Wat als....

[frekje]

Wat als God niet blijkt te bestaan, heb je daar wel eens over nagedacht?

Veel te vaak, de moet ik de duivel wegrammen, en dan komt Gods heerlijkheid weer naar boven.

Mooi stuk, we moeten ons echt helemaal overgeven, hoe moeilijk dat soms ook kan lijken.

[rotss]

Wat als God niet blijkt te bestaan, heb je daar wel eens over nagedacht?

Hoe kun jij als gelovige iets dergelijks opperen?

ken jij geen twijfel dan? dat is menselijk toch, zelfs in de bijbel lees je dat knechten van de Heere wel eens twijfelden.

[jas]

Wat als God niet blijkt te bestaan, heb je daar wel eens over nagedacht?

Hoe kun jij als gelovige iets dergelijks opperen?

ken jij geen twijfel dan? dat is menselijk toch, zelfs in de bijbel lees je dat knechten van de Heere wel eens twijfelden.

Ik ken twijfel, maar niet aan het bestaan van God. Bovendien wordt gesproken over blijken, alsof het dus eens aan het licht zal komen dat God inderdaad niet bestaat. Nee, dat ken ik niet.

[essieee]

Daar ben ik het helemaal mee eens, we leven uit genade alleen!
Maar helaas willen wij dat nog weleens vergeten.

PRECIES!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[MissF]

Wat als God niet blijkt te bestaan, heb je daar wel eens over nagedacht?

Ja...
En dan komt de uitspraak van een of andere christen in mij hoofd:
HIj zat met zijn buurman om de tafel. De buurman zei: kijk, jij houdt je netjes aan de regels, gaat niet keihard feesten, draait geen keiharde muziek, en straks...bestaat God helemaal niet...Wat dan?

De Christen antwoordde: ik draai het om. JIj gelooft niet dat God bestaat....stel dat het wel zo is....Wat dan?

[Mister_L]

Wat als God niet blijkt te bestaan, heb je daar wel eens over nagedacht?

Ja...
En dan komt de uitspraak van een of andere christen in mij hoofd:
HIj zat met zijn buurman om de tafel. De buurman zei: kijk, jij houdt je netjes aan de regels, gaat niet keihard feesten, draait geen keiharde muziek, en straks...bestaat God helemaal niet...Wat dan?

De Christen antwoordde: ik draai het om. JIj gelooft niet dat God bestaat....stel dat het wel zo is....Wat dan?

dies heel goed ja

[debbie]

ben benieuwd wat die ander daarop geantwoord heeft!

[savemysoul]

MissF schreef:
Faithy schreef:
Wat als God niet blijkt te bestaan, heb je daar wel eens over nagedacht?


Ja...
En dan komt de uitspraak van een of andere christen in mij hoofd:
HIj zat met zijn buurman om de tafel. De buurman zei: kijk, jij houdt je netjes aan de regels, gaat niet keihard feesten, draait geen keiharde muziek, en straks...bestaat God helemaal niet...Wat dan?

De Christen antwoordde: ik draai het om. JIj gelooft niet dat God bestaat....stel dat het wel zo is....Wat dan?


dies heel goed ja

Hij is zeker goed ja!

Kennen jullie het verhaal van de kapper?

Bestaat God wel ?
Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard te laten knippen. Ze begonnen te discussiëren en spraken over vele zaken. Al gauw kwamen ze bij de bekende vraag of God wel bestaat.

De kapper zei: "kijk, ik geloof niet dat God bestaat."
"Waarom zeg je zoiets"? vroeg de man.

"Nou, iemand hoeft alleen maar naar de wereld te kijken en hij zal zien dat
dat God niet bestaat. Als God echt bestaat, zouden daar dan zoveel zieke mensen zijn? Zouden daar zoveel gehandicapte kinderen zijn? Nee, als Hij echt bestond, zou er geen ellende zijn op de aarde. Ik kan me niet voorstellen dat een God dit allemaal kan toestaan.

De man was even stil maar zei verder niets.

De kapper was inmiddels klaar en de man verliet de zaak. Onderweg naar huis zag hij een oude man op straat met een heel lang haar en ongetrimde baard. De man ging onmiddellijk weer terug naar de kapperszaak en zei tegen de kapper: "KAPPERS BESTAAN NIET!"

"Maar ik ben toch een kapper en ik sta hier vlak voor je," antwoordde de kapper.
"NEE!" Schreeuwde de cliënt. "Kapper bestaan gewoon niet. Als zij echt bestonden, zouden er geen mensen meer rond lopen met lang haar en ongetrimde baarden op de wereld."

De kapper antwoordde: "Ach, wij kappers bestaan zeker wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen."

"Exact!" ging de man verder. "Dat is het hem nou juist. God bestaat ook zeer zeker wel. Het zijn juist de mensen die niet naar Hem gaan en Hem niet opzoeken. En daarom is er zoveel ellende op de aarde.

