Een waar gelovige, of... een huichelaar?

[Wilko]

Ik denk dat ik wel begrijp wat Kootje bedoeld, het is nu bepaald niet God verheerlijken om Zijn werk in je te ontkennen, terwijl je er goede redenen voor hebt.
Brakel zegt daarover (over de droefheid en het tobben):
I Het is zelfs oneer voor God, want het stijft meer het ongeloof dan het geloof en het geeft anderen het beeld dat God de Zijnen maar hard behandeld en dat Hij ze nooit eens verkwikt.
II Het schrikt anderen af om christen te worden, het maakt ze niet bepaald jaloers omdat ze zich niet kunnen voorstellen dat de zaligheid uit droefheid bestaat, je kan zo zelfs verhinderen dat anderen binnengaan.
III Het is schadelijk voor je lichamelijke krachten en ze verkeren vaak in een ongezonde, ziekelijke toestand (Spreuken 17:22/15:13).
IV Het zorgt ervoor de het geestelijke leven wegkwijnt. (...) Het is toch wel al te gemakkelijk om je in droefheid te verliezen.


Is het dan goed of fout om jezelf te onderzoeken of je in het geloof bent?

Ik blijf erbij van wel, want het redt je als het goed is uit de twijfel en het spoort je nog meer aan om God te zoeken of te verheerlijken omdat je gered bent. En zelfonderzoek is beproeven of het goed zit met je, maar meer om het huichelachtige en hoogmoedige in jezelf te ontdekken, ook kijken of je de kenmerken van een gelovige vertoont.

Het is NIET goed om te blijven tobben, te blijven treuren, terwijl je gered bent. Dit tobben is denk ik wel wat anders dan het zelfonderzoek, waarin we onszelf echt ook beproeven. Maar ik kan niet echt het verschil aangeven.
Misschien dat TOBBEN = mensenwerk en BEPROEVEN = geloofswerk?

We moeten in elk geval de blijdschap van het geloof zoeken, dan is de gelovige op zijn best.

[kootje]

Ik denk dat ik wel begrijp wat Kootje bedoeld, het is nu bepaald niet God verheerlijken om Zijn werk in je te ontkennen, terwijl je er goede redenen voor hebt.
Brakel zegt daarover (over de droefheid en het tobben):
I Het is zelfs oneer voor God, want het stijft meer het ongeloof dan het geloof en het geeft anderen het beeld dat God de Zijnen maar hard behandeld en dat Hij ze nooit eens verkwikt.
II Het schrikt anderen af om christen te worden, het maakt ze niet bepaald jaloers omdat ze zich niet kunnen voorstellen dat de zaligheid uit droefheid bestaat, je kan zo zelfs verhinderen dat anderen binnengaan.
III Het is schadelijk voor je lichamelijke krachten en ze verkeren vaak in een ongezonde, ziekelijke toestand (Spreuken 17:22/15:13).
IV Het zorgt ervoor de het geestelijke leven wegkwijnt. (...) Het is toch wel al te gemakkelijk om je in droefheid te verliezen.


Is het dan goed of fout om jezelf te onderzoeken of je in het geloof bent?

Ik blijf erbij van wel, want het redt je als het goed is uit de twijfel en het spoort je nog meer aan om God te zoeken of te verheerlijken omdat je gered bent. En zelfonderzoek is beproeven of het goed zit met je, maar meer om het huichelachtige en hoogmoedige in jezelf te ontdekken, ook kijken of je de kenmerken van een gelovige vertoont.

Het is NIET goed om te blijven tobben, te blijven treuren, terwijl je gered bent. Dit tobben is denk ik wel wat anders dan het zelfonderzoek, waarin we onszelf echt ook beproeven. Maar ik kan niet echt het verschil aangeven.
Misschien dat TOBBEN = mensenwerk en BEPROEVEN = geloofswerk?

We moeten in elk geval de blijdschap van het geloof zoeken, dan is de gelovige op zijn best.

'k Geloof dat ik me hier wel een heel eind in kan vinden. Ik vraag me alleen af of dat laatste waar is. Ik denk dat beproeven ook iets van ongeloof is. Het is een teken dat je niet in het geloof staat.

