Ouders... :@ :@ :@

[Aragorn]

Ach ja, ik blijf het zeggen over die ouders van tegenwoordig: ze zijn lief, maar ze weten hun plaats niet altijd.

Uit huis gaan zal zeker helpen denk ik ja. Dan hoef je niet de hele dag met elkaar opgescheept te zitten en word je ook niet steeds in de oppositie gedreven, waardoor het eenvoudiger is om op een evenwichtige en meer afstandelijke manier je standpunten te ontwikkelen.

[Smurffie]

Tja...het lijkt mij ook het beste om op kamers te gaan.
weet je, ouders hebben altijd zoiets van: zolang de kinderen thuis wonen zijn wij er verantwoordelijk voor. Dat begrijp ik opzich wel, maar het is soms strontvervelend om het maar is plat uit te drukken.
Soms moet je het tactisch aanpakken..en dingen die ze eigenlijk niet accepteren er langzaam in laten sluipen...
Zo had mn moeder altijd wat te zeuren over mn make-up..hield ze een preek van een half uur over mn oogpotlood bijv. Ik keek haar aan, luisterde, zei zelf geen woord, ging naar boven, ging douchen, kwam beneden met oogpotlood op en ik heb ze er nooit meer over gehoord. Zwijgen en gewoon doen is het soms het beste. (maar dit was maar een klein dingetje uiteraard...)
Als ik mijn haar verf, is het huis te klein vrees ik

Zelf heb ik totaal nog geen toekomst, dus het ziet er voorlopig naar uit dat ik thuis blijf wonen. Daarom houd ik me ook erg rustig...
(IK heb dan ook praktisch nooit ruzie)
En ergens vind ik wel, dat je zolang je thuis woont, je aan de regels moet houden die daar heersen. (ouderwets heej)
Helaas belemmert dat wel vaak je persoonlijke ontwikkeling.
Dus ik begrijp je heel goed javaca! Heel veel succes en sterkte samen met je vriendin!

[Mariamagdalena]

Ik voel me heel zwaar kl*te...
Mijn ouders hebben we dit niet verteld omdat zij nogal bekrompen denken. Vanavond (half 12, laatste bus was weg ) toch nog ff laten weten dat ik daar bleef slapen (anders maken ze zich zwaar ongerust en heb ik de poppen helemaal aan het dansen). Eerst m'n moeder aan de telefoon die half hysterisch m'n vader gaf. Na wat heen en weer geruzie heb ik de hoorn er op gegooid. Pa riep dat hij me kwam halen.

Hee joh, je bent toch 19 jaar?
Net zo oud als mijn jongste zoon.
Volgens mij wordt het tijd om eens op jezelf te gaan wonen.
Want als je zulk soort dingen op je 19de nog hebt, wordt je gek.
Je bent geen 14 meer.
Ik zou adviseren: zoek een kamer, want dit is geen normaal gedrag tegen een jongen van 19 jaar, ze proberen je klein te houden en op die manier krijg je zelf nog meer problemen met het volwassen worden.
Ze kunnen je kennelijk niet loslaten en in je waarde laten.
Sorry voor je ouders dat ik dit zeg, maar als je 19 bent, dan heb je eigen verantwoordelijkheid en hoef je niet als een kind van 12 behandeld te worden.....
Volgens mij hebben ze proff hulp nodig om te leren hoe je om moet gaan met een kind die volwassen wordt. Want jij moet met vallen en opstaan groot worden en niet overbeschermd worden, dan krijg je alleen later nog meer problemen, dan kan je niks zelf, als je 30 bent.

[MissF]

Bij mijn ouders thuis gelden de regels: ben je 18 dan heb jij je eigen regels. Maar in ons huis gelden onze regels. En tja, als je het dan eens niet met ze eens bent, dan moet je idd op kamers ofzo gaan, maar zou dat iets oplossen?
Ik heb over zo ongeveer de belangrijkste dingen wel een eigen mening, en die verschilt wel eens met die van mijn ouders, maar zij kunnen daar niets aan veranderen. Ben je 18, dan hebben ze wettelijk geen ene bal over jou te zeggen! Alleen in hun huis moet je je aan hun regels houden denk ik. Gelukkig hebben mijn ouders geen strenge regels, en zijn die net zoals ik ze zelf zou willen, maar over mij als persoon hebben ze echt niets meer te zeggen. En dat bedoel ik niet negatief, maar juist super goed, want dat lijkt me zo moeilijk, je kind loslaten.

