~dansen op papier~

[wieb83zd]

Het is het gedicht
dat hierin zag het licht
en dat hier wat langer blijft
dan de duts waar je nu peinzend over wrijft

[Javaca]

Drijfzand


Energie trekt langzaam uit mij weg.
Een gevoel, leeg en zwak
De hartslag beukt door mijn longen.
Zwaar liggen ze op de maag.

Zorgen kleven aan mijn keel
Elke slok passeert hen,
Water kan ze niet verspoelen
zelfs verkoeling is vergeefs.

De adem lijkt me afgesneden.
Tranen branden achter mijn ogen
Toch rollen ze niet
Ik heb mezelf te hard gemaakt.

©Jaap van Clepel
23-2-2002

[S-je]

k Heb ooit in een vage bui wel's wat woorden achter elkaar gezet... heb de site verwijderd waar ik ze op had gezet...

---

De thee is koud
Er ging tijd voorbij
Maar er was geen tijd

---

Er waren er nog meer... maar die weet ik niet meer uit m'n hoofd...

Whatever... ik ben geen dichter

[meschianza]

k Heb ooit in een vage bui wel's wat woorden achter elkaar gezet... heb de site verwijderd waar ik ze op had gezet...

---

De thee is koud
Er ging tijd voorbij
Maar er was geen tijd

---

[

Ik vind er wat in zitten, ik heb alleen het gevoel dat hij afgebroken is, zeg maar, dat er nog iets moet volgen. Misschien leuk om in een geinspireerde bui hem proberen verder te schrijven.

Jongetje

Sorry ventje
Dit weekend niet
Je moeder voost in Jamaica
Met haar lieve vriendje

Ja, jank maar
Gooi maar met stenen
Hoe kan ik het
Je kwalijk nemen

Kom eens, kleintje
Ze houdt vast van je
denk ik Alleen dit
Weekend even niet

[hooligan]

deze is niet zo vrolijk:

dood
De maan, verstopt achter de wolken
en wind speelt zachtjes met mijn haar
De regen zwaar in mijn gezicht
mij stekend als te veel messen, dolken

De stilte, maakt mijn leven tot scherven
en kilte wurgt mijn laatste kracht
De dood is eenzaam zo verraderlijk
ja zelfs te mooi, voor deze nacht...



deze ook niet echt:


Deinend op de wind.
Omgringd door blad,
dat afhaakt.
Knerpt onder mijn voeten het grind.
Net mijn levenspad,
deze kronkelende weg.
Is mijn einde in zicht,
waar de natuur mij raakt.
Is dit de plek,
hier krijgt mijn leven
zijn gezicht


deze al helemaal niet:

Yosef

Je bent net als iedereen,
van vijf jaar oud.
lief ,ook een dondersteen.
Altijd vrolijk,af en toe wat stout.

Natuurlijk heb je een mama nodig,
die oprecht van je houdt.
Die voor je vecht.
Net als iedereen,
van vijf jaar oud.

Vijf jaar jong,
grote moeilijkheden.
Zoveel verdriet,
maar nergens troost.

Vijf jaar jong,
en vannacht,
is mama overleden.


deze ook niet:


De sterren waren weggegaan,
het licht is nu gedooft.
Bloemen knakken langzaam neer.
Ik heb te lang geloofd

muziek is weggestorven

Het leven was dan ook te mooi,
'vol bloemen zonneschijn'
Mijn wereldje was onbedorven,
maar zo breekbaar en vergankelijk,
als tere porselein.

Mijn tranen hebben hun weg gesleten,
mijn wangen schraal en moe.
Het zilver is geen zilver meer.
Het leven ach het leven

Dat doet er niet meer toe



en dit was een poging tot een lief gedichtje maar ben bang dat ik er niet zo blij mee ben:

kom wind en waai woei
door mijn hart
laat mij zweven en dalen
laat mij verdwijnen mistflart
en laat mij landen daar
waar mijn lief mij zal komen halen

mijn lief houdt mij vast zo teder
geef mij toch waar ik zo lang op wacht
blijf bij mij toch alle dagen
en beleef met mij de liefdesnacht

[savemysoul]

Ik heb een gedicht geschreven toen een vriendin van mij overleed.
Ik wil het niet wijzigen maar er zijn wel wat verbeter punten....

Gerdien

Woorden ik heb ze niet.
Nee woorden niet,
gedachten daar blijft het bij.
En zelfs mn gedachten krijg ik niet goed op rij.
Elke keer moet ik denken aan jou.
Jij ... nu ben je er niet meer.
Maar aan jou kan ik terug denken met plezier!
Plezier met een nare bij smaak,
omdat jij er niet meer bij bent
Je stralende lach en zo bewogen,
Atlethische,vriendschappelijk.
Het raakte me diep de boodschap,
de boodschap dat jij er niet meer bent.
Onze gesprekken, nooit meer gaan ze verder.
Niet meer met jou, maar alleen over jou.
Rust zacht.
Moeilijke tijden zal je niet meer kennen.
Rust zacht.
Niemand zal jou beoordelen, niemand je veroordelen.

