Adoptie deel 3

[christien]

Ik ben het met je eens Galateia dat de media soms erg ongenuanceerd is en eenzijdig is de berichtgeving.
Anderzijds kent bijna iedereen ook de verhalen, zoals jij ze omschrijft. Wat ik miste in de post van Sabra was enige nuance maar ook respect. Ik vind het erg leuk en leerzaam om te discusseren maar dan wel met wederzijds respect, zeker naar jullie toe!

Dus ook ik ben benieuwd naar de inhoudelijke! reactie van Sabra

[Sabra]

Lieve Sabra...als jij mij een beetje beter bent of de vorige 100 pagina's had gelezen dan had jij dat niet zo neergezet. Overigens komt ons 1e kindje uit dezelfde provincie als wij en zo zal het ook zijn bij de volgende(n) dus ik haal helemaal geen kindjes uit het buitenland. Als je mijn eerdere posts had gelezen had je ook kunnen zien dat wij JUIST special needs kindjes en meerdere tegelijk willen OMDAT deze kinderen niet geplaatst kunnen worden. Ik zit hier gewoon te trillen van boosheid. KOTSMISSELIJK word ik van je post!

Indien ik spreek over adoptie, heb ik het over het halen van kinderen uit andere landen, niet over pleeggezinnen.

[Sabra]

Ja, natuurlijk gaat het mij om het kind. Bij LauraC trouwens ook, hoor, als je al haar posts leest. En voor de duidelijkheid: niet elk baby'tje is op een 'foute' manier hier naartoe gekomen, he. Er zijn ook baby's die nergens meer terecht kunnen en een schrijnend achtergrondverhaal hebben. Ook baby's hebben recht op een thuis, laat ik daar even duidelijk over zijn!

Dat laatste zal ik zeker niet ontkennen. Ik vind het echter frappant dat mensen ten koste van alles een kind naar Nederland willen halen, terwijl het helemaal niet duidelijk is in hoeverre opvang in het land van herkomst mogelijk is.

Daarnaast bagatelliseer je de problemen die er zijn met bemiddelingsbureaus. O.a. in een uitzending van Brandpunt van de KRO is in ruimte mate aandacht besteed aan dit probleem. Dat is één van de redenen dat ik geen voorstander ben van adoptie, maar van opvang in het eigen land, omdat je ziet dat deze kinderen slachtoffer (kunnen) zijn van kinderhandel of mishandeling. In het recente verleden zijn er zeker problemen geweest met kinderen uit China, India en Ethiopië. 't Zal mij niet verbazen als in alle landen waaruit kinderen naar Nederland komen er (ernstige) misstanden geconstateerd worden of kunnen worden.

Tevens kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat westerse mensen hun ideale plaatje van de werkelijkheid proberen te verwezenlijken middels adoptie. De intrinsieke motivatie om te adopteren is dus niet gelegen in het belang van het kind, maar aan de eigen behoefte om ouder te zijn, en dat stuit mij tegen de borst.

[Galateia]

Dat laatste zal ik zeker niet ontkennen. Ik vind het echter frappant dat mensen ten koste van alles een kind naar Nederland willen halen, terwijl het helemaal niet duidelijk is in hoeverre opvang in het land van herkomst mogelijk is.

Dat vind ik ook. Maar nogmaals: niet alle adoptieouders willen koste wat het kost een kind naar Nederland halen. Ik in elk geval niet en als je mijn verhaal hebt gelezen, dan weet je dat ik dat niet wil. Ik wil alleen een kind, dat nergens meer en plekje kan vinden. Ik ben heel erg voor opvang in het land van herkomst. Maar als zelfs dat nou niet kan?! Dan zijn er kinderen die 'over' blijven. Ik denk dat jij juist het beeld van die opvang idealiseert. Kinderen worden soms (soms niet, dan worden ze gedumpt) in een tehuis opgevangen. Veel te veel kinderen, slechte zorg, etc. En als ze 12 zijn? Dan moeten ze voor zichzelf zorgen. Nee, die opvang is niet altijd zo goed voor een kind.

Daarnaast bagatelliseer je de problemen die er zijn met bemiddelingsbureaus. O.a. in een uitzending van Brandpunt van de KRO is in ruimte mate aandacht besteed aan dit probleem. Dat is één van de redenen dat ik geen voorstander ben van adoptie, maar van opvang in het eigen land, omdat je ziet dat deze kinderen slachtoffer (kunnen) zijn van kinderhandel of mishandeling. In het recente verleden zijn er zeker problemen geweest met kinderen uit China, India en Ethiopië. 't Zal mij niet verbazen als in alle landen waaruit kinderen naar Nederland komen er (ernstige) misstanden geconstateerd worden of kunnen worden.

