Hoe word ik zalig?

[PeterD]

Jawel, ik denk dat de meesten die het ook zeggen wel eens twijfelen aan zichzelf. Maar niet aan God! Je kunt heel erg aan je eigen geloof twijfelen maar aan God blijven twijfelen is niet mogelijk volgens mij....

Hoe kun je nou nooit twijfelen? Ik kan me dat eigenlijk niet voorstellen....

Ik kan het me ook niet voorstellen...

Twijfelen aan God: Als je een aanvechting hebt, en je wordt bestreden in je geloof of het wel waarachtig is, kan het gebeuren dat je gaat twijfelen. Twijfel aan je geloof, twijfel die zelfs zo erg kan oplopen dat je je afvraagt of God nou eigenlijk wel echt bestaat.
Dan is het uitzien alleen op God, of Hij Zijn werk in jou nog eens wil bevestigen en mij die zekerheid wil geven.

[Boekenlezer]

Ik ben benieuwd of dit alles is voor je. Alleen het vertrouwen op Zijn beloftewoord is niet genoeg.

Dit is niet alles, maar dit is de essentie die ik voor de helderheid even kort en krachtig weergaf.
Deze essentie komt naar voren in bijvoorbeeld Gen. 15:6, een tekst die in het NT 3 keer geciteerd wordt.
In deze bijdrage heb ik de essentie weer wat anders weergegeven, en wat uitgebreider. Ik zou er ook nog voor de volledigheid bij kunnen zetten dat dat leven naar Gods geboden geen uiterlijke zaak moet zijn, maar dat het uit het hart moet komen. Dat daar besnijdenis van het hart voor nodig is.

Christus nodig krijgen en niet zonder Hem te kunnen leven is onmisbaar volgens mij.

Nou, een mens heeft Christus uit zichzelf niet erg nodig, hoor. (Ik bedoel dit natuurlijk in subjectieve zin.) Hij heeft het minste of geringste verlangen naar God niet in zich. Nee, als er iets van de kant van de mens moet komen, dan is het een verloren zaak. Er is het allerminste of geringste verlangen naar Christus niet te bespeuren, als God niet eerst iets in het hart doet. Dat is een kant van de zaak die ik ook ken uit eigen ondervinding. Dat beleven heb ik in deze bijdrage weer willen geven.
Het klinkt misschien een beetje flauw als ik dit zo zeg. Maar als je dit zegt, dan klinkt het mij haast in de oren alsof er iets vrooms aan de kant van de mens moet zijn, om voor God bruikbaar te zijn. Ik begrijp dat je dat zo ook weer niet bedoelt, maar ik spreek even vanuit dat beleven van die doodsheid, waarover ik het zoëven had. Als er iets is waar ik heel diep van overtuigd ben, dan is het wel dat wanneer wij één steentje zouden moeten bijdragen voor onze zaligheid, dat het een verloren zaak zou zijn. Daarom is de gereformeerde leer mij zeer na aan het hart. Vandaar ook mijn neiging om nogal eens erg fel uit te halen naar 'die evangelische hausse', zie bijvoorbeeld hier.
Maar daarom ook ben ik op het gebied van het genadeaanbod zo ruim en laagdrempelig. Als de mens zó slecht en zondig is, en zó rampzalig in zichzelf, dan is Gods genade ook helemaal gratis. God vraagt geloof in zijn beloften. Dan hoeven we verder nergens over te tobben. Wie God zoekt, die zal ook ontdekt worden aan zijn hemelhoge schuld. Meestal niet meteen, na het tot geloof komen, maar als het geloof zich verdiept zal het er van moeten komen. En dan zal hij/zij Christus nodig krijgen als nooit tevoren.

Geloven: een zeker weten dat Christus ook voor mijn zonden heeft geleden en is gestorven aan het kruis. Zeker te weten dat het mijn Zaligmaker, Plaatsvervanger is.

Ja, dat is geloven.
Maar op grond waarvan gelooft een mens dat? Ten diepste niet op grond van iets in zichzelf, hoe goed hij het werk van Gods Geest in zijn leven ook kennen mag. Op grond van Gods beloften valt dat alleen maar te geloven. Die beloften van God zijn een objectieve grond buiten onszelf, en dat hebben wij nodig.

Heb ik nog wel een aanvullende vraag.
Veel mensen hoor ik die altijd verzekerd zijn van het geloof. Nooit twijfel. Ik vraag me dan wel eens eerlijk af: "zouden die mensen nou nooit eens bang zijn zichzelf te bedriegen, en straks de ogen op te slaan in de eeuwige rampzaligheid?" Wordt er bij die mensen nog wel eens zelfbeproeving en zelfonderzoek gehouden?