[Mister_L]

jups die van de kapper ken ik wel

kennen jullie deze:

‘De Kamer’

In de toestand tussen slapen en ontwaken bevond ik mij ineens in De Kamer. Ik kon niets onderscheiden in De Kamer, behalve dat tegen één muur heel veel archiefkasten stonden. Het waren van die archiefkasten die je ook wel in bibliotheken ziet, waarin alles in alfabetische volgorde gerangschikt is naar auteur of onderwerp. Maar deze archiefkasten, die van de vloer tot het plafond leken door te gaan, hadden heel andere opschriften. Toen ik de muur met archiefkasten dichter naderde, was het eerste opschrift dat mijn aandacht trok: ‘Meisjes die ik leuk vond’. Ik opende de la en begon door de kaarten te bladeren. Ik deed de la snel weer dicht toen ik me met schrik realiseerde dat ik de namen op elk van die kaarten herkende.
En toen wist ik, zonder dat iemand het me zei, waar ik was. Deze levenloze kamer met de smalle ladekasten was een gedetailleerde registratie van mijn leven. Hier stonden de daden van elk moment in mijn leven, grote en kleine, in details die mijn geheugen niet kon herinneren.
Een gevoel van verwondering en nieuwsgierigheid, vermengd met afschuw, vervulde me toen ik willekeurig laden begon open te trekken en hun inhoud bekeek. Soms maakte de inhoud me blij en maakte het mooie herinneringen wakker; andere keren werden de schaamte- en spijtgevoelens zo sterk dat ik over mijn schouder gluurde om te kijken of er niemand meekeek. Een dossier dat ‘Vrienden’ heette, stond naast een dossier waar op stond ‘Vrienden die ik verraden heb’.
De titels varieerden van gewoon tot uitgesproken vreemd: ‘Boeken die ik gelezen heb’, ‘Leugens die ik verteld heb’, ‘Troost die ik gegeven heb’, ‘Grappen waar ik om gelachen heb’. Sommige waren gewoon lachwekkend om hun nauwkeurigheid: ‘Dingen die ik tegen mijn broers geschreeuwd heb’. Om andere kon ik niet lachen: ‘Dingen die ik binnensmonds tegen mijn ouders gezegd heb’. Steeds weer werd ik verrast door de dossiers. Er waren vaak meer kaarten dan ik verwacht had. En soms waren er minder dan ik gehoopt had.
Ik was overweldigd door de totale omvang van het leven dat ik geleid had. Had ik in mijn twintig levensjaren de tijd gehad om elk van deze duizenden, zo mogelijk miljoenen, kaarten te schrijven? Elke kaart bevestigde dat. Elk ervan was in mijn eigen handschrift geschreven en met mijn eigen handtekening ondertekend.
Toen ik het dossier ‘Liedjes die ik beluisterd heb’ eruit pakte, realiseerde ik me dat de dossiers groeiden om hun inhoud te kunnen bevatten. De kaarten lagen strak tegen elkaar aan, en toch had ik na twee à drie meter nog het einde van het dossier niet gevonden. Ik sloot de lade beschaamd, niet zozeer om de kwaliteit van de muziek, maar meer om de grote hoeveelheid tijd die dit dossier vertegenwoordigde.
Toen ik bij het dossier ‘Wellustige gedachten’ aankwam, voelde ik een rilling over mijn ruggengraat gaan. Ik trok de la maar op een kiertje open, niet bereid om de grootte ervan te ontdekken, en trok er een kaart uit. Ik huiverde om de gedetailleerde inhoud. Ik werd misselijk bij de gedachte dat zo’n moment neergeschreven was.
Opeens overviel me een bijna dierlijke razernij. Er spookte maar één gedachte door mijn hoofd: Niemand mag ooit deze kaarten zien! Niemand mag ooit in deze kamer komen! Ik moet ze vernietigen! In een idiote razernij trok ik met geweld de lade uit de kast. Hoe groot het dossier was, maakte me niet meer uit. Ik moest de lade leeggooien en de kaarten verbranden. Maar toen ik de lade aan één kant vastpakte en ermee op de grond sloeg, lukte het me niet om er ook maar één kaartje uit te schudden. Ik werd wanhopig en ik trok er een kaartje uit, om vervolgens te ontdekken dat het papier zo sterk als staal was toen ik probeerde het te verscheuren.
Verslagen en volkomen hulpeloos stopte ik de lade weer terug waar hij hoorde. Met mijn voorhoofd tegen de muur geleund, slaakte ik een diepe zucht vol zelfmedelijden. En toen zag ik hem. De titel luidde ‘Mensen aan wie ik het evangelie verteld heb’. Het handvat glom meer dan de handvatten eromheen. De lade leek nieuwer, bijna ongebruikt. Ik trok aan het handvat en een laatje van nog geen tien centimeter lang viel in mijn hand. Ik kon de kaarten die erin zaten op één hand tellen. En toen kwamen de tranen. Ik begon te huilen. Heel diepe snikken die pijnlijk vanuit mijn buik opwelden en door me heen schokten. Ik viel op mijn knieën en huilde. Ik huilde van schaamte, de overweldigende schaamte die dit alles bij me veroorzaakte. De rijen archiefkasten dansten in mijn met tranen gevulde ogen. Niemand, maar dan ook niemand, mocht ooit achter het bestaan van deze kamer komen. Ik moest de deur op slot doen en de sleutel goed verstoppen.
Toen ik de tranen uit mijn ogen veegde, zag ik Hem. Nee, alsjeblieft – Hij niet. Niet hier. O, iedereen liever dan Jezus.
Ik keek hulpeloos toe hoe Hij de laden een voor een opentrok en de kaarten begon te lezen. Ik durfde niet te kijken naar Zijn reactie. En op de momenten dat ik genoeg moed bijeen geschraapt had om naar Zijn gezicht te kijken, zag ik een verdriet dat nog groter was dan het mijne. Het leek of Hij intuïtief de ergste laden opentrok. Waarom moest Hij ze allemaal lezen?
Uiteindelijk draaide Hij Zich om en keek Hij mij vanaf de ander kant van de kamer aan. Hij keek me aan met medelijden in Zijn ogen. Maar dit was een medelijden dat me niet boos maakte. Ik liet mijn hoofd hangen, sloeg mijn handen voor mijn gezicht en begon weer te huilen. Hij liep naar me toe en sloeg Zijn arm om me heen. Hij had zoveel dingen kunnen zeggen, maar Hij zei niets. Hij huilde alleen maar met me mee.
Toen stond Hij op en liep terug naar de muur van archiefkasten. Hij begon aan de ene kant van de kamer en trok een lade open en begon op elke kaart Zijn naam over die van in te schrijven.
“Nee!” schreeuwde ik, en ik rende naar Hem toe. Het enige wat ik kon bedenken om te zeggen was “Nee, Nee”, toen ik de kaart uit Zijn handen trok. Zijn naam hoorde niet op deze kaarten. Maar daar stond het, in het rood. Dik, donker, levend. De naam van Jezus bedekte de mijne. Het was geschreven met Zijn bloed.
Voorzichtig pakte Hij de kaart terug. Hij glimlachte verdrietig en ging verder met het ondertekenen van de kaarten. Ik denk dat ik nooit zal begrijpen hoe Hij alles zo snel heeft kunnen doen, maar voor mijn gevoel sloot Hij het volgende ogenblik de laatste archieflade om vervolgens weer naast mij te komen staan. Hij legde Zijn hand op mijn schouder en zei: “Het is volbracht.”
Ik stond op en Hij leidde mij de kamer uit. Er zat geen slot op de deur van de kamer. Er moesten nog meer kaarten geschreven worden.