Nu ik verkering heb met een ontzettend lieve jongen, waar mijn ouders voor 200% achter staan, kunnen ze me pas goed uitleggen hoe moeilijk het voor hen is. Zij zien dat zij hun 'kleine meisje' (want dat was ik toch ooit? Zij zorgden voor mij, zonder hen was ik nergens), gaan 'verliezen' aan een ander. Gelukkig, voor hen, is dat aan een goede jongen,die zij ook volkomen accepteren, maar makkelijk is het echt neit!

Mijn vader zei tegen mij: dit is het rotste van je opvoeding: je kind los moeten laten. Dat doe je al vanaf dat ze klein waren, maar als z dan verkering krijgen, en, zoals mijn zus, beginnen over trouwen enzo, dan weet je dat je klaar bent. Klaar met jouw taak. Klaar met jouw opvoeding. Dan kun je alleen nog hopen en bidden dat het goed zal gaan. Misschien niet op de manier die je zelf wilt, maar wel EEN goede manier...

Tja....ik geloof voor 100% dat ouders zo doen omdat ze van je houden, maar das n vaag antwoord waar je op dit moment denk ik niks aan hebt

[Sproetje]

ik weet waar je het over hebt.

Ik ben opgegroeid met 2 broers (allebei ouder dan mij) ik het kleine meisje daar zijn ze altijd al bezorgd over geweest.
In hun ogen ben ik nog steeds hun kleine meisje, nou ja dat is allemaal leuk en aardig maar ik wil meer dan alleen dat kleine lieve meisje zijn, want kleine lieve meisjes worden namelijk groot, alleen dat is voor mijn ouders moeilijk te accepteren, begrijp me goed het zijn twee schatten echt waar maar af en toe zou ik ze....
Dus in mei 2004 heb ik een drastisch besluit genomen, nee niet op kamers gaan wonen maar ik ja dat kleine leentje wilde weleens een half jaar naar het buitenland.
Ik dit tegen mijn ouders gezegd en waarempel ze stonden gelijk achter dit plan.

Dus januari 2005 tot eind juni 2005 heb ik in zuid-afrika gezeten, ik heb alles gedaan wat mij altijd verboden werd, ik heb mezelf herontdekt om het zo maar even te zeggen, en heb over heel veel dingen na kunnen denken.
Sinds ik weer thuis bent, heb ik veel gepraat met mijn ouders en ja ze beginnen met te begrijpen en een beetje los te laten, ze laten me na eindelijk 19 jaar lang me een beetje vrij, ik mag meer dingen doen, wat een vrij gevoel geeft dat.

Dat half jaar heeft voor mij heel veel goeds gedaan, ik heb het weer prima naar mijn zin thuis, en mijn ouders zijn toffer dan ooit.

Dus ja ik zie voor jouw ook maar een mogelijkheid, trek je eigen plan, of ga op kamers wonen of doe eens gek en trek de grote wereld in!!!

[neuzel]

hum je lijkt wel een puber...... ik heb er namelijk ook last van...

[Jos123]

Want jij moet met vallen en opstaan groot worden en niet overbeschermd worden, dan krijg je alleen later nog meer problemen, dan kan je niks zelf, als je 30 bent.[/color]

Maria,

Mijn ouders kunnen ook best heftig en naar mijn idee overdreven reageren, maar dat zorgt er echt niet voor dat ik niet volwassen kan worden. Sterker nog, ik kan ze vanuit hun optiek best begrijpen, ook al ben ik het er niet mee eens. Als ze om mij alles zelf uit te laten zoeken hun eigen principes aan de kant zouden schuiven, dat zou ik pas vreemd vinden. Ik denk dat iedereen hetzelfde probleem met ouders wel heeft, maar dat er een groot verschil is, in hoe ouders daar mee omgaan.

Tussen jong en oud zullen altijd wel meningsverschillen zijn, maar volgens mij is het gewoon zo dat je de regels van je ouders respecteert zolang je thuis woont en anders gewoon op je zelf gaat wonen. Het zijn toch je ouders.

