Achteraf ... ?

[Annemieke86]

Hoi allemaal, ja ik ben een tijdje niet gekomen hier *schaam* sommige kennen mij (nog) wel, ........... hopelijk

Ik heb een paar maanden gepost dat het uit is tussen mij en m'n vriend na anderhalf jaar... Ja, hoe gaat het nu? Met mij gaat het heel goed, ik ben echt positief veranderd. Mijn vrienden zeggen dat ik spontaner ben geworden en dat ik vrolijker ben. Hoe het komt? Tsja.. ik kon bij hem gewoon m'n ei niet kwijt. Tijdens mijn relatie met hem was ik erg met mijn jeugd bezig omdat ik die vroeger nooit heb gehad.

Gisteravond kwam ik hem weer tegen (we komen elkaar nog geregeld tegen bij een streekomroep en een stichting). Daar kan je gewoon niet omheen, lijkt mij.
Eerst was het een gewoon praatje, maar dat mondde uit op een scheld en schreeuwpartij van hem. Ik had het gevoel dat ik mij overal moest verantwoorden tegenover hem (Ja ik weet het, dat hoeft niet!!)

Hij kan niet begrijpen dat ik nu "ineens" wel naar de bioscoop ga, wel overal naartoe ga, en met hem niet. Ik kan het zelf ook niet uitleggen, ik voelde me gewoon niet lekker bij.
Hij schreeuwde dat hij mij helemaal niet heeft zien veranderen in die anderhalf jaar terwijl hij er constant op gehamerd heeft dat hij mij spontaner wil zien. Hij heeft het gevoel dat ik er niet op vooruit ben gegaan terwijl hij zich helemaal "leegezogen" voelt.
Ik vroeg hem waarom hij het dan niet eerder had uitgemaakt, maar dat kon hij "niet over het hart verkrijgen", maar achteraf zit hij wel te schelden over hoe het anders had gekund.

Toen ik gisteravond thuiskwam voelde ik het. Als hij zo doorgaat met schelden, gaat het met mij ook de verkeerde kant op. Ik ben vanochtend weer heel moe mijn bed uitgekomen, gevoel gehad dat ik helemaal niet heb geslapen. (even voor de duidelijkheid: Ik heb een zware periode gehad, vlak voordat hij het heeft uitgemaakt. Ik had hem keihard nodig want ik zat in een depri periode). Juist op dat moment heeft hij mij laten vallen.

Laten we eerlijk zijn: Ik heb ook fouten gemaakt, hij ook. Maar daar zijn we mens voor. A mistake is not a mistake, it's an opportunity. Maar ik wil verder met m'n leven!! Hoe kan ik dit het beste aanpakken?

Sorry, moest gewoon ff me hart luchten

[debbie]

dat mag altijd hoor annemieje 86! Je hart luchten, maar ik herken je nog wel hoor!

[Annemieke86]

dat mag altijd hoor annemieje 86! Je hart luchten, maar ik herken je nog wel hoor!

Hahaha thnx!!

[Annemieke86]

[edit] Hij denkt dat ik zijn wachtwoord heb gekraakt, omdat ik voor een goede vriend het wachtwoord heb opgevraagd via Microsoft. Ik had van die goede vriend het wachtwoord veranderd, maar een fout herhaald wachtwoord ingetypt en ik kon het niet meer terugvinden.

Ik ben in een disco geweest tot half 3 zaterdagnacht, het was zo gezellig en we zaten met z'n allen te kletsen en gezellig te doen. Dat vond hij niet kunnen. [Ik denk zo, God kan je ook ontmoeten daar in de disco. Voor t zelfde geldt kom je met iemand in gesprek die ook gelovig is en een paar vragen heeft, dan kan je je geloof belijden! Toch?]

Oo ja hij kan geen nieuwe liefde opbouwen omdat hij alles van mij nog ziet als hij ergens is.. "Daar was ik ook met haar," "Dit heb ik ook met haar gedaan." enz...

Op dit moment heb ik bij de streekomroep meer rechten dan hem. Oké, je bent allemaal collega's onder elkaar, maar doordat ze mij vertrouwen heb ik rechten gekregen om in te loggen overal. Niet dat mijn ex niet te vertrouwen is, daar niet van, maar ik heb dat vertrouwen gewoon met een paar mensen.