Goede vraag.
Een voorbeeld van vals geloof vind ik: wel geloven in Gods beloften, maar er verder niet naar leven. Dus geen vruchten voortbrengen. Daar waarschuwt Jakobus in zijn brief tegen. Een gemakkelijk en bewust zondigen, en daar nooit last van krijgen is daar een duidelijk teken van. (Vandaar dat ik ook even verwees naar dat andere bericht, waar ik de essentie van het geloof in 3 punten heb weergegeven.)
Ik moet ineens aan Sefanja 2:1 denken, waar staat: Doorzoek u zelf nauw, ja, doorzoek nauw, gij volk, dat met geen lust bevangen wordt!
Ik geloof zeker dat het geloof aanvechting kent. De satan zit niet stil. En wij zijn zelf ook aartstwijfelaars naar onze natuur, die God niet zo erg vertrouwen. Ik wil daarmee dat getwijfel niet als iets goeds neerzetten. Maar een vreemde zaak is het niet voor ons.
Ik weet ook verder niet hoe het met die mensen zit. Daarvoor is je omschrijving te kort en te vaag.

[Maja de Bij]

Ik zie geloof als: God vertrouwen op Zijn beloftewoord. (Dat is: God betrouwbaar achten.)
Of laat ik het anders zeggen: het verschil zit in de lading, de betekenis die het woord geloof voor ons heeft.

Ik ben benieuwd of dit alles is voor je. Alleen het vertrouwen op Zijn beloftewoord is niet genoeg. Christus nodig krijgen en niet zonder Hem te kunnen leven is onmisbaar volgens mij.

Geloven: een zeker weten dat Christus ook voor mijn zonden heeft geleden en is gestorven aan het kruis. Zeker te weten dat het mijn Zaligmaker, Plaatsvervanger is.

Geloven is volgens mij dat als je niets ervaart en aan alles (inclusief jezelf) twijfelt en helemaal niets merkt in je leven van enige rechtvaardigheid en heiligheid bij jezelf, toch volkomen zeker weet dat de Heere zeer betrouwbaar is. Boekenlezer heeft volkomen gelijk, vind ik, dit is de kern van het Evangelie, het begint en het eindigt met Gods beloften. Dit is het nochtans van het geloof.

[Boekenlezer]

Ik zie geloof als: God vertrouwen op Zijn beloftewoord. (Dat is: God betrouwbaar achten.)
Of laat ik het anders zeggen: het verschil zit in de lading, de betekenis die het woord geloof voor ons heeft.

Ik ben benieuwd of dit alles is voor je. Alleen het vertrouwen op Zijn beloftewoord is niet genoeg. Christus nodig krijgen en niet zonder Hem te kunnen leven is onmisbaar volgens mij.

Geloven: een zeker weten dat Christus ook voor mijn zonden heeft geleden en is gestorven aan het kruis. Zeker te weten dat het mijn Zaligmaker, Plaatsvervanger is.

Geloven is volgens mij dat als je niets ervaart en aan alles (inclusief jezelf) twijfelt en helemaal niets merkt in je leven van enige rechtvaardigheid en heiligheid bij jezelf, toch volkomen zeker weet dat de Heere zeer betrouwbaar is. Boekenlezer heeft volkomen gelijk, vind ik, dit is de kern van het Evangelie, het begint en het eindigt met Gods beloften. Dit is het nochtans van het geloof.

Inderdaad. Je zegt de dingen met heel wat minder woorden dan ik - ik ben al gauw nogal lang van stof, hoewel ik in de 'live' contacten nogal eens spraakwater tekort kom - maar het klopt wat je zegt.

Gisteren kwam ik tijdens een bijbelstudie nog iets tegen, wat indruk op mij maakte. En wel 1 Koningen 8:23-24:

23 En hij [= Salomo] zeide: "HEERE, God van Israël, er is geen God, gelijk Gij, boven in den hemel, noch beneden op de aarde, houdende het verbond en de weldadigheid aan Uw knechten, die voor Uw aangezicht met hun ganse hart wandelen;
24 Die Uw knecht, mijn vader David, gehouden hebt, wat Gij tot hem gesproken hadt; want met Uw mond hebt Gij gesproken, en met Uw hand vervuld, gelijk het te dezen dage is.
..."

Dit soort teksten - en alleen die naam JHWH al - geven mij het gevoel dat God te vergelijken is met een immense muur waar je zo tegenaan kan leunen, en waarbij jouw gewicht niks meer voorstelt. Dat zijn trouw zo vast is als die muur.

