is of, zoals jij schrijft, een overtuiging die ervoor zorgt dat ik deze 'veilige' duisternis niet los hoef te laten...Dat komt omdat je zo bezig bent geweest een kameleon te worden dat je het je eigen niet hebt kunnen ontwikkelen. Een kameleon kan zich prima aanpassen aan de omgeving zodat hij niet opvalt. Dat is voor hem natuurlijk een overlevingsmechanisme. Voor jouw bedoel ik dan meer dat je zo bezig bent met aanpassen dat je je eigen stomweg vergeet en dus niet ontwikkeld.


Door mijn ervaringen met oordelen probeer ik idd zelf oordelen zoveel mogelijk te vermijden.
Wat anderen betreft dan.
Want wat mezelf betreft ben ik keihard en veroordelend, maar dat wist je al Dat zal je eens een stuk minder moeten doen. Want waarschijnlijk ben je hier zelfs bezig om de fouten die andere maken, jezelf aan te rekenen. Het kan geen kwaad om ook over andere te oordelen. Maar dat oordelen moet wel in evenwicht met je eigen overtuiging zijn. Als een ander steeld en jij oordeeld daarover, maar jij doet dit wel dan is dat natuurlijk een scheve zaak.


Ik kan iemand iets zien doen of zeggen waarin ik veel van mezelf herken.
Gek genoeg kan ik dan voor die ander heel mild zijn, maar lukt het me niet dat ook door te trekken naar mezelf. Je accepteerd niet jezelf omdat je constant faalt. Je faalt omdat je niet nog meer je best doet met aanpassen. Jij denkt dat je faalt. Ik zeg je.. je faalt inderdaad! Waarom? omdat je angst hebt te falen in het aanpassen.


Binnenkort krijg ik wel eens soort van hulp via de gemeente.
Dit is verplicht in het kader van de nieuwe wetgeving (ik heb nl. een uitkering).
Dit betreft een stichting die normaal gesproken mensen bemiddelt naar (vrijwilligers)werk.
Mensen die al lang een uitkering hebben, vaak ook mensen met psychische problemen.
In mijn geval gaan ze kijken of ze een brug kunnen vormen naar de hulpverlening.
Dat wacht ik eerst maar eens af.
Overigens is voor mij aankomen misschien nog wel erger dan me zo blijven voelen...

Ik had me in de psygologie moeten verdiepen. Dan leer je ook wat over de ware aard van de mens;-)

Groet,

Fly

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Dat vraag ik mezelf ook wel eens af: stuur ik erop aan dat het helemaal fout gaat?
Ben ik er nou echt op uit om mezelf kapot te maken?
Of is wat er allemaal gebeurt nu 'nodig'?
Eerlijk gezegd weet ik het niet.
Het lijkt alsof er een groot deel van mij is waar ik geen enkel zicht op heb.
Waarvan ik de motieven niet kan doorgronden.

Ik weet alleen dat ik me erg 'gespleten' voel.
En het voelt alsof het 'donkere deel' in mij sterk de overhand heeft nu.
Waarbij ik nog steeds denk dat dat ergens misschien juist goed is, omdat ik dat deel zo lang heb onderdrukt, weggestopt.
En hoe kan ik ooit 'heel' zijn als ik een deel van mij veroordeel en onderdruk?

Een deel van de moeheid die ik ervaar als ik níet alleen ben, komt misschien idd wel doordat ik toneel speel.
Als mensen vragen hoe het met me gaat, zeg ik meestal 'Mwah, kan beter' o.i.d.
Maar hoe het écht gaat, dat zal ik niet zeggen, laat staan laten zien.
Omdat ik weet dat de meeste mensen dat niet aankunnen.

Ik denk dat de enige die mijn échte ik op dit moment 'aankan' mijn vriend is.
Maar hem wil ik er niet mee opzadelen, dat voelt niet eerlijk.
Ik heb toch niet het recht een ander met míjn ellende te belasten?
Zo voelt het althans.
Ik ben bang dat de ander zich ook rot gaat voelen als ik laat zien hoe het met mij gaat.
En erop vertrouwen dat een ander daarin zélf z'n grens aan kan geven, dat vind ik nog moeilijk.

Het ego schreeuwt, de intuïtie/God/... fluistert zeg je.
Ik geloof idd dat dat klopt.
Maar fluisteringen zijn vaak oh zo moeilijk, zo niet onmogelijk, te verstaan in de chaos en duisternis die in mij zijn.
Laat staan te accepteren.

Ik heb een paar keer in mijn leven een heel sterk 'weten' ervaren.
Ik herinner mij dat ik daarbij energie en blijdschap door mijn hele lichaam voelde stromen.
Dat is denk ik ook een teken dat het om 'zuiver gevoel gaat'.
Helaas gebeurt dat maar zelden.

Ik weet ook niet waarom ik zoveel strenger ben voor mezelf dan voor een ander.
Maar het is idd een goed idee om, als ik mezelf weer eens veroordeel, naar mezelf te kijken alsof ik iemand anders ben, of een klein meisje.

Je schrijft dat volgens jou ieder mens een Boeddha-aard heeft.
Hoe komt het dan, in jouw ogen, dat maar zo weinig mensen die hebben gerealiseerd?
Bestaat er in het Boeddhisme ook zoiets als de zondeval?

[Bloemenkind]

@ Fly29:

Ik denk dat er in onze maatschappij idd regeltjes nodig zijn, aangezien veel mensen daar nou eenmaal behoefte aan hebben.
Ik laat het liever aan mijn eigen geweten over wat 'goed' is en wat niet.
Ik ga ervan uit dat ik genoeg 'interne sturing' heb om geen 'externe sturing' te behoeven.
Maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.