[was ik nog even vergeten te vertellen , wat n verhaal he!! ]

[Raido]

Ik vroeg hem waarom hij het dan niet eerder had uitgemaakt, maar dat kon hij "niet over het hart verkrijgen", maar achteraf zit hij wel te schelden over hoe het anders had gekund.

*ga ik het hier vertellen?* hmm ja toch maar wel

Ik heb ook een vriendin die zwaar depressief is geweest ongeveer 6 maanden lang, als vriend kun je dan investeren in wat je wilt maar het is alsof je alles maar gewoon in een diep donker gat gooit, je krijgt het niks voor terug. Okay, je zegt mischien nog wel ik hou echt van je hoor maar je kunt het niet uiten.. Dat is erg zwaar..

In die tijd heb ik ook gewoon wel eens gedacht, ik word alleen maar ongelukkiger en mijn vriendin, ach niks helpt zij wordt er ook niet gelukkiger van, toch durfde ik het niet uit te maken want mijn vriendin steunde helemaal op mij, als je die poot dan weg zaagt valt ze helemaal weg, ik heb het zelf ook gehad op die manier..

Ik steunde op God en mijn vriendin, mijn vriendin overleed en zou dus eigenlijk nog een poot overhebben om op te staan, maar ik gaf God de schuld dat Hij dat had toegelaten en zaagde die poot dus ook weg..

Ik kan me jou vriend ook heel erg goed voorstellen, als je anderhalf jaar investeerd in iets wat niet lijkt te helpen, je er vanuit gaat dat jij niet zonder hem kunt, hij niets ziet veranderen aan je... Als hij het dan eindelijk over zijn hart heeft dat het niet langer kan (ofzo kan) dan kan ik mij heel goed voorstellen dat het extreem frustrerend is om te zien dat, nadat de verkering uit is gemaakt opeens wel die dingen veranderen waarin zo geinvesteerd is en toen niet leek te veranderen..

Bij mij zou dat ook een ongeloofelijke scheldpartij veroorzaken, ik zou mijn slaapkamer afbreken, een computer uit het raam gooien.. Of dat terecht is... weet ik niet, het komt ook doordat je anderhalf jaar optrekt, altijd samen bent, een gelijkdelijk verandering valt dan echt niet op..

Ik ben in een disco geweest tot half 3 zaterdagnacht, het was zo gezellig en we zaten met z'n allen te kletsen en gezellig te doen. Dat vond hij niet kunnen. [Ik denk zo, God kan je ook ontmoeten daar in de disco. Voor t zelfde geldt kom je met iemand in gesprek die ook gelovig is en een paar vragen heeft, dan kan je je geloof belijden! Toch?]

Ah dus ik kan ook rustig naar de hoeren gaan en hopen dat ik een goed gesprek kan hebben met ze.. ik denk daar toch anders over, mij zie je niet in een disco

[ahuibers]

[Ik denk zo, God kan je ook ontmoeten daar in de disco. Voor t zelfde geldt kom je met iemand in gesprek die ook gelovig is en een paar vragen heeft, dan kan je je geloof belijden! Toch?]

Dat vind ik onzin.
Daar ga je niet voor naar de disco.
Hier wil je je achter verbergen om het voor jezelf goed te praten.
Als je er naar toe ging om je geloof te beleiden blijf je buiten staan.

Verder wens ik je sterkte en ik zou zeggen:
Trek je je verder niets van je EX aan.
Als hij niet normaal kan praten is het zijn probleem.
Dan ligt het niet aan jou maar aan hem.

[Aragorn]

Hij schreeuwde dat hij mij helemaal niet heeft zien veranderen in die anderhalf jaar terwijl hij er constant op gehamerd heeft dat hij mij spontaner wil zien. Hij heeft het gevoel dat ik er niet op vooruit ben gegaan terwijl hij zich helemaal "leegezogen" voelt.
Ik vroeg hem waarom hij het dan niet eerder had uitgemaakt, maar dat kon hij "niet over het hart verkrijgen", maar achteraf zit hij wel te schelden over hoe het anders had gekund.

Ha, een heel klein beetje herkenbaar wel.

