Als ik nog terug denk aan toen onze kinderen klein waren, merkte ik dat ze meer opstaken van de dienst dan ik dacht.
Allereerst is het goed om een goede gewoonte (regelmatigekerkgang) te leren.
Maar als na het eten de gesprekken op gang kwamen of de kinderen samen aan het spelen waren dan kon ik mij dus regematig verbazen.
Als ze b.v. kerkje speelden en onze dochter van vier even de wet voorlas
Of de ander een bijbelverhaal ging vertellen (mozes)
Of dat ze zomaar een lied gingen zingen. Wat we in de kerk vaak zongen.
Of dat ze zeiden: nou weet je wel, dat zei de dominee toch pas.
Ik denk dat we niet moeten vergeten dat kinderen dat opnemen wat ze nodig hebben. Ik bedoel eigenlijk: ze kunnen niet de hele dienst in zich opnemen. Daar duurt hij te lang voor. Maar dat wat ze wel opnemen, is ook genoeg.
We moeten niet vergeten dat ook in hun de Geest werkt.
Hij zorgt ook voor kinderen.
Werkt ook in hun hart.
Ook door middel van de kerkdiensten waar ze komen als ze jong zijn.
Bij ons in de kerk wordt er elke zondag het lied gezongen die er op school geleerd is. En ze worden betrokken doordat ze b.v. een dienst mee helpen voorbereiden. Of de powerpoint presentatie mogen maken die bij een dienst hoort.
Maar we dwalen eigenlijk af.
Is opwekking nu zo fout om te zingen?
Ik denk dat je gewoon selectief moet zijn met het toestaan van het zingen van opwekking in erediensten, maar ook daarbuiten.
Want is wat je zingt ook waar? Er spreekt er eerbied voor onze God uit?
Of gaat het over hoe goed en hoe lieflijk hij is. En dan vooral dat hij met een kleine letter. Dus is er nog plaats voor Gods Heiligheid.
Of denken we Hem op gelijke hoogte met ons te kunnen plaatsen alsof Hij ons vriendje is.
Als dat in teksten naar voren komt zou
ik ze niet zingen.
Wat ik ook erg tegen opwekking heb is dat het zo een eenheidsworst lijkt.
Bijna dezelfde soort melodiën. Ik bedoel liedjes.
Het lijken soms wel van die smartlappen.
