Wanneer neem je verkering?

[Nathanael]

Liefde is ook een keuze - de keuze om alles voor de ander over te hebben, ongeacht wat die ander wel of niet fout zou kunnen zijn/doen en ongeacht je eigen gevoelens.
Daarom ben ik het wel een met Lalage: ik zou een verkering nooit willen uitmaken, maar (en daarmee ben ik het eens met Aragorn) dat is niet realistisch om de verkeringstijd juist iets is om te checken of je wil trouwen.

Het is vooral de intentie waarmee je begint. Want als de verkering niet een tijd is om elkaar te leren kennen zonder een releele kans om trouwen, wat is verkering dan? Dan is trouw dus belangrijk aan het begin. Net als liefde (niet alleen verliefdheid).

Twijfel? Lijkt me heel gewoon, gewoon elkaar beter proberen te leren kennen en de twijfel vooral niet de vriendschap laten overheersen.

[Love2]

Bedankt! Ik kan me in al jullie reacties wel een beetje vinden. We hebben nu een jaar contact, en mijn inziens kennen we elkaar behoorlijk goed. De afstand tussen ons is behoorlijk groot met als gevolg dat we elkaar weinig zien. Maar in elk geval wel in vakanties enzo en verder contact via sms, telefoon en brieven.
Al die 'ingrediënten' zijn er wel. Ik heb hem de tijd gegeven om er rustig over na te denken wat hij wil, alleen wil ik nu onderhand ook weten waar ik aan toe ben.
Ik zie een verkering niet direct als uitproberen of de ander bij je past. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het goed gaat komen tussen ons omdat we ook gewoon heel goed kunnen praten enzo en ik hem ook volkomen vertrouw en graag met hem verder wil. Tja en vriendschap is heel mooi alleen kan dat op deze manier niet zo blijven omdat ik daar toch wel een beetje verder in wil.
Het twijfelen van hem is idd een karaktereigenschap van hem waar ik opzich wel mee zou kunnen leven. Ik ben zelf soms wat te impulsief maar ben wel iemand die weet wat 'ie wil. Opzich wel goed als ik af en toe een beetje geremd zou worden. En ik wil hem ook alle ruimte en tijd wel geven die hij nodig heeft. Alleen dat doe ik al zo'n tijd en bereik ik daar nog wat mee???
Opzich hebben we nu al een relatie maar dan op puur vriendschappelijke basis. Zonder verder echt lichamelijk contact enzo terwijl ik daar wel een beetje behoefte aan begin te krijgen. Tja, ben ook niet van steen...
Ik snap ook wel dat hij twijfels heeft, vind het ook best een stap maar het leven bestaat toch soms uit kansen wagen?
Ik kan hem die garantie ook niet geven dat het nooit uit zal gaan, hoewel ik toch hoop dat dat niet gebeurt.
Ik geloof dat God een plan met ons heeft omdat wij op een hele bijzondere manier aan elkaar gekomen zijn. En het was voor mij ook heel duidelijk dat Hij mijn gebeden of het mag worden ook wel hoort.

[@mic]

mijn vriendin twijfelde ook best wel toen we nog geen verkering hadden, maar als dat in je karakter ligt doe je daar volgens mij weinig aan. Dan twijfel je gewoon omdat je een grote verandering ondergaat en niet weet hoe de toekomst er uit gaat zien en je dus beetje controle daarover kwijtraakt.

Na een paar weken verkering was ze eigenlijk wel helemaal over die twijfel heen , terwijl ze die voordat we hadden wel altijd had. Maar nu weet ze hoe het is

[Elladan]

"wanneer neem je verkering"

In mijn mening is 'verkering' een verdieping van vriendschap. Dat is echter géén uitsluitende conditie, je móét niet eerst vriendschap hebben mocht je verkering willen met iemand... maar het is voor je relatie wel beter als je elkaar al kent, als je elkaar vertrouwt... etcetera.

Daar kan je geen 'tijd' aan toekennen imho.

