Vaak valt me op dat de oudste kinderen (vooral de meisjes) min of meer moeder zijn over de jongste kinderen. Boodschappen doen, naar school brengen en halen. Met de kleintjes in de kerk zitten omdat pa en ma maar 2 kanten hebben waar ze kind kunnen neer zetten.
Helemaal waar Annet. En de moeders raken vaak behoorlijk overspannen en de vaders trekken zich terug in ofwel maatschappelijk ofwel kerkelijk leven. Ik zie het in bepaalde gezinnen gebeuren en begrijp niet dat daar ergens niet een keer een lichtje gaat branden. Er staat volgens mij in het huwelijksformulier ook dat met verstand moet worden gehandeld.
Het antwoord van ds. Paul komt misschien erg cru over omdat hij in hele korte bewoordingen zijn punt wil maken, maar ik vraag me toch af of hij het, als hij dit terug leest, zelf eens is met zijn toon. Hij wil naar mijn idee aangeven dat het krijgen van kinderen binnen het huwelijk niet helemaal vrijblijvend is, zo van: tsja, misschien geen geld, dan maar niet, tsja, misschien wel geld, dan maar wel. Dan lijkt het allemaal erg rationeel te worden en het geloof wat naar de achtergrond te schuiven.
Misschien dat het feit dat ds. Paul 76 of 77 jaar oud is, ook meespeelt. In zijn jeugd waren de gezinnen een stuk groter van omvang dan tegenwoordig. Wat denk ik wel waar is, tenminste uit mijn eigen ervaring, is het feit dat men in moeite, problemen en/of armoede vaak dichter bij God leeft dan in situaties waarin men zelf probeert oplossingen te vinden. Ik denk dat ds. Paul dit bedoelt en het antwoord hierop zwaar via de binnenbocht geeft
Jos
