tekst op grafsteen

[Mariamagdalena]

[Voor het grootste deel kan ik je reactie wel begrijpen, en ben ik het wel met je eens.
Zelf geloof ik niet (meer), dat houdt voor mij niet in, dat ik denk, dat gelovigen een afwijking hebben.
Toch vind ik je uitspraak, die ik blauw gequot heb, beslist niet "christelijk", je denkt dan met leedvermaak te genieten van iets, waarvan je denkt dat het heel erg is, toch wel een vreemde gedachtengang

Ja, voor mij is het ook niet leuk als mensen er leedvermaak van hebben om te zien hoe mijn ouders sterven.

Maar ik denk dat ze het niet zo bedoelt, ze komt voor mij op, en die uitspraak is wat onhandig, wat ondoordacht, maar mijn ouders doen alleen maar lelijke uitspraken, en constant.
Alles wordt er bij mij ingepepert en ingewreven, telkens weer.
En ook van de kant van mijn schoonfamilie uit, ook die zijn atheistisch, en blijven telkens maar doorgaan met mij naar beneden te trappen.

Het valt mij ook op dat beide families mij altijd als sloof en assepoester gebruiken.
Ligt toch kennelijk aan mijzelf, ik ben niet hard genoeg, niet gehaaid genoeg, ik had gemener moeten zijn en niet zo slaafs.

Maar mijn ouderrs hebben mij toch opgevoed om slaafs te worden, als enigst meisje altijd alles alleen moeten doen, van jongs af aan, als ik uit school kwam was er gelijk een hele lijst aan huishoudelijk klusjes voor mij alleen en mijn echte moeder werkte geeneens.
Maar ik moest altijd bv voor iedeeen afwassen, altijd als enigste stofzuigen, alles doen.
Als enigste.

Nu is dat weer zo, ook destijds als ik met een dikke buik liep, dan moest ik voor 15 mensen alles doen, en niemand die hielp...........
Ik wil niet klagen, ik weet wel dat het aan mezelf ligt, want ik had niet zo bang geweest moeten zijn om afgewezen te worden, niet zo'n verlatingsangst moeten hebben, en gewoon me eigen zin moeten doen.
Maar ik mocht toch ook niet doorleren? Moest toch ook op mijn 14de al werken en moest mijn geld afstaan thuis, waarvan ik 5 gulden per week mocht houden? (is ongeveer 2 euro en 40 cent)

Ik was gewoon bang, en dat ben ik nog steeds.

[Riska]

Mensen moeten eens wat voorzichtiger zijn met uitspraken over menselijke gevoelens. "Je had een jongetje moeten zijn"? Welnu, als ze zoveel controle hadden, waren was je dan geen jongetje? Ongevoelige mens zonder microben heeft dus gefaald want je bent geen jongetje. Medelijden alom

Ja, ze hebben wel 3 jongetjes. En 1 meisje die er niet had moeten zijn, een stoorzender.
Maar, het is inderdaad ongevoelig en hard.

Ik denk: men komt zichzelf nog wel eens tegen.............
Ik ben het ook beu om alsmaar lief te blijven, ik wil er de eerste paar jaar niet meer naar toe

Ik denk dat het goed is dat je afstand neemt. Alleen, uit ervaring weet ik, dat er iets meespeelt en dat is de loyaliteit naar je ouders toe. Uit mijn bijdragen in diverse topics heb je al wel kunnen opmaken dat mijn jeugd niet goed was - zacht uitgedrukt. Maar voordat ik ook maar durfde boos te zijn is er heel, heel veel tijd overheen gegaan. Want het was toch mijn vader, toch? Daar moet je dus rekening mee houden.
En ja, het is ook een gevecht om los te komen van de wetenschap dat je er niet had mogen zijn - ook daarin zijn we 'lotgenoten'.
Het is niet gemakkelijk, maar probeer het bandje in je hoofd te veranderen. Kijk naar wat je nu hebt: mensen die van je houden.
(Ik hoor het mezelf zeggen, want dat duveltje steekt altijd weer de kop op!)

