Antidepressiva

[Daphne]

Ja, diie RET-methode heeft mij ook wel geholpen. Goed boek (van een christelijke auteur) is 'Niets moet, alles mag' van Kees Roest (psycholoog bij Eleos als ik het goed heb). Ik heb heus nog wel eens irreële gedachten, die zal iedereen wel hebben, maar die kan ik dan wel omzetten in reële.

[Mortlach]

Ja, diie RET-methode heeft mij ook wel geholpen. Goed boek (van een christelijke auteur) is 'Niets moet, alles mag' van Kees Roest (psycholoog bij Eleos als ik het goed heb). Ik heb heus nog wel eens irreële gedachten, die zal iedereen wel hebben, maar die kan ik dan wel omzetten in reële.

Het is bijzonder fijn dat wanneer je weer eens een ireeële angst hebt, dat je die als dusdanig herkent en er om kan lachen. Wat je onderbewuste allemaal naar boven gooit, daar heb je geen invloed op, wel op hoe je daarop reageert (of juist niet reageert).

[Mortlach]

Het gaat met mij wat betreft zelfmedelijden nog niet altijd helemaal goed. Voornamelijk over het feit dat ik nog steeds alleen ben, wil het zelfmedelijden nog wel eens toeslaan, zeker als ik om me heen mensen gelukkig zie, of hoor vertellen over hun dates of beginnende relatie. En aangezien zelfmedelijden erg onprettig is, word ik boos, boos op degenen die me dat laten voelen. Ontzettend misplaatst natuurlijk. Zij kunnen er ook niks aan doen dat ik me zo voel, en gelukkig weet ik het al sneller van me af te zetten, maar het blijft lastig. Ook omdat ik het lastig blijf vinden oprecht blij te zijn voor anderen, omdat mijn boosheid me vergiftigd.

[petra85]

*schop*

Hoe gaat het met iedereen?

Ik ga volgende week dagbehandeling volgen.........heel spannend
Het is 1 dag in de week een groep van 7 mensen
Ik ga starten in de vaardigheden groep.

Verder gaat het hier best redelijk, medicijnen braaf slikken dan heb ik niet van die grote ups/downs
En de ene dag gaat het beter dan de andere, maar dat is vast herkenbaar

[Mortlach]

*schop*

Hoe gaat het met iedereen?

Ik woon en werk ondertussen in Ierland, en dat is bijzonder goed voor me. Ik ben zelfs weer aan het sporten geslagen om het overgewicht kwijt te raken.

[*Annette*]

Spannend Petra85!! Alvast heel veel succes volgende week !

@ Mortlach; Fijn om te horen! Dapper hoor dat je daar alles zo snel hebt opgepakt! Succes met sporten en afvallen!

Hier gaat het op en neer. Het ene moment lijkt alles mogelijk en weer goed te komen en het volgende moment lijkt de grond onder me voeten weg te zakken.

Helaas ben ik voor de zoveelste keer opnieuw gestart in hulpverleningsland. Altijd heeft het al niet zo goed verlopen tussen de psych. en mij en dan opeens krijg je te horen het is voldoende geweest, succes ! Terwijl ikzelf het gevoel had/heb nog lang niet stabiel te zijn... Een maand ervoor hadden we gesproken over evt. vervolg therapie. Allemaal zo raar en vaag. Vanwege een behandeling kwam ik in aanraking met een psycholoog en maatschappelijkwerker. Die keken er ontzettend vreemd van op hoe het gelopen was, zij wouden me juist aan de medicijnen zetten, ik kwam daar behoorlijk depressief over . Al was het op dat moment ook allemaal een beetje 1 negatieve spiraal, niet kunnen accepteren wat mij overkwam enz. De conclusie was al snel dat ik mezelf teveel etiketten op plak, ik ben te negatief over mezelf enz. Ik voel me anders dan anderen, heb het gevoel dat ik vreemd ben, niet spoor. Me vorige opleiding is misgelopen, moeten stoppen, keer blijven zitten enz. Dacht ik de draad weer opgepakt te hebben, werd me wel weer wat voor de voeten gegooid. Het voelt allemaal zo oneerlijk, heb het gevoel dat mij iedere keer alles mislukt. Waardoor ik mezelf ook mislukt voel... Heb het gevoel dat er niemand is die om mij geeft, geluk voor mij niet weggelegd is. Inmiddels weet ik dat het allemaal gevoelens van mij zijn, het lang niet allemaal klopt. Maar nu die ommekeer nog.

