De praktijk wijst uit dat het geen betrouwbare gesprekpartners zijn.
Ik heb ook niet gezegd dat ze het wel zijn of dat je die conclusie niet zou mogen trekken. Het gaat me om de algemene teneur van de bijdragen van veel uitgesproken pro-Israelische christenen. We verschillen niet zoveel als het gaat om het antwoord op de vraag hoe er vrede zou moeten / kunnen komen: ik heb daar nl. net zo min een antwoord op als jij (of het zou idd door Jezus Christus moeten zijn, maar hoe je dat concreet invult is ook al weer lastig). Het gaat me er dan ook niet om of jij (of wie dan ook) het goede antwoord heeft, het gaat me om de houding die je uitstraalt. Ga je bij de pakken neerzitten of geef je blijk van structurele openheid?
Vergelijk het met een ruzie tussen ouders en kinderen. Soms leidt dat er toe dat ouders een houding aannemen van "we praten pas weer met je als...". M.i. is dat niet een erg liefdevolle houding. Ik denk dat een houding in de geest van "onze deur staat altijd open" veel meer bijdraagt aan de oplossing van het probleem.
De reacties die zowel Israel als Bush op de overwinning van Hamas gaven lijken duidelijk het meest op die eerste houding. Nou snap ik zo'n houding politiek gezien best wel: Hamas zal niet uit eigen beweging de wapens neerleggen en dus is druk van buitenaf prima. Ondertussen hoop ik persoonlijk wel dat dat niet het nieuwe status quo zal zijn. Een situatie waarin er geen gesprek meer is tussen Joden en Palestijnen zal de situatie alleen maar verslechteren. Ik hoop dan ook dat ze snel weer aan tafel zitten (voor zover er achter de schermen toch niet al contact is). Die hoop is wat ik bij jou mis. Ik zeg niet dat je geen vrede wenst in het MO, natuurlijk wil je dat. Ik vind het alleen jammer dat jij (en niet alleen jij) berusten bij een situatie waarin geen uitzicht meer lijkt te zijn. Een berustende houding van "Nou ja, dan maar even geen vredesbesprekingen" kun je je in de situatie van ouder-kind-ruzie toch ook niet voorstellen?