Nee hoor, dat doe ik niet, ik ben er niet op ingegaan, of eigenlijk: ik heb het op een andere manier proberen uit te leggen. Ook als je bij de vergunninghouder komt, kun je keuzes maken. En de keuze van mij en mijn man heb ik al eerder uitgelegd. Je kunt vaak twee routes bewandelen: die voor een zo gezond mogelijk en jong mogelijk kindje (die combinatie dus) en de route voor een kind dat iets heeft. Maar wat je nu ziet, is dat je die eerste route bijna nergens meer kunt bewandelen. En gelukkig maar. Dus zijn de vergunninghouders onschuldig? Nee hoor. En dat heb ik toch nergens beweerd. Als ouders heb je altijd zelf je verantwoordelijkheid. En die moet je nemen. Vind ik dan.

Tevens kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat westerse mensen hun ideale plaatje van de werkelijkheid proberen te verwezenlijken middels adoptie. De intrinsieke motivatie om te adopteren is dus niet gelegen in het belang van het kind, maar aan de eigen behoefte om ouder te zijn, en dat stuit mij tegen de borst.

Ja, dat is zeker zo. Die mensen zijn er. Maar geldt dat voor alle ouders? Nope. Dus je hebt helemaal gelijk voor een deel van de ouders. Maar je gooit alle adoptieouders op 1 hoop. En dat is niet eerlijk. Dat zijn namelijk de ouders, die je nooit op tv ziet.

Wat betreft die intrinsieke motivatie: die is bij sommige ouders inderdaad niet gelegen in het belang van het kind. Maar je vergist je en je doet mensen geen recht, als je zegt dat dat voor iedereen zo geldt.

Misschien - ik zat net te denken - zouden we 'betere' ouders zijn, wanneer wij voor onze zoon zouden verhuizen naar zijn geboorteland. Dan kan hij opgroeien met liefdevolle ouders in zijn eigen land. Maar ik zou dan niet goed weten, hoe wij voor hem kunnen zorgen. En hij zou geen makkelijk leven leiden en veel worden afgewezen. Ik weet niet wat beter is. Ik vraag het me af. Maar misschien is dat dan het egoistische deel in mij en mijn man: we wonen ondertussen gewoon nog lekker veilig in dit kikkerlandje. Daar kun je best wat over zeggen.

Maar dat staat los van het feit, dat onze adopties er op gericht zijn te handelen in het belang van het kind. Wij hebben bij de vergunninghouder steeds aangegeven niet op de wachtlijst te willen staan 'om maar te wachten'. Nee. We hebben echt aangegeven alleen een kind te willen waar geen ouders voor gevonden kunnen worden. Niet daar, niet hier.

[Galateia]

Indien ik spreek over adoptie, heb ik het over het halen van kinderen uit andere landen, niet over pleeggezinnen.

LauraC, sorry dat ik voor jou spreek , maarre: LauraC adopteert haar kinderen gewoon, hoor. Dat is GEEN pleegzorg!

[LauraC]

Indien ik spreek over adoptie, heb ik het over het halen van kinderen uit andere landen, niet over pleeggezinnen.

Mijn zoon heeft onze achternaam en is officieel geadopteerd. Zo gaat dat nou eenmaal waar ik woon. Ik kan me nog herinneren dat we deze discussie al eens eerder hebben gevoerd, vlak nadat wij hem geadopteerd hadden. Voor de duidelijkheid: voor de wet en 'all intents and purposes' is mijn zoon mijn zoon, net zozeer als dat Galateia's zoon uit Nigeria haar zoon is.
Ik wil ook nog zeggen dat er bij ons geen kindjes worden uitgezocht voor ouders, maar ouders voor kindjes. Als je het vanuit dat perspectief ziet (en ik wil best persoonlijk met je pb-en erover) dan zou je al een stuk genuanceerder t.o. mijn situatie staan.

[Galateia]

Ik wil ook nog zeggen dat er bij ons geen kindjes worden uitgezocht voor ouders, maar ouders voor kindjes.

Exact! En zo hoort het.

[ajl]

Ik zit eigenlijk met een soort verbijstering de discussie te lezen. Dat je vragen hebt omtrent de adoptie is mogelijk, maar stel gewoon de vraag op een nette manier. Vraag dan direct aan de ouders of en hoe ze weten of de adoptie hun kind niet via kinderhandel is verkregen ipv zo te oordelen. Natuurlijk mag je kritische vragen stellen, maar op deze manier lijkt mij onnodig kwetsend. Ik heb in ieder geval grote bewondering voor Galateia en LauraC. De liefde voor hun kinderen spat van het beelscherm af.

[felisa]

Ik heb in ieder geval grote bewondering voor Galateia en LauraC. De liefde voor hun kinderen spat van het beelscherm af.[/quote]

Helemaal mee eens!

[jaantje74]

Ik heb in ieder geval grote bewondering voor Galateia en LauraC. De liefde voor hun kinderen spat van het beelscherm af.

Helemaal mee eens![/quote]

[Jannoek]

AMEN @ ajl
En een dikke hug voor galateia en laura. Heel veel respect dames!

[liefje]

AMEN @ ajl
En een dikke hug voor galateia en laura. Heel veel respect dames!