W.b. 'je naaste liefhebben als jezelf', dat lijkt me helemáál niet zo'n goed idee, aangezien er i.m.o. maar weinig mensen zijn die echt van zichzelf houden.
Ik hou totaal niet van mezelf, integendeel zelfs.
Als ik deze regel opvolg, moet ik dan mijn naasten ook maar gaan haten?

Het is idd een belangrijk leerpunt voor mij om mijn werkelijke gevoelens en mijn werkelijke ik te tonen.
En daar zit, idd, heel veel angst op.
Angst om erom te worden veroordeeld, afgekeurd, afgewezen.
Soms heb ik momenten dat ik denk: wat kan mij het ook eigenlijk schelen wat een ander van mij vindt.
Maar vaker doet het nog pijn te weten dat een ander me veroordeelt.

Ik heb het idee dat ik hier wel in groei, ook in het aangeven van mijn grenzen, zij het langzaam.
En ik val nog regelmatig terug.

Ik heb overigens geen psychiater of psycholoog of psychotherapeut of wat dan ook op het moment.

Ik ben in mijn leven al verschillende mensen 'kwijtgeraakt'.
Door wie ik ben, door mijn 'problemen'.
Dat heeft veel pijn gedaan, maar ik probeer te beseffen dat de mensen die uit mijn leven zijn verdwenen, gewoon niet meer bij me passen, en andersom.

Ik realiseer me steeds meer dat heel mijn leven bestaat uit angst en wordt geregeerd door angst.

W.b. dat alleen zijn: dat voelt voor mij op dit moment het beste.
Ik geloof niet dat het 'verkeerd' voor me is om nu veel alleen te zijn.
Ik denk juist dat het goed is nu.
Door meer alleen te zijn, vlucht ik minder voor wat er in me leeft.

Ik heb nooit geleerd om op mezelf te vertrouwen.
Geen wonder dus dat ik ook niet op mijn intuïtie vertrouw.
Ik hoor dat dit te leren is, maar vaak lijkt het me onbegonnen werk, een bij voorbaat verloren zaak.
Dat wordt natuurlijk gekleurd door mijn depressie.
Wat misschien nog wel het zwaarste symptoom is

Groet,

Sandy

[MrSokkie]

Dat vraag ik mezelf ook wel eens af: stuur ik erop aan dat het helemaal fout gaat? Ben ik er nou echt op uit om mezelf kapot te maken?

Dat zou best kunnen. Het onderbewuste is veel krachtiger dan we soms willen geloven.

Of is wat er allemaal gebeurt nu 'nodig'?
Eerlijk gezegd weet ik het niet.

Nodig? Nee, maar je kan het wel aangrijpen als uitgangspunt voor genezing. (van geest én ziel). Het idee dat het om de een of andere reden "nodig" of verdiend is kan er alleen maar voor zorgen dat je inactief gaat zitten wachten tot het vanzelf over gaat (tot het niet meer nodig is), en dat kan heel, heel lang duren.

Ik weet alleen dat ik me erg 'gespleten' voel.
En het voelt alsof het 'donkere deel' in mij sterk de overhand heeft nu.
Waarbij ik nog steeds denk dat dat ergens misschien juist goed is, omdat ik dat deel zo lang heb onderdrukt, weggestopt.
En hoe kan ik ooit 'heel' zijn als ik een deel van mij veroordeel en onderdruk?

Je moet jezelf ook niet veroordelen om wat je voelt. Je moet er getuige van zijn, en daarmee opmerken dat het niet de hele jij is, maar slechts een beperkt deel. Dat duistere deel heeft nu veel te veel macht, zo veel macht dat het je wijs maakt dat het goed is dat het er is. Ik kom gewoon weer even aan met een splitsing. Je kunt dat duistere deel bijna zien als een apart deel van je, dat vecht voor zijn eigen overleven. Natuurlijk gaat het jou dan wijsmaken dat je het niet moet bestrijden. Het beschermt zichzelf door jou te verlammen. Je moet niks onderdrukken, maar je moet zoeken naar wat er achter en onder die duisternis allemaal nog zit.

Een deel van de moeheid die ik ervaar als ik níet alleen ben, komt misschien idd wel doordat ik toneel speel.
Als mensen vragen hoe het met me gaat, zeg ik meestal 'Mwah, kan beter' o.i.d. Maar hoe het écht gaat, dat zal ik niet zeggen, laat staan laten zien.
Omdat ik weet dat de meeste mensen dat niet aankunnen.

Veel mensen kunnen het inderdaad niet aan, omdat jouw pijn hen pijn doet. En zij willen die pijn niet, daarom stoten ze je af. Gedeelde smart is dubbele smart, zo lijkt het soms. Maar dat is natuurlijk niet. Net zo goed dat jij een vriendin of familielid zou steunen ook al doet het pijn, zo zijn er ook vrienden en vriendinnen voor jou die dat kunnen doen.

Ik denk dat de enige die mijn échte ik op dit moment 'aankan' mijn vriend is. Maar hem wil ik er niet mee opzadelen, dat voelt niet eerlijk.

Dat is ook moeilijk, maar er zijn 3 opties he? Het delen met je vriend, het met niemand delen, en het delen met meer mensen. Je moet de mensen (inclusief je vriend én jezelf) overtuigen dat zij niet jouw problemen kunnen of zelfs maar moeten oplossen, maar dat je wel alle steun kan gebruiken.

Ik heb toch niet het recht een ander met míjn ellende te belasten?
Zo voelt het althans. Ik ben bang dat de ander zich ook rot gaat voelen als ik laat zien hoe het met mij gaat. En erop vertrouwen dat een ander daarin zélf z'n grens aan kan geven, dat vind ik nog moeilijk.

