Moderator: Moderafo's
Mariamagdalena schreef:Een puber die altijd gehoorzaamt aan zijn ouders en nooit tegendraads is, daar is iets mis mee, want die kan zich dus niet ontwikkelen tot een eigen persoonlijkheid.
joepie schreef:Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar je opmerking dat het niet goed zit als je zo niet bent, vind ik dus te ver gaan.
Er zijn namelijk genoeg pubers die gewoon nergens tegenaan schoppen.
Die heel gewoon groter groeien zonder al te veel strubbelingen.
Die heel gewoon volwassen worden zonder dat ze daar al te veel problemen aan onder vinden.
En die ook een eigen persoonlijkheid opbouwen en eigen meningen krijgen zonder dat ze dus perse tegen alles aan willen en moeten schoppen.
joepie schreef:Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar je opmerking dat het niet goed zit als je zo niet bent, vind ik dus te ver gaan.
Er zijn namelijk genoeg pubers die gewoon nergens tegenaan schoppen.
Die heel gewoon groter groeien zonder al te veel strubbelingen.
Die heel gewoon volwassen worden zonder dat ze daar al te veel problemen aan onder vinden.
En die ook een eigen persoonlijkheid opbouwen en eigen meningen krijgen zonder dat ze dus perse tegen alles aan willen en moeten schoppen.
Mariamagdalena schreef:Wat ik hier net over pubertijd heb geschreven heb ik niet zelf uitgedacht, ik heb het van een kennis, die psychiater is. Een paar jaar geleden, toen onze kinderen in de pubertijd waren, heeft hij dit uitgelegd. Ik snapte namelijk hun gedragingen niet, omdat wij toch wel hele moderne makkelijke ouders zijn. Ik dacht: We doen nooit moeilijk, maar waarom reageren ze toch zo. Ik zat er echt mee. Toen is mij dit uitgelegd. Dat dit dus nodig is, om een eigen persoon te worden.
En je hebt gelijk: ze schoppen overal tegenaan in een bepaalde periode, de maatschappij, school, thuis, etc.
Schijnt toch allemaal wel nodig te zijn, en gaat allemaal over, gelukkig!
Maar het schijnt dus niet goed te zijn als iemand bv tot z'n 30ste tevreden thuis woont en niet weg wil, begrijp je wat hij bedoelt?
Ik heb er echt superveel respect voor...
mystery schreef:Ruzie met je ouders hoort erbij. En dat je soms het liefst weg wil van ze, dat ook. Het ligt er maar net aan hoe heftig jij het ervaart, yvonne!
Kan je er meer van vertellen? Hoe erg zijn de ruzies? En waar komt het door? Begrijpen je ouders jou en begrijp jij (de bedoeling van) je ouders?
Hoe graag wil je uit huis? Op welke momenten wil je dat? Na een ruzie of eigenlijk constant?
Mariamagdalena schreef:Maar het schijnt dus niet goed te zijn als iemand bv tot z'n 30ste tevreden thuis woont en niet weg wil, begrijp je wat hij bedoelt?
Als je ouders hebt die je het liefst constant thuis willen houden, die bang zijn dat je de boze wereld ingaat, die als je met wat vrienden naar de kroeg wil dat verbieden of zeggen dat je om half 10 weer thuis moet zijn, je kent het wel, de ouders die te zorgzaam zijn en je nergens vrij in willen laten, dan kan dat ook een reden zijn tot ruzie... Ik ken wel ouders die dat zo deden... en als diegene na tijden proberen ze om te praten boos naar boven liep kwamen de mooie verhalen: Ach ja, die is ook flink aan het puberen....
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten
