Art Girl schreef:Twijfel is echt slopend voor een relatie (spreek uit ervaring).
Ikzelf sloeg na een maandje of 4 aan het twijfelen. Ruzie hadden we niet. Niveauverschil is er niet. We voelen elkaar goed aan. Er zijn geen te grote verschillen tussen ons. Bovendien hielden we veel van elkaar.
En toch ging ik twijfelen. Waar het vandaan kwam? Geen idee. Er was ook niks voorgevallen of zo.
Ik liep met vragen als: is dit wel de ware voor mij? Zie ik mezelf over een x aantal jaar met hem getrouwd?
Nou, om eerlijk te zijn had ik daar geen zin in. En waarom niet? Waar kwam het vandaan? Joost mag het weten (wist die het maar).
We hebben geloof ik een halve nacht gepraat en ik heb al m'n twijfels geuit. Huilend, dat wel, want ik was boos op mezelf. Hij liet me vrij in de keuze tussen doorgaan of uitmaken, al wist ik wel dat hij in dat laatste geval kapot zou zijn.
Afijn, veel gebeden. En alles op een rijtje gezet. Wat gebeurt er als ik het uitmaak? Toen ik hier over na ging denken, besefte ik pas hoe stom ik bezig was. Een leven zonder hem, hoe hád ik er over na kunnen denken?!
Toen pas zag ik in hoe groot de wederzijdse liefde was. Hoe belangrijk ik voor hem ben en hij voor mij. Omdat we erg ver bij elkaar vandaan wonen heb ik hem gebeld. Hij dacht in de eerste instantie dat dat was om mee te delen dat ik er mee wilde kappen. Ik jubelde echter dat ik van hem hield en dat ik dolgraag met hem verder wilde. Indianenkreten van blijdschap in m'n oor. Ik voelde het geluk als het ware in me stromen.
We hebben de nieuwe start gevierd. Het gaat sindsdien stukken beter (terwijl het daarvoor al goed ging). Nog geen trouwplannen daar we nog aan de studie zijn, maar ik weet zeker dat hij de ware is.
Zijn er twijfels, praat er over. Blijf er niet mee rondlopen, want het vreet aan je. Misschien meer dan je denkt. Praten en bidden om wijsheid, dan kom je er samen zeker uit!
Wat jij had na 4 maanden verkering, heeft mijn vriend nu na bijna 7 maanden. We hebben absoluut geen ruzie of wat dan ook, maar hij is nu heel erg aan het twijfelen over zijn gevoelens tegenover mij. Of hij nog wel echt van me houd en wat 'houden van' eigenlijk is. Een directe oorzaak voor die twijfel is er niet. We hebben nu een rustperiode afgesproken voor een (nog) onbepaalde tijd, zodat hij rustig er zelf achter kan komen of hij nog met me verder wil. Het is voor mij wel redelijk moeilijk, want er is nu niets dat ik kan doen behalve dan bidden en rustig afwachten. Ik ben wel heel blij dat hij er redelijk openlijk met me over kan praten. En ook dat hij anderen heeft die mij ook kennen en met wie hij ook goed kan praten. Verder zijn er ook wijze mensen om hem heen waar hij voor advies terecht kan, ookal kennen die mij wat minder goed.
Wat wel voor mezelf redelijk moeilijk is zijn dingen als contact met zijn familie op dit moment. Zijn oudste zusje is een heel goede vriendin van me geworden. Zo kwam het ook dat ik het aan haar heb verteld voor jw het heeft verteld. Ik weet niet precies wat hij hier van vind. Toen ik het hem vertelde reageerde hij bijna zo van: en wat zou mij dat nou weer aangaan?? Verder heeft hij het gisteren met hangen en wurgen aan zijn ouders verteld omdat hij vandaag jarig is en ze langs zouden komen op flevo. Ook moesten ze mij nog even zien om wat te geven. Dat ging nu niet omdat ik daar niet meer was. Daarom zijn ze nu net langs geweest voordat je jw op haalden bij het flevofestival. Het is wel een redelijk moeilijke gedachte dat ze nu direct zo naar hem door gaan. Ook voelde het een beetje vreemd om hen te feliciteren met zijn verjaardag. Vooral ook omdat ik dan terug gefeliciteerd wordt. En ik vind het echt niet leuk dat ik nu niet bij hem kan zijn en hem niet persoonlijk kan feliciteren en we het niet samen kunnen vieren. Ik hoop dat alles goed gaat komen, maar het zal nu waarschijnlijk wel een week of 3 duren minstens. Vrijdag hebben we 7 maanden verkering. Het zal dan de eerste keer zijn dat we zo iets niet samen vieren. Ik hou nog steeds enorm veel van hem... Dat maakt de hele situatie wat lastiger. Het leek allemaal bijna perfect te gaan. Om me heen gingen relaties kapot, maar die van jw en mij ging heerlijk. Ik heb nu niet meer echt de behoefte om vrolijk te doen. Soms ben ik het wel, of tenminste een beetje, maar meestal kan ik bijna wel huilen.. Het ene moment heb ik nog redelijk wat hoop, terwijl het andere moment alle hoop de bodem in geslagen lijkt te zijn. Soms zijn zijn reacties heel hoopgevend, terwijl de volgende keer het weer lijkt alsof ik hem helemaal niets meer doe.. Dat is zo enorm moeilijk om goed mee om te gaan. Maar goed. Vandaag of morgen belt hij me nog even voor hij een of 2 weken naar portugal gaat. Dan zullen we even helemaal geen contact meer hebben. Ik zie er persoonlijk enorm tegenop. Maar hij heeft zijn tijd nodig en die wil ik hem ook wel geven.. Het is zo enorm dubbel..
Dat merk ik ook heel erg in hoe ik me lichamelijk voel. Aan de ene kant hebben al mijn ledematen het constant koud, maar aan de andere kant brand er iets in mijn borstkas. En nee, ik ben niet ziek aan het worden, dat voelt bij mij totaal anders. Ik merk wel dat het warm is op mijn kamer, maar zo ervaar ik het niet.
Aan de ene kant ben ik blij dat ik deze week niet meer hoef te werken hier in Wageningen, aan de andere kant mis ik zo ook een heel stuk afleiding.
Maar goed.. ik denk dat ik zo wel weer eer heb gedaan aan mijn traditie eens in de zoveel tijd een enorm lange post neer te zetten

Ik moest even mijn verhaal kwijt, bedankt alvast voor het luisteren. Sommigen van jullie hebben misschien al wel meer gehoord, anderen nog niets.. Maar zo zit het zo'n beetje nu in elkaar. De verdere details houd ik denk ik nu voorlopig iig nog even voor mezelf.