[/quote]

Ik zou bijna zeggen dat je de PLICHT hebt anderen met je ellende te belasten. Als je dan toch voor het christendom gaat hebben ze wel een mooie: Heb uw naasten lief. Maar dan moet jij je naasten wel de kans geven jou lief te hebben. Door dit soort dingen niet met ze te delen ontneem je ze die kans. En ja, ook hun ego begint te protesteren als ze met jouw pijn mee gaan voelen, hun ego wil hen beschermen tegen die pijn. Voor hen dus ook een mooie levensles in het omgaan met hun eigen ego en hun eigen vastklampen. Het klinkt heel krom, dat besef ik ook wel, maar je doet ze er bijna een plezier mee als je eindelijk eens eerlijk met hen gaat praten. Grenzen aangeven moet je ook leren, en hoe leer je dat als je nooit kan oefenen.

Het ego schreeuwt, de intuïtie/God/... fluistert zeg je.
Ik geloof idd dat dat klopt.
Maar fluisteringen zijn vaak oh zo moeilijk, zo niet onmogelijk, te verstaan in de chaos en duisternis die in mij zijn.
Laat staan te accepteren.

Daarom moet je de stilte opzoeken, de stilte van gebed of meditatie. Het geschreeuw observeren en loslaten, en dan komt er vanzelf meer in je geest naar boven, het gefluister, en het gekke is, ook dat moet je proberen slechts te observeren en los te laten.

Ik heb een paar keer in mijn leven een heel sterk 'weten' ervaren.
Ik herinner mij dat ik daarbij energie en blijdschap door mijn hele lichaam voelde stromen.
Dat is denk ik ook een teken dat het om 'zuiver gevoel gaat'.
Helaas gebeurt dat maar zelden.

Stoppen met krampachtig proberen dat gevoel opnieuw te bereiken, en je vergroot je kansen om het daadwerkelijk te bereiken. Maar goed, dat lukt mij ook nog niet, helaas.

Ik weet ook niet waarom ik zoveel strenger ben voor mezelf dan voor een ander. Maar het is idd een goed idee om, als ik mezelf weer eens veroordeel, naar mezelf te kijken alsof ik iemand anders ben, of een klein meisje.

Ik hoop dat het helpt.

Je schrijft dat volgens jou ieder mens een Boeddha-aard heeft.
Hoe komt het dan, in jouw ogen, dat maar zo weinig mensen die hebben gerealiseerd?
Bestaat er in het Boeddhisme ook zoiets als de zondeval?

Dat komt door onwetendheid. Mensen beseffen niet dat ze door vast te klampen hun eigen lijden veroorzaken. In het boeddhisme is er geen zondeval, alles en iedereen heeft de aard van de perfecte boeddha (de ontwaakte) in zich maar de meeste gaan slaapwandelend door het leven. Je geest/ego probeert zichzelf te beschermen tegen pijn door vast te klampen aan dingen die het daarbij helpen. Maar op lange termijn levert dat dus juist al het lijden op. Maar misschien kunnen we beter overschakelen op prive-berichtjes als je meer vragen hebt. Ik kan me zo voorstellen dat er refowebbers zijn waarvan de haren overeind gaan staan bij dit soort stukjes, en ik wil niemand voor het hoofd stoten.

[Fly29]

[quote="Bloemenkind"]@ Fly29:

Ik denk dat er in onze maatschappij idd regeltjes nodig zijn, aangezien veel mensen daar nou eenmaal behoefte aan hebben.
Ik laat het liever aan mijn eigen geweten over wat 'goed' is en wat niet.
Ik ga ervan uit dat ik genoeg 'interne sturing' heb om geen 'externe sturing' te behoeven.
Maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.

Om een organisatie goed te laten lopen zijn er afspraken nodig. Die afspraken heb je nodig om mensen aan te kunnen spreken op dingen die fout gaan. Neem eenvoudigweg de maatschappij, het verkeer. Rechts rijden is een afspraak. Rechts heeft voorrang, als dit niet met borden is geregeld. En zo gaat het ook met het geloof. In een relgie worden enkele afspraken gemaakt welke men volgen moet. In het christendom is bijvoorbeeld God lief te hebben boven alles. En je naaste zoals jezelf. Je kunt die twee regeltjes als regeltjes zien dus dwingend. Maar ook inzien dat hierdoor de wereld wel beterder zou zijn. Want waarom word er steeds oorlog gevoerd? Het is steeds maar weer macht hebben over een ander. En wat kost het, die oorlog? Doden en nog meer haat. Hoor je wel eens slachtoffers vallen door liefde? Ik niet. Dus zou het logischer zijn dat we de regel van de liefde eens meer zouden aanhangen.


W.b. 'je naaste liefhebben als jezelf', dat lijkt me helemáál niet zo'n goed idee, aangezien er i.m.o. maar weinig mensen zijn die echt van zichzelf houden.

Dit vind ik typisch kop in het zand steken idee. De liefde zelf heeft nooit pijn gedaan. Wel de verwachting ervan die soms niet uitkwam. Dat komt vaak door de mens zijn egoisme. De liefde zelf kent geen pijn! Voorts vind ik het een slap argument om het op het gebrek van een ander af te schuiven. Omdat de ander het niet doet, doe ik het ook maar niet. Er wordt niet voor niets gezeg: wie de wereld wil veranderen, beginne bij zichzelf. En zo werkt het ook eenvoudigweg. Vaak doe ik dingen met het idee: ik vind dat goed van mezelf. Niet met het idee om er de waardering van andere mee te halen. Dat zul je helaas maar weinig tegen komen. In bijbel wordt hierover ook gezegt: Doet het goede maar niet uit eigen belang. Het is voor mij minder van belang dat ik er waardering voor krijg om wat ik doe. Voor mij is het belangrijker dat ik hiermee mijn naaste lief heb. Op die manier pas ik dus dit gebod toe in mijn dagelijks leven.

