Raido schreef:te goed
Me too
Moderator: Moderafo's
Zelfpijniging bij kinderen op vrijwel alle scholen
Binnenlandredactie
ESCH - Vrijwel iedere school heeft leerlingen die zichzelf bewust pijn doen. Deze zelfverwonding kent uiteenlopende vormen, van zichzelf bekrassen tot zichzelf ergens met opzet aan branden.
Dat blijkt uit onderzoek van het trainingsbureau voor leerkrachten Ortho Consult uit het Brabantse Esch. Het bureau ondervroeg 110 scholen voor voortgezet onderwijs over hun ervaringen met zelfpijniging van leerlingen. Van die scholen lieten er 108 weten in het schooljaar 2004-2005 meerdere gevallen van zelfverwonding te hebben meegemaakt.
De oorzaak van de zelfverwondingen ligt volgens Ard Nieuwenbroek van Ortho Consult in onverwerkte pijn vanbinnen. Dat kan seksueel misbruik betreffen, maar ook een trauma na een echtscheiding van de ouders. Door de toevlucht te nemen tot zelfverwonding geven de kinderen die pijn vervolgens een uitweg.
Gewoonlijk heeft een leerling die tot zelfverwonding overgaat niet de bedoeling zelfmoord te plegen. Eerder wil deze leerling juist zelfdoding voorkomen, aldus Nieuwenbroek. „De leerling wil er juist niet langer aan denken, het is juist kiezen voor het leven.”
Behalve het onverwerkte verdriet dat ze hebben, missen de leerlingen ook vaak het vermogen contact te maken met anderen, waardoor ze hun verhaal niet kwijt kunnen. Uit het onderzoek blijkt verder dat meisjes vaker zichzelf verwonden dan jongens.
Veel scholen voor voortgezet onderwijs klagen volgens Nieuwenbroek over de langzame verwerking van de gevallen die bij de Riaggs terechtkomen. De behandeling zelf zou uitstekend zijn, maar het traject daarheen zou te lang duren.
Ortho Consult organiseert volgende week woensdag een symposium over zelfverwonding bij kinderen en jongeren. Dat symposium moet antwoord geven op verschillende vragen. Zo willen de organisatoren in kaart brengen hoe groot het probleem precies is, waarom de kinderen het precies doen, of zelfpijniging ’besmettelijk’ is en wat de school moet doen of juist laten.
In december organiseert de Steungroep Zelfbeschadiging een symposium over hetzelfde onderwerp in Rotterdam.
„Met krassen wordt het onzegbare zegbaar”
Van onze verslaggever
RIDDERKERK - Waarom loopt een leerling letterlijk tegen de deuren op en verwondt hij zichzelf met opzet? Jaap van der Sar, orthopedagoog bij de begeleidingsdienst Driestar educatief: „Het heeft meestal te maken met pijn vanbinnen.”
Een taboe is het niet, dat leerlingen zichzelf verwonden, zegt Van der Sar, die behalve orthopedagoog ook adjunct-manager hulpverlening is. „Het is problematiek die nu eenmaal voorkomt. Daar wordt open over gesproken. Binnen de scholen is de hulpverlening steeds adequater.” Toch spreekt hij er zeer terughoudend over. „Het komt weliswaar voor, maar ik heb de indruk dat het op onze scholen niet zo erg vaak gebeurt. We horen er niet zo veel over.”
Dat laatste is op doorsnee scholen wel anders, zegt Ard Nieuwenbroek van Ortho Consult, een trainingsbureau voor leerkrachten dat een onderzoek hield naar zelfpijniging bij leerlingen. „Je kunt gerust zeggen dat het op iedere school voorkomt. Ook is er geen verschil tussen platteland en stad, blijkt uit ons onderzoek.”
Ook Nieuwenbroek wil het onderwerp geen taboe noemen. „Het is wel een geheim, maar dat ligt meer bij het kind zelf. Leerkrachten schrikken ervan als ze het tegenkomen en vinden het vaak moeilijk om ermee om te gaan. Je wordt bij zelfpijniging geconfronteerd met iets wat je niet wilt zien.”
Vaak is het de school die zelfpijniging -of automutilatie, in vaktermen- ontdekt. „Kinderen verbergen het voor hun ouders, om hen te beschermen. Het probleem is immers vrijwel altijd gekoppeld aan de ouders.” Het valt overigens ook voor de scholen niet mee het probleem te signaleren. De kinderen weten de verwondingen goed weg te houden. „Ze lopen tot diep in de zomer met lange mouwen bijvoorbeeld.” Toch zijn met name gymleraren volgens Nieuwenbroek gespitst op dit soort verwondingen.
Sommige jongeren bekrassen zichzelf met een scherp voorwerp, anderen slaan met regelmaat ergens tegenaan. Ook zichzelf snijden en zichzelf bewust ergens aan branden komt voor. Meestal heeft het met pijn van binnen te maken, zegt Van der Sar, die voor Driestar educatief regelmatig op scholen voor voortgezet onderwijs komt. „Die pijn krijgt door zelfverwonding een uitweg naar buiten.”
„Seksueel misbruik of kindermishandeling zijn vaak voorkomende redenen”, vult Nieuwenbroek aan. „Maar ook als de ouders gescheiden zijn kan er een stuk onverwerkte pijn zijn, of als kinderen de ervaring hebben in de steek gelaten te zijn. Door zich te verwonden, drukken ze hun verlangen uit naar een ander leven, zonder die pijn van binnen. Met krassen wordt het onzegbare zegbaar.”
Kinderen en jongeren steken elkaar op scholen regelmatig aan, is de ervaring van Van der Sar. „Het komt vooral met periodes voor. Het is overdreven om van epidemieën te spreken, maar het lijkt er wel op dat leerlingen elkaar aansteken. Het steekt als het ware ergens de kop op en dan komt het een tijdje wat meer voor.” Nieuwenbroek: „Het gevaar van ’besmetting’ is zeker aanwezig. Leerlingen nemen het van elkaar over. Maar zij die echt wat hebben, verwonden zich vaak ernstiger. De problemen gaan bij hen letterlijk dieper.”
elbert schreef:Oke, de communicatie met de ouders gaat dus niet goed (onbegrip van hun kant) of je durft dat gesprek niet aan (bang voor negatieve reakties)?
Aragorn schreef:elbert schreef:Oke, de communicatie met de ouders gaat dus niet goed (onbegrip van hun kant) of je durft dat gesprek niet aan (bang voor negatieve reakties)?
Wat ik vaak hoor is dat mensen er niet met hun ouders over willen praten omdat die het niet zullen begrijpen en/of gelijk zullen vinden dat je in behandeling moet. Waar je meestal niet op zit te wachten natuurlijk.
).elbert schreef:Aragorn schreef:elbert schreef:Oke, de communicatie met de ouders gaat dus niet goed (onbegrip van hun kant) of je durft dat gesprek niet aan (bang voor negatieve reakties)?
Wat ik vaak hoor is dat mensen er niet met hun ouders over willen praten omdat die het niet zullen begrijpen en/of gelijk zullen vinden dat je in behandeling moet. Waar je meestal niet op zit te wachten natuurlijk.
Hmm, methinks dat ouders sowieso de moeite op moeten kunnen brengen om met hun kroost mee te denken en altijd open moeten staan voor een gesprek. Dat betekent dan niet automatisch dat je als ouder het dan altijd eens moet zijn met je zoon of dochter, maar wel dat je al van jongs af aan een vertrouwelijke band met hem of haar hebt opgebouwd, waarin dat vertrouwen er is: een goede basis. Op die manier weet je als ouders ook wel een beetje wat er speelt. Waar ik wel eens bang voor ben, is dat dat vertrouwen van jongs af aan niet opgebouwd wordt, maar dat de ouders hun kinderen niet in hun ontwikkeling kunnen volgen: met een puber behoor je nu eenmaal anders om te gaan dan met een peuter. Wanneer er dan echt iets is bij jongeren, wreekt zich dat in de relatie met de ouders. De jongeren zijn dan bang om er met hun ouders over te praten, uit angst voor afwijzing en onbegrip.
Het gaat er dus volgens mij om, dat je als kind de zekerheid moet kunnen hebben dat je altijd op je ouders terug kunt vallen. Want ouderschap houdt vooral in dat je er bent om je kind bij te staan bij het volwassen worden als dat nodig is.
)Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 20 gasten