Zoveel negatieve dingen, maar positieve dingen zijn zo moeilijk voor mij om te benoemen!

Het was nog ook snel duidelijk dat ik nog lang niet klaar was, maar ik wou absoluut niet meer terug naar de oude psych, m'n vertrouwen is gewoon helemaal weg, het gevoel dat er niemand is die mij begrijpt. Ik zei op een moment wat ben ik voor rare eend dat niemand mij begrijpt, ach zegt die dan ben ik ook een rare eend want ik begrijp je wel . Zo voelde het ook, ik heb iemand nodig die door mij heen kan prikken! Ik vind het soms zo ontzettend moeilijk om antwoord te geven op vragen, een goede psych. weet daar wel foefjes op om het toch uit je mond te horen. Zij wouden mij opnieuw doorverwijzen, al moest ik wel zelf hierin beslissen, het voelt het allemaal zo ontzettend dubbel, alleen kom ik er niet uit dus ik heb weinig keus... Het eerste intakegesprek heb ik inmiddels gehad, pittig, maar het voelde gelijk allemaal zo anders!

Dan moet ik wel toegeven 2 jaar geleden ging het helemaal mis en zo voelt het nu helemaal niet. Ik voel me al een stuk beterder, hoor ook van veel kanten dat ik er een stuk beterder uit zie. Maar het onzekere, soms kan het mij ontzettend aanvliegen, als goed is ligt er nog een lange tijd voor me maar soms zie ik dat helemaal niet zitten . Hoe ga ik het doen? Mijn opleiding? Enz, enz. Het lijkt allemaal onmogelijk...

Ik weet ook heel goed dat er maar Één is die overal boven staat, Hij een bedoeling heeft met mijn leven. Maar soms is het moeilijk om het te accepteren en lijkt het leven zo moeilijk .

Dan nog het volgende, tijdens het laatste gesprek met de psych. heb ik gevraagd om het verslag van de intake en het behandelplan. Ik zou die krijgen, maar ik heb het nog nooit gehad. Steeds durfde ik er niet om te vragen, maar ik wou het wel graag hebben, ook om te weten wat er toen over bij beschreven is, diagnose enz. Dus toch maar gevraagd. Ze zouden het opsturen, op dat moment was er geen tijd meer voor. Na 3 maanden had ik nog niks gekregen, dus ik 2 weken geleden er maar heen gebeld. Van de receptie zouden ze opnieuw de opdracht doorgeven, maar nu heb ik nog steeds niks gekregen . Ik word daar wel een beetje heel zat van! Ik wacht het nog een aantal weken af, dan bel ik opnieuw als ik het dan niet krijg dan ga ik een boze brief sturen . Ben er helemaal klaar mee!

Zo ik heb weer even het topic volgespamd ...

(Het kan soms best even opluchten om (anoniem) van je af te schrijven...)

[leen10]

-

[petra85]

ik heb er net vorige week zo'n Philips Energy light gekocht, dus ben dr net mee bezig
merk nu nog geen verschil, misschien moet k dr meer/langer bij zitten

[Mortlach]

Ik weet dat een oud-collega zo'n wekker heeft en toen hij hem net had uitriep: Eindelijk een wekker die me ook echt wakker maakt, maar goed, dat is misschien wat anders...

[kwebbel]

Annette, hoe is het nu met je?
Petra, helpt de lichttherapie? En de dagbehandeling?

[*Annette*]

Hoe gaat het nu met je Petra85? Heb je wat effect op die lamp? Ik weet dat onze buuf elke morgen een half uur voor zo'n lamp de krant leest...

@ Leen10; klasgenoten van mij heeft onlangs lichttherapie gehad i.v.m. winterdepressie, de eerste keer hielp niet voldoende, na x aantal weken heeft ze het nog een keer gehad en dat sloeg aan. Je zag zo'n groot verschil bij haar zelf in één week tijd...

@ alle andere; hoe gaat het met jullie?

Lief dat je erna vraagt Kwebbel, ik had het al veel eerder gezien maar iedere keer komt er niet van om te reageren...