Ik hou totaal niet van mezelf, integendeel zelfs.
Als ik deze regel opvolg, moet ik dan mijn naasten ook maar gaan haten?

Dan zou je je eigen pijn afreageren op een ander. Niet zo best idee. Je moet eens op gaan houden met jezelf de grond in trappen. Want hiermee creeer je een verwrongen zelfbeeld. Had ik vroeger ook maar nu echt niet meer zo erg. Ik heb het gevoel dat je beslist niet zo dom bent maar ik denk zelfs dat je een beetje gemakzuchtig zou kunnen zijn en niet verder willen kijken dan je eigelijk kan. Het gaat zo makkelijk dat paadje wat je nu loopt. niet om je heen kijken maar recht door en stampen maar. Je verziekt voor jezelf zo je leven als dat van een ander. Ik vind het er hard staan.


Het is idd een belangrijk leerpunt voor mij om mijn werkelijke gevoelens en mijn werkelijke ik te tonen.
En daar zit, idd, heel veel angst op.
Angst om erom te worden veroordeeld, afgekeurd, afgewezen.
Soms heb ik momenten dat ik denk: wat kan mij het ook eigenlijk schelen wat een ander van mij vindt.
Maar vaker doet het nog pijn te weten dat een ander me veroordeelt.

Stap van het idee af wat een ander van je vind. Ik durf je te vertellen dat ik op dit moment prima leef. Ik maak me werkelijk niet meer druk om wat andere van mij vinden. Zolang het de ander niet schaad is het een goede zaak als je nu de ander laat staan. Het is zo makkelijk om in je bekende wereldje te blijven en er vooral geen mensen in toe te laten. Want ja, ze kunnen me ook weer loslaten of kwetsen. Geen goed idee. Beter is om rustig aan contacten op te bouwen. Niet meteen vertellen dat je een half miljoen op je bankrekening hebt staan maar gezellig eens wat rond kletsen. Begin er eens mee op chat. Tokkel eens een poosje in zo'n chatboxje. Veilig achter je scherm kun je zachtjes aan wat contacten opbouwen. Je hebt hier ook het voordeel dat je de boel af kunt sluiten door een knop om te zetten. Daarna kun je dan de praktijk in. gewoon eens een praatje. Je begint over het weer en dan meer van die onbenulligheden. Daarna sluit je zo'n contact weer af met een vriendelijke groet en gaat weer naar huis.

Ik heb het idee dat ik hier wel in groei, ook in het aangeven van mijn grenzen, zij het langzaam.
En ik val nog regelmatig terug.

Dat maakt ook niet uit. Toen we leerde fietsen, vielen we ook regelmatig om. Hoort bij het leerprocces. Of je stapt van je fiets af en leerd het vervolgens niet of je gaat door en je leerd het.

Ik heb overigens geen psychiater of psycholoog of psychotherapeut of wat dan ook op het moment.

Die was in de maak begreep ik.

Ik ben in mijn leven al verschillende mensen 'kwijtgeraakt'.
Door wie ik ben, door mijn 'problemen'.

Ik ken helaas ook zo'n geval. ik vergat een grens te stellen tussen hulpverlenen en een relatie. Het koste me uit eindelijk de relatie omdat ik niet genoeg ervaring in de hulpverlening had.

Dat heeft veel pijn gedaan, maar ik probeer te beseffen dat de mensen die uit mijn leven zijn verdwenen, gewoon niet meer bij me passen, en andersom.

Ik realiseer me steeds meer dat heel mijn leven bestaat uit angst en wordt geregeerd door angst.

Dat is waar je nu mee aan de slag moet. Ga die angst te lijf. Je hebt een vriend die er van op de hoogte is. Als je vriend je helpen wil dan moet ie je een duwtje in de rug geven. Een beetje hard optreden soms tegen je zodat je door blijft gaan.


W.b. dat alleen zijn: dat voelt voor mij op dit moment het beste.
Ik geloof niet dat het 'verkeerd' voor me is om nu veel alleen te zijn.
Ik denk juist dat het goed is nu.

Om jezelf rust te gunnen is dit inderdaad een goede oplossing. daar stem ik ook wel mee in.

Door meer alleen te zijn, vlucht ik minder voor wat er in me leeft.

Ook waar. Maar geen optie om er mee te leren leven.

Ik heb nooit geleerd om op mezelf te vertrouwen.
Geen wonder dus dat ik ook niet op mijn intuïtie vertrouw.
Ik hoor dat dit te leren is, maar vaak lijkt het me onbegonnen werk, een bij voorbaat verloren zaak.

Dat is het punt! Ik heb een vriendin gehad die dit ook steeds maar dacht. het is een verloren zaak! En het was een verloren zaak! Waarom? Omdat je al een standpunt innam. Je denkt al dat het verloren is, je gaat er ook niet meer voor. Dit versterkt bij jouw het idee dat je het ook werkelijk niet kan. Angst doet ook dit keer weer al denken dat je het niet kan. Wanneer je dit denkbeeld blijft vast houden, dan kom je er niet aan en zul je er ook nooit overheen komen. Een vast staand feit. Je moet gaan proberen te investeren in deze dingen. Het is goed om te bedenken dat je het gaat proberen en vanzelf wel zien waar je uitkomt.

