rosalie83 schreef:Zo hey, welkom terug!
Wat een verhaal johHet lijkt me een heel aparte gewaarwording als je voor je gevoel een keuze had en dat het nu ineens anders ligt. Wel ontzettend bijzonder dat dat verlangen naar een adoptiekind er dus 'niet voor niets' was!
Zeker een aparte gewaarwording! Maar toen ik het hoorde, zei ik meteen tegen de gynaecoloog dat we allang ingeschreven waren voor adoptie. Ze keek een beetje raar, maar ik legde het uit en zowaar verscheen er een glimlach op haar gezicht en dat wat eigenlijk een moeilijk gesprek had moeten worden, was een heel fijn en een heel hoopvol gesprek. Over een paar jaar hebben wij ons kindje.
En tja. Eigenlijk voel ik me enorm bevoorrecht! Want voor hoeveel stellen is het niet een ramp om zulk nieuws te horen te krijgen. Stel je toch voor dat je al jaren probeert een kindje te krijgen... en dan tot de conclusie moet komen dat het niet kan. Daar gaat zoveel verdriet mee gepaard, dat moet vreselijk zijn!
Maar wij voelen dat verdriet niet zo. Want we kijken al zo uit naar een kindje. En ja, we zijn niet voor niets begonnen aan die hele procedure: juist omdat het ons niets uitmaakt of een kindje biologisch gezien van ons is of niet. Het enige wat wel erg teleurstellend is, is het feit dat we steeds zo'n idee hadden van toch wel 3 kinderen ofzo. Maar dat is financieel bijna niet te doen; adopteren kost een vermogen! Maar als dat nou ons verdriet moet zijn na zulk nieuws... dan vind ik toch dat we enorm bevoorrecht zijn!!!