Met mij gaat het (gelukkig) steeds beterder. Het klikt stukken beter tussen mij en de psych. waar ik bij zit dan alle hulp die ik voorheen heb gehad. Ik krijg tips waar ik wat aan heb, daarbij ben ik eigenlijks vanaf het begin bezig met een positief dagboek, iedere keer komt ze er zo ook op terug. Al blijf ik het erg moeilijk vinden, sommige dingen zie ik ook helemaal niet als positief. Zo schreef ik laatst bijv. dat ze een goede ontwikkeling in mij zagen op m'n opleiding, ik weet waaruit ze dat opmaken maar dan moet ik dus die dingen erook bij zetten zodat ik me er bewuster van word. Maarja nu heb ik vakantie en dan denk ik aan het einde van de dag, wat heb ik nu weer gedaan wat goed was of een compliment, dingen waar ik trots op ben etc. Dan is het wel erg moeilijk voor me om er elke dag 2 te vinden... net als toen ik laatst ziek was. Sja ...

Daarbij heb ik het gevoel dat ik m'n negatieve circel, waar ik lange tijd in gezeten heb, doorbroken heb. Ik voelde me een grote mislukkeling en dat gevoel is nu toch wel 'n beetje naar de achtergrond gezakt. Ik had voordurend het gevoel dat er een muur voor mij stond waar ik niet door kon, maar ook niet om heen. Alles mislukte mij en er zou dan ook niks goeds kunnen gaan. Het lukt me nu wel om wat verder te kijken en soms komt er een klein beetje vertrouwen om het hoekje kijken dat er ook dingen goed kunnen gaan. Als het zonnetje schijnt kan ik daar echt van genieten, en ik weet nu dat hij ook voor mij schijnt, en dan hoop ik maar dat ik nooit meer terug kom in dat donkere gat...

M'n opleiding gaat goed en zij zien ook duidelijke veranderingen in mij. Al vind ik het zelf nog erg moeilijk om het vertrouwen in mezelf te hebben dat ik het wel kan. Er wordt veel van me verwacht op school, school/stage vergt erg veel energie van me waardoor ik nogal wel eens in de knoei kom met m'n huiswerk. En dan wordt ik best wel eens jaloers op klasgenoten die naast de opleiding nog het hele weekend werken ... Ik lig soms na schooltijd eerst een uur op bed en heb het weekend nodig om bij te tanken en zij kunnen véél meer ... Al heeft dat vast ook wel te maken met een stukje acceptatie van m'n 'beperking' en ik moet dan ook niet naar andere kijken.... maar soms is het best wel eens lastig en moeilijk. Je bent jong en er zijn dan ook mensen die verwachten dat je dan alles maar moet kunnen...

Al zijn er nog genoeg dingen waaraan ik moet werken, maar stapje voor stapje gaat het wat richting de goede kant en dat voelt dan ook wel weer goed . Als ik soms ook dingen van mezelf terug lees die ik geschreven heb of van andere hoor wat ik gezegd heb, dan denk ik wel eens huh ... Zo schrik ik ook wel eens van mezelf als ik zomaar iets eruit flap, ik was dat gewoon helemaal niet gewend van mezelf en dacht wel 10x na voordat ik soms iets zei. Ook anderen kijken er wel eens van op omdat ze het totaal niet verwacht hadden van mij.

Er zijn een aantal keer momenten geweest dat er gesproken werd om met medicijnen te starten, als ik gewild had dan had ik ook zo naar de huisarts kunnen stappen en kunnen vragen om medicijnen. Al vond ik die keuze iedere keer heel moeilijk en ik wist dan ook niet zo goed wat ik doen moest... Uiteindelijk heb ik besloten om het zo te blijven proberen en dan ben ik nu dan ook wel blij dat ik me er zonder medicijnen heb door heen weten te slaan. Volgens me moeder heb ik nog één medicijn nodig en dat is een vriend .

Merk wel dat sinds ik ben begonnen met fitness dat ik daar echt af en toe even m'n hoofd kan legen. Ik ben daar alleen maar met bewegen bezig en het lukt me dan ook om alles om me heen even los te laten . Ik riep altijd maar dat ik niet van sporten hield, maar het doet me vaak wel goed. Zoek wel vaak de wat rustige momenten op, in zo'n volle groep met mensen is helemaal niks voor mij.