Dat wordt natuurlijk gekleurd door mijn depressie.
Wat misschien nog wel het zwaarste symptoom is

Depressies zijn indirect het gevolg van doemdenken. Ik heb geleerd dat het bij mij om een paar redenen vooral gebeurd. A. ik kan niet tegen te weinig licht, te weinig ontspanning en te weinig slaap. Deze factoren bepalen bij mij dat het een depressie gaat worden. Nu ik dit weet kan ik er beter op inspelen. Soms neem ik bij te weinig slaap de beslissing om als het kan te gaan slapen. Of bij spanningen te proberen er een poosje uit te gaan. Te weinig licht is wat moeilijker op een sombere dag maar een poosje buiten zijn kan verhelderend zijn.

Leuke leerstof wat ik heb geleerd te uiten door mijn angst te overwinnen. Te leren onderkennen. Acceptatie van mezelf en daardoor nuchter leren zijn.

Groet,

Fly29

[Bloemenkind]

@ MrSokkie:

Ik heb inmiddels het artikel over 'mindfullness' in het Psychologie Magazine gelezen.
Er staan heel veel boeiende dingen in waar ik zeker wat aan heb

Ik ben vandaag meteen begonnen met de toepassing ervan.
Ik werd vanochtend veel te vroeg wakker en werd meteen 'bestormd' (bestormde mezelf? ) door allerlei angstige gedachten.
Ik heb geprobeerd die gedachten waar te nemen en dan weer te laten gaan en moet zeggen dat ik er ietsje rustiger van werd.
Ik ben zelfs weer in slaap gevallen

Ik merk wel dat het niet meevalt om 'mindfull' te zijn.
Dat ik verschrikkelijk snel afdwaal en mijn gedachten weer 'vastpak'.
Maar als ik dat merk, probeer ik gewoon verder te gaan waar ik gebleven was.
Ik vind het wel leuk om hiermee bezig te zijn

Ik ben het met je eens dat het idee dat dit nodig is, ervoor kan zorgen dat ik de huidige situatie in stand hou.
Toch ben ik van mening dat sommige ervaringen wel degelijk 'nodig' of, zo je wilt, 'voortbestemd' zouden kunnen zijn.
Wie weet helpt deze confrontatie met mijn duistere kant mij wel mezelf (op den duur dan...) écht te gaan aanvaarden.
Ik denk niet dat dat kan als ik mezelf niet volledig ken.
En wie weet is het toch een soort 'beproeving', afkomstig van God.
Ik weet het niet.

Ik denk idd dat ik die schaduwkant niet meer moet onderdrukken.
Dat heb ik inmiddels al lang genoeg gedaan.
En logisch bekeken vind ik het ook helemaal niet gek dat die kant nu zo sterk is.
Wellicht een 'tegenreactie' op al die onderdrukking en veroordeling van mijn kant.

Bestrijden lijkt me niet de goede manier om met mijn duistere kant om te gaan.
Waar je tegen vecht, wordt alleen maar groter, zo is mijn ervaring.
Vechten betekent alleen nog maar meer onderdrukken.
En theoretisch geloof ik dat liefde het enige 'goede' antwoord is op haat.

Ik probeer het iig zoveel mogelijk waar te nemen.
Dat vergeet ik nog vaak, ik laat mezelf er nog veel te vaak en te snel door meesleuren.
Maar ja, dat is natuurlijk een gewoonte van bijna een heel leven, dus zo gek is dat niet lijkt me.

Ik maak de mensen om me heen ook wel duidelijk dat dit míjn probleem is en dat niemand dat voor mij kan oplossen.
Ik probeer er zoveel mogelijk voor te zorgen dat ze zich zo min mogelijk machteloos voelen.
Ik zeg ook vaak tegen mijn vriend dat het al meer dan genoeg is dat hij van me houdt en blijft houden; dat dat de beste hulp is die ik me nu kan wensen.
Gelukkig aanvaardt hij dat ook

'Maar dan moet jij je naasten wel de kans geven jou lief te hebben' schrijf je.
Dat is een heel goed punt.
Je hebt volledig gelijk.
En het klopt dat de mensen om me heen, door hun omgang met mij, ook een boel kunnen leren.
Fijn dat je me daar aan herinnert

Bedankt voor je nadere uitleg over de boeddha-aard van de mens.
Ik heb nog wel wat vragen erover, dus je krijgt nog wel een pb'tje

Groet,

Bloemenkind

[Lalage]

Lieve Bloemenkind,
Wat een lappen tekst hierboven Ik heb niet het geduld om alles uitgebreid te lezen, maar zie wel het verdriet wat erin ligt. Waarom ga je eigenlijk niet hulp zoeken? Via refoweb kan je je opgeven voor het spreekuur van Eleos, dat is dus via chat praten met een psycholoog ofzo.

[Bloemenkind]

@ Fly29:

Jammer genoeg heb je wat ik heb geschreven over het gebod je naaste lief te hebben als jezelf niet goed begrepen.

Ik hou niet van mezelf, dus kan ik dat gebod niet naar eer en geweten opvolgen.
Dat zou immers inhouden dat ik mijn naasten ook zou moeten haten, aangezien ik mezelf haat.
En dat lijkt me niet Gods bedoeling, laat staan dat dat míjn bedoeling is.

Dit heeft absoluut niets met mijn kop in het zand steken te maken, laat staan met oog om oog, tand om tand.

Ik heb het gevoel dat je beslist niet zo dom bent maar ik denk zelfs dat je een beetje gemakzuchtig zou kunnen zijn en niet verder willen kijken dan je eigelijk kan. Het gaat zo makkelijk dat paadje wat je nu loopt. niet om je heen kijken maar recht door en stampen maar. Je verziekt voor jezelf zo je leven als dat van een ander. Ik vind het er hard staan.

