Waarom relaties?

[Aragorn]

Nav het verkering-topic: Waarom zou je eigenlijk aan een relatie beginnen? Wat voegt het toe aan je leven behalve een bepaalde gebondenheid als je ook alleen gelukkig kunt zijn?

Ik hoor het graag van jullie..

[mariekje]

Als je geen relatie hebt zal je het ook niet zo snel missen. Maar verliefd worden gaat vanzelf, wat houdt je dan tegen om een relatie te beginnen? Of het wat toevoegt aan je leven? Meer geborgenheid denk. Altijd iemand om op terug te vallen, dat vin ik toch wel heel belangrijk. Nu geloof ik ook wel dat dat niet je partner hoeft te zijn. Maar dat zal per persoon anders zijn. Ik klop echt noooooooit met iets bij mijn ouders aan terwijl er waarschijnlijk best een hoop lui zijn die juist voor hen kiezen!!!!!

Toch zijn er ook nog heel veel mensen die alleen niet gelukkig kunnen zijn. Die zo verlangen naar een relatie dat dat een obsessie zou kunnen worden..... IK denk wel dat dat ook een beetje naar aanleiding van je leeftijd is.

[ahuibers]

Vroeger loste ik de problemen (heb ik niet veel gehad) zelf op of ik bleef er een beetje mee zitten. Nu kun je gewoon alles samen doen.
Je hebt enorm veel steun aan elkaar. Je kunt gewoon overal samen over praten. heerlijk gewoon.
Ik kan het niet meer missen.
Er verandert veel en je komt er steeds meer achter hoe fijn het is.

[hamlap]

Ik moet opeens aan die hele bekende regel denken: het is niet goed dat de mens alleen zij.....

[Jewel]

misschien gaat verliefdheid van zelf, maar dan kan je er nog wel voor kiezen om er wel of niet wat mee te doen.
ik zou er voor kiezen voorlopig om er niets mee te doen.
k ben gewoon nog niet toe aan n vaste relatie, en tussendoortjes hou ik niet van.
ben liever alleen.
lekker zelf mn zaakjes regelen, als ik iemand nodig heb, kan ik dat ook wel aan iemand vragen die niet mn vaste vriend is.
bovendien vind ik het gewoon niet handig.
moet ik de hele tijd rekening gaan houden met iemand anders.
ja zo denk ik er nu over. en ik weet ook wel dat het misschien wat egoistisch overkomt.
maar dit is niet iets waar ik mn leven lang zo over zal denken hoor.
op een gegeven momen t zal ik er echt wel meer open voor staan als wat ik nu doe.
dan komt het wel, en dan vind ik het helemaal niet meer erg om rekening met iemand te houden.

[Aragorn]

Ik moet opeens aan die hele bekende regel denken: het is niet goed dat de mens alleen zij.....

Ik moet opeens aan Paulus denken...

Geen relatie betekent natuurlijk nog niet dat je alleen bent, er zijn altijd nog een hele hoop andere mensen op de wereld.

@ahuibers: dat klinkt plausibel. Maar in principe kun je daar ook vrienden voor hebben toch?

@mariekje: maar als je zonder relatie nu wel gewoon gelukkig kunt zijn, waarom zou je het dan nog doen?

[ahuibers]

@aragorn

Je kunt daar ook vrienden voor hebben maar ik kwam er achter dat ik (zelfs nog voor ik verkering had al) veel meer aan haar toevertrouwde als aan vrienden.

Het schijnt toch anders te zijn.

[aardmannetje]

voor ik een relatie aanging deed ik zo'n beetje alles met vrienden, een soort van 'beste vriend' betekent(de) heel veel voor mij. Zoals met hem is dat nog niet geworden met haar, en of dat ooit komt, kweenie, ik hou van haar maar ze kan niet alle behoeften vervulllen...kbdoel niet zozeer dat het aan haar vrouwzijn ligt maar emotioneel bgrijpt ze zeker niet alles...vrienden blijf je nodig hebben ook als je een relatie aangaat voor tleven

[Lalage]

Ten eerste heb je als mens behoefte aan lichamelijk contact en echt lekker knuffelen doe je maar met een persoon als het goed is. Dat vind ik al een goede reden om een relatie te hebben.
Verder voelt het bij ons soms echt aan als dat we elkaars andere helft zijn. We vullen elkaar aan en we kunnen (bijna) altijd bij elkaar terecht met problemen. Natuurlijk kan je ook altijd bij God terecht, maar dat is weer anders (niet dat ik zonder God kan ofzo).

verschil tussen een vriendschap en verkering:
* lichamelijk contact
* je belooft elkaar trouw

Verder is 't gewoon een erg goede vriendschap waarbij je ook nog in hetzelfde huis woont, maar dat kan bij een 'normale' vriendschap natuurlijk ook.

[Nathanael]

Het voegt een relatie toe. Een relatie is een niet herleidbare entiteit in zichzelf (of herleidbaar op God). Voegt ook toe: socialiteit, lichamelijkheid, hulp...

[Jannoek]

@ aragorn, paulus was natuurlijk een geval apart...