Al zit ik er nog steeds erg mee, hoe het allemaal gelopen is met de vorige psych. Ik kan dat maar niet loslaten en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet... Uiteindelijk heb ik wel het verslag toegestuurd gekregen, al was het niet helemaal wat ik bedoelde. Er zat nog een briefje bij waarin stond dat ze hoopte dat het goed met me mocht gaan. Maar wat ga ik nu doen, alsnog een reactie op die brief terug sturen en vragen om het verslag wat ik wou hebben en daarbij vertellen dat ik het erg jammer vind hoe het gelopen is. Dat het nu met hulp elders steeds beter met me mag gaan... Of ga ik gewoon een hele boze brief schrijven en die vervolgens door de papierversnipperaar halen/in de brand steken in de hoop dat ik het dan misschien kan loslaten ?

[kwebbel]

Hey Annette, niet jaloers zijn op je klasgenoten hoor!! Een ieder deelt het weer anders in en zij hebben mss weer andere bagage die ze meezeulen de opleiding in. Wie zegt dat ze niet een halve zondag brak liggen na het werken??? Een ieder heeft zijn/haar ontspanning nodig hoor.... Ik vind het ontzettend knap van je dat je nog in de opleiding zit, en dat je gewoon naar school toegaat en je stage, knap hoor!! Ga zo door!!!!

ik lig soms ook wel helemaal doodmoe in bed of op de bank als ik een zware dag heb gehad. Zeker als mijn vertrouwen op de proef word gesteld. Ik reageer hier maar even nav mijn topic over het maatschappelijk werk. Ik weet niet meer of er nog mensen zijn die naar mij hebben gevraagd maar vooruit dan een kleine spam van mij.... ik ben nu zo'n 3 maanden VIG-er en ik heb het helemaal naar m'n zin op de afdeling. Ik heb goed vertrouwen in mezelf, meestal dan, en ik check even als ik er even niet uitkom. Ik heb al diverse malen een schouderklopje gehad met hoe ik heb gehandeld in bepaalde situaties en dat geeft mij ook wel vertrouwen. Heb nog niet terug hoeven leunen op de MW die ik heb gehad.... gelukkig hoewel ik af en toe vreselijke momenten heb kan ik ze beter handelen dan vroeger.

[Evelien]

Toppie Kwebbel!!! Je mag trots zijn op jezelf.

[*Annette*]

Dankje Kwebbel , ik kreeg laatst ookal te horen dat ze niet verwacht hadden dat ik m'n opleiding zou doorpakken. Ik had zoveel gezeg en heb lange tijd vol gehouden niet meer naar school tegaan. Zelfs toen school begon, maar ik ben toch maar heen gegaan (met wat zetjes in de rug) en ach ik zit er nu weer helemaal op m'n plekje en de opleiding is gewoon super ! Al zijn m'n twijfels nog altijd aanwezig of ik het wel kan en ooit dat papiertje zal halen...

Volgens psych; je mag best wel eens jaloers zijn. Alleen het moet niet ten koste gaan van jezelf en jezelf naar benenden in het negatieve halen . Maarre ik snap het helemaal hoe je het bedoeld en idd iedereen heeft ook weer z'n eigen bagage die die mee de opleiding insleept.

Ik lag van de week op bed en toen dacht ik, ik had er nog bij moeten vragen hoe het met jou ging, dus spam maar lekker mee . Ik denk dat iedereen wel eens moeilijke momenten hebt en weer even terug valt, maar knap dat je nu steeds beter kan handelen en jezelf zo staande houd . Hou vol meid! Ik denk dat je nu op een veel betere werkplek zit dan je vorige waar je volgens mij voordurend 'door de stront werd gehaald'.

[Tuinfluiter]

Dat is lang geleden Annette en Kwebbel dat we iets gehoord hebben van jullie in dit topic.
Wat een verandering bij jullie zeg!
Kwebbel die het nu zo goed naar haar zin heeft op haar werk en een stuk beter in haar schoenen staat, echt fijn!
Houden zo kwebbel.
En allicht heb je terugval momenten, maar die zul je steeds beter op kunnen vangen.
En Annette die zo lekker gaat op school, ook al vergt het veel van je.
Meid, ik ben ook jong en als ik kijk hoe moe ik me vaak voel en het weekend echt nodig hebt voor de rust, wat maakt het uit, tuurlijk, ik vind het soms ook vervelend tov anderen mensen dat ik weer op tijd naar bed wil of zoiets, maar jij voelt je daar beter bij dus blijven doen!
Echt knap van je dat je het uiteindelijk toch zonder medicijnen zo hebt kunnen redden!
Heel belangrijk dat je goed overweg kunt met je psych, anders is het moeilijk je verhaal kwijt te kunnen.
Sterkte verder nog in alles hoor!!