Gelijkenis van de verloren zoon

[Marnix]

Denk eens aan de gelijkenis van de verloren zoon. Hoe kan de vader zijn liefde aan de zoon geven, als de zoon bij zijn vader weg is gelopen? De vader houdt vand e zoon, dat merk je aan het feit dat hij op de uitkijk staat, en hoe hij die jongen ontvangt als hij terugkomt. Maar op het moment dat die jongen weg is, kan die vader die jongen zijn liefde niet geven, niet omdat de vader niet wil, maar omdat die zoon niet wil. Als wij ver bij God vandaan leven wil dat niet zeggen dat God ons zijn liefde niet wil geven... maar dat wij het niet willen ontvangen. Niet Gods wil maar onze wil is daar de oorzaak van. En inderdaad, God wil een relatie met ons... het willen moet dan van beide kanten komen. Dat wij daarin een keuze hebben is de vrije wil die God ons geeft.... Goed, over vrije wil is al een topic he

[elbert]

Kuch ..., bij de gelijkenis van de verloren zoon moeten we wel een aantal dingen bedenken:

- de zoon had er niet voor gekozen om kind van z'n vader te zijn
- hij koos er wel voor om het ouderlijk huis vaarwel te zeggen
- pas toen hij helemaal aan de grond zat, kwam hij bij zinnen en ging hij terug
- de gelijkenis staat in de context van de gelijkenis van het verloren schaap en die van de verloren penning.
- de zoon vertrouwt niet op z'n (al dan niet vrije) wil, maar komt met de intentie om bij z'n vader te bedelen om een slavenbaantje.
- als de zoon weer terug is, zegt z'n vader: "Want deze mijn zoon was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden!". De vader zegt dus niet: "nou, m'n zoon heeft eindelijk met z'n vrije wil de goede keuze gemaakt".

Maar dit is inderdaad meer iets voor het topic over de vrije wil.

[hijwel]

- de gelijkenis staat in de context van de gelijkenis van het verloren schaap en die van de verloren penning.

die allebij eindigen met de slotconclusie

Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.

Zo, zeg ik u, heerst er ook vreugde onder de engelen van God over één zondaar die tot inkeer komt.

Dat is de kern die Jezus wil laten zien in deze gelijkenissen. (ook in die van de verloren zoon)

uch (nog 1 kantekening)
- Jezus spreekt hier tegen de Farizeeën die moren en denken niet gered te hoeven worden.

en ja dit hoort meer thuis in een topic "wie is de verloren zoon?"

[elbert]

Inderdaad is dit iets voor een nieuw topic (al heb ik een idee dat het een herhaling wordt van eerdere topics).

[Marnix]

Elbert, heo zit het dan bijvoorbeeld met de doop? God belooft een kind heel veel.... maar als die God de rug toekeert krijgt hij die beloften niet.

Volgens mij wil God ons ontzettend veel geven, maar kan Hij het zo vaak niet kwijt, omdat we niet bij Hem in de buurt zijn, of omdat we wel in de buurt zijn maar onze handen niet ophouden, of onze handen wel ophouden, maar ze nog vol zijn met onze eigen rotzooi.

[elbert]

Gods beloften en de toe-eigening van die beloften zijn Gods werk, waarbij de zondaar niet uitgeschakeld wordt, maar levendgemaakt wordt.
Wanneer werd de verloren zoon levend? Toen hij bij zinnen kwam en terugkeerde bij z'n vader. Dat terwijl de beloften aan hem al sinds zijn geboorte golden. Toen de zoon terugkeerde kon zijn vader dan ook zeggen dat hij gevonden was, want hij was eerst dood en nu levend.
Niemand kiest ervoor om van dood levend te worden, maar wie leeft, kiest ervoor om te blijven leven en om meer en meer te leven. Er wordt dus gekozen, maar dan wel als men levend is.

Een treffend (hoewel ook uitzonderlijk) voorbeeld hiervan is de apostel Paulus: hij koos ook pas voor het dienen van God nadat hij stilgezet was door God. In de gelijkenis van de verloren zoon is dat meer in het verborgen gebeurd: hij werd stilgezet toen hij tussen de varkens zat. Daarna kwam de keus om naar z'n vader te gaan. Bij andere christenen gebeurt het bijv. als men in de Bijbel leest of naar een preek luistert enz.

[spacy]

aan het begin van lucas 15 is wel duidelijk wie die verloren zoon is, en wie die zoon is die wel blijft, maar moppert op het laatst.

[Raido]

Dus eigenlijk zoals de Bijbel wel vaker zegt: 'Ik heb God lief omdat Hij mij eerst heeft lief gehad'.

Maar op het moment dat die jongen weg is, kan die vader die jongen zijn liefde niet geven, niet omdat de vader niet wil, maar omdat die zoon niet wil. Als wij ver bij God vandaan leven wil dat niet zeggen dat God ons zijn liefde niet wil geven... maar dat wij het niet willen ontvangen.

God heeft de hele wereld lief gehad en zond zijn Zoon naar de Aarde om de schuld te dragen en te verzoenen met de Vader.

En weetje waarom de Zoon terug ging, omdat hij wist dat zijn vader hem op zou wachten, dat hij daar welkom was, dat het daar beter was dan waar hij nu was. Niet dat hij het echt 'wist' maar daar was hij van overtuigd. En zo is het denk ik ook met de relatie tussen God en jou, jij weet (bent er van overtuigd) dat God jou Vader wil zijn, (kan de tekst niet vinden maar er staat ergens (dacht ik) wendt u naar Mij toe en wordt behouden).