[saartje]

Ik ben geen emotioneel type, maar de tranen schieten in m'n ogen van voorgaande discussie. Ik voel me geraakt, of noem het gekwetst. Ik ga er later dieper op in.
Ik ben wel heel benieuwd of Sabra kinderen heeft...?

Een hele dikke knuffel voor Laura en Galateia, maar zij weten wel hoe ik er over denk.

[Galateia]

Ik vind het heel lief, dat jullie massaal beginnen te knuffelen. Wordt zeer gewaardeerd. Maar: ik kan wel wat hebben, hoor. Inmiddels ben ik wel het een en ander gewend. Je kunt mensen het niet kwalijk nemen, dat zij hun beeld baseren op dat wat de media berichten. Er zijn nu eenmaal misstanden. Ik ben alleen erg benieuwd of diezelfde mensen vervolgens ook open staan om eens met diezelfde kritische blik te kijken naar die andere kant, die zo onderbelicht is. En dat is logisch: je gaat niet zo snel met je hoofd op tv die andere kant vertellen, want dan is de privacy van je kinderen meteen weg.

Voor het overheidsorgaan dat gaat over adopties werk ik zo nu en dan mee aan het geven van voorlichtingen - zoveel mogelijk anoniem, soms in levenden lijve op bijeenkomsten waarbij ik alleen mijn voornaam zeg, soms in artikelen waarin ik geanonimiseerd word - omdat ik het zelf erg belangrijk vind, dat media en maatschappij niet vergeten, dat er nog steeds kinderen zijn voor wie adoptie HELAAS het laatste redmiddel is.

En hoe blij ik ook met mijn kinderen ben, ik zeg helaas met hoofdletters. Want wat had ik het ze gegund om op te groeien in hun eigen land, bij hun eigen familie, etc. Ik heb daar heel wat nachten over gehuild, om dat een plekje te geven... toen mijn zoon door een rouwproces ging (een heel belangrijke psychologische stap van verwerking en hechting), rouwden we samen. Uren hebben we liggen huilen en vielen zo in slaap. Een snijdende pijn door mijn hart. Als ik kon, dan zou mijn liefste wens zijn, dat zijn leven anders was gelopen. Dat hij geen greintje pijn, verdriet, ziekte en zo'n groot verlies in zijn leven had hoeven ervaren... zelfs al zou dat betekenen, dat ik dit mooiste wezentje op aarde nooit gekend zou hebben. Maar ik kan de gebeurtenissen in zijn leven niet terugdraaien. Ik kon hem alleen maar oppakken, van hem houden en voor hem zorgen. Dat vind ik een groot voorrecht, want waar heb ik zo'n mooi en bijzonder kind aan verdiend?

Ik zal mijn verhaal over onze kinderen binnenkort weer weghalen, je weet nooit wie het leest en welke conclusies er aan worden verbonden. Maar ik moest in grote lijnen iets vertellen, omdat ik hoop, dat mensen ook denken aan de kinderen voor wie er geen andere oplossing is. Want net als velen vind ik adoptie niet het beste voor een kind. Maar ja, als er geen ander alternatief is, dan is adoptie het laatste redmiddel en het enige dat overblijft. En daarom hebben wij de keuzes gemaakt die we gemaakt hebben. Ik kan mijn zoon en mijn dochter recht in de ogen aankijken. Dat vind ik het allerbelangrijkste en iets wat elke adoptieouder zich moet afvragen voordat een adoptie doorgezet wordt: kun je je kind recht in de ogen aankijken?

Ik zelf ben iemand die voornamelijk pleit voor de kindjes met medische aandoeningen, omdat dat voor de kinderen uit Afrika vooral geldt. Maar er zijn ook kinderen die bijna helemaal gezond zijn, maar echt gedumpt worden, afgestaan worden vanwege de schande die ze zijn voor de moeder/familie. Ook voor deze kinderen blijft er vaak niets anders over dan adoptie. Maar daar hebben anderen misschien meer verstand van, ik ben echt van de afdeling Special Need. Dus als mensen die misschien een andere route bewandelen - las er niet iemand mee die wacht op een kindje uit Taiwan? (Of is dat sowieso al allemaal SN?) - daar iets meer over kunnen zeggen: spreek vooral!

[LauraC]

Inderdaad jammer dat de discussie nu is gestopt. Ik ben het helemaal eens met Galateia wat betreft het feit dat ik veel liever had gehad dat M bij zijn moeder was opgegroeid. Maar dat is niet zo. En nu woont hij bij ons. Mijn hart breekt voor mijn zoon dat hij, als hij straks groot is, te horen krijgt waarom hij nu bij ons woont en alle andere zaken daaromheen die ik hier niet ga neerschrijven.
Wat ik het ergste vond aan bepaalde dingen die gezegd werden is dat de poster zich duidelijk niet had verdiept in mijn omstandigheden en zodoende de plank volledig mis sloeg.