[Kaw]

Ik denk dat beproeven ook iets van ongeloof is. Het is een teken dat je niet in het geloof staat.

Beproeven is een door God gegeven beproeving met als doel een versterkt geloof. Een verzoeking is een door de duivel gegeven verzoeking en dat heeft als doel om ons geloof kapot te maken. Een beproeving heeft dus naar mijn idee te maken met het geloof en een verzoeking met ongeloof.

[kootje]

Oké, idd wat kort door de bocht van mij om te stellen dat beproeving ongeloof is.
Wat is nu precies beproeving? Kan iemand daar een bevredigende definitie voor geven?

[Ikke21]

ik denk dat je ook wel is door God beproeft wordt! Door jou het gevoel te geven of je eigenlijk wel bekeerd bent dus daar eigenlijk onzeker over ben en dat God je na een poos toch laat zien dat je bij Hem mag horen, ik denk dat dat ook een beproeving is!

[kootje]

Ons Avondmaalsformulier vermeldt het één en ander over de waarachtige zelfbeproeving. De vraag is natuurlijk in hoeverre dit op de Schrift gegrond is. Wie weet trouwens wie dit formulier hebben/heeft opgesteld?

"Opdat wij nu tot onze troost des Heeren Avondmaal mogen houden, is ons voor alle dingen van node: eerstelijk, dat wij ons te voren recht beproeven; ten andere, dat wij het tot dat einde richten, waartoe het de Heere Christus ingesteld heeft, namelijk, tot Zijn gedachtenis.
De waarachtige beproeving van onszelf bestaat in deze drie stukken:
Ten eerste, bedenke een iegelijk bij zichzelf zijn zonden en vervloeking, opdat hij zichzelf mishage, en zich voor God verootmoedige; aangezien de toorn Gods tegen de zonde zo groot is, dat Hij die (eer dat Hij die ongestraft liet blijven) aan Zijn lieven Zoon Jezus Christus, met de bittere en smadelijke dood van het kruis gestraft heeft.
Ten andere, onderzoeke een iegelijk zijn hart, of hij ook deze gewisse belofte van God gelooft, dat hem al zijn zonden, alleen om het lijden en sterven van Jezus Christus, vergeven zijn; en vde volkomen gerechtigheid van Christus hem als zijn eigen toegerekend en geschonken is, ja, zo volkomen, alsof hij zelf in eigen persoon, voor al zijn zonden betaald, en alle gerechtigheid volbracht had.
Ten derde, onderzoeke een iegelijk zijn consciëntie, of hij ook gezind is, voortaan met zijn ganse leven, waarachtige dankbaarheid jegens God de Heere te bewijzen, en voor het aangezicht Gods oprecht te wandelen; insgelijks of hij zonder enige geveinsdheid alle vijandschap, haat en nijd van harte afleggende, een ernstig voornemen heeft, om van nu voortaan in waarachtige liefde en enigheid met zijn naasten te leven."

Je ziet de drieslag ellende-verlossing-dankbaarheid erg duidelijk terug komen. Maar, commentaar graag: is dit op de Schrift gegrond?

[joris]

op zich klopt het wel aardig wat er staat lijkt mij. Maar de problemen ontstaan doordat we er zo klinisch mee omgaan meestal he. Het avondmaal lijkt vaak een roomse mystieke bezigheid terwijl dat volgens mij nooit de bedoeling is geweest.
Gewoon elke keer als je het brood eet gedenk je dat ik voor je zonden ben gestorven en dat je mag ingaan in het eeuwige leven!

Wij lazen in de vrijgamaakte kerk altijd het avondmaalsformulier. Nu in mijn gemeente lezen we een bijbeltekst, de oudste zegt iets als: als je jezelf goed bekeken hebt op zonde en je staat recht voor God dan is het avondmaal voor jou. God biedt vergeving aan zondaars! maar hiervoor is het wel nodig dat je berouw hebt van je zonden en er echt vanaf wilt! En ze stimuleren ook dat je als je wél in zonde leeft of als je wrok hebt in je hart ofzo, dat j eene keer overslaat.