Het stond er niet hard, je hebt gewoon verkeerd begrepen wat ik bedoelde.
Helaas verbind je daar meteen maar deze conclusie aan, die i.m.o. volledig onterecht is, gebaseerd op een verkeerde conclusie jouwerzijds.

Ik doe juist mijn best mijn pijn níet af te reageren op een ander, alleen maar op mezelf.

Groet,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

@ Lalage:

Bedankt voor je tip.

Ik denk er idd steeds serieuzer over na om hulp te zoeken.
Alleen zit er bij mij altijd enige tijd tussen gedachte en daad

Overigens: via de chat praten met een psycholoog?

[Lalage]

@ Lalage:

Bedankt voor je tip.

Ik denk er idd steeds serieuzer over na om hulp te zoeken.
Alleen zit er bij mij altijd enige tijd tussen gedachte en daad

Overigens: via de chat praten met een psycholoog?

yup, zie hier: http://forum.refoweb.nl/viewtopic.php?t=11007

[Bloemenkind]

Wat een bijzonder initiatief

[MrSokkie]

Ik ben vandaag meteen begonnen met de toepassing ervan.
Ik werd vanochtend veel te vroeg wakker en werd meteen 'bestormd' (bestormde mezelf? ) door allerlei angstige gedachten.
Ik heb geprobeerd die gedachten waar te nemen en dan weer te laten gaan en moet zeggen dat ik er ietsje rustiger van werd.
Ik ben zelfs weer in slaap gevallen

Hee, wat goed. Ik ben blij dat je het uitgeprobeerd en dat het een positief effect had. Nu nog blijven oefenen.

Ik merk wel dat het niet meevalt om 'mindfull' te zijn.
Dat ik verschrikkelijk snel afdwaal en mijn gedachten weer 'vastpak'.
Maar als ik dat merk, probeer ik gewoon verder te gaan waar ik gebleven was. Ik vind het wel leuk om hiermee bezig te zijn

Dat klopt, het valt ook niet mee. Maar aan de andere kant zijn die "verstoringen" wel weer nodig om je wakker en alert te houden. Je kunt op ieder moment opnieuw beginnen met mindfull te zijn. Zoals ik het op een podcast hoorde: het is huiswerk voor de rest van je leven.

Ik ben het met je eens dat het idee dat dit nodig is, ervoor kan zorgen dat ik de huidige situatie in stand hou. Toch ben ik van mening dat sommige ervaringen wel degelijk 'nodig' of, zo je wilt, 'voortbestemd' zouden kunnen zijn. Wie weet helpt deze confrontatie met mijn duistere kant mij wel mezelf (op den duur dan...) écht te gaan aanvaarden.
Ik denk niet dat dat kan als ik mezelf niet volledig ken. En wie weet is het toch een soort 'beproeving', afkomstig van God. Ik weet het niet.

Ik weet het ook niet. Ik heb dat gevoel zelf niet. Wel kun je achteraf de waarde van een ervaring inzien. Het feit dat ik depressief geweest ben helpt me nu om mensen die er NU last van hebben te begrijpen. En ik wordt er zo nu en dan aan herinnerd hoe het was.

En theoretisch geloof ik dat liefde het enige 'goede' antwoord is op haat.

Liefde uit wijsheid is het enige goede antwoord op alles!

Bedankt voor je nadere uitleg over de boeddha-aard van de mens.
Ik heb nog wel wat vragen erover, dus je krijgt nog wel een pb'tje

Mijn berichtenbox staat voor je open, voor iedereen trouwens!

Ik ben echt blij te lezen dat het iets beter met je gaat!

Groetjes,

MrSokkie

[Fly29]

@ Fly29:

Jammer genoeg heb je wat ik heb geschreven over het gebod je naaste lief te hebben als jezelf niet goed begrepen.

Ik hou niet van mezelf, dus kan ik dat gebod niet naar eer en geweten opvolgen.
Dat zou immers inhouden dat ik mijn naasten ook zou moeten haten, aangezien ik mezelf haat.
En dat lijkt me niet Gods bedoeling, laat staan dat dat míjn bedoeling is.

Hmm.. We zitten niet op een lijn. Wat ik er mee probeerde te zeggen was: Heb elkaar lief! Ik zei niet dat je elkaar hetzelfde moet doen. Dat is iets heel anders. Want nu voel ik namelijk wel dat je probeerd haatgevoelens te onderdrukken. Ik heb door wat lezen en luisteren geleerd dat mensen op twee manier omgaan met ingrijpende trauma's. De een zal deze pijn op dezelfde manier afreageren op andere mensen terwijl andere juist hun best gaan doen om het anders aan te pakken. Wat nu belangrijk is dat je je angst gaat overwinnen en gaat accepteren dat het gebeurd is. Voor mij betekende deze twee taken zoveel dat ik weer gewoon verder mag gaan met mijn leven. Het is beheersbaar geworden zodat ik er wat makkelijker mee om kan gaan. Dat was mijn intentie van het schrijven over je naaste lief hebben. Ook dit leerde ik uit de bijbel. Daar staat dat ik mijn vijand lief moet hebben. Ik zeg je dat het erg moeilijk is maar ik weet wel dat het toch op langer termijn een beter gevoel geeft dan alles met het tand om tand, oog om oog idee af te handelen. Je moet grenzen trekken en daarmee voorkomen dat je de zaak niet meer onder controle kunt houden. Er zijn situaties waarin het beter is om dan af te sluiten. Ik heb ook zo twee situaties gehad. Het deed pijn maar het was beter om er niet meer mee verder te gaan. Dat was om mijn kwetsbaarheid te beschermen. Toen hielp ook het begripvol luisteren niet meer bij hun. Zij waren dermate overtuigt dat ik niet anders kon dan afstand van hun te nemen. Dat is ook jezelf lief hebben denk ik. Voorkomen dat je beschadigd raakt door uitspraken, gebeurtenissen die een ander jouw toebrengt. Uit eindelijk zal God het alles ten goede keren. Ik erken hierin mijn onmacht en onkunde. Stel dat de deze mensen weer eens voor mijn deur komen te staan dan zal ik ze niet weigeren. Dat is ook mijn christenplicht. Niet boos blijven maar ook weer een kans geven om het nog eens te proberen.

