Boekenlezer schreef:wat bepaalde jouw keuze op gereformeerd zijn?
Ik ga in op hoe ik de titel van deze discussie las, en niet zozeer op wat je in je openingsverhaaltje vroeg. Dat komt, doordat ik mijn gereformeerd-zijn niet in de eerste plaats ervaar als lid zijn van een bepaald kerkgenootschap, maar meer als het hebben van een bepaalde persoonlijke geloofsovertuiging.
Ik sta dus achter het gereformeerde, omdat ik mij daar inhoudelijk verbonden mee weet. Het spreekt mij aan, om het eens anders te zeggen.
Waarom? Omdat het een geloof is, waar diepgang in zit, zowel emotioneel als rationeel. Het leert ons wie je als mens bent voor God. Het is niet slechts een beetje blij zijn, zo van: 'nou mag ik naar de hemel na dit leven want ik geloof in Jezus'. Nee, dat zou veel te oppervlakkig zijn. Het gereformeerde steekt veel dieper. Het bepaalt ons bij de diepe donkere afgrond waarin we gevallen zijn: het in zonde gevallen zijn, het zonder God zijn. En dat door eigen schuld. Dat is een afschuwelijke realiteit. Maar nou is er in al die misère goed nieuws! En niet maar een klein beetje goed! Het is niets minder dan de redding uit die gruwelijke donkere afgrond! En hoe! God heeft zijn eigen Zoon in de wereld gestuurd, om ons uit die afgrond van eeuwige godverlatenheid te trekken! Die Zoon heeft die onmetelijke straf op zich genomen!
Dat is nauwelijks te bevatten. En het is maar goed dat er niets minder dan een opdracht tot geloofsgehoorzaam ligt die ons met gezag naar Christus verwijst, want hoe zouden we nog naar Hem toe durven gaan als we iets van die huiveringwekkende realiteit van zonde en schuld kennen door het ontdekkende werk van Gods Geest? We zouden het ongepast vinden, en denken dat we niet bij God mogen aankloppen.
Van deze zaken heb ik een klein beetje mogen ondervinden in mijn leven. En ik zeg met opzet: een klein beetje. Want ik kan maar niet loskomen van het gevoel dat ik tegelijkertijd nog zo blind ben in deze zaken.
Bij het zien van die onmetelijke afgrond, en het zien van de verlossing in Christus, wordt je niet maar een beetje blij. Nee, dan komt er een onuitsprekelijke vreugde in Christus, die in geen woorden te vatten is! (
I Petrus 1:8)
Het gereformeerde is tweezijdig in zijn beleving:
- het kent verdriet en schaamte over onze zonden,
- en het kent diepe vreugde over onze verlossing in Christus.
Ds. P. de Vries verwoordt ook heel mooi waar het gereformeerde op neer komt, en ik citeer uit zijn boekje
Gereformeerd of Evangelisch?:
In datgene wat in onze gereformeerde belijdenisgeschriften wordt verwoord, klopt naar mijn vaste overtuiging het hart van de bijbelse boodschap. Wij moeten niet tevreden zijn met een puur formeel instemmen met de inhoud van de gereformeerde belijdenisgeschriften. Het gaat er toch om dat wij bij ondervinding mogen weten van de ene troost in leven en in sterven, dat wij de kracht kennen van datgene wat in de gereformeerde belijdenisgeschriften wordt verwoord. Dat is dat wij door genade het eigendom van Christus zijn geworden, omdat wij overtuigd werden, en nog telkens opnieuw worden, van zonde en schuld. Wij mogen dan weten van de kracht van het bloed van Christus, dat van alle zonden reinigt. Wij begeren ons leven in dienst van de levende God te besteden.
Ds. P. de Vries, Gereformeerd of Evangelisch?, blz. 9 & 10.
En de rationele diepgang van het gereformeerde zit voor mij in het grondig onderzoeken van de Bijbel. Onderzoeken wat er in de Bijbel staat, en het nauwkeurig exegetiseren daarvan.