Ik vind wel dat het door Kootje geciteerde formulier probeert je nog een extra schuldgevoel aan te praten: gedenk je zonden en besef goed dat er iemand voor jouw zonden heeft moeten sterven!!!! Tuurlijk moet je dat doen, maar dit is bijna manipulatie vindt ik. Een schuldgevoel aanpraten hoeft echt niet meer, want het offer is gebracht en er zitten alleen gelovigen aan de tafel!!!!

[johannes1]

en er zitten alleen gelovigen aan de tafel!!!!

zeg dat niet te hard. want hoeveel aan de tafel zitten daar niet omdat dat hoort. het is te hopen dat iedereen die aan de tafel zit een ware gelovigen is. maar als je zo eens kijkt gaan in sommige gemeentes de mensen zo makkelijk aan de tafel. anders leven ze als een beest, maar de week van te voren gaan ze vroom doen en gaan ze zondags aan de tafel en dan zie je ze denken zie ik ga wel en jullie niet. dan vraag ik me toch af of het dan goed is om aan te gaan.

[Inspector Morse]

De roomse opvatting over het avondmaal betekent eigenlijk dat de genade, het heil objectief is. Door het sacrament komt God letterlijk tot jou, hij geeft zich helemaal aan jou in het brood. Hij geeft zich aan jou om je zonden te vergeven. Volgens de RKK kan geen mens zonder dit sacrament, bijgevolg is de eucharistie een activiteit waar de gehele parochie (de gelovigen allezinds) aan deelnemen. In dit sacrament laat God zijn liefde voor de mens zien.

mvg,

http://www.caenen.tk

[joris]

en er zitten alleen gelovigen aan de tafel!!!!

zeg dat niet te hard. want hoeveel aan de tafel zitten daar niet omdat dat hoort. het is te hopen dat iedereen die aan de tafel zit een ware gelovigen is. maar als je zo eens kijkt gaan in sommige gemeentes de mensen zo makkelijk aan de tafel. anders leven ze als een beest, maar de week van te voren gaan ze vroom doen en gaan ze zondags aan de tafel en dan zie je ze denken zie ik ga wel en jullie niet. dan vraag ik me toch af of het dan goed is om aan te gaan.

Die mensen worden bij ons aangesproken op hun gedrag door de week, maar de meestne leven niet zo omdat ze van God houden! Daarom komen ze immmers in de kerk!!!!!
En als ze toch gaan, dan is dat hun eigen verantwoordelijkheid, ze drinken zichzelf tot een oordeel.

[Wilko]

Joris,

Ik vind je reactie een beetje vreemd. Want je zegt dit:

"maar hiervoor is het wel nodig dat je berouw hebt van je zonden en er echt vanaf wilt! (...) Ik vind wel dat het door Kootje geciteerde formulier probeert je nog een extra schuldgevoel aan te praten: gedenk je zonden en besef goed dat er iemand voor jouw zonden heeft moeten sterven"

Dat formulier zegt toch in diepgaandere bewoordingen exact hetzelfde als jij: Het is nodig berouw te hebbe van je zonden!
Alleen omdat het het formulier van de gereformeerde kerk is, doe je het negatief af als iemand een schuldgevoel aanpraten. Kom nou!

"Tuurlijk moet je dat doen, maar dit is bijna manipulatie vindt ik. Een schuldgevoel aanpraten hoeft echt niet meer, want het offer is gebracht en er zitten alleen gelovigen aan de tafel"

Hoezo manipulatie dan? Je wordt toch opgeroepen om te bedenken bij jezelf dat je schuldig staat tegenover God en dat je daarom juist het lichaam en bloed des Heeren Jezus Christus nodig hebt? Ja, het zal waar zijn dat enkel ware gelovigen aan de tafel zitten. Maar om werkelijk het Avondmaal te genieten, is het noodzakelijk je schuld te beseffen, te geloven in Jezus Christus en een hartelijk voornemen om je oude natuur te doden en te leven in dankbaarheid. Deze drie zaken zijn noodzakelijk. Wie zijn schuld niet kent heeft hooguit met zijn verstand Christus nodig, maar niet werkelijk vanuit het diepst van zijn hart.
Het offer is gebracht, en juist daarom is het nodig van zonde overtuigd te worden door Gods Geest, om achter dat offer te vluchten, wat we anders nooit zouden doen.