Wat een feit is, is dat veel gelovige mensen als de dood voor de dood zijn. Eigenlijk is dat een grof schandaal, want het heeft alles te maken met een soort prediking, dat wij verdoemde mensen zijn en dat we straks nog maar moeten afwachten of we in mogen gaan. Of in ieder geval is de boodschap van "het Oordeel" diep in gedrongen.
Terwijl we in Christus mogen weten dat we vrijgemaakt zijn en Hij ons genodigd heeft aan Zijn bruiloftsmaal.
Dat is geen vrijzinnige, oppervlakkige praat.
Ik merk telkens weer hoezeer er op slechtheid gewezen wordt, terwijl het verlossingswerk van Christus op de achtergrond gedrukt is.
Mijn moeder was een zeer gelovige vrouw en - hoewel nog maar 31 (ik was een kleuter nog) - is ze in alle rust, vol vertrouwen, heengegaan. Want, zoals ik hierboven eerder schreef: Romeine 8 was haar lijfspreuk, dat niets en niemand haar kon scheiden van de liefde van Christus...

Het verhaal van de kwab in onze hersenen die de een gevoeliger maken voor geloof en godsdient dan de ander - ik laat dat gewoon langs me heenglijden...

[Mariamagdalena]

Weet je, ik heb mijn dochter in mijn armen zien sterven.
Dat was niet eng, absoluut niet. Juist vredig en goed.
Wel heb ik omdat ik in de verpleging heb gezeten, oude mensen zien sterven die doodsbang waren, het woord zegt het al, doodsbang.
Maar die klampen zich teveel aan dit aardse leven vast.
Vechten en worstelen en verzetten zichzelf tot het einde, waardoor het sterven nog moeilijker gaat.
Een jong kind vecht niet, zij in ieder geval toen niet, ze liet zich gaan.
Ik zei ook: laat je maar gaan kleine meid, ga maar, het is goed.
Daarom ging het makkelijk, omdat ze zich niet verzette.
Zo wil ik ook sterven, dat ik mij kan laten gaan en me niet verzet en worstel en vecht tegen de bierkaai.
Ik heb een geloof, zoals bijna iedereen hier op dit forum.
Het is dus een geloof, en geen weten.
Niemand is ooit teruggekomen om te vertellen hoe het is, en de verhalen van mensen met bijnadoodervaringen, daar weet je ook niet van wat dat is, of de laatste stuiptrekkingen van je hersenen zijn of wat dan ook.
Maar toch, ik denk dat het niet eng is.

En mijn geloof in de Here Jezus is voor mij voor hier op aarde.
Als hulp, ik voel de liefde van God de Vader en Jezus de Zoon als ik bid, en als mijn gebeden verhoord worden.

Ach, vaak ben ik verdrietig over hoe mensen doen, maar dan denk ik weer aan Jezus, die ook bespot eb bespuwd werd, uitgelachen en voor gek uitgemaakt.
Terwijl Hij het beste met de mensen voor had.
Hij zei: heb uw naaste lief gelijk uzelve.
Daar denk ik ook vaak aan.

Mijn fout, en de fout van vele vrouwen en moeders is denk ik, dat je je naaste meer lief hebt dan jezelf, en dat is volgens mij ook niet de bedoeling.
Omdat ik gewend ben en geprogrammeerd ben om mijzelf weg te cijferen.
En veel vrouwen hebben dat, denk ik, misschien mannen soms ook, dat weet ik niet, mannen zijn denk ik sterker, anders.

[Marnix]

ontroerend getuigenis Mariamagdalena.

Ik denk dat het voor jonge mensen ook makkelijker is. Hoe langer je op deze aarde rondloopt, hoe meer je je er vaak ook aan gaat hechten. Misschien dat daarom oude mensen zich soms zo ontzettend verzetten. Helemaal als je niet gelooft dat er iets na komt.

Zou Jezus daarom ook niet zeggen dat we moeten worden als kinderen? We hechten soms zo ontzettend veel aan waar we vertrouwd mee zijn... En vinden het ook zo moeilijk om dingen uit handen te geven.

Ik hoop inderdaad ook zo te mogen sterven. Vertrouw maar op God en besef dat Hij iets veel mooiers voor ons in petto heeft. Dat dit leven een voortdurend sterven is. En dat sterven daarom niet eng hoeft te zijn. Omdat sterven niet het einde is..... maar het einde van het voordurende sterven zeg maar.

[Riska]

ontroerend getuigenis Mariamagdalena.

Ik denk dat het voor jonge mensen ook makkelijker is. Hoe langer je op deze aarde rondloopt, hoe meer je je er vaak ook aan gaat hechten. Misschien dat daarom oude mensen zich soms zo ontzettend verzetten. Helemaal als je niet gelooft dat er iets na komt.

