Het is vooral belangrijk dat we respect voor elkaar blijven tonen. Op dit forum komen mensen bij elkaar met allerlei verschillende kerkelijke achtergronden. Respect voor elkaars mening is #1, ook al zullen we het op bepaalde terreinen nooit eens worden.
Ik ben tijdens mijn studie lid geweest van Ichthus, een christelijke studentenvereniging. Ik ben daar veel opgetrokken met mensen met een evangelische achtergrond. Hoewel ik zelf GG ben en ik over veel zaken anders dacht/denk, heb een hele goede tijd gehad. Door de vele discussies en bijbelstudies de we samen hadden, ben ik alleen maar gesterkt in mijn eigen belijdenis en keuze om lid te worden/blijven bij de GG. Niet om de GG, maar omdat ik denk dat de leer zoals daar verkondigd wordt, gegrond is op het Woord van God, en dat die leer als ze wordt toegepast door de Heilige Geest, mij kan zaligmaken en mij het geloof kan schenken. Daar voel ik me thuis.
Dat betekent niet dat ik me afsluit voor andere gedachten/meningen. Ik sta altijd open voor andere meningen en voor de manier waarop anderen hun geloof beleven. Of ik het er nu mee een ben of niet.
Over mijn persoonlijk geloofsleven (?) wil ik dit kwijt:
Tijdens mijn studententijd werd er vaak tegen me gezegd: "Pieter, je bent er zo dicht bij, je hoeft het alleen nog maar aan te nemen. Je hoeft alleen nog maar ja tegen God te zeggen." Ik heb daar echt mee geworsteld. Ik heb heel veel gebeden en met anderen er over gesproken. Uiteindelijk voelde ik mezelf alleen maar machtelozer worden om Hem aan te nemen. Keer op keer viel ik terug in de zonde. Als ik bij mezelf naging of ik echt wel behoefte had om te geloven en God te dienen, dan moest ik het antwoord schuldig blijven. De wereld is me liever dan Hem, was mijn conclusie. Ik heb keihard gewerkt, er dacht ik alles voor gedaan. 'k Kwam echter steeds weer mezelf tegen. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat God de eerste stap in mijn leven zal moeten zetten. Ik kan en wil die stap niet zetten. Er zijn momenten dat ik er erg mee bezig ben, helaas ook vaak niet.
Als ik eerlijk ben, kan ik vaak niet begrijpen dat sommige mensen op dit forum zo overtuigd zijn van hun geloof. Mijn eerste reactie is ongeloof. Is dat terecht? Ik weet het niet, maar mijn persoonlijke ervaringen zijn zo heel anders. Ik kan soms ontzettend jaloers zijn op mensen die in mijn gemeente aan het avondmaal gaan. Zij hebben iets wat ik niet heb. Dan voel ik wel mijn gemis. Maar 't drijft me vooralsnog niet tot Hem. Mijn conlusie is dat ik mijn schuld elke dag groter maakt, elke dag verder van God vandaan loop, elke dag 'nee' zeg tegen Zijn roeping. Ik kan maar niet begrijpen dat sommige forummers daar geen last van hebben...