[joris]

Ten eerste, bedenke een iegelijk bij zichzelf zijn zonden en vervloeking, opdat hij zichzelf mishage, en zich voor God verootmoedige; aangezien de toorn Gods tegen de zonde zo groot is, dat Hij die (eer dat Hij die ongestraft liet blijven) aan Zijn lieven Zoon Jezus Christus, met de bittere en smadelijke dood van het kruis gestraft heeft.

ik vind dat veels te sterk en te kleingelovig gesteld. Ik vind dit overkomen, en zo heb ik het altijd gehoord en zulk een effect heeft het op mensen lees ik hier, dat je voor het avondmaal eerst flink weg moet zakken in je ellende zodat je je goed bewust bent van je kleinheid en nietigheid en zieligheid en verdorvenheid. En je moet je voor God verootmoedigen,op je knieen door het slijk zeg maar. Waarom? omdat de toorn van God over de zonde zo groot is dat Hij die aan zijn leven Zoon Jezus Christus gestraft heeft. Wees jij nu maar klein want er heeft iemand voorjou moeten sterven!!!!

Jezus zelft zegt in mathe 26 heel simpel: neemt, eet , dit is mijn lichaam dat voor u verbroken is. Dinkt allen uit deze beker want dit is het bloed van mjnverbond, dat voor velen vergoten wortd tot vcergeving van zonden.
Hier neem mijn lichaam: vergeving voor jou!!!!!! niets geen moeilijk doenerij.

God is een goede gever. Hij kan dat gewoon zonder stiekum te vertellen hoe groot de prijs was, hoe moeilijk het was om aan het kado te komen, dat je het echt niet erg vind als je het wil t ruilen omdat het niet je smaak is: hier heb je het, take it or leave it!

En ter herinnering: JEzus ís al gestorven, Hij ís al begraven, Hij ís al opgestaan!!!! Ik vind het net lijken alsof bij elk avondmaal het vonnis overnieuw geveld wordt: het is enkel een herdenken!

[Kaw]

en er zitten alleen gelovigen aan de tafel!!!!

zeg dat niet te hard. want hoeveel aan de tafel zitten daar niet omdat dat hoort. het is te hopen dat iedereen die aan de tafel zit een ware gelovigen is. maar als je zo eens kijkt gaan in sommige gemeentes de mensen zo makkelijk aan de tafel. anders leven ze als een beest, maar de week van te voren gaan ze vroom doen en gaan ze zondags aan de tafel en dan zie je ze denken zie ik ga wel en jullie niet. dan vraag ik me toch af of het dan goed is om aan te gaan.

Als ik aan het avondmaal ga kom ik daar als tollenaar en hoer en niet als iemand die de laatste week heilig heeft geleeft. Ik leef een week van te voren niet anders als normaal. Ik ben ook niet beter als normaal. Ik zit vol liefde voor heel veel dingen, maar niet voor God. God staat bij mij niet op de eerste plek.
Daarom ga ik aan het avondmaal, om mezelf te veroordelen, mijn eigen leven te verliezen in die van Christus.

De laatste keer had ik het heel moeilijk. Ik had ruzie met mijn ouders, was zondig tegen alle 10 geboden en voelde geen diepe spijt. Ik wilde niet aangaan. Bij de eerste tafel was nog 1 plekje over. De oudeling liep door de rijen heen en riep mij:"Er is nog een plekje voor jou, ga maar..." Ik heb zitten huilen als een klein kind. Iets wat zeer ongebruikelijk is in onze kerk en ik schaamde me daarover wel, maar ik was dolgelukkig in het bloed van Christus.

[Kaw]

Dus om naar het onderwerp terug te gaan. Ik ben een huigelaar, maar toch wil Christus mij kennen omdat ik door God tot Hem gezonden ben. Is dat geen wonder van liefde en genade? Ik zit alweer te huilen.

[joris]

Dat is moeilijk, KAW!
Ik denk wel dat het een voorwaarde is om spijt te hebben van je zonden! Soms zit je er erg aan vast en is het moeilijk om het los te laten. Zonde is verslavend over het algemeen. En bekering hoort er wel bij denk ik, maar misschien is dat voor jou té logisch om er bij te schrijven.

OVerigens, kaw, bereik me gerust via de pm al je meer wilt 'praten'.