Zou Jezus daarom ook niet zeggen dat we moeten worden als kinderen? We hechten soms zo ontzettend veel aan waar we vertrouwd mee zijn... En vinden het ook zo moeilijk om dingen uit handen te geven.

Ik hoop inderdaad ook zo te mogen sterven. Vertrouw maar op God en besef dat Hij iets veel mooiers voor ons in petto heeft. Dat dit leven een voortdurend sterven is. En dat sterven daarom niet eng hoeft te zijn. Omdat sterven niet het einde is..... maar het einde van het voordurende sterven zeg maar.

Dat vraag ik me af, Marnix. Loslaten - jonge mensen hebben (menselijkerwijs gesproken) nog een heel leven voor zich.
Het hangt ervan af, hoe jong ze zijn.
Een baby, een peuter, heeft misschien nog wel iets van de eeuwigheid in zich. Kijk naar een pasgeborene en dan zie je een ernst in het gezichtje, alsof ze weten waar ze vandaan komen - een diepe wijsheid, die het verstand te boven gaat. Misschien iets van God?
Naarmate een kind ouder wordt en meer bewust van het leven, denk ik dat loslaten steeds moeilijker wordt (met loslaten bedoel ik 'onthechten').
En juist heel oude mensen kunnen onthecht raken - ook al omdat ze vaak om zich heen iedereen zien sterven.
Ik denk dat het een mysterie blijft, waarom de ene mens zoveel moeite heeft met 'in vrede heengaan' en de ander zich daar heel gemakkelijk en vol vertrouwen aan overgeeft.

[yvonne]

Een begraafplaats doet mij echt mega veel meestal ga ik elke avond er wel heen als ik thuis ben... helaas had ik vanavond geen tijd
een vriendin van mij en ik kijken dan naar teksten op graven en hele mooie schrijven we op
er staan soms echt super mooie bij
het doet mij meer een tekst die niet uit de bijbel is en die niet zo'n standaard tekst is 'in liefdevolle herinnering ligt hier...'
of iets dergelijks
als mijn oma sterft komt op haar graf en op die van mijn opa eindelijk een steen *opzich niet echt een leuk vooruitzicht* ik zou dan bijv met de familie een mooie tekst bedenken ipv uit een boekje bij de *hoe noem je dat? * naja jullie weten wel hoop ik...
maar goed iedereen zijn eigen mening...
ik weet al wel wat ik op mijn eigen graf zou willen hebben staan.

[Marnix]

ontroerend getuigenis Mariamagdalena.

Ik denk dat het voor jonge mensen ook makkelijker is. Hoe langer je op deze aarde rondloopt, hoe meer je je er vaak ook aan gaat hechten. Misschien dat daarom oude mensen zich soms zo ontzettend verzetten. Helemaal als je niet gelooft dat er iets na komt.

Zou Jezus daarom ook niet zeggen dat we moeten worden als kinderen? We hechten soms zo ontzettend veel aan waar we vertrouwd mee zijn... En vinden het ook zo moeilijk om dingen uit handen te geven.

Ik hoop inderdaad ook zo te mogen sterven. Vertrouw maar op God en besef dat Hij iets veel mooiers voor ons in petto heeft. Dat dit leven een voortdurend sterven is. En dat sterven daarom niet eng hoeft te zijn. Omdat sterven niet het einde is..... maar het einde van het voordurende sterven zeg maar.

Dat vraag ik me af, Marnix. Loslaten - jonge mensen hebben (menselijkerwijs gesproken) nog een heel leven voor zich.
Het hangt ervan af, hoe jong ze zijn.
Een baby, een peuter, heeft misschien nog wel iets van de eeuwigheid in zich. Kijk naar een pasgeborene en dan zie je een ernst in het gezichtje, alsof ze weten waar ze vandaan komen - een diepe wijsheid, die het verstand te boven gaat. Misschien iets van God?
Naarmate een kind ouder wordt en meer bewust van het leven, denk ik dat loslaten steeds moeilijker wordt (met loslaten bedoel ik 'onthechten').
En juist heel oude mensen kunnen onthecht raken - ook al omdat ze vaak om zich heen iedereen zien sterven.
Ik denk dat het een mysterie blijft, waarom de ene mens zoveel moeite heeft met 'in vrede heengaan' en de ander zich daar heel gemakkelijk en vol vertrouwen aan overgeeft.