Überhaupt kan je gevoelens meestal maar het beste uitspreken in plaats van ze te onderdrukken, anders loop je je partner en jezelf enkel maar te beschadigen. Ik heb zelf lange tijd mijn emoties 99% onderdrukt uit angst voor de reactie van mijn vrienden... en dat brengt meer schade toe dan je denkt. Zodra je namelijk inééns moet bekennen dat je al een jaar lang verliefd op een vriend van je bent, heb je het vertrouwen tussen jullie al geschaad.

Je hoeft 't echter niet zo direct te zeggen... subtiliteit, als je het kan, is het beste middel. Zodra er vragen ontstaan bij je geliefde dien je die te beantwoorden... naar de situatie toelaat.

[Love2]

't Is inmiddels gisteren tussen ons over.
Hij had teveel dingen waar hij over twijfeld. Jammer dat hij het niet eerder had gezegd. Dan had 't misschien uitgepraat kunnen worden.
Nu is 't misschien beter. 'k Weet 't niet. Ben er kapot van. Bedankt allemaal voor jullie reacties.
Heeft iemand tips om dit zo snel mogelijk te verwerken?
't Is nu al de 2e keer en voel me een beetje minderwaardig, net alsof ik niemand gelukkig kan maken, zelfs mezelf niet.

[Lausnitz]

Weet dat er velen zijn die hetzelfde doormaken of hebben doorgemaakt. Maar dat helpt jou ook niet.

Probeer eerst maar even heel verdrietig te zijn. Het mag best, als je je emoties maar niet wegdrukt. Als je dat hebt gedaan en jezelf hebt geconfronteerd met de gedachte dat het over is, dan kun je gaan beginnen met afleiding zoeken. Ik heb het ook zo gedaan en dat werkt naar mijn mening het beste.

Je komt wel door de zure appel heen. Veel sterkte.

Peter

[Elladan]

Wat Peter ook al zegt inderdaad: Druk je emoties níét weg.
Je mag verdrietig zijn, en je mag je rot voelen... maar weet dat er Eén is die wat er ook gebeurt van je houdt.
Dat was voor mij persoonlijk een hele troost iig...

Probeer tot rust te komen, bid daar ook om, en weet dat zelfs de wereld vol is van mensen die van je willen houden.

Niemand gelukkig kunnen maken... ik denk dat als dát je doel in je relatie was, dat je wat er ook gebeurt bedrogen uit zou zijnge komen. Je bent ongetwijfeld heel lief en aardig (serieus, ik ken je niet... maar ik ga ff uit van 't positieve...), die liefheid en liefde die je hebt zijn voldoende om mensen gelukkig te maken die ook van jou houden. Geloof me, als iemand écht 99% (100% kan God alleen) van jou houdt is hij / zij blij met alles wat er maar op wijst dat je van hem / haar houdt... echt waar.
Liefde brengt verdraagzaamheid voort, dat is die zogenaamde 'blindheid' of de 'mantel der liefde die alle dingen bedekt'. Die verdraagzaamheid stelt degenen die van jou houden in staat volledig van je te houden zoals je bent, met die paar negatieve dingen die ieder mens heeft, en stelt jou in staat hetzelfde te doen.

Ik wil niet pretenderen de waarheid in pacht te hebben hoor... 't was gewoon mijn eigen ervaring.
In ieder geval héél veel sterkte, en ik zal voor je rust bidden, al ken ik je niet.

[Aragorn]

't Is inmiddels gisteren tussen ons over.

Wat is er nu precies over dan? De vriendschap?

[Hydro]

't Is inmiddels gisteren tussen ons over.

Wat is er nu precies over dan? De vriendschap?

Beter lezen Aragorn...

[Aragorn]

Naar wat ik begrepen heb waren ze al langere tijd vrienden en wilde zij wel verkering maar had hij daar nog moeite mee. Klopt dat?

Als dat het geval is vraag ik me af wat er nu uit is.