Dit heeft absoluut niets met mijn kop in het zand steken te maken, laat staan met oog om oog, tand om tand. Zie mijn bovenstaande verhaal. ik las de zin verkeerd. Moet ik dan ook de ander maar haten. In dat verband gaf ik het antwoord als zodanig.

Ik heb het gevoel dat je beslist niet zo dom bent maar ik denk zelfs dat je een beetje gemakzuchtig zou kunnen zijn en niet verder willen kijken dan je eigelijk kan. Het gaat zo makkelijk dat paadje wat je nu loopt. niet om je heen kijken maar recht door en stampen maar. Je verziekt voor jezelf zo je leven als dat van een ander. Ik vind het er hard staan.

Het stond er niet hard, je hebt gewoon verkeerd begrepen wat ik bedoelde.
Helaas verbind je daar meteen maar deze conclusie aan, die i.m.o. volledig onterecht is, gebaseerd op een verkeerde conclusie jouwerzijds.

Het probleem hier is dat je door je angst het liefst in je veilige wereld blijft zitten. Je weet wel dat het anders kan, je kan het goed uitleggen maar door de angst dat het bij voorbaat al zal mislukken ga je niet tot de uitvoering over. Bekent probleem bij mij. Ik vond het idee soms al zo moeilijk dat ik er eigelijk niet aan durfde te denken het ook maar uit te voeren. Ik wist toen nog niet dat het zuiver de angst was voor het onbekende en daardoor steeds terug greep naar dingen die veilig leken. Ik kan het niet dus het lukt ook niet gedachte. Dat wekte bij een hoop mensen ergenissen op en dat heb ik nu ook ondervonden.

Ik doe juist mijn best mijn pijn níet af te reageren op een ander, alleen maar op mezelf. Het is een verwerkingsprocces waarmee je nu bezig moet gaan houden. Het zou fijn zijn voor je als je nu begeleiding zou krijgen in je probleem. Want je blijft in een visuele circel rond draaien om je pijn die jou is aan gedaan op een of andere manier kwijt te raken. Angst om te accepteren dat je die pijn bezit en het niet mag( de omgeving heeft er ook geen last van vind je) ga je om het toch kwijt te raken, het op je zelf projecteren. Maar pijn zal alleen maar weer negatieve gevoelens op blijven wekken. Het lost niets op. uit mijn persoonlijke ervaring heb ik geleerd dat ik het moet accepteren en vergeven. Vergeven om het daarna een plek te geven in mijn leven. Het hoort bij mijn leven dat er dingen zijn gebeurd bij mij. Ik kon kiezen: mijn hele leven met die pijn blijven lopen en het mijn leven laten beheersen of het een plaats geven zodat het niet meer belangrijk zou blijven. Ik koos voor het laatste. Ik ben niet boos meer op de mensen. Het is vergeven en zo is het goed.


Houdoe,

Fly29

[Bloemenkind]

Zo, daar ben ik weer.
Ik heb gisteren een roman uitgelezen die ging over het leven van Jezus.
Ik werd er erg door geraakt, werd er erg verdrietig van.
Ik wilde dat ik in die tijd leefde; dat ik met Jezus kon praten.
Dat ik zelf kon zien/ervaren wie Hij is en wat Hij doet.
Misschien zou ik me dan wèl durven openstellen voor Jezus/God
Ik wilde dat ik geloof had, vertrouwen.
Dan zou de duisternis die ik ervaar zoveel makkelijker te dragen zijn (denk ik).
Hoe zit dat toch, dat sommige mensen zelfs bij zware tegenspoed een rotsvast geloof kunnen behouden?
Waarom lukt mij dat niet?

Ik heb gebeden, Jezus gevraagd of Hij zich in mijn leven wil manifesteren.
En als ik daar dan niet meteen iets van merk, al is het maar dat ik me getroost voel, dan verlies ik gelijk de moed alweer.

Ik voel me nu nog steeds erg verdrietig en eenzaam in mijn strijd.
Ook al heb ik dat voor een groot deel zelf in de hand.
Ik zoek en zoek, naar antwoorden, naar vrede, naar liefde.
Maar mijn hart is gesloten, mijn geest maakt overuren en mijn lichaam, tja...

Het liefst zou ik vluchten.
Niet aandachtig zijn, want dat betekent al die pijn voelen.
Ontsnappen, aan alles.
Aan alle angst en twijfels.
Aan alle onzekerheid.
Ontsnappen in de veilige armen van een liefdevolle God

@ MrSokkie: zoals je kunt lezen, werkt het mindfull zijn wat minder vandaag...
Ik voel dan onmiddellijk de neiging het maar op te geven 'want het werkt toch niet'.
Maar bij deze besluit ik toch maar weer door te gaan.
Toch maar weer te proberen te observeren, waar te nemen zonder oordeel, zelfs de oordelen er te laten zijn zonder oordelen
Maar vaak, zoals nu, lijkt het zo'n hopeloze opgave

Je schrijft dat jij ook depressief bent geweest.
Mag ik vragen hoe je daar uit bent gekomen?
(Als het te persoonlijk is om hier neer te zetten, dan snap ik dat natuurlijk )

Ik ben het met je eens dat liefde het antwoord is op alles.
Misschien is al het andere alleen maar een (schijnbare) afwezigheid van liefde, een roep om liefde...



