Ik is heeeel brutaal geweest en heb het artikel wat in de regionale krant stond (een streekkrant zeg maar) hier neer te zeggen.
‘ Ik heb altijd al in Afrika willen werken’
KAMPEN - Afgelopen woensdag is ze teruggekomen. Vier maanden lang heeft Marion Poot (22) als verpleegkundige gewerkt in een kinderhuis in Namugongo, Oeganda. “Het mooiste waren de reacties van de kinderen, Joshua, een jongetje van vier, werd een keer middenin de nacht wakker omdat hij zich niet goed voelde. Hij huilde en riep ‘auntie Marion, auntie Marion’. Dat doet je toch echt wat hoor.”
De vrouwen die vast werkzaam zijn in het kinderhuis worden door de kinderen ‘auntie” genoemd. Ook Marion, die samen met zo’n tien andere vrijwilligers tijdelijk werkzaam was in het tehuis, kreeg de eer om met ‘tante’ aangesproken te worden. De voorbereidingen gingen snel. Marion kreeg via via te horen dat de organisatie Livingstone mensen zocht voor ontwikkelingswerk in Afrika. Marion schreef een brief en in juni mocht ze op gesprek komen. Al in september vertrok de Kamperse voor vier maanden naar het Afrikaanse land. “Ik wilde eerst drie maanden gaan. Ik vroeg voor die periode onbetaald verlof aan van mijn werk. Dit kon niet en ik besloot ontslag te nemen. Daarna koos ik ervoor vier maanden weg te gaan. Het was de eerste keer dat ik voor een langere tijd naar het buitenland zou gaan, dus besloot ik niet meteen voor een hele lange tijd weg te gaan. Nu, achteraf, denk ik ‘was ik er nog maar’. Ik heb geen moment last van heimwee gehad en ik mis nu al de kinderstemmen en alle mensen die ik daar heb ontmoet.” Marion werkte in een kinderhuis waar vijftig kinderen woonden en dat werd gerund door een Nederlands stel. De eerste week van haar verblijf liep Marion mee met de aunties om te kijken wat voor werk ze graag wilde doen. Ze koos voor het werken met de allerkleinsten. “Ik verzorgde de baby’s. De meeste kinderen waren wees, maar het kinderhuis noemt zichzelf liever geen weeshuis omdat er dan meteen zo’n stempel op gedrukt wordt. Het was geweldig om met de kids bezig te zijn. Om ze de liefde te geven die ze gemist hebben, ze te laten zien dat God er voor ze wil zijn en dat er ook mensen zijn die van ze houden. Tijdens het werken denk je gewoon niet heel de tijd aan hun achtergrond, en dat zou ook niet goed zijn.”
Spaghetti
Het kinderhuis is gevestigd in een gewoon woonhuis en is dus eigenlijk veel te klein. De vrijwilligers woonden in een huis dat iets hoger lag dan het kinderhuis. De eerste week sliep Marion in een tent. Daarna was er een plekje voor haar vrij in het huis. “Eten wordt wel belangrijk als je daar een aantal maanden zit. Toch was het absoluut niet zo dat er te weinig eten was. We ontbeten altijd met brood met jam, als lunch kregen we porsio and beans en ’s avonds aten we meestal rijst of aardappelen met een heel klein beetje groente. We hebben ze ook nog spaghetti leren koken. Dat was heel leuk.’ Wat Marion nooit meer zal vergeten is de tweeling die in een van de laatste weken werd binnengebracht. “Het was heerlijk om met die kindjes bezig te zijn. Ze waren echt heel klein en hadden veel verzorging nodig.” De kinderen die in het tehuis wonen zijn in de leeftijd van nul tot en met zes jaar. “Voor de koffie werd lesgegeven aan de allerjongsten en na de koffie waren de oudere kinderen aan de beurt.” Marion werkte zes dagen per week van zeven tot zeven. In haar vrije tijd ging ze regelmatig naar Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Veel mogelijkheden om uit te gaan waren er niet. “Het was ’s avonds om zeven uur donker en in het donker mochten we de straat niet meer op.” Wat Marion gaat doen nu ze weer thuis is weet ze nog niet, maar dat ze teruggaat naar Afrika om ontwikkelingswerk te doen is zeker.
p.s. er kunnen wat taal fouten in zitten (dit komt omdat ik het artikel heb over getypt).
