Er is idd een tijdje geweest dat ik heb gedacht: zolang zij thuis is/woont, zet ik daar geen voet meer over de drempel.
Elke keer was zij met haar problemen het gespreksonderwerp. In de zin van: vandaag is ze toevallig rustig, maar meestal: vandaag heeft ze weer een bloempot naar mn kop gegooid, ze riep dit, ze heeft ma geschopt, pa geslagen... echt DOODZIEK werd ik er van.
Op een gegeven moment heb ik gezegd: nu is het klaar. We praten er niet meer samen over, want het gaat altijd over HAAR ipv over ONS. Uiteraard was ik wel bereid om het goede in haar te zien. Zo kan ze fantastisch tekenen en dat heb ik haar ook gezegd in een goeie bui.
We hebben samen een poosje een rottijd gehad. Zo rot, dat ik vastbesloten was om het uit te maken. Zij speelde daarin een grote rol. Of liever gezegd, de hoofdrol.
Ik ging t op een rijtje zetten. Waarom wil ik het uitmaken? Omdat ik niet meer van hem hield? Maar dat deed ik juist ontzettend veel!
Uitmaken zou dus niet om HEM gaan. Nee, het was om háár. Om zijn zus wilde ik het uitmaken. Belachelijk...
Nog steeds kom ik bij hem thuis. Nog steeds is zij het gespreksonderwerp. Nog steeds word ik er hartstikke doodziek en knettergek van. Maar ik hou van hem, en dan denk ik: ik heb toch geen relatie met zn zus? Het gaat toch om hem en met hem zit het verder hartstikke snor.
Natuurlijk wordt ieder weekend bij hem verziekt. Natuurlijk zou ik af en toe naar zn ouders willen schreeuwen dat ze haar de deur uit moeten gooien. En als ze dan maar een beetje ja en amen zeggen, word ik in mn binnenste soms vrij driftig dat ze dit allemaal pikken. Soms heb ik de neiging om de eerste de beste trein terug te nemen. Om zn ouders, om haar.
Maar niet om hem. Ik hou van hem. Als we samen zijn, ben ik gewoon enorm gelukkig. En dan overwint de liefde (hè wat klinkt dat plechtig

) de irritaties (klinkt misschien btje vaag, maar jullie snappen het vast wel).
Schepen waren van hout en mannen van staal. Toen waren schepen van staal en mannen van hout. Nu zijn schepen van polyester en mannen? Die verschonen luiers