[MissF]

Tja, ik heb het zelf ook meegemaakt, maar bij mij werkt mijn emoties wegdrukken juist wel.
Ik bleef de vrolijke Fem, zoals ik altijd ben enzo. En dat werkte heerlijk. Dan denk je er al snel minder aan enzo.
Naja, oke, 1 x is het helemaal mis gegaan omdat ik mn emoties niet uitte, daardoor ben ik wel in gaan zien dat het wel beter is om eerlijk te zeggen: het gaat gewoon ff verrot, help me!
Maar voor mij persoonlijk is het beter om niet te gaan huilen, niet iedereen te gaan bellen, niet te gaan zeggen als ze vragen: hoe is het? en dan te antwoorden: slecht. Neuh, dan krijg ik zelfmedelijden, en das nergens goed voor Gelukkig ziet mijn beste vriendin en mijn beste vriend het meteen als het ff minder gaat, en met hen kan ik er dan best over praten, maar verder...

Maar dat verschilt per persoon!
Heel veel sterkte love2!!!!!!

[Love2]

Naar wat ik begrepen heb waren ze al langere tijd vrienden en wilde zij wel verkering maar had hij daar nog moeite mee. Klopt dat?

Als dat het geval is vraag ik me af wat er nu uit is.

Klopt.
'k Heb niet gezegd dat het uit was, maar dat het over was tussen ons.
Het leek hem beter om gewoon helemaal te stoppen. Met alles. Is misschien ook wel het beste. Altans op dit moment.
Kan 't nu wel een beetje accepteren. Hoewel ik 't nog er moeilijk vind.

[Love2]

Naar wat ik begrepen heb waren ze al langere tijd vrienden en wilde zij wel verkering maar had hij daar nog moeite mee. Klopt dat?

Als dat het geval is vraag ik me af wat er nu uit is.

Vriendschap is waarschijnlijk ook over

[Love2]

Wat Peter ook al zegt inderdaad: Druk je emoties níét weg.
Je mag verdrietig zijn, en je mag je rot voelen... maar weet dat er Eén is die wat er ook gebeurt van je houdt.
Dat was voor mij persoonlijk een hele troost iig...

Probeer tot rust te komen, bid daar ook om, en weet dat zelfs de wereld vol is van mensen die van je willen houden.

Niemand gelukkig kunnen maken... ik denk dat als dát je doel in je relatie was, dat je wat er ook gebeurt bedrogen uit zou zijnge komen. Je bent ongetwijfeld heel lief en aardig (serieus, ik ken je niet... maar ik ga ff uit van 't positieve...), die liefheid en liefde die je hebt zijn voldoende om mensen gelukkig te maken die ook van jou houden. Geloof me, als iemand écht 99% (100% kan God alleen) van jou houdt is hij / zij blij met alles wat er maar op wijst dat je van hem / haar houdt... echt waar.
Liefde brengt verdraagzaamheid voort, dat is die zogenaamde 'blindheid' of de 'mantel der liefde die alle dingen bedekt'. Die verdraagzaamheid stelt degenen die van jou houden in staat volledig van je te houden zoals je bent, met die paar negatieve dingen die ieder mens heeft, en stelt jou in staat hetzelfde te doen.

Ik wil niet pretenderen de waarheid in pacht te hebben hoor... 't was gewoon mijn eigen ervaring.
In ieder geval héél veel sterkte, en ik zal voor je rust bidden, al ken ik je niet.

Bedankt!!! doet me erg goed.

[Aragorn]

Naar wat ik begrepen heb waren ze al langere tijd vrienden en wilde zij wel verkering maar had hij daar nog moeite mee. Klopt dat?

Als dat het geval is vraag ik me af wat er nu uit is.

Vriendschap is waarschijnlijk ook over

Hm, zonde zeg.. ik zou eigenlijk toch wel proberen om de vriendschap te behouden. Het zou wel erg jammer zijn als je om zoiets een goede vriend verliest.