aardmannetje schreef:Ik schreef:Je vroeg je eerder al af of 'het burgerlijk huwelijk' de afspiegeling is van samenleven zoals God het bedoeld heeft. Is daar uberhaubt voor alle huidige samenlevingsvormen voldoende bijbelmateriaal om vanuit te kunnen gaan?
Kortom, wat is wel de afspiegeling, en als je die vraag stelt wat is dan haalbaar (vergeef me het woord).
Ik ben van mening dat de relatie minstens aan een aantal voorwaarden moet voldoen om nog enigszins een afspiegeling te kunnen zijn van de verbintenis zoals die God voor ogen staat.
Gen. 2:24: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen, en zij zullen tot een vlees zijn’
Dus kortweg “verlaten”, “aanhangen” en “een vlees zijn”.
Als je kijkt naar “verlaten” zou dat opgevat kunnen worden als een openbaar aspect. Niet als iets feitelijks want veelal wat het de gewoonte dat de vrouw in het ouderlijk huis van de man kwam wonen. Kennelijk had het wel iets van een openbare vorm omdat je leest over bruidsschatten. Vroeger, en in sommige culturen, nu nog steeds betekende dit dat de bruid in een optocht naar het huis van haar aanstaande werd gebracht en volgde een feest. Afgezien van eventuele bruidsschatten, die overigens een zaak waren van wederzijdse ouders en niet van het paar zelf, was daarmee de kous af. De twee volgende begrippen ontstaan pas als aan het eerste voldaan is.
Dan volgt het “aanhangen” of in modern Nederlands “vastplakken”. Dus partners die “voor het leven” zo nauw aan elkaar verbonden zijn dat daar geen speld tussen te krijgen is. Noem het “houden van”. Waaruit dan automatisch dat “één vlees” volgt. Mijns inziens houd dat meer in dan alleen het seksuele aspect van een relatie en gaat het over het delen van je lichaam, je emoties, je materiële bezit, kortom alles wat je eerst alleen had, heb je nu samen. Je zou kunnen zeggen dat er eigenlijk een soort driehoek is. Aan alle punten moet worden voldaan, zo niet dan stort dat ding in.
Tenminste zo zou het moeten zijn. Dit is echter wel een driehoek die beschreven word in de situatie toen Adam en Eva nog in het paradijs verbleven. En waar na de zondeval behoorlijk de klad ingekomen is. Toch zijn er talloze verwijzingen in de Bijbel te vinden die naar deze “ultieme” situatie verwijzen. En niet alleen rechtstreekse verwijzingen, maar ook veel vergelijkingen tussen Christus en Zijn Kerk zijn op deze relatie gestoeld. Kennelijk hecht God hier bijzondere waarde aan.
En of dat nu nog haalbaar is? Ja, dat denk ik wel, als twee partners er “koste wat het kost” voor willen gaan en daarin God’s hulp nodig hebben en vragen, lijkt me dat haalbaar.
Het lijkt of ik nu een gigantisch pleidooi aan het houden ben voor wat we nu het “huwelijk” noemen. Maar dat is niet zo. De vorm waarin het “verlaten” tot stand komt is iets wat onder invloed staat van de cultuur waar je “al dan niet” toevallig in geboren bent of waarin je nu verblijft. En cultuur is nu eenmaal vatbaar voor veranderingen. Het maakt daarom ook geen verschil of mensen ervoor kiezen dat “verlaten” vorm te geven in een “burgerlijk huwelijk” of in een “andere levensverbintenis”. Een “huwelijk” dat met behulp van de notaris is uitgekleed voldoet in mijn ogen minder aan het “tot een vlees zijn” dan een levensverbintenis waarin men uitgaat van “alles samen delen”.
aardmannetje schreef:Wat ik mij altijd afvraag als daar over nagedacht en gesproken wordt is of het wel logisch is dat wij 'bekeerde heidenen' zo obsessief perfectionistisch het gezonde beeld moeten nastreven. Zoiets als: 1 been is geamputeerd maar toch geloof ik dat ik pas goed ben als ik loop dus rust ik niet voordat ik loop, hiervoor doe ik concessies aan de waarheid (doen we heel vaak), etc.
Hier doel ik op het enthousiasmewaarmee we aan de slag gaan een vanzelfsprekendheid in stand te houden. Namelijk, het huwelijk als de volmaakte vorm van verbinding tussen twee mensen, ongeacht sekse.
Als je kijkt naar de relatief korte periode waarin het burgerlijk huwelijk in onze landen heeft vorm gekregen kun je jezelf afvragen of dit een vanzelfsprekendheid is, maar goed. Die krampachtigheid word m.i. enerzijds gevoed door het koste wat het kost vast willen houden aan een bepaalde cultuur. Het samenwonen (hokken, zoals dat spottend genoemd werd) vindt doorbraak in de hippietijd als vorm om zich af te zetten tegen de gevestigde maatschappij. Logisch dat daar vanuit de christelijke hoek met enige afkeur naar gekeken werd. En anderzijds natuurlijk ook door het feit dat de wetgever een bepaald aantal lucratieve voordelen aan die vorm van levensverbintenis heeft toegekend. (Hetgeen ik overigens altijd al als discriminatie van “alleengaanden” heb gezien, maar dit terzijde)
En misschien ook wel omdat tot generaties lang het huwelijk, vanuit de "gaat heen en vermenig u" gedachte als de ultieme doelstelling van de mens werd beschouwd. (of misschien zelfs nu nog wel)
Of ik een algemeen celibaat zou willen? nee, de mens is een seksueel wezen, dat valt niet te ontkennen. Misschien doel ik op de grens tussen intimiteit en seksualiteit, als dit valt te scheiden.
Die grens bestaat denk ik inderdaad niet.