In de bovengenoemde tekst wordt wel heel expliciet uitgesproken met wat voor een God wij van doen hebben.
Voor HEERE staat er in het Hebreeuws: JHWH. Dat is de verbondsnaam van God, die zijn volstrekte betrouwbaarheid uitdrukt. (IK ZAL ZIJN, Die IK ZIJN ZAL!, Ex. 3:14)
In boven aangehaalde verzen wordt Gods verbondstrouw heel expliciet uitgesproken.
Dat zijn toch aspecten die niet verzwegen mogen worden. Zonder dit is het evangelie niet compleet.
Iedere bagatellisering hiervan is een vermenselijking van God, en doet afbreuk aan zijn God-zijn. Ja, is eigenmachtige godsdienst als dat bewust gebeurt.

Verder proef ik in deze tekst heel duidelijk dat JHWH hier tegenover de afgoden wordt geplaatst, van de volken die Israël omringen. Die afgoden, die absoluut niet te vergelijken zijn met de trouwe Verbondsgod. Want die afgoden stonden bekend als grillig en onbetrouwbaar.

[Marnix]

Ik zie geloof als: God vertrouwen op Zijn beloftewoord. (Dat is: God betrouwbaar achten.)
Of laat ik het anders zeggen: het verschil zit in de lading, de betekenis die het woord geloof voor ons heeft.

Ik ben benieuwd of dit alles is voor je. Alleen het vertrouwen op Zijn beloftewoord is niet genoeg. Christus nodig krijgen en niet zonder Hem te kunnen leven is onmisbaar volgens mij.

Geloven: een zeker weten dat Christus ook voor mijn zonden heeft geleden en is gestorven aan het kruis. Zeker te weten dat het mijn Zaligmaker, Plaatsvervanger is.

Geloven is volgens mij dat als je niets ervaart en aan alles (inclusief jezelf) twijfelt en helemaal niets merkt in je leven van enige rechtvaardigheid en heiligheid bij jezelf, toch volkomen zeker weet dat de Heere zeer betrouwbaar is. Boekenlezer heeft volkomen gelijk, vind ik, dit is de kern van het Evangelie, het begint en het eindigt met Gods beloften. Dit is het nochtans van het geloof.

Klopt op zich..... alleen mag je wel vragen aan jezelf stellen als je niks merk van heiligheid en rechtvaardigheid.... want dit zijn volgens mij wel gaven van de Geest waar je als mens ook keuzeverantwoordelijkheid in hebt. Heiligheid en rechtvaardigheid begint met heiliging en rechtvaardiging, wat we door de Geest kunnen. Als we daar zo vaak in tekort schieten en doorhebben dat we het allemaal niet uit onszelf kunnen is logisch.... maar het is wel iets waar we ook serieus mee bezig moeten zijn, en als de Geest in je werkt, merk je die heiliging denk ik ook wel.

[Jerryman]

*inactive*

[Marnix]

Precies. Dat is onze opdracht. Geloven in woorden en daden... en volharden daarin. Meer hoeven we niet te doen, meer kunnen we ook niet doen.

[Raido]

Ik wist niet dat Spurgeon zo'n hippe oudvader was Jerryman of is dit weer een of andere verwerpelijke vrije vertaling?

[Jerryman]

*inactive*

[Rijnmond]

Ik wist niet dat Spurgeon zo'n hippe oudvader was Jerryman of is dit weer een of andere verwerpelijke vrije vertaling?

Baptist he

[Jerryman]

*inactive*

[Raido]

Ik wist niet dat Spurgeon zo'n hippe oudvader was Jerryman of is dit weer een of andere verwerpelijke vrije vertaling?

Baptist he

doemenswaardig..

Ach ben ook een refogelische baptist, we zullen eens zien of ze hun stoffige imago nog wat op kunnen poetsen..

[André]

Hoe wordt ik zalig?, las ik ergens op pagina 1
Misschien is het zo makkelijk zoals Jezus ons zelf leert?

Luc. 18: 22
Toen Jezus dat hoorde, zei hij: ‘Nog één ding ontbreekt u. Verkoop alles wat u hebt en verdeel de opbrengst onder de armen, dan zult u een schat in de hemel bezitten. Kom daarna terug en volg mij!’

[Marnix]

Remonstrants!

De hele vraagstelling al: Wat kan IK doen om zalig te worden?

Had het antwoord niet moeten zijn?

Niks, je kan niks doen!!!!?

[elbert]

Al is de vraag remonstrants, het antwoord komt er uiteindelijk op neer dat het van Gods mogelijkheden afhangt.

24 Jezus nu, ziende, dat hij geheel droevig geworden was, zeide: Hoe bezwaarlijk zullen degenen, die goed hebben, in het Koninkrijk Gods ingaan!
25 Want het is lichter, dat een kemel ga door het oog van een naald, dan dat een rijke in het Koninkrijk Gods inga.
26 En die dit hoorden, zeiden: Wie kan dan zalig worden?
27 En Hij zeide: De dingen, die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God.