[jostitosti]

ja die ken ik ja.....

pas nog een discussie over gehad.....

wat nou als je je niet schaamt?

[Elladan]

ja die ken ik ja.....

pas nog een discussie over gehad.....

wat nou als je je niet schaamt?

Woe. Moeilijke vraag... zou een mens zich niet schamen als hij met z'n daden en woorden geconfronteerd zou worden? Volgens mij is dat niet echt mogelijk... en aan de andere kant ...

[jostitosti]

ik schaam me er niet voor de onvolkomenheden in mijn leven......dat betekent overigens niet dat ik er trots op ben of ermee te koop loop....

als iemand me ernaar vraagt zal ik niet zwijgen.....

ik ben wie ik ben en daar windt ik geen doekjes om....

[Elladan]

ik schaam me er niet voor de onvolkomenheden in mijn leven......dat betekent overigens niet dat ik er trots op ben of ermee te koop loop....

als iemand me ernaar vraagt zal ik niet zwijgen.....

ik ben wie ik ben en daar windt ik geen doekjes om....

Maar dan is mijn volgende vraag hoe je zou kunnen leven met alles wat je als mens fout doet?

[jostitosti]

ik heb er maar mee te leven......ik kan niet kiezen om geen fouten te maken.....ik kan hooguit proberen te leven zoals God het van me vraagt maar ik accepteer dat ik zondig ben....zelfs als ik de rest van mijn leven niet meer zondig.....

[jas]

ik schaam me er niet voor de onvolkomenheden in mijn leven......dat betekent overigens niet dat ik er trots op ben of ermee te koop loop....

als iemand me ernaar vraagt zal ik niet zwijgen.....

ik ben wie ik ben en daar windt ik geen doekjes om....

Triest, geen schaamte, dan ook geen oprecht berouw, dan ook geen verzoenende Jezus.