@Fly29:

Nu begrijpen we elkaar
Ik ben het ermee eens dat liefde heel belangrijk is.
En dat, als je niet in staat bent lief te hebben (jezelf of een ander), het belangrijk is je wonden te helen, je pijn te helen, zodat die liefde weer kan stromen.

Ik weet alleen nog steeds niet hóe ik mijn pijn kan helen.
Hóe ik mezelf moet vergeven, en vandaaruit anderen.
Hóe ik moet accepteren.
Wat ik tot nu toe heb gedaan, heeft niet geholpen.
(Ws. omdat ik me er nog steeds tegen verzet, bedenk ik me nu... )

Vergeving begint denk ik bij aanvaarding.
Aanvaarding door mij van de keuzes die ik heb gemaakt, aanvaarding van hoe mijn leven is verlopen en nu nog is.
Maar dat is zo'n enorme klus, dat ik me vaak afvraag waar ik moet beginnen

Hoe heb jij dat klaargespeeld?



Groet,

Bloemenkind

[MrSokkie]

Het liefst zou ik vluchten.
Niet aandachtig zijn, want dat betekent al die pijn voelen.

Je voelt die pijn toch wel, of je nou aandachtig bent of niet. Aandachtig zijn stelt je echter wel in staat anders met je pijn om te gaan, om je relatie met die pijn te verbeteren.

Ontsnappen, aan alles. Aan alle angst en twijfels.Aan alle onzekerheid.
Ontsnappen in de veilige armen van een liefdevolle God

Hoe kun je ontsnappen als je al je angst en twijfels nog met je mee draagt?

@ MrSokkie: zoals je kunt lezen, werkt het mindfull zijn wat minder vandaag...
Ik voel dan onmiddellijk de neiging het maar op te geven 'want het werkt toch niet'.
Maar bij deze besluit ik toch maar weer door te gaan.
Toch maar weer te proberen te observeren, waar te nemen zonder oordeel, zelfs de oordelen er te laten zijn zonder oordelen

Iedereen heeft goede en minder goede dagen. Gelukkig dat je niet meteen opgeeft. Je kunt ieder moment opnieuw beginnen. Instant-resultaat verwachten is misschien wel het eerste idee dat je los moet laten. Of het nou van aandachtsoefeningen is, of van God. Het is een proces, dat heeft tijd nodig. Je moet jezelf wel die tijd geven. Ook de wens van instant resultaat en de teleurstelling zijn slechts gedachten die je kunt observeren hoe ze opkomen en weer verdwijnen.

Maar vaak, zoals nu, lijkt het zo'n hopeloze opgave

Het hoeft ook niet in 1 keer goed he? Daarom heet het oefenen. Kleine beetjes tegelijk.

Je schrijft dat jij ook depressief bent geweest.
Mag ik vragen hoe je daar uit bent gekomen?
(Als het te persoonlijk is om hier neer te zetten, dan snap ik dat natuurlijk )

Ik moet even nadenken hoor, want het is alweer een tijd geleden. Ik was hopeloos verliefd op een meisje, maar zij niet op mij. Ik raakte helemaal geobsedeerd door haar, als zij mij maar leuk zou vinden, dan was alles goed. Dat deed ze niet, dus was alles verkeerd. Nou ja, na 2 jaar van dat was er van mijn zelfbeeld weinig meer over. Ik rookte in die tijd wel eens jointjes, en dronk ook wat meer dan nu, en op een gegeven moment besefte ik me dat ik 2 keuzes had: zorgen dat ik de rest van mijn leven in een drugs/alcoholroes zou doorbrengen zodat ik die pijn niet meer zou voelen, of er mee om leren gaan. Ik ben erg blij dat ik voor het 2e gekozen heb.

Wat heel erg geholpen heeft is dat ik eerlijk ben geworden, tegen vrienden, familie, oud-leraren, etc. (is niet leuk hoor, je ouders moeten vertellen dat je studie niet lekker loopt omdat je zo afgeleid wordt door die zelfmoordgedachten ) Ik besloot dat ik niet helder over mezelf kon oordelen, dus ben ik maar afgegaan op de oordelen van anderen. Die waren positief. Ook al was ik al 2 jaar niet te genieten, ik had nog steeds vrienden die er voor me waren, en die mij waardevol vonden. Mijn ouders natuurlijk ook, ze deden zo hun best, vaak helemaal verkeerd, maar dat gaf niks.

Langzaam maar zeker ben ik zo een beetje uit dat zwarte gat gekrabbeld. Ook dat meisje heb ik moeten loslaten, het was alsof ik mijn eigen hart uitrukte, maar het was nodig. Jaren later raakte ik nog steeds overstuur als ik haar toevallig tegenkwam in de stad ofzo, maar dat wordt nu ook minder gelukkig.

6 jaar geleden kreeg ik een relatie met een heel erg leuk en lief meisje. Dat was ook een enorme boost voor mijn ego die ik op dat moment goed kon gebruiken. Met haar heb ik nog steeds een fijne relatie en we wonen samen. Een proefles Radja-Yoga was ook een keerpunt, wat er toen allemaal loskwa, geestelijk, was echt ongelofelijk, maar ook al was het een emotionele achtbaan, ik kwam er wel met een enorm gevoel van geluk weer uit. Gelukkig ben ik nu niet meer afhankelijk van anderen om mezelf goed te voelen, maar het was een lange weg en soms heb ik nog steeds wel een terugvallertje, maar meestal herken ik het snel genoeg en kan ik er ook goed mee omgaan. Observeren en loslaten he?