Het valt mij op dat er nogal wat ambtsdragers in onze kerken zijn die niet bepaald uitblinken in tactiek en fijngevoeligheid. Waar liefde en troost gebracht wordt, trappen zij met spikes nog eens extra na op de ziel van iemand die liefde en troost nodig heeft en wat een vermaning nodig heeft, wordt met een schijnheilige glimlach onder het tapijt geveegd.
Voorbeeld (fictief, gebaseerd op gehoord verhaal)
In gezin X te Y is iemand overleden. De familie is natuurlijk bedroefd.
Komt de ambtsdrager: "Ja, jammer dat hij zo en zo leefde, nu is hij niet in de hemel maar in de hel"
In gezin Y te Z is een jongentje geboren, maar het zat bij de geboorte klem en is nu zwaar spastisch en kan eigenlijk helemaal niks.
Komt de ambstdrager: "Nou, dat zal dan wel de straffe Gods zijn omdat jullie toen en toen niet volgens het Woord geleefd hebben.
In beide gevallen zou ik - indien mijn hond wat dapperder was - de hond op hem afgestuurd hebben en een afzettingsprocedure voor de desbetreffende ambtsdrager in gang hebben gezet - of die kerkelijke gemeente per direct verlaten hebben.
Zijn er mensen die ook van dit soort ervaringen hebben en hoe zijn zij daarmee omgegaan? Het is niet de bedoeling dat er namen door het slijk worden gehaald, het gaat uitsluitend om wat er gebeurd is.
Alhoewel, mijn ouders hadden ook tegen de ds. gezegd dat ze de gemeente desnoods wel wilden verlaten, dat hadden ze er wel voorover. Er kwam alleen maar meer ruzie uit voort.
(Moest toch even lachen toen ik deze las.. 