NIEMAND

Niemand kan mijn gedachten over jou kapot maken.
Een zeepbel van beton, met jou erin
Een zeepbel mooier dan een parel.
Niemand kan meer aan je komen.
Niemand je kwetsen.

Echt goed kon ik je niet,

Maar dit wil ik zeggen :

Gerdien je was een schat

heb het ff zo gedaan dan zie je goed wat het gedicht is...

[Stefanus]

mmmh... ik zal ook es een gedicht posten... commentaar ga ik liever (nog) niet leveren als groentje op deze topic...

Een gedicht over gedichten


Bloemlezinkje

Over een pad van inkt
loop ik langs de woordebloemen
sentimensteeltjes met geblaatjes
bladspraak hier en daar
sprankelende zonnetjes
gegrond in aardige gedachten
blozend, huilend, lachend
met wortellontjes om aan te steken
pas op: laagvliegende bloemen

[hooligan]

Zwart gat


Gevoel is mijn ontnomen
gesleept, gekropen, gehuild.
Ben ik al zovele weken doorgekomen.
Heb ik voor liefde mijn hart ingeruild.

Verdwenen in de tijd
wie ben jij toch waar ik op wacht?
Alles wat wij samen waren
is nu niet meer
zwarte nacht.
Alleen nog
afscheid


dag.

[Ness]

Herkauwers in
de straten, die
de dagen proeven

en op hun fluit
een liedje zingen voor
de eeuwigheid

die rennend stilstaat op
de golven van
de grote stad.

Wie haar wil stoppen
sterft, en zelfs
zijn leegte blijft niet.


kwam na een tijdje bladeren op het forum deze topic tegen... en ik maar denken dat alleen de dichtwedstrijd bedoeld was om je gedichten te plaatsen... Dit gedicht is het allernieuwste dat ik gemaakt heb...

[Stefanus]

Lichtelijk dichterlijk

Het licht knipt
mij uit en plakt
mij op de grond
zo over de bloemen
en het gras heen
die onbewogen
rechtop blijven staan

[Stefanus]

Laatste hoop

Een wankel torentje
steekt nog net boven
de dingen uit

Verder niet

[Ness]

Harde handen

Gebroken duisternis
traag spectrum van
onpeilbare donkerheid.

Loden leegte
alle volheid weggevloeid
zwaarder tot je valt.

Houd mijn hart vast
en laat mijn handen
bloeden.

[kurtyo]

Rode dodendeken

De onmacht, stil stervend
Aan een overdosis verdriet
Stilzwijgend starend
Witte wolken, zo sereen

De onmacht, stille dood
Onbemind, begraven
Onder de rode dodendeken
Van een ontevreden hoer

De onmacht, stil stervend
Aan een overdosis leven
Stilzwijgend starend
Waarom vergeven, vergeten

De onmacht, stille dood
Onbaatzuchtig vermoord
Onder de rode dodendeken
Van de vrouw van je dromen

De zoektocht, vroegtijdig beëindigd
Alsof je eenzaamheid inhaleert
Stilzwijgend starend
Waarom op zoek gegaan

De zoektocht, nooit gestart
Onder obsessies bedolven
Omdat eenzaamheid je leven leefde
Vroegtijdig verloren, vervlogen geluk

De zoektocht, vroegtijdig beëindigd
Alsof je het leven hebt gekend
Stilzwijgend starend
Wonderbaar wereldrijk der doden

De zoektocht, nooit gestart
Ondanks de wil te beginnen
Omdat de dood stond gepland
Vroegtijdig vermoord, tezamen

En nu, ben je dood
En nu, is ze dood
Geluk, gevonden
Geluk, gegaan


copyright, Coert van Mourik, 2005

[Stefanus]

Dag dag

Dommelend verdwaal ik
in mijn gedachten die langzaam
verdwijnen achter gesloten ogen

Dagdromend staar ik zonder
te bewegen, slapend
met mijn ogen open

Deze dag heb ik mijn ogen
voor niets open gedaan
ik heb ze nu maar gedicht

[meschianza]

Overtuigt van zijn onsterfelijkheid
Met heel stoer één hand aan het stuur
Boorde hij met waanzinnig topsnelheid
Door de pas groen geverfde schuur

Omdat zij daar juist aan het spelen was
Met twee theekopjes en een teddybeer
Sierde een zwarte bandafdruk haar jas
Stofvlokken vielen langzaam op haar neer

Nu, na tientallen tartende jaren
Slaapt hij nog steeds zeer slecht
Dan ziet hij haar dode ogen staren
Naar haar bebloede blonde vlecht

Meschianza