sweap schreef:In moeite dankbaar zijn vind ik echt vreselijk moeilijk. Soms heb ik niks om dankbaar voor te zijn (zo voelt dat dan).
Natuurlijk wéét ik wel dat je dankbaar moet zijn voor datgene wat God je geeft, maar dat vóél je niet zo.
En ik kan dan best danken, maar dan komt het niet van binnenuit, dus dan dank ik liever helemaal niet. Het lijkt me ook helemaal niet nodig om altijd te danken.
Je mag bij God komen zoals je bent, dus als je je rot voelt, dan ga je zo naar Hem. Ik heb tijden gehad dat ik niks zag om dankbaar voor te zijn, juist dan wil God helpen. En achteraf zie je wel dingen waar je dan dankbaar voor bent.
En het is niet: dank God voor alles, maar in alles!
Ik denk dat Hem dan maar helemaal niet meer danken ook niet goed is.
Er is altijd iets om God voor te danken.
Denk b.v. maar aan:
Eten wat er elke dag weer is.
De zon die schijnt.
De nieuwe dag die komt.
Het feit dat je gespaard ben op wegen die je ging.
Werk wat je hebt.
Of de school waar je geholpen wordt.
Mensen om je heen die je helpen.
En ik kan voor mezelf een hele lange lijst maken waar ik God zo al voor zou kunnen danken.
Als je niet danken kunt, zou ik eens zo een lijst maken voor jezelf.
En dan zul je erachter komen dat er nog veel meer te danken is dan niet.
Daarbij staat er niet dat je dankbaar moet zijn voor de tegenspoed die je overkomt. Maar dat je in de tegenspoed ook God nog kunt danken.
Voor de goede dingen die er zeker nog zijn.
Ik zeg altijd : mijn leven heeft veel dagen met grijze randen, soms zijn ze zelfs zwart, maar er zijn er evenzoveel met een gouden rand en soms zelf helemaal van goud. Nu is het de kunst om de dagen met gouden randjes te onthouden.