God wil wel, maar wij niet.

[André]

Kuch ..., bij de gelijkenis van de verloren zoon moeten we wel een aantal dingen bedenken:

De 'titel' gelijkenis van de verloren zoon is er later bij bedacht, er had ook kunnen staan iets in de trant van 'de liefdevolle Vader'

- de zoon had er niet voor gekozen om kind van z'n vader te zijn

Klopt het is een feit

- hij koos er wel voor om het ouderlijk huis vaarwel te zeggen

Dat schijnt wel gezond te zijn om je ouderlijk huis te verlaten, staat ook ergens iets over in Gen. e.a.

- pas toen hij helemaal aan de grond zat, kwam hij bij zinnen en ging hij terug

Geweldig zo'n Liefdevolle Vader, die zelfs nog van je blijft houden dan

- de gelijkenis staat in de context van de gelijkenis van het verloren schaap en die van de verloren penning.

Klopt

- de zoon vertrouwt niet op z'n (al dan niet vrije) wil, maar komt met de intentie om bij z'n vader te bedelen om een slavenbaantje.

Zondebesef wellicht?

- als de zoon weer terug is, zegt z'n vader: "Want deze mijn zoon was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden!". De vader zegt dus niet: "nou, m'n zoon heeft eindelijk met z'n vrije wil de goede keuze gemaakt".

Die zelfde Vader die op zoek gaat naar dat schaap nummer 100, die Vader is dat.

[Riska]

De vraag is wie nou eigenlijk de verloren zoon is.
Een kind dat weggaat en - om welke reden dan ook - terugkomt, in de overtuiging dat hij het altijd beter krijgt dan zoals het nu is.
Die zoon wordt overrompeld door de vreugde van de Vader.

Maar let op de oudste zoon - is er vreugde?
Welnee, hij heeft volledig uit plichtsbesef altijd zijn werk gedaan en nu komt dat er uit - hij verwijt de Vader dat hij niet gezien werd, gewaardeerd werd en hij sloot zich tot groot verdriet van de Vader niet bij de feestvierders aan. Zijn dienen was een plicht, een opgave.
Zou deze zoon in diepste wezen niet veel verder weg zijn van de Vader dan de jongste die er een tijd tussenuit ging?
Wij denken bij de verloren zoon altijd aan de zoon die wegging - en o, wat deed hij een slechte dingen, maar Godlof, hij kwam op zijn schreden terug. Maar ik vraag me in alle oprechtheid af of de oudste niet veel meer verloren was dan de jongste...

[Marnix]

Inderdaad....

En zijn wij niet maar al te vaak als die andere zoon? Wat? Die gelovig, die in een hele andere kerk zit? Wat? Gaat broeder N. aan het avondmaal? Wat een schijnheiligen, die afgescheidenen... etc.

[Annemieke86]

Ik denk dat wij allemaal verloren zonen zijn. Wie kiest om voor zijn Vader te kiezen wordt geen verloren zoon maar maar heeft eeuwig leven!

[spacy]

Inderdaad....

En zijn wij niet maar al te vaak als die andere zoon? Wat? Die gelovig, die in een hele andere kerk zit? Wat? Gaat broeder N. aan het avondmaal? Wat een schijnheiligen, die afgescheidenen... etc.

Precies, evenals de Farizeeers, welke in die gelijkenis voorgetseld worden als de zoon die wel gebeleven is maar moppert, kijken wij vaak net zo naar de wereld, hoe andere de wereld in zijn gedoken en wij er schande van spreken,

Hoezo denken wij de volheid van Gods genade te kunnen beoordelen?
Helaas doen we dat onbewust wel te vaak...

En dan worden we met deze gelijkenis dus ook terecht gewezen,
hoe graag de Vader, ook zijn kinderen die voor en periode waren weggelopen weer thuis wil onthalen.

[peter77]

Het verhaal van de verloren zoon is tweeledig op te vatten (denk ik) (maar wie ben ik! )
1 Ieder mens is een verloren zoon die bij de Vader vandaan is gedwaald.
2 Het gaat over een kind van God (christen) die bij de Vader vandaan is gedwaald.
De laatste vind ik zelf de meest aannemelijke omdat er sprake is van een “zoon” en zonen worden volgens de bijbel nu eenmaal uit het water geboren (naam van Mozes (uit het water geborene of getogen zo je wilt) en in het Egyptisch betekent Mozes gewoon zoon.
Maar ook het waterbad van het woord en uiteraard het watergraf (de doop) waaruit zonen Gods worden geboren. (wat is de bijbel rijk)

Er lijkt mij dus sprake te zijn van een kind (zoon) Gods die zijn erfenis (geestelijke erfgoed) in de wereld verbrast.
Waarop de Vader hem dan ook als zijnde dood ervaart.
De hele discussie “kan een wederom geboren kind van God weer verloren gaan?”, speelt zich dan ook rond dit terrein af.
Is wel een feit dat als de zoon tot berouw komt er terug keert, de Vader hem weer als zijnde levend verklaard. (Mijn zoon was dood maar is weder levend geworden)

We zien hierin ook de oudere broer (Israël?) die mokkend tegen de Vader uitvalt. En ook dat is herkenbaar.