Ligt er inderdaad ook wel een beetje aan.... Het kan wel zo zijn als ik beschrijf maar dat geldt inderdaad ook niet altijd... ligt ook aan hoe jong ze zijn enzo.

[Mozeven]

Ikzelf zou graag de volgende tekst op mijn grafsteen hebben staan:

" Ik ben dood, verloren en vergaan,
nooit zal mijn lach op aarde meer bestaan.
Leer van mijn fouten, zodat als jij hier ligt,
op jou grafsteen staat: 'hij heeft goed werk verricht' "

En voor de duidelijkheid: dat heeft niets met de christelijke God te maken.
Maar zover is het nog niet, en waarschijnlijk kijk ik er later anders tegen aan.

Ik ben het tot op zekere hoogte wel met Serenity eens; je zal niet meer nadenken over wat de dode van je wil, maar je zult je des te meer de kleine dingen herinneren.
.. Ik loop niet graag op een begraafplaats. Ik voel me daar een indringer, ik hoor er (nog) niet thuis.

En veel vrouwen hebben dat, denk ik, misschien mannen soms ook, dat weet ik niet, mannen zijn denk ik sterker, anders.

Volgens mij zijn vrouwen juist emotioneel meer in evenwicht.. dat merk je aan weduwnaren die helemaal afbrokkelen na de dood van hun vrouw, en als ze al de moed opbrengen om verder te gaan zie je het verdriet in hun ogen. Mannen kunnen dat niet goed uitten, waardoor het lijkt of ze er beter tegen kunnen, maar juist omdat ze het alleen willen afhandelen doet het hun veel pijn. Dat heb ik gelezen uit diverse psychologische bronnen en ik zie het zelf ook veel.

Wat betreft MM: een dergelijke jeugd was (en is, hopelijk niet lang meer) ook mijn ervaring. Bij mij was het uiteindelijk juist andersom: zij geloven, ik niet meer.

M'n broer heeft een tijdje terug een koffiebeker naar m'n vader gegooid met een gat in diens hoofd als gevolg. Ik hoorde het gebeuren en ging door waar ik mee bezig was... terwijl ik vroeger, om het feit dat het mijn vader is, zou hebben gekeken.
Nu dacht ik: "als het ernstig is, ben ik ervan af, al is dat het niet: geen verschil". Grof ja, maar zo voel ik dat. En dat zit mij het meeste dwars; ik heb me laten beïnvloeden.

Sterkte.

[Shito]

Tegelijk, het is soms ook belangrijk om, zelfs het ergste verdriet, dat van een moeder om haar kind, te verwerken. Daarom ook: een week intensieve rouw, een jaar "napijn", en dan het een plaats gegeven hebben.

Waarom? Voor je andere kinderen. Omdat je er nu weer 100% voor hen moet zijn, en niet voor 50% bij iemand die nu verzorgd wordt door een Ander. Denken mag, verdriet hebben mag. Maar soms beheerst het iemand's leven, soms zo erg dat ze zichzelf of anderen er iets door aandoen. En juist als moeder kun je je dat niet permitteren. Zelfs niet je eigen leven erdoor laten kapot maken. Hoe erg de pijn ook is, blijven treuren, eer je haar daarmee? Als ze uit de hemel op je neerkijkt, wil je dan dat ze een ongelukkig iemand ziet? Of een moeder die elke dag nog aan haar denkt, en nog zielsveel van haar houdt, en haar zielsveel mist, maar, die toch dat verdriet een plaats heeft gevonden?

Sterkte.

[Mariamagdalena]

Tegelijk, het is soms ook belangrijk om, zelfs het ergste verdriet, dat van een moeder om haar kind, te verwerken. Daarom ook: een week intensieve rouw, een jaar "napijn", en dan het een plaats gegeven hebben.

Waarom? Voor je andere kinderen. Omdat je er nu weer 100% voor hen moet zijn, en niet voor 50% bij iemand die nu verzorgd wordt door een Ander. Denken mag, verdriet hebben mag. Maar soms beheerst het iemand's leven, soms zo erg dat ze zichzelf of anderen er iets door aandoen. En juist als moeder kun je je dat niet permitteren. Zelfs niet je eigen leven erdoor laten kapot maken. Hoe erg de pijn ook is, blijven treuren, eer je haar daarmee? Als ze uit de hemel op je neerkijkt, wil je dan dat ze een ongelukkig iemand ziet? Of een moeder die elke dag nog aan haar denkt, en nog zielsveel van haar houdt, en haar zielsveel mist, maar, die toch dat verdriet een plaats heeft gevonden?