Ieder mens heeft lijkt me op een gegeven moment gewoon de behoefte aan geborgenheid, liefde, of hoe je zo iets wil noemen
Momenteel zie ik ook even de meerwaarde niet in, maar goed, dat heb je wel eens
Toch lijkt het me wel fijn om op den duur een partner te krijgen waarmee je lief en leed kan delen, jezelf kan zijn, die je kan vertrouwen, naja, en de rest

Een nadeel vind ik dat een relatie 'zomaar' kan eindigen.
Daar ben ik ook heel sterk mee bezig áls ik een relatie heb, en dat brengt ontzettend veel 'druk' met zich mee, omdat ik enorm twijfel aan mezelf. Echt super irritant.
En ís een relatie dan over, dan komt het bijna niet voor dat je 'goede' vrienden kan blijven, dat vind ik echt jammer!

[André]

Nav het verkering-topic: Waarom zou je eigenlijk aan een relatie beginnen? Wat voegt het toe aan je leven behalve een bepaalde gebondenheid als je ook alleen gelukkig kunt zijn?

Idd zoals je het hier omschrijft heeft het geen meerwaarde.
En de vraag zou dan kunnen zijn wil je wel eens een relatie?
Maar je hebt ook zogenaamde gezelschapsmensen, die liever samen zijn en wel de meerwaarde zien van geven en nemen.
Maar als je een relatie als "gebondenheid" omschrijft moet je er naar mijn idee vooral niet aan beginnen.

[Aragorn]

Hm, alles eens resumerend: een relatie is dus een 'oplossing' voor eenzaamheid, biedt vriendschap (maar dan intiemer en beter dan 'gewone' vrienden) en biedt een platform voor je lichamelijkheid?

Wbt het laatste zou dat in mijn geval denk ik toch meer een leuke bijkomstigheid zijn, geen doel opzich. Heb jij dan een soort intrinsieke knuffelbehoefte, Lalage?

Ik kan er wel inkomen dat het beter is dan gewone vriendschappen omdat je exclusiever op elkaar gericht bent. Maar dan moet je wel een echt goede relatie hebben, wat -zie ook het verhaal van aardmannetje- niet vanzelfsprekend is.

Maar je hebt ook zogenaamde gezelschapsmensen, die liever samen zijn en wel de meerwaarde zien van geven en nemen.
Maar als je een relatie als "gebondenheid" omschrijft moet je er naar mijn idee vooral niet aan beginnen.

Eerlijk gezegd zie ik mijzelf ook wel als gezelschapsmens, ik kan niet lang zonder mensen om me heen. Maar dat hoeft niet perse in de vorm van een relatie te zijn, alhoewel dat misschien wel wat constanter is dan vrienden.

Gebondenheid bedoelde ik opzich niet eens zonegatief. Het is gewoon een feit dat het tijd en energie kost en dat je meer hebt om rekening mee te houden bij je plannen. Dat moet dan wel opwegen tegen de voordelen, die er ook zeker wel kunnen zijn, tenminste dat geloof ik wel.

Ik ben alleen benieuwd naar wat men er over het algemeen in zoekt en waarom.

Het voegt een relatie toe. Een relatie is een niet herleidbare entiteit in zichzelf (of herleidbaar op God).

Hm, het wordt nu zelfs in het transcendente getrokken.. interessant!

[aardmannetje]

Het gaat er wellicht over dat je beiden 'dezelfde taal' leert spreken om je relatie gaande te houden (niet moeizaam bedoeld). Dergelijke woorden als 'entiteit' en 'transcedent' vallen in een categorie waarvoor je minstens geestverwant moet zijn om hierin te kunnen blijven communiceren.

mijn verhaal, uhm...m.i. is het zaak dat je elkaar ruimschoots leert kennen alvorens je te binden. Heel veel mensen hebben een zwaar deksel op de put van hun verleden gelegd en dat weet je niet altijd. Ik ben wel van mening dat een relatie DE plek kan zijn c.q. is om te leren omgaan hiermee. Veel beschadigde emoties blokeren het verkeer van geven en ontvangen van liefde...

voordelen genoeg, maar calculeer maar in dat je soms eerst in moet leveren voordat je bent waar je wilt/moet zijn met je relatie...struikel niet over nadelen of sta tenminste weer op

[Lalage]

Wbt het laatste zou dat in mijn geval denk ik toch meer een leuke bijkomstigheid zijn, geen doel opzich. Heb jij dan een soort intrinsieke knuffelbehoefte, Lalage?

Ik geloof het wel ja. Toen ik vrijgezellig was, knuffelde ik mijn vrienden. Ik vierde een keer m'n verjaardag en was de hele tijd mensen knuffels aan het geven die kwamen en die weggingen maar ik hou ook niet van drie zoenen (inmiddels kan ik daar wel veel beter tegen dan eerst).
Ik dacht eerlijk gezegd dat iedereen dat wel had...

Sinds ik wat ouder ben en verkering heb, knuffel ik m'n vrienden veel minder. Dat komt onder andere doordat ik erachter kwam dat jongens soms meer zouden kunnen voelen bij een vriendschappelijke knuffel dan mijn bedoeling was.