Ik had ook ruim twee jaar een relatie waarin ik haar liever iets zelfstandiger en meer 'zichzelf' zou zien (maar heb er nooit op 'gehamerd' ofzo, dat lijkt me alleen maar averechts werken). Dat veranderde wel langzamerhand, maar écht goed ging het pas toen zij het uitmaakte. Zo'n keuze en de daaropvolgende 'vrijheid' zijn natuurlijk best bevorderlijk voor je zelfstandigheid en het ironische is dat ze door het uit te maken juist werd hoe ik haar het liefst zag.

Maar verder geen dramatische toestanden hoor, we zijn nog steeds goede vrienden.

Wat betreft het offtopic disco-verhaal: je gaat idd niet naar de disco om je geloof te belijden, maar om gezellig uit te gaan. Toch? Dat wil niet zeggen dat het niet kan gebeuren, maar dat lijkt me niet echt de eerste motivatie.

[Annemieke86]

Goed, iedereen maakt fouten, ik ontken ook niet dat ik fouten heb gemaakt. Ik snap dat m'n ex boos is, maar hij moet het verleden achter zich laten. Dat doe ik ook. Ik ga verder met m'n leven en dat zou hij ook ns moeten doen.

Maar goed, hier komt zeker nog een staartje aan, maar ik weet niet of dit forum-waardig is

[Raido]

Goed, iedereen maakt fouten, ik ontken ook niet dat ik fouten heb gemaakt. Ik snap dat m'n ex boos is, maar hij moet het verleden achter zich laten. Dat doe ik ook. Ik ga verder met m'n leven en dat zou hij ook ns moeten doen.

Sommige mensen kunnen dat niet zo snel, de verwerking van een verbroken relatie (vooral als je het eigenlijk niet wil, maar doet omdat het 'beter' is) duurt de helft van de tijd dat de relatie heeft geduurd, in jou geval dus drie kwart jaar dat zegt Acire, dus is het zo

[Aragorn]

Achja, wanneer heb je het eigenlijk helemaal verwerkt?

[Raido]

Achja, wanneer heb je het eigenlijk helemaal verwerkt?

Wat is verwerken?

[Aragorn]

Geen idee.

[Annemieke86]

Achja, wanneer heb je het eigenlijk helemaal verwerkt?

Ach, verwerken. Ik ben doorgegaan met mijn leven. Ik kan hem in de ogen kijken, recht, zonder blikken of blozen. Zonder dat het me iets doet. Ik ben met een collega van de streekomroep naar de bioscoop geweest, hebben we gegeten en een superdag van gemaakt. Zelf noemden we het een 'date'. Maar ik onderneem tenminste weer iets. Dat is dus mijn manier van verwerken.

[Raido]

Tja, die zijn er ook ja.. doorgaan en dingen ondernemen zijn dingen die je moet doen, daar verwerk je ze echt niet mee..

[MissF]

Hmm, iets verwerken is iets heel anders dan hem recht aan durven kijken.
Ik kon mijn ex na een maand alweer recht aankijken, terwijl ik het zelf uit had gemaakt. Ik was absoluut niet gek meer op hem, en dus geen reden waarom verwerken zo lang zou duren.
Maar ik ben erachter gekomen dat verwerken soms zo ontzettend lang kan duren.

In mijn vorige relatie heb ik mij steeds weer moeten bewijzen in mijn idee. Steeds maar weer die houding van: ik ben ook leuk, ook gaaf.
Hij was gewoon ontzettend knap, en in het begin was ik daar trots oop, later werd het vreselijk. Zeker omdat hij ook erg duidelijk liet merken dat hij andere meiden ook wel erg leuk vond enzo. Dan voel je je steeds minder, en moet je je steeds bewijzen, uit angst dat het uit gaat.

Ik merk het nu nog af en toe in mijn relatie dat ik dat heel lastig vind. Gelukkig weet mijn vriend dat en gaat hij er heel goed mee om, maar ik kan nog steeds zo bang zijn voor andere (leuke) meiden, al weet ik zeker dat mijn vriend voor 100 % gekozen heeft voor mij.
Eigenlijk is het verwerken, dat nu een jaar bezig is, nog niet helemaal voltooid, en zal het misschien nooit meer helemaal worden...