[Aragorn]

Tja....ik geloof voor 100% dat ouders zo doen omdat ze van je houden, maar das n vaag antwoord waar je op dit moment denk ik niks aan hebt

Ik geloof dat dat in de meeste gevallen (en bij mij ook) wel zo is ja. Dat neemt echter niet weg dat het idioot en fout gedrag is.

[madeliefje]

En ergens vind ik wel, dat je zolang je thuis woont, je aan de regels moet houden die daar heersen.

Dat ben ik met je eens, maar wat als die regels nou echt absurd zijn? Die je voor jouw gevoel belemmeren om echt wat leuks te gaan doen?

Daar heb ik wel last van...en soms zou je keihard de deur achter je dicht willen slaan en er vandoor gaan...altijd dat gezeur!

Is dat vreemd van mij of heeft een van jullie ook wel eens van die 'neigingen'?

[girl17]

En ergens vind ik wel, dat je zolang je thuis woont, je aan de regels moet houden die daar heersen.

Dat ben ik met je eens, maar wat als die regels nou echt absurd zijn? Die je voor jouw gevoel belemmeren om echt wat leuks te gaan doen?

Daar heb ik wel last van...en soms zou je keihard de deur achter je dicht willen slaan en er vandoor gaan...altijd dat gezeur!

Is dat vreemd van mij of heeft een van jullie ook wel eens van die 'neigingen'?

ik heb ook wel es van die neigingen.. dan baal ik zo vreselijk van mn ouders. Voor mijn gevoel mag ik dan niks enz. Het lijkt me altijd zo geweldig om op kamers te gaan. Geen gezeur van zolaat moet je thuis zijn, geen opmerkingen over kleding e.d. Dat lijkt me dan zo relaxed.

Toch ben ik nog blij dat ik thuis woon. Als ik normaal doe.. doen zij ook normaal. Ik denk dat iedereen wel eens baalt van elkaar. Maar dat is ook logisch. Je woont in 1 huis en je bent allemaal verschillend. Zoiets bots dan wel eens.

Als mijn ouders me belemmeren in dingen die ik echt leuk vind. Dan ben ik eigenwijs en ga ik gewoon. Ze moeten mijn pleziertjes niet afpakken door hun regels. Achteraf denk ik weleens.. had ik toch maar geluisterd ze hadden gelijk

[Aragorn]

Toch ben ik nog blij dat ik thuis woon. Als ik normaal doe.. doen zij ook normaal.

Totdat je verschillende opvattingen over wat normaal is gaat ontwikkelen. Dan wordt het toch lastiger.

[Jos123]

Toch ben ik nog blij dat ik thuis woon. Als ik normaal doe.. doen zij ook normaal.

Totdat je verschillende opvattingen over wat normaal is gaat ontwikkelen. Dan wordt het toch lastiger.

Dan wordt het idd lastig. Tijd om op jezelf te gaan wonen denk ik. Het probleem is doorgaans toch dat de ouders niet veranderen en als de confrontaties te heftig worden het het beste is iets voor jezelf te zoeken.

[Smurffie]

En ergens vind ik wel, dat je zolang je thuis woont, je aan de regels moet houden die daar heersen.

Dat ben ik met je eens, maar wat als die regels nou echt absurd zijn? Die je voor jouw gevoel belemmeren om echt wat leuks te gaan doen?

Daar heb ik wel last van...en soms zou je keihard de deur achter je dicht willen slaan en er vandoor gaan...altijd dat gezeur!

Is dat vreemd van mij of heeft een van jullie ook wel eens van die 'neigingen'?

Mm, ik herken dat wel degelijk ja Gelukkig beginnen mn ouders eindelijk te accepteren dat ik mn eigen boontjes wel kan doppen. Daar heb ik wel aan gewerkt, door mezelf zo zelfstandig mogelijk op te stellen, zo van: Blij dat jullie er zijn, maar k heb jullie niet nodig. Oftewel, laten blijken dat je ze waardeerd (want dat doe ik zeker!) maar toch een bepaalde afstand houden.

eerst was ik bang, dat toen mn zus het huis uit ging en ik nog als enige thuis was, dat ze extra op mij gingen letten. Gelukkig blijkt het tegenovergestelde!
En ach..af en toe krijg ik een preek van hier tot Tokio, maar ik zeg gewoon niks, geef niet toe en spreek niet tegen. En dat werkt perfect

Sterkte allemaal, als je t even niet meer aankan thuis!