Sterkte.

Maar zo heb ik het ook percies gedaan.
Eigenlijk had ik niet de tijd om een jaar te rouwen, want gelukkig was ik gelijk weer zwanger.
En het dubbele is, in haar sterfmaand, dus mei, kreeg ik ook weer een nieuw kind, dus precies een jaar na dat zij stierf, maar dan een jongetje, dus dat is ieder jaar voor mij raar, 19 mei feest 30 mei sterfdag.... heel dubbel.
Maar je hebt gelijk, je moet doorgaan.
Ik praat ook nooit over mijn verdriet, ja, nu, op een forum, maar in het echt niet.
Maar ik sta wel stil bij haar sterfdag en haar verjaardag.
Maar ik laat mijn leven niet beheersen door haar dood.
Wel heb ik dat van sommige andere vrouwen gezien, en die kregen ook kanker en gingen toen dood.
Of je wordt een verbitterde vrouw.
dat ben ik niet.
Maar wel een vrouw met een lidteken.
Maar het eerste jaar was idd het zwaarste, en daarna heb ik het een plaatsje kunnen geven, door de hulp van Jezus de Zoon en God de Vader.
Maar ik ga wel nog altijd op 30 mei in het zwart. Gewoon uit respect voor haar.
En niemand hoeft verder te weten waarom.
Maar ik heb het wel eens een keer megemaakt, toen was het heel erg warm op 30 mei, en toen liep ik dus in een lange zwarte jurk, toen zei iemand: ben je in de rouw?
En toen zei ik: Ja
En toen schrok hij.
Maar ik praat er nooit over in het leven.

[Shito]

Ik ben blij te horen dat je het een plaats hebt kunnen geven. Het verleden is voor veel mensen iets afschuwelijks, en dat is 1 ding, maar zodra het ook je heden en je toekomst in zijn greep heeft, dat is pas echt treurig, zoals je zelf ook al aangaf.

Een dag per jaar "openbaar" rouwen lijkt me inderdaad een goede keus.

[Mariamagdalena]

Ja, precies, ik zeg ok nooit tegen mensen dat het niet goed gaat of zo, want vaak genieten mensen daar alleen maar van.
Als iemand vraagt: hoe gaat het? Zeg ik altijd: goed.

Of het moet een van mijn beste vriendinnen zijn.

[Serenity]

ik heb daar zo'n hekel aan. Het snijdt trouwens beide kanten op. Ik wil niet liegen, maar ik wil ook geen medelijdend geslijm aanhoren als ik moet uitleggen wat er dan niet goed is.

[Shito]

Eerlijk zijn is nooit verkeerd; en je verdriet kwijt kunnen aan een ander is soms ook goed.

Maar simpelweg, sommige mensen gaat het niets aan waar je mee zit, en sommigen hoef je er niet lastig mee te vallen.

[cornelis]

Hallo.
Met bewogenheid heb ik gelezen,dat er mensen zijn,die niet kunnen begrijpen,dat je na 20 jaar nog verdriet heeft over een overleden dochterje.
Iedereen ervaar verdriet op zijn of haar eigen manier.
Toen ik las moest ik denken aan die predikant,die eens hier op kansel stond en vertelde,dat er in een van zijn gemeente een kindje was overleden en heeft toen aan een moeder,die ook een kindje verloren had,gevraagd of zij naar dat gezin wilde gaan,want zij wist immers hoe het was en hij niet.
Ik huiver altijd,als er graven worden geruimd,want dan is het dierbaar plekje weg.
Mijn eigen vader is overleden in 1953,dus zijn graf is allang geruimt.
Ik heb wel eens voor het hek gestaan om de begraafplaats op te lopen en te vragen:Waar is de beenderenput?
Want daar is nog iets van mijn vader.
Vreemd he?
Maar gelukkig eens worden alle graven,inclusief beenderenputten open gebroken op het geluid van de trompet,als de Here Jezus terug komt.
Ja,wat een dag zal dat zijn!.
Mariamagdalena heel veel geloofsvertrouwen toegewenst.
Dit wilde ik even kwijt